Jingle Bell Rock

31 december.
De laatste dag van het jaar... oeeee.
En morgen?
Gewoon weer een nieuwe.

Laat ik duidelijk zijn. Doorgaans ben ik absoluut geen fan van de eindejaarsperiode en ik snap ook niet dat sommige mensen zich er elk jaar opnieuw zo door kunnen laten overmeesteren. Iedereen MOET blij zijn en MOET feesten en MOET eten en MOET pakjes krijgen. En van mij MAG iedereen dat MOETEN, maar ik moet niets bij mijn weten (buiten studeren *zucht*).

Dit jaar echter valt het allemaal wel mee. Ondanks het feit dat alles nog veel te commercieel is, heb ik het dit jaar minder expliciet ervaren en de mensen rondom mij zitten eveneens volop in examens, wat het feest gehalte vrij hard breekt.

Tussen de cursussen door ben ik er in geslaagd om nog kerstinkopen te doen voor Aiden, zijn familie en enkele van onze vrienden. Daar kan ik me dan weer wel mee amuseren. Het is leuk om pakjes samen te stellen voor andere mensen, het is een geweldige uitdaging om daarin creatief te blijven, vind ik.

Met kerst zelf hebben Aiden en ik ons samen een hele dag uitgeleefd in de keuken. Samen met Aiden's mama hebben we het hele diner gemaakt. Heel Aiden's familie kwam op kerstavond, en dat is wel wat volk. Zijn vader kwam uit een familie van vijf kinderen, zijn moeder uit een familie van zes. Reken dat die nu allemaal getrouwd zijn en dat de meeste zelf ook nog kinderen hebben, dan begin je een idee te krijgen van het werk dat we hadden.

Het is lang geleden dat ik op kerstavond nog zo goed gezind was, maar na een dagje vol plezier in de keuken, kon de avond niet anders dan leuk zijn. Aangezien niemand moest rijden hebben Aiden en ik ons goed laten gaan. (lees : verzopen in champagne, punch en wijn)
Iets dat vanavond ook wel eens zou kunnen gebeuren. Etentje met vrienden, rustig op het gemak. Geen fake gefeest, gewoon gezellig tafelen. Ik kijk er al naar uit.

Ik heb geen voornemens voor het nieuwe jaar. Mensen maken goede voornemens om ze toch niet na te komen. Dat ligt in dezelfde lijn als zeggen dat kerst niet om de pakjes draait. Wat ik wel wil doen is iedereen een gezellige tijd toewensen, hoe je dat ook plant te doen. En voor alle mensen die in dezelfde situatie zitten als Aiden en mij, heel heel veel succes met jullie examens.

kusjes voor al mijn vriendjes en vriendinnetjes
knuffels voor al mijn trouwe dagboeklezers en lezeressen.

xxx

Bodi Out

The first cut is the deepest

Ik voel me raar vandaag. Ik ben helder van geest, niet bijzonder moe. Maar toch voelt er iets niet juist. Er ontbreekt iets en ik weet niet wat het is. Ik weet wel dat ik me droevig voel en een beetje alleen.

Ik haat het als ik onrustig ben. Het is een soort spanning die net onder je huid zit. Een dun laagje spieren dat zich opspant en een soort van kriebelig gevoel geeft, maar dan niet op een goede manier. En je zou dan denken dat ik slecht slaap. Nee hoor, ik slaap gelijk een roosje, maar het is een soort van doodse slaap. Droomloos, en weinig verfrissend. Het is alsof je even leeg wakker wordt als dat je gaan slapen bent.

En waarom vraag je je dan af, alles gaat goed, op de examens die eraan komen na dan. Misschien is dat het wel, examenstress. Of heb ik gewoon een dipje?
Misschien komt het door de droom van deze morgen. Ik heb al lang geleden niet meer zo slecht gedroomd. Aiden haatte me, en wou me nooit meer zien. Iedereen rond mij kon me niet meer uitstaan en ondanks al mijn vragen wilde niemand zeggen wat ik hen had misdaan.
Kortom, ja ik ben al beter opgestaan. En ik weet dat Aiden me nooit zo zou behandelen, maar ondanks dat heb je dan toch even wat bevestiging nodig. Maar Aiden is ondertussen ook stevig aan het leren dus het is nogal moeilijk om een beetje van zijn aandacht te gaan opeisen. Misschien straks toch maar even zielig gaan doen, dan is het ineens uit mijn systeem.

Positiever nieuws dan, het is officieel, Bodi wil een wii. En nee, geen wiiwii, maar een wii. Meer knopjes en draadloos (lol). Hoewel die andere wii misschien ook wel eens welkom zou zijn. Mijn seksleven suckt, sinds Alex ervandoor is gegaan. Hoog tijd dat ik daar eens terug werk van maak. Maar goed ik dwaal af. Wii dus, dit weekend waren we bij vrienden en daar hebben Aiden en ik voor het eerst kennis gemaakt met dat speeltje. DAAAAMN wat leuk. Mijn arm doet nog pijn van het tenissen. Dat doet mij eraan denken dat ik die mensen nog een nieuwe vaas moet betalen. (nee geen commentaar, en de enige uitleg die ik kwijtwil is : 'jeugdig enthousiasme')

Oh juist, misschien nog ff melden, de sint is geweest blijkbaar, het afgelopen weekend. Nee ik heb geen schoen gezet, en nee ook geen wortel en ja, ik ben er zeker van dat hij nu slecht gezind is op mij. Boehoe.
Guess what, we got the gifts anyway. En zo beste mensen, raak je dus je gezag kwijt bij de kinderen. Altijd maar dreigen, untill they call your bluff. Man man, ik heb veel chocolade geboeft dit weekend. We zijn al bijna door de voorraad heen. En wat hebben we gekregen.

Aiden een heel grote modelbouwdoos van een zeilboot. Iets waar hij zich uren mee kan bezighouden. Ik een puzzel van 20000 (ja je leest het goed) stukjes. Nee ik ben niet zielig, ik ben gewoon goed.
En daarnaast nog de nieuwste cd van James Morisson, die nu overigens opstaat.

Anyway, dat was het weer. Ik hoop dat het rare gevoel snel wegebt. Overigens, het is de moment om allemaal te wensen voor een witte kerst. Dus DOEN!

Onrustige Bodi Out.

Let it Snow, Let it Snow, Let it Snow...

Wat een geweldig weekend vorige week! Sneeuw sneeuw sneeuw! Laten we hopen dat het een generale repetitie was voor kerst want ik word vreselijk happy van sneeuw. Ik verlang nu al naar de skivakantie die Aiden en ik geboekt hebben met een paar vrienden de eerste week van de paasvakantie.

Toen ik zaterdagmorgen wakker werd, was het aanvankelijk een teleurstelling om op te staan. Ik had op het weerbericht gehoord dat het ging sneeuwen en had daarbij gehoopt op een stralend witte ontwaking. Die bleef jammer genoeg uit. Het gras in de tuin had een klein laagje rijm, maar veel wit was er niet te bespeuren.

Bij gebrek aan activiteit, poetste ik mijn tanden dan maar en nam een korte douche. Aiden sliep nog en ik besloot van hem wakker te gaan maken met ontbijt op bed. We amuseerden ons terwijl met het spelen van alle kerstcd's die we konden vinden. Ik ben geen fan van kerstmuziek, maar er zijn toch enkele uitzonderingen op de regel :
- my kind of x-mas - Christina Aguilera
- Formidabele Kerstmis - Xavier de Baere
- Jingle bell rock (zie home alone 1)

Het eerste is echt een geweldige cd en één van de weinige waar ik met genot naar durf luisteren in de kerstperiode. Toch was het super gezellig toen het buiten begon te sneeuwen terwijl er kerstklokjes door de boxen klingelden. We besloten dan maar van ons warm in te duffelen en een lange wandeling te gaan maken.

Ondertussen werd het sneeuwtapijt dikker en dikker. Wat mag je zeker niet vergeten als het sneeuwt? Natuurlijk een sneeuwballen gevecht, wat al vrij vroeg van start ging. Aiden wist er eentje recht in mijn gezicht te gooien en ik zette het hem betaald door er eentje in zijn kraag te duwen onder al zijn warme kleren. HAHA! Serves him right. Toen we op een groot veld aankwamen waar wonderbaarlijk genoeg nog niemand de sneeuw had aangeraakt, leek het een leuke uitdaging om een zo groot mogelijke sneeuwman te maken. Er was sneeuw genoeg voor handen en de kwaliteit was ideaal.

We slaagden maar gedeeltelijk in ons opzet. Sneeuwballen rollen was makkelijk, de sneeuw kleefde perfect. Maar die dingen opeen stapelen dat is andere koek. Ok, toegegeven, we hadden de grootte misschien iets te optimistisch ingeschat. Dus kreeg Aiden het lumineuze idee om een sneeuwman te maken die neerlag, wat het stapelprobleem uitschakelde. We hadden ondertussen enkele zaken bij elkaar gezocht om hem een neus en ogen te geven. Ik kreeg de slappe lach toen Aiden 'de neus' in de verkeerde bol stak. Maar echt tot ik er buikpijn van had.

Al bij al hebben we een vrij schunnige sneeuwman achtergelaten. We hebben nog getwijfeld van hem een partner te maken, maar daarvoor hadden we niet genoeg sneeuw meer voor. Toen we terug thuis kwamen waren we allebei verkleumd van de koude. Onze wangen en neuzen zagen rood en mijn handen waren al richting paars aan het gaan. Oplossing? Warme sjokomel en een openhaard!!!

De nacht is voor mij het mooiste sneeuwmoment. De zon is weg, maar er hangt toch zo een lichtgevende gloed. Een beetje magisch, zeker als de maan zich dan nog eens even laat zien.
Ik sliep geweldig die nacht. Zondag heb ik wat voor school gewerkt.

Om af te sluiten vandaag toch even één van de mooiste gedichtjes ooit geschreven door Toon Hermans meegeven:

Ik hou van jou, ik hou van jou,
een dag, een jaar, een eeuw.
Ik weet dat liefde lente is
maar ook een beetje sneeuw.

Bodi Out.

When I need you...

Hey allemaal! Het is weer een tijdje geleden dat ik nog iets geschreven heb. School begint meer en meer tijd op te eisen nu de examens toch langzaam maar zeker naderen. Dat wil zeggen dat ik saaie tijden tegemoet ga, en jullie waarschijnlijk een tijdje minder boeiende zaken ga kunnen vertellen.

De afgelopen week was niet bijster boeiend. Maar de week daarvoor was geweldig! Zoals jullie nog wel weten van mijn laatste post zat Aiden in Londen. Waar ik de eerste week mij op mijn kamer had gestort, belandde ik de tweede week in een routine van 'opstaan - school - vervelen - slapen'. Dat was twee weken terug, deze er niet bij gerekend. De dagen na mijn laatste post, kreeg ik het echt moeilijk. Alles om mij heen was veel te stil en zo vreemd leeg. Aiden had er ook last van, het aantal telefoontjes van uit Londen steeg gevoelig die week.

Toen ik die vrijdagavond zuchtend aan de tafel zat was het Vera die de stilte doorbrak. 'En als je nu eens naar Londen gaat en hem verrast?' Ik was direct verkocht. Het idee was zo eenvoudig dat ik mezelf mentaal even terechtwees dat ik daar zelf wel had mogen op komen. Ik heb diezelfde avond nog mijn reistas ingepakt. Timing zou cruciaal worden. Ik had zaterdag om in Londen te geraken en moest Aiden ten laatste tegen zondag middag gevonden hebben. Anders zat hij in België en ik in Londen, wat niet echt een verbetering van de situatie zou zijn geweest.

Bij gebrek aan plaats op de trein, besloot ik de ferry te nemen. Die is minder duur en dat gaf me ook de kans om nog eens vier uur te genieten van de zilte zeelucht. Dat liep echter iets minder aangenaam dan ik verwachtte. De wind was om te snijden en zelfs met een sjaal en muts was het niet echt aan te raden om buiten te gaan staan. Het water was ook bijzonder woelig, waardoor meerdere mensen te kampen hadden met zeeziekte. Mijn maag is niet snel van streek, maar na vier uur was ze toch ook blij om terug vaste voet aan wal te kunnen zetten. Het was rond elf uur op dat moment.

De rit naar Londen was traag. Ik had het adres van zijn hotel en ik wist ongeveer hoe Aiden's dagplanning er uit zag voor die dag. Toen ik aankwam aan het hotel was het ruim één uur en ik rammelde van de honger. Aiden zat op dat moment in London Tower als ik zijn planning mocht geloven en zou nadien tijd vrij krijgen om te gaan winkelen. Ik besloot van eerst mijn honger te stillen en mij dan naar Harrods te laten rijden. Ik wist dat hij daar zeker naartoe zou gaan.

Het is bijna angstaanjagend hoe goed we mekaar kennen. Ik stillde mijn honger in een klein maar knus eetcaféetje en begaf me nadien naar één van de meest fabuleuze winkels waar ik ooit ben geweest. Ik was er tien minuten voor Aiden's schema aangaf dat hij vrije tijd zou krijgen. Ik stelde me tactisch maar verdekt op en nam alles om me heen in me op. Geloof me of niet, nog geen twintig minuten later wandelde hij binnen samen met een vriendin. Ik volgde hen voorzichtig en hoorde mijn naam vallen en souvernirs, wat me deed glimlachen.

Ik volgde hen over de verschillende verdiepingen en zag hem verschillende spullen aanwijzen en vastnemen. Tot hij uiteindelijk halt hield met haar bij een reeks van speciale puzzels. Ik ben namelijk dol op dingen zoals rubix kubus, puzzels met VEEL stukjes en zo voort... Hij twijfelde echter duidelijk wat hij zou meenemen. Toen hij op een bepaald ogenblik twee dingen in zijn handen had en aan het meisje vroeg 'Welke zou jij nemen?' zag ik mijn kans schoon. Ik kwam nonchalant tussen hen staan en nam een derde uit de rekken. 'Deze wil ik al lang hebben, eigenlijk.'

Zijn gezicht was kostelijk. Hij keek me even aan alsof hij een spook zag en liet dan bijna de twee dingen uit zijn handen vallen van het schrikken voor hij me rond de hals vloog. Ik maakte een mentale notitie dat ik Vera nog moest bedanken voor haar geweldige idee. We spendeerden de middag verder samen al shoppend door Londen. Het was die avond dat we besloten om een weekje langer te blijven. Aiden zag er geen kwaad in om een weekje school te skippen (en ik ook niet) en we waren hier nu toch. Dus regelden we een trip naar een klein kuststadje in de buurt van Cornwall. Zo een stadje met het typische rotsachtige uiterlijk dat je vaak op tv ziet. Grote grasvlakten en druilerig weer.

De plaatselijke bevolking was bijzonder vriendelijk en we maakten al snel kennis met de vrouw die de bed & breakfast uitbaatte. Na een eerste nacht daar en een typisch engels ontbijt verkenden we de omgeving een beetje en praatte bij. Dat vulde bijna een volledige dag, raar maar waar. De dag nadien zijn we een hele tocht gaan maken te paard. Aiden is al sinds kleinsaf dol op de beesten dus hij amuseerde zich kostelijk. Ik daarentegen heb menig angsten uitgestaan die dag. Met een auto kan ik rijden, maar mijn paard liet zich niet zo graag besturen wat voor nogal veel hylarische situaties zorgde (voor Aiden dan toch).

We kwamen die avond doodmoe thuis. Het weer was guur en koud geweest de hele dag en had ons samen met de dagtocht volledig uitgeput. Ik zal nooit vergeten hoe goed de douche voelde die ik die avond nam. Samen met Aiden ben ik daarna de zetel ingekropen voor het haardvuur en het duurde niet lang voor we alletwee sliepen.

De overige dagen hebben we vooral geluierd. Helemaal uitgewaaid en volledig uitgerust zijn we terug thuis gekomen. Volledig klaar voor de zware periode die er (weeral) aankomt. Wat is het leven toch mooi.

Dromerige Bodi Out.

Dead is the new Alive

Heb ik een fijne week achter de rug, man man. Noem me knetter, maar ik ben iemand die graag zijn kamer opruimt. Niet op de manier dat ik het graag met regelmaat doe, maar op de manier dat je het laat escaleren tot op een punt waarvan je denkt 'God, wat ben ik een varken, het wordt hoog tijd dat ik eens orde schep in de chaos' en er dan een lekker namiddagje rommelen van maakt. Met Aiden die weg was en mijn liefdesleven een even grote puinhoop als mijn kamer leek het mij dan ook een goed idee om er nog eens werk van te maken.

Aangezien ik niets beters te doen had heb ik het klusje dan maar heel de week laten aanslepen, wat resulteerde in een week van afwisselend naar de les gaan en me gezellig opsluiten op mijn kamer. Vera, Aiden's moeder verwende me door op regelmatige tijdstippen een plateau vol lekkernijen naar de kamer te brengen.

Misschien even verduidelijken. Zoals jullie misschien nog herinneren uit één van mijn eerste posts zijn mijn ouders gescheiden. Daar komt dan nog bij dat, ondanks het feit dat mijn echte ouders elkaar niet (meer) kunnen luchten of zien, ze wel over één ding volledig akkoord gaan met elkaar en dat is namelijk mijn 'levensstijl', zoals mijn vader het altijd noemde, en hoe hard die wel niet deugd.

Anyway, om een lang verhaal kort te maken. Na veel getouwtrek leek het Aiden beter om permanent bij hem in te komen wonen. Zijn ouders wisten van de situatie af en aangezien ik op dat moment al vriend aan huis was hebben ze mij met open armen geadopteerd. Ik had geen last meer van continue ruzies. Mijn ouders konden verder blijven doen zoals ze bezig waren. Ze storten maandelijks wat ze verplicht zijn om te betalen en verder hoeven ze zich om mij (en ik om hen) geen zorgen meer te maken. Kortom, iedereen gelukkig.

Om terug te komen op mijn puinhoop, ik betwijfel dat de meeste van jullie plezier beleven aan het opruimen van je kamer, maar ik dus wel. Ik vind dat enorm gezellig. Het weer was er in ieder geval ideaal voor. Met een slechte joggingbroek aan en een stapeltje foute oude cd's van begin de jaren negentig om op te shaken ging ik dan ook vlijtig aan het werk.

Je kan nu denken, hoe heb je daarin godsnaam een week tijd in kunnen steken. Wel, laat ik even de kamer beschrijven. Om te beginnen, dat ding is GROOT. Als je binnenkomt heb je langs de ene kant een hele muur die bestaat uit ingemaakte kasten en langs de andere kant een bescheiden bureautje (waar ik amper aan zit), mijn fantastische dubbelbed en vlakbij de raam nog een laag tafeltje met twee grote zitzakken om heerlijk niets in te doen. Voeg daar nog een hele hoop van kleren, verfrommelde papieren, stukken cursus, boeken, cd's en dvd's... aan toe, en je hebt een beeld van mijn kamer avant la nettoyage.

Dan moet ik er misschien ook nog bij vertellen dat ik vrij nostalgisch ben en dat ik naast de bergen kleren die ik heb (because we want to look fab lol), ook nog allemaal zaken bijhoud die in zekere zin speciaal zijn geweest voor mij. Kaartjes, of hangertjes, of ... je weet wel wat ik bedoel. Prullen.

Uiteraard, kan je niet zomaar alles gaan oprapen en wegleggen, oh nee. Je moet alle kasten systematisch uitladen, je moet alles nog eens terug doornemen, dubbelchecken welke dingen er weg mogen en welke niet en dat voor elke kast en elke schuif, inclusief de rommel in de kamer. Vandaar zoals ik dus al zei, een weekje werk. Het had dan ook exact het effect waar ik op gehoopt had, aangezien je door alles terug door te nemen ook allemaal leuke herinneringen terug oprakelt van vroeger.

Zo was er de allereerste foto van Aiden en mij die ik heb teruggevonden. Zes jaar waren we daar en god wat zagen we er ondeugend uit. Ik hield de foto naast een veel recentere foto van ons twee en god, wat zagen we er daar ondeugend uit. Sommige dingen veranderen gewoon niet. Door alle herinneringen terug op te rakelen werd het gemis van Aiden iets minder groot, maar nu ik dit aan het schrijven ben en het al meer dan een week geleden is dat ik hem gezien heb, begin ik het toch te voelen. En ik duidelijk niet alleen, er is een opvallende stijging in telefoontjes naar Londen en van Londen naar Antwerpen en er is nog een volle week te gaan. Maar goed, we overleven het wel zeker.

De voorlaatste dag van mijn extreme make-over (room edition) kreeg ik telefoon van Jessy. Jessy is een vriendin van mij die ik ondertussen ook al enkele jaren ken, maar iemand die ik maar heel sporadisch zie. Ze studeert voor grimeuse en is enorm goed in wat ze doet, waardoor ze heel vaak in het buitenland zit en ik haar dus voornamelijk virtueel te horen krijg. Maar op dat moment was ze in België en ze had uitnodigingen voor een halloween party ergens in Gent voor zaterdagavond. De dresscode was 'verkleed' en ze vroeg me of ik zin had om mee te gaan en of ze haar creativiteit mocht botvieren op mij voor het verkleedpartijtje.

Ik zei onmiddelijk ja. Ze had me ooit een keer helemaal omgevormd tot 'the mask' en ze was nog zo geweldig geweest om dat gele pak dat hij draagt in de film te laten maken voor mij. Ik kan je verzekeren: dat was een ZALIGE avond. Die zaterdag ik dus tegen de middag naar daar, waar we zeker anderhalf uur bezig geweest zijn met te bepalen wat ze van mij ging maken. Het was tenslotte een haloween thema, dus het moest een beetje luguber zijn, maar langs de andere kant wou ik ook niet met de typische 'kijk ik ben een bloederig monster'-look aankomen.

Uiteindelijk zijn we gesetteld voor een soort van gothic vampier look, maar dan stijlvol. Ietsje strakker en de drama iets meer ingetogen. Een strak zwart kostuum met donkerrode voering binnenin en een lange zwarte wandelstok en een paar tanden om u tegen te zeggen. Kortom, ik voelde me geweldig toen ik met haar als femme fatale aan mijn arm het feestje binnen wandelde.

Weet je, iedereen heeft een donker, duister kantje in zich. Zo dat stukje van jezelf dat heerlijk gemeen is, ijskoud en een beetje gevaarlijk. Dat van mij heeft die avond echt de vrije loop gekregen terwijl ik me inleefde in mijn rol. Zeker toen een of andere gast dacht dat hij kans bij mij maakte. Heb ik die even op zijn plaats gezet.

Verkleed als Wolverine had ik hem die avond al regelmatig naar mij zien staren van de overkant van de zaal. Hij zat ook duidelijk in zijn rol, hij was er alleen niet zo goed in. Ik haat mensen die denken dat ze op mij kunnen jagen. Er zijn er maar heel weinig die daarvoor toelating krijgen van mij en hij was er NIET één van.

Na een kleine twee uur had hij 'onopvallend' de zaal overgestoken en stond hij zo fier als een gieter naast mij te dansen op het podium. Jessy kwam niet meer bij van het lachen. Ik negeerde hem straal en gaf hem mijn 'ijskoude' signalen, maar blijkbaar was elke vorm van bevestiging dat hij uberhaupt bestond een aanmoediging.

Op het einde van de avond heb ik dan maar de rollen even omgedraaid, ik begon met hem te dansen en liet het effect van mijn geaccentueerde ogen op hem los. Daarna heb ik hem al flirtend mee naar de bar genomen voor een drankje. Ondertussen was Jessy de jassen al gaan halen. Toen heb ik gezegd dat ik even naar toilet moest en ben met haar vertrokken. Ik moet weer glimlachen als ik eraan terug denk.

Bodi Out.

Er zit geen lampje in de maan…

Ik zie mezelf niet als een astroloog. Ik kan wel twee of drie sterrenbeelden aanwijzen als er een heldere hemel staat, maar naast het element van rust en schoonheid heb ik weinig fascinatie voor wat er boven mijn hoofd hangt. De maan vormt daar de enige uitzondering op. Vooral een volle maan.

Ik weet nog dat er een volle maan was op de terugreis van de vakantie en dat mijn blik de zilveren schijf met moeite kon loslaten. Als ik er zo bij nadenk is dat een reactie die ik altijd heb op zo een moment en ik begrijp zelf niet zo goed waarom.

Of misschien begrijp ik wel ergens waarom, maar verbaast het me telkens weer hoe die aantrekkingskracht blijft bestaan. Ik weet niet of sommige onder jullie af en toe hardop praten ook als er niemand in de buurt is. Luidop opmerkingen maken tegen jezelf, of tegen niets in het bijzonder. Wel, dat doe ik alleen met de maan.

Het is een haat-liefde verhouding, want ik praat meer met de maan als er dingen slecht lopen dan als er dingen goed gaan. Dus je kan je inbeelden dat ik de afgelopen week heel veel met de maan gesproken heb. Maak jullie geen zorgen, ik ga niet opnieuw over Alex beginnen, ik denk dat we dat hoofdstuk wel gehad hebben. Ik heb de afgelopen week ook het meeste uit mijn systeem gewerkt. De restanten die helen wel met de tijd. Altijd alles blijven herhalen heeft nooit iemand geholpen.

Maar ik wijk af. Ik weet dat het allemaal een beetje abstract en gek klinkt, maar bekijk het met een filosofische invalshoek. Ik ben er zeker van dat er mensen zijn die hetzelfde doen met andere elementen.

Voor mij is de maan niet 'iets', maar eerder een 'iemand'. Ik heb aan de maan altijd meer een persoonlijkheid vastgekoppeld dan hem puur als een grote blok steen te bezien. Als ik er dan naar zit te staren denk ik altijd. Zie hem daar nu kijken.

En met die gedachte komt er altijd de volgende vraag. Als hij nu naar mij zou kijken wat zou zijn reactie dan zijn. Zou hij met me lachen? Zou hij oordelen? Of zou het hem stoïcijns koud laten. En naargelang het antwoord dat ik kies, heb ik een leuk gesprek met de maan, of een verwijt ik hem alles wat er mis gaat.

Misschien moet ik hem eens vragen wat hij ervan vindt dat ik dit allemaal neerschrijf, want hij hangt weeral statig naar me te kijken terwijl ik hier met een warm deken en een glas rode wijn naar boven zit te staren. Vanavond lijkt hij te rollen met zijn ogen en te zeggen dat ik me niet zo kinderachtig moet gedragen. Ik heb al een paar keer mijn tong uitgestoken, maar dat lijkt zijn mening niet echt te veranderen.

Anyway, er is weinig spectaculair gebeurd de afgelopen week jammer genoeg. Deze zondag vertrekt Aiden voor twee weken naar het buitenland voor zijn studies. Een soort van minitrip naar Londen. Hij heeft het uitgelegd, maar ik was maar half aan het luisteren.

Het voelt raar aan, ik kan me de laatste keer niet meer herinneren dat ik hem langer dan 3 dagen niet gezien heb. Het zal waarschijnlijk wat aan de timing liggen, maar misschien is het zo slecht nog niet. Ik plan een grote schoonmaak actie voor mijn kamer in de tijd dat hij weg is. Kwestie dat ik ook daar eens alles terug op een rijtje kan zetten en zien wat er weg mag en wat niet. Ik kan jullie verzekeren dat het nodig is. Mijn kamer is een stal (lol).

Daarnaast ga ik ook eens op zoek gaan naar een paar nieuwe zaken om mij mee bezig te houden, want met het einde van de zomertemperaturen merk ik dat ik steeds meer en meer binnen zit. Ik hou jullie in ieder geval op de hoogte. Ik hoop dat niet iedereen me gek verklaart na het lezen van deze post. Ik kan er ook niet aan doen dat ik een levendige verbeelding heb. (Ik zou zeggen, probeer het ook eens, misschien ga je me nog wel gelijk geven ;-) )

Bodi Out.

Just Walk Away

Deze brief zat vandaag in mijn bus…

 

Liefste Bodi,

Dit is zonder twijfel de moeilijkste brief die ik ooit heb geschreven, zeker als ik bedenk dat je na het lezen ervan misschien nooit meer iets met me te maken zal willen hebben.

Ik ga weg Bodi. Weg van hier, weg van alles. Ik heb twee weken geleden de kans gekregen om een jaar te gaan studeren in het buitenland en ik heb die kans met beide handen aangenomen. Ik heb nood aan een nieuwe omgeving waar ik, los van alles en iedereen hier, mijn leven terug op een rijtje kan zetten en orde scheppen in de chaos die er nu heerst.

Ik probeer er niet bij stil te staan dat het heel goed mogelijk is dat je vanaf vandaag nooit nog iets met mij te maken wil hebben. Onthoud enkel dat je geen bevlieging of uitprobeersel voor mij was, ik zie je nog steeds doodgraag.

Hoe graag ik ook bij je wil zijn en gewoon wil verdergaan waar de vakantie ophield, zou ik je in mijn huidige staat enkel meer kwetsen dan gelukkig maken en dat wil ik niet. Ik besef dat een jaar heel lang is, maar ik beloof dat ik je schrijf vanuit New York.

Ik verwacht niet dat je een jaar op mij gaat wachten, maar ik hoop wel dat als ik terugkom en ik mezelf terug stabieler voel, dat we elkaar terug kunnen zien en de vriendschap een nieuwe kans kunnen geven.

Als ik teruglees wat er al staat moet dit zo vreselijk koud en hard overkomen. Wat je ook van me denkt, weet alsjeblieft dat ik me vreselijk voel voor wat ik nu aan het doen ben.

Bij deze brief vind je nog een souvenir van onze vakantie. Ik wou het je voordien al geven, maar het is er niet van gekomen. Ondanks alles hoop ik dat het voor jou evenveel zal betekenen als voor mij.

Dit is geen vaarwel, maar tot ziens…

xxx

Je Alex

 

Bij de brief zat een foto, waarvan ik niet eens wist dat ze bestond. Ze was getrokken op vakantie, de nacht dat Alex en ik samen hadden doorgebracht. Ik lag in een diepe slaap in Alex' armen. Zijn azuurblauwe ogen keken recht in de lens en zagen er zo gelukkig uit. Op de achterkant van de foto stond een gedicht :

Enkel jij

 

Slaap me, lieflijk op het kiezeltij

dat trekt voorbij de horizon

in golven van zeezoete dromen

die drijven door mijn eenzaamheid

en spottend aan mijn herinneringen komen.

 

Streel me, in de draaikolk van

mijn navelbuik, die duisterdiep

met droefheid volliep in de razernij

van verlies zo pijnlijk, pijnlijk

Niets is pijnlijk, enkel jij.

 

En voor één keer in mijn leven, weet ik niets te zeggen, sta ik met mijn mond vol tanden, kan ik niet verwoorden wat er door me heengaat.

Bodi Out.

All Night (Don’t Stop)

Het gebeurt niet vaak dat ik echt diep in de put zit. Ik ben van nature een zeer positief ingesteld persoon, maar ik geef toe dat de laatste weken niet echt mijn meest fleurige waren. Mijn humeur veranderde zo vaak en plots van richting dat ik er uiteindelijk zelf door geïrriteerd raakte. Aiden zag het gebeuren en hield zich opvallend stil terwijl ik mijn best deed om niet te veel van mijn frustraties op hem te ventileren. Ik durf met vrij grote zekerheid zeggen dat ik daar ook in slaagde, bij Aiden dan toch. Andere mensen liepen in wijde boog om me heen de afgelopen weken.

Vroeger als ik me slecht voelde, keerde ik volledig in mezelf. Mensen hadden dan ook zelden of nooit last van mij. Daarbij komt dat veel van mijn vrienden vaak naar mij komen om hun frustraties eens te ventileren. Zij weten immers dat ik geen aanstoot neem aan elke domme uitspraak die ze maken op zo een moment. Wat mij daarbij altijd opvalt is dat diezelfde mensen vaak heel slecht overweg kunnen als jij dan eens hetzelfde doet. Tegenwoordig keer ik nog altijd in mezelf als ik me slecht voel, maar af en toe wil het ook al eens gebeuren dat ik gewoon enorm gemeen word. Stiekem moet ik lachen als ik denk aan de reactie van bepaalde mensen over de afgelopen weken heen.

Het was vrijdagavond dat Aiden bij me kwam. 'Hey zuurpruim,' zei hij droogjes. Ik glimlachte zwakjes naar hem. Hij had me na het bezoek van Alex bijna elke avond zo gezelschap gehouden. Elke keer opnieuw licht plagerige opmerkingen gevend tussen de zeer luchtige gespreksonderwerpen door. 'Ik heb een verrassing voor je,' zei hij met een brede glimlach. Het was pas op dat moment dat ik zag dat hij zijn handen achter zijn rug had. Mijn ogen werden onmiddellijk alert. Ik geef het niet graag toe, maar nieuwsgierigheid is een van mijn zwakke punten. Aliens mogen de aarde aan het overnemen zijn en ik denk dat je nog mijn aandacht te pakken krijgt met die woorden.

Aiden wist het goed genoeg en zijn ogen twinkelden van genot. Ik wist dat ik mezelf reeds had verraden maar deed toch alsof het me maar matig interesseerde in de hoop dat hij als eerste de stilte zou breken. Maar dat deed hij uiteraard niet. 'Oké, Oké, ik geef op. Wat is het?' zei ik.
'Ben je zeker dat je een verrassing wilt,' vroeg hij me, met een stem die droop van sarcasme, 'je lijkt de laatste tijd niet echt in de stemming voor deze dingen en als je echt wilt kan ik je ook een avond alleen laten met veel kleenex zakdoekjes en wat melige muziek.'

'Auch' zei ik, mijn gezicht vertrok, maar ik begreep wat hij wilde zeggen. Aiden was een zeer tactvol persoon, behalve bij mij. Waarschijnlijk ook omdat die aanpak het meeste resultaat boekte. 'Je hebt gelijk,' zei ik met een zucht en probeerde een wat vrolijker gezicht op te zetten, 'het wordt tijd dat ik de zaken terug van de positieve kant ga bekijken. Er is tenslotte nog hoop.'
Aiden zuchtte ostentatief. 'Dank je. Dat is de eerste "Bodi uitspraak" die ik in vier dagen hoor.'
'Blabla,' zei ik en stak mijn tong uit, 'kom, ik wil mijn verrassingen.'

'Wel,' zei hij, en schraapte zijn keel met een officieel gebaar, 'voor vanavond hebben we op het programma, een filmavondje van drie films (waarvan de titels tot nog toe niet bekend zijn) op een bedje van macaroni en rode wijn, om af te sluiten met, euh, meer rode wijn en hagendas cookie and cream ijs.' Mijn maag knorde luid als antwoord op dat voorstel. Aiden en ik hadden een lange traditie van filmavondjes met macaroni en ijs achter de rug. Vooral tussen de leeftijd van vijftien en zeventien jaar deden we dat bijna elke twee weken. Mijn gezicht klaarde helemaal op. 'Dat is ZOOO lang geleden, wat een geweldig idee…'

'..maar dat is nog niet alles,' onderbrak hij mijn vreugdekreet. 'Weet je wat het morgenavond is?'
Ik dacht na, maar er kwam niet direct iets bij me op. Ik controleerde het verjaardagenlijstje in mijn hoofd, maar dat kon het ook niet zijn. Hij wachtte echter niet op mijn antwoord. 'Het zijn tmf- awards en,' zei hij, terwijl hij twee grote brieven achter zijn rug haalde, 'geweldig als ik ben, heb ik vip-tickets weten te bemachtigen voor ons twee.'
Hij is echt geweldig, mijn beste maatje. Ik bedankte hem met een stevige knuffel die uiteindelijk uitdraaide in een halve worstelpartij omdat hij in mijn zij begon te porren. (JA, ik kan NIET tegen kietelen en NEE, dat mag je NIET tegen mij gebruiken.)

Daarna gingen we naar Aiden's kamer en maakten alles in gereedheid voor het filmavondje. Ik voelde me terug zestien toen we daar met twee de hele avond lagen te kijken. Het werden uiteindelijk vier films; twee thrillers, Pirates of the Carribean 3 en Lord of the Rings 3. Het was vier uur, half vijf toen de aftiteling van de laatste film over het scherm rolde. Aiden en ik deden geen moeite meer om naar ons bed te verhuizen, de tv ging uit en we vielen daar ter plaatse in slaap.

Zaterdag was heel kort, zoals je je wel kan inbeelden. We sliepen uit tot vier uur in de namiddag (schandalig ik weet het) en tegen zes uur vertrokken we naar het bosuilstadion waar we onze wagen zonder problemen konden parkeren om met een pendelbus vervolgens tot aan het sportpaleis te worden gebracht. Tussen ontwaken en vertrekken hadden we nog een uur met onze looks liggen experimenteren, wat hilarische resultaten had opgeleverd, maar dit ter zijde.

Het was mijn eerste ervaring met een VIP feestje en ik moet zeggen, het beviel mij wel. Nu kan je zeggen, ja uiteraard, maar zo bedoel ik het niet. Dat soort mensen is daar ook zeker aanwezig natuurlijk. Oh kijk naar mij, ik ben VIP en dat impliceert dat ik belangrijk ben. Gelukkig hebben we zo niet TE veel mensen gezien. Wat voor mij het meest aangename was, was de ademruimte die je krijgt. Het is veel minder druk en dicht bevolkt als op andere feestjes. Je moet ook niet heel de tijd zitten nadenken over geld en bonnetjes voor het drinken, nee hoor, alles is toch à volonté. Ik geef toe dat ik na een uurtje champagne te nippen toch lichtjes in de wind was. Aiden speelde toch Bob vanavond.

We spendeerden de avond deels kijkend naar de show, deels pratend in de vip lounge, waar wonderwel toch enkele mensen aanwezig waren die we kenden van ziens. Aiden en ik raakte uiteindelijk aan de praat met een Amerikaanse jongen en daar hebben we dan de rest van de avond mee doorgebracht.

Rond twaalf uur vertrok heel het gezelschap terug naar het Bosuilstadion, waar de aferparty zou plaatsvinden. Er waren best wat BV's aanwezig heb ik kunnen vaststellen, maar dat is op zich nu niet zo spectaculair. De muziek daarentegen was in een woord: AF! Tussen de acts door pikten Aiden en ik elke keer één van de podia in om op te dansen. Het was geweldig. Ik heb sinds lange tijd niet meer zo een goed feestje gehad.

Het schemerde toen we de auto terug op de oprit reden. Moe maar voldaan kropen we allebei onder de lakens (na een korte douche om de sigarettengeur kwijt te spelen natuurlijk). Ik beloofde mijzelf plechtig om iets speciaals terug te doen voor Aiden in de nabije toekomst vlak voor ik in een diepe slaap viel met een brede glimlach op mijn lippen.

Bodi Out.

Frozen

En hier zitten we (= koninklijk meervoud) nu; anderhalve maand na die oh zo mooie vakantie. Niet altijd zo eenvoudig om daaraan terug te denken. School is ondertussen weer van start gegaan en ze zijn dit jaar blijkbaar vastbesloten om zoveel werkjes te geven dat toch minstens één iemand bezwijkt onder de werkdruk. Gelukkig vallen de lesuren goed mee, zodat er – mits wat planning – meer dan genoeg tijd overblijft om te ontspannen. Het weer hier is verre van waar we gewend aan raakten in Frankrijk, jammer genoeg, hoewel het wisselvallige weer perfect past bij mijn wisselende stemmingen. Aiden en ik besloten niet lang na onze thuiskomt dat we zoveel mogelijk de zee zouden bezoeken tijdens de weekends, om uit te waaien en eventueel een verloren straaltje zon mee te pikken. Een van de beste ideeën die we al hebben gehad moet ik zeggen. Zowel Aiden als ik komen altijd als herboren terug. We overwegen dan ook om eventueel iets van activiteit te gaan doen daar zodat we een reden hebben om nog meer te gaan. Het zal echter niet meer voor dit jaar zijn.

Jullie vragen je vast af hoe het met de anderen gaat. Joy zie ik nog regelmatig, wat niet abnormaal is, aangezien ze Aidens beste vriendin is. Het stuk bink dat ze in Frankrijk aan de haak heeft geslagen is wonderwel op meer uitgedraaid dan een vakantieliefde. Ik ben blij voor haar en hoewel ik hem nog niet veel heb gezien, laat staan er veel mee heb gepraat, lijkt het me op het eerste zicht een fijne jongen. Van Joran hebben we niet al te veel meer vernomen. Ik wist van dag één dat Aiden aan niets meer dan een vakantieliefde begon. Joran deed alsof het hem niet raakte toen Aiden hem een week na thuiskomst het nieuws bracht en vertrok met een nogal hautaine blik op zijn gezicht naar huis. Het is misschien grof, maar ik was blij dat hij weg was. Die jongen was veel te passief en er zat niets pit in. Iets waar ik mij tijdens de vakantie al enorm in had geërgerd. Toen Aiden er zelf een opmerking over maakte reageerde ik dan ook nogal kort dat hij daar de volgende keer op voorhand rekening mee mocht houden.

En dan is er natuurlijk nog Alex. Als ik nu terugblader door de dingen die ik op vakantie noteerde en als ik kijk hoe die zich vertaald hebben naar realiteit, dan zou een mens gaan wensen dat hij wat minder accurate voorgevoelens had. Het heeft een volle maand geduurd voor hij besloot mij terug te contacteren. Geen aangename maand. Ik geef toe dat ik op dat moment eigenlijk al alle hoop had opgegeven hem ooit nog terug te horen of te zien. Ik was op dat ogenblik blij met alles wat voor afleiding kon zorgen. Ik weet nog dat ik volop dingen voor de universiteit aan het voorbereiden was toen ik het smsje kreeg.

Kan ik je zien? X Alex.
Vier weken niets en dan zoiets. Een normale Bodi had daar zelfs niet meer op geantwoord en misschien had ik dat ook beter niet gedaan. Maar je weet hoe verliefdheid werkt en jammer genoeg was die van mij niet na twee weken uitgedoofd. Dus stuurde ik terug.
Je weet me wonen.

Mijn gezicht moet duidelijk hebben laten merken hoe geschokt het was toen ik de deur opendeed, want Alex zijn gezicht vertrok. Het was dan ook een heel andere Alex die nu, nat van de regen, voor mijn neus stond dan de Alex waar ik vier weken terug afscheid van had genomen. Hij was vermagerd, zijn gezicht was verscherpt en er zaten donkere kringen onder zijn ogen die ik toewijdde aan een gebrek aan slaap. Er volgde een pijnlijke stilte voor ik hem mee naar mijn kamer nam.

Daar aangekomen bleef de pijnlijke stilte duren. Ik was niet van plan van als eerste iets te zeggen. Zo blind verliefd was ik nu ook weer niet. Ondanks mijn hardnekkig stilzwijgen viel me toch onmiddellijk weer op hoe mooi hij wel was, zelfs nu hij er zo gejaagd uitzag. Ik duwde de gedachtenstroom ver weg zodat ik me kon focussen. Iets waar ik maar half In slaagde. Het was dan ook met enige moeite dat mijn blik de zijne vond en hem kalm en bleef aankijken, afwachtend op wat komen zou.

Toen hij uiteindelijk toch begon te praten was het over het slechte weer. Ik knikte en zei 'hmm' op de juiste momenten, maar mijn stem bleef afstandelijk. Toen hij vroeg hoe het met me ging, veranderde hij zeer snel van onderwerp toen hij zag hoe gevaarlijk hoog mijn wenkbrauw de lucht in ging. Het was pijnlijk om te zien hoe gesloten hij was geworden. Je merkte het in alles, zijn houding, het gespreksonderwerp, het ontwijken van mijn blik, het buiten mijn bereik gaan zitten. Ik wist dat de impact van zijn keuzes nog zouden terugkomen. Op vakantie was alles zo snel gegaan, en niets had de tijd gekregen om rustig in te zinken.

Hij viel stil, er was nog niets substantieels gezegd geweest en met al zijn defensies op maximum zou dat er ook niet van komen, daar moest je niet voor gestudeerd hebben om tot die conclusie te komen. Dus ik besloot dat het hoog tijd was om zijn verdediging naar beneden te halen. Ik liet mijn emoties de vrije loop en gaf hem er verbaal van langs. Ik had vier weken lang honderden scenario's afgespeeld in mijn hoofd, dus ik kan je zeggen dat ik voorbereid was. Mijn woorden vlijmscherp en mijn stem staalhard en misten hun effect niet.

Toen het grootste deel van mijn woede was gekoeld viel ik stil. Ik stond op dat moment voor mijn raam naar buiten te staren, mijn rug naar hem toe. Met een zucht draaide ik me naar hem en zei, 'Ik heb je gemist.' Er stonden tranen in zijn ogen en zijn stem brak toen hij antwoordde, 'Ik jou ook.' En toen waren er geen muren meer en werd hij een spraakwaterval. Alles heeft hij me verteld van die laatste vier weken. Ik kon niet veel meer doen dan luisteren, ik had hem bij me op bed genomen en zijn hoofd lag in mijn schoot. Mijn handen losjes op zijn schouders. Hij had dit duidelijk allemaal opgekropt. Ik vermoed dat de enige reden waarom hij mij had gecontacteerd was omdat hij bij niemand anders terecht kon. Zijn ex was uit op wraak en had een stevige lastercampagne opgezet de laatste maand. Ik vervloekte haar inwendig.

Toen hij uitgepraat was werd alles weer stil. Mijn ogen traceerden de lijnen van zijn gezicht en keken in die van hem. Zo bleven we een tijdje zitten. Ik wilde hem kussen en zei hem dat ook. Dat had ik niet mogen doen. Ik voelde de spanning terugkeren. Ik zag hem zichzelf weer voor me afsluiten, alsof je iemand zichzelf ziet inmetselen. Dat kwam hard bij me aan. 'Nee Bodi,' was het enige wat hij zei. Zijn ogen vertelden nog veel meer.

Niet veel later is hij weer vertrokken. Ik zei hem dat hij altijd bij me terecht kon, maar hij gaf geen indicaties of hij snel terug van zich zou laten horen of niet.

Gelukkig was Aiden niet veel later terug. Hij heeft me de rest van de avond opgevangen. De zekerheid in mijn leven.

Ondertussen zijn we weer twee weken verder en heb ik Alex niet meer gehoord. Ik stort me ondertussen op schoolwerk, zee uitstapjes en andere activiteiten met Aiden en veel slaap.

Bodi Out.

Dag 8 : Give Me Tonight

Er is niets zo vreselijk sadistisch als de tijd. Tijd gaat te snel als hij traag zou moeten gaan en omgekeerd. Ik werd wakker in de armen van mijn bloedmooie jongen. Zijn hart klopte in mijn oor en zijn armen lagen om me heen. Het voelde zo vertrouwd ondanks het feit dat het de eerste keer was. Het kwam dan ook als een kleine schok toen ik van alle kleine details van het moment aan het genieten was. Vandaag is de laatste dag.

Ongelooflijk toch hoe snel de tijd gaat als je je vermaakt. Ik probeerde het terug uit mijn hoofd te zetten, maar het idee dat we vanavond om 20 uur terug op de bus zouden zitten naar huis was als een baksteen in mijn maag. Ik klampte me vast aan Alex en vroeg me af of we niet gewoon nog een weekje langer konden blijven.

De versteviging van mijn grip op hem deed hem ontwaken. Toen zijn ogen openden vergat ik prompt waar ik me zorgen over maakte. Ik keek even diep terug, vleidde me terug neer tegen zijn kloppende borstkast en fluisterde 'goedemorgen'. Hij zag er nog even moe uit als ik. De nacht had niet echt veel slaap gebracht. Onze naakte lichamen lagen helemaal verstrengeld. Ik bedacht me hoe raar het was dat dit comfortabel kon liggen. Ik herzag mijn mening echter toen samen met Alex ander dingen ontwaakten onder de lakens.

Mijn wenkbrauw ging de hoogte in. Hoewel hij dat niet kon zien moet hij toch iets van de reactie gevoeld hebben, want hij zei gemeen : 'oeps'
Ik keek hem aan en zei droogjes : 'god, nu weet ik hoe de prinses op de erwt zich voelde.' Dat deed hem blozen. Ik deed er nog een schepje bovenop door ostentatief een stukje slaapzak op te tillen en naar beneden te kijken. Ik ga niet liegen, het effect liet niet op zich wachten. 'Ja lap,' zei ik terwijl ik hem beschuldigend aankeek, 'kijk nu wat je gedaan hebt.' Hij keek me aan met zijn beste engelengezicht en ik bezweek.

Na het ontbijt wachtte ons de taak om in te pakken. Je weet misschien nog hoe onze tent er vanbinnen ongeveer uitzag. Wel, dat moest dus allemaal opgeruimd worden. Het duurde Aiden, Joran, Joy en mij een uur en een half om de chaos te herleiden tot vier stapels van spullen, met voor elke stapel één eigenaar. Ik weet nooit hoe ik er in slaag om in het heengaan zoveel mee te zeulen in één reiskoffer. Het duurde nog eens anderhalf uur voor ik het ding zo ingepakt had dat het ook effectief weer dicht ging. Ik geef toe dat ik hier en daar heb vals gespeeld door bepaalde zaken als 'afval' te labelen.

Alex had helemaal niet zoveel inpaktijd nodig en zat ongeduldig op ons te wachten. Hij had duidelijk hetzelfde gevoel als mij; genieten van elke moment die ons nog rest. Ik verontschuldigde me half voor het tijdverlies en met z'n allen gingen we nog een laatste dag genieten van het stralende weer, de zee en het zachte witte zand. Er was weinig te doen en het kwam er eigenlijk op neer dat we gewoon met zijn zessen (ook Joy haar verovering had zich weer bij ons gevoegd) de hele dag als drie koppeltjes op het strand hebben gelegen.

Er was geen avondeten die dag. De bus werd verwacht rond half acht maar tegen 17u werd er nog wel een laatste groepsmoment gehouden. Niet veel daarvoor hadden we nog wat inkopen gedaan voor de terugreis om de nacht en de avond door te komen. Er werd wat nagepraat en teruggeblikt op de hoogtepunten van de week. De sfeer proefde echter naar afscheid en ik nam Alex mee naar het strand. Ik had geen zin om de laatste avond te verspillen aan spijt dat het bijna voorbij was.

'Ik heb iets voor je,' zei ik stil en stak een klein briefje in zijn handen. Mijn persoonlijke gegevens stonden erop. Ik was er vrij zeker van dat de terugkeer naar België ook een stevige verandering zou betekenen voor wat we deelden. Alles was heel snel gegaan, maar het terug naar huis keren betekende ook dat er confrontaties aankwamen en ik was er zeker van dat die hun impact zouden kennen. Ik had echter geen zin om er woorden aan te besteden en het enige wat ik zei was : 'Kwestie dat je me weet te vinden als we terug thuis zijn.' Ik knipoogde naar hem en deed het vrolijk klinken. Hij wilde iets zeggen maar bedacht zich en nam me vast. Zo bleven we daar zitten. 'Ik zie je graag.' Fluisterde hij heel stil in mijn oor. 'wat er ook gebeurt…' hij maakte zijn zin niet af, maar voor mij was het genoeg.

De bus was dezelfde als in het heengaan. De chauffeurs daarentegen niet. Twee eikels van venten, je kent ze wel, zo het type dat nergens mee kan lachen, weinig beleefd is en tot over hun oren in een midlife crisis zit. We slaagden er in om dezelfde plaatsen te veroveren als in het heengaan. Deze keer zat Alex bij ons natuurlijk. Het was een terugreis waar ik alleen maar van kon dromen. Gezellig napraten, Alex bij me, een prachtige zonsondergang die we de eerste uren tegemoet reden en nadien nog een film om van te genieten.

Alex lag tegen me aan genesteld en viel prompt in slaap. Het duurde niet lang voor ik hem volgde. Toen we wakker werden was het alweer licht aan de horizon en de chauffeur reed net een parking op voor een nieuwe pitstop. Nog drie uur en we zouden in Leuven aankomen. Alex was opvallend stil en ik stelde somber vast dat hij steeds gespannener werd naarmate we ons eindpunt naderden. Ik probeerde hem zoveel mogelijk tot rust te brengen, maar ik slaagde er maar gedeeltelijk in.

Een klein ontbijt en vier uur later (inclusief de overstap voor de bus naar Antwerpen) waren we terug thuis. Het was met een zware zucht dat ik de koffers aannam uit de bagageruimte. Alex' ouders waren er nog niet en dat deed me wat heropleven. Ik zou ten minste de kans krijgen om nog een laatste afscheid van hem te nemen.

De kus was kort, maar sprak boekdelen. 'Bel mij!' zei ik, terwijl ik hem doordringend aankeek. Ik besefte dat mijn stem wanhopig klonk, maar het kon me weinig schelen. Ik had zijn gegevens niet en ik besefte wat een risico ik daarmee nam. We wisten echter allebei goed genoeg hoe de zaken stonden en ik was ergens blij dat er weinig woorden bij kwamen kijken.

Toen zijn ouders hem kwamen afhalen knikten ze kort naar ons, voor ze hem meenamen. Hun groet was kort en formeel. Blijkbaar had Lynn ondertussen al de nodige gesprekken gehad met het thuisfront. Ik voelde met hem mee. En toen was hij weg en zat ik samen met Aiden in de wagen naar huis. Hij keek me bezorgd aan, ik las de sympathie in zijn blik. 'Niet wanhopen, Bodi,' was het enige dat hij zei. Ik zette mijn i-pod op om me wat af te leiden, maar alsof het ding wist wat er in me omging, zong het in mijn oren.

Give me Tonight,
then if you don't want to stay
boy I'll just forget you.

You'll see I'm right,
you won't get to go away
love ain't gonna let you.

Dag 7 : Seduces Me

De volgende dag ontwaakte ik heel laat. Ik denk dat het niet gezegd hoeft te worden dat ik geweldig goed geslapen heb, als je de vorige avond in het achterhoofd houdt. De zon had al stevig wat warmte gewonnen en het was onaangenaam warm in de tent. Ik besloot de dag te starten met een heerlijke douche voor ik de vlinders in mijn buik zou toelaten om Alex op te zoeken.

Terwijl ik het kamp doorwandelde zag ik de gevolgen van het feestje overal om me heen. Sommige waren al wakker, anderen nog niet. Anderen hadden duidelijk een minder aangename ervaring met mister Tequilla achter de rug. Ik snoof minachtend en rolde met mijn ogen. Er zijn toch altijd mensen die uit de weg gaan om zichzelf te onderschatten. Gelukkig was het aantal beperkt.

Een half uurtje later keerde ik lekker fris terug. De anderen waren nergens te bespeuren en Alex lag duidelijk nog in zijn tent. Ik besloot de vlinders hun gang te laten gaan en nam wat middageten mee op een plateau waarmee ik voorzichtig zijn tent binnenging. Het was raar om hem daar zo alleen te zien liggen. Zijn tent was minder rommelig als de mijne, dus zocht ik een plaatsje uit en begon rustig te eten met de slapende jongen voor me. Ik ben geen perfectionist, maar het zijn op momenten als deze dat de kleinste details me opvallen. Zijn ademhaling had het ritme van diepe slaap en het was fascinerend om te zien hoe alles interageerde met die ene herhalende beweging.

Het duurde nog een kleine twintig minuten voor er enig leven in hem kwam. Zijn ogen gingen langzaam open en keken recht in die van mij. Het was alsof hij wist dat ik daar al een tijdje zat, want hij schrok niet, integendeel, hij glimlachte naar me. 'Goedemorgen, mooie jongen,' zei ik zacht, 'onbijt?' Hij knikte woordeloos. Toen ik hem vroeg wat hij graag had, duidde hij de dingen aan op het plateau dat voor hem stond. Ik keek hem vragend aan en zijn handen gingen naar zijn keel en maakte een 'werkt niet' geluid.

Ik moest lachen. Ik begreep plots waarom hij zo stil was. Ik had ook ochtenden dat alles al mee wou buiten mijn stem. Ik maakte zijn bestelling klaar en bleef rustig bij hem zitten terwijl hij die op at. Vandaag stonden er activiteiten met heel het kamp op de planning, ik maakte een paar opmerkingen erover en hij knikte of schudde zijn hoofd, of haalde zijn schouders op. Het was een heel komisch gesprek en ik onderbrak mijn praten en zijn eten af en toe door hem te kussen, een snel kusje op de lippen. Hij liet me begaan, zijn ogen lieten de mijne niet los. GRRRR.

Toen hij klaar was met eten stond hij recht om zich naar de douches te begeven. Dat had hij beter niet gedaan. Ik slikte zichtbaar toen hij met enkel een spannende boxer voor me stond. 'Ook goeiemorgen,' was het enige wat ik wist uit te brengen en dat was de moment dat hij besloot van zijn stem terug te gebruiken. Hij barste in een diepe lachbui uit en deze keer was ik het die bloosde.

Het was half twee toen toch 90 percent van de groep zich op het strand had verzameld voor de activiteiten. Op de planning stonden golfsurfen en paintball. Dat eerste omvatte een les van drie uren ploeteren in het water. Er stond een stevige stroming en de golven waren van aanzienlijke hoogte. Aiden, Alex en Joran hadden er blijkbaar aanleg voor. Joy en ik daarentegen hadden er meer moeite mee. Na iets meer dan twee uur slaagde ik er toch in om een eerste keer recht te blijven staan, maar aan het einde van de les besloot ik toch dat het geen vaste hobby zou worden.

We kregen vervolgens een uur om terug op krachten te komen, wat we ook deden. Ik viel onmiddellijk in slaap de moment dat ik mij naast Alex neer had gelegd. Toen ik terug wakker werd gingen zijn handen zachtjes door mijn haar. Alles ging als vanzelf en ik maakte een mentale notitie dat elke dag van mijn leven zo zou moeten lopen.

Paintball ging mij zoveel beter af. Blijkbaar kan ik goed mikken. Er was een heel parcour opgezet en in teams van vijf moesten we het tegen elkaar opnemen. Ik moet je niet zeggen uit wie ons team bestond neem ik aan. We wonnen dan ook grandioos. Het was zo erg dat ik eigenlijk niet eens vuil was nadien, op het zweet van de inspanning na dan. Twee verfkogels hadden me nipt geraakt, maar voor de rest was ik ongeschonden.

Avondeten deden we met zijn zessen op het strand. Joy had gisterenavond blijkbaar ook de jackpot gewonnen en de jongen voegde zich die avond bij ons. Zijn naam was Xavier en met zijn hoofd in een korte bros geschoren zag ik hem zo in een rolstoel zitten aan het hoofd van de X-men. Ik besloot de opmerking voor mezelf te houden en Joy deze avond niet te jennen.

We bleven op het strand die avond, maar naar gelang die vorderde zonderde ieder duo zich een beetje meer af. Het was middernacht toen Alex en ik hand en hand naar de sterren lagen te kijken. 'Wat denk je,' vroeg hij me, 'zullen we maar eens teruggaan?'
Ik zette een pruillip op en zei gemaakt klagerig, 'maar ik wil nog niet gaan slapen.' We wandelden traag terug naar het kamp, de nacht was gevuld met het getsjirp van een tiental krekels. Aan de tent gekomen had ik geen zin om hem los te laten. Ik legde mijn armen rond zijn hals en keek hem aan. 'Er is een klein probleempje, lieve jongen.'

Zijn ogen glinsterden, 'wat dan, kleine schat?'
'Wel euh, ik denk niet dat die armen nog loskomen voor morgenvroeg.'
'Ai,' zei hij met een frons, 'dat IS een probleem inderdaad.'
'Mja, er zit niets anders op dan dat je mij meeneemt vrees ik.'
'Ach zo,' zijn diepe stem viel weg en zijn lippen raakte de mijne voor hij in mijn oor fluisterde. 'Daar kan ik wel mee leven denk ik.'

Ik maakte me expres zwaar zodat hij me half naar zijn tent moest dragen en we kregen allebei de slappe lach toen hij het dragen van mijn onbehulpzame gewicht moest combineren met het openen van de tent. Toen hij eindelijk zich puffend met mij neervlijde zei hij pruilerig. 'Zo gaat er van slaap niet veel in huis komen hoor.'
'Slapen? Wie had het over slapen?' was het laatste wat ik zei die dag.

Bodi Out.

Dag 6 : Fragile

Ik werd die dag vroeg wakker. De zon was nog volop bezig met warmte te winnen en in de tent heerste een aangename ochtendkoelte. Met veel moeite vond ik mijn mp3-speler in de rommel van slaapzakken en andere spullen. Ik grinnikte inwendig. De tent zag eruit alsof er een bom was ontploft. Met muziek op mijn oren soesde ik nog wat verder, terwijl ik mijn gedachten de vrije loop liet.

Ik vind het een zalig gevoel, als je lichaam slaapt en je geest klaarwakker is. Het eerste waar je dan op gaat letten zijn geluiden van buitenaf. Je ogen zijn ofwel toe, of kijken uit over het reliëf van je hand of je arm. Mijn gedachten gingen echter al snel terug naar de dingen die de afgelopen dagen allemaal hadden plaatsgevonden. Vooral gisteren was een openbaring geweest. Van de Alex die ik niet kon luchten schoot niets meer over, in de plaats was nu een beeld van een grappige ietwat verlegen jongen gekomen en ik kon alleen maar toegeven dat dat beeld me enorm aanstond.

Enkele uren later was ik erin geslaagd om de 'half wakker - half slaap' staat gedeeltelijk van me af te schudden. Mijn gedachten bleven echter van het ene onderwerp naar het andere flitsen in mijn hoofd wat resulteerde in een zeer dromerige Bodi aan de ontbijttafel. Mijn stilte ging niet ongemerkt voorbij aangezien ik doorgaans toch de nodige portie verbaal lawaai bij heb in de morgen. Er kwamen voor een keer echter geen plagerige opmerkingen van de andere drie. De voldoening van de vorige dag zat duidelijk nog bij iedereen in het bloed.

Alex was nog niet op. Toen wij iets na het eten gepakt en gezakt richting strand vertrokken zag ik hem naar het groepje van zijn vrienden wandelen. Niet iets wat ik had verwacht en ook niet bepaald iets waar ik gelukkig mee was. Aiden hield me echter tegen voor ik alles kon laten vallen en hem achterna kon gaan. Ik wou protesteren, maar Aiden snoerde me de mond door met een heel rustige zelfzekere stem te zeggen : 'Het komt wel goed.' Zijn ogen keken diep in de mijne en een deel van mijn ongerustheid werd gesust. Ik ken niemand die dat met mij kan buiten Aiden.

Ik verdrong het idee om Alex achterna te gaan en wandelde braaf mee naar het strand, waar we de rest van onze voormiddag spendeerden. Ik vergat mijn zorgen volledig toen we met zijn vieren aan een immens zandkasteel begonnen te bouwen. Aiden 's idee, hoewel ik nu weet waarom hij het voorstelde.

Ik was bezig aan een derde toren (van het 7 torens tellende kasteel) toen Alex zich terug bij ons voegde. Hij zag er nerveus uit, maar niet bleek of geschokt. Het gesprek met zijn vrienden moest dus verlopen zijn zoals hij had verwacht. Ik kon alleen maar vermoeden dat de zenuwen gericht waren op mijn reactie.

'En?' vroeg ik iets aanvallender dan misschien nodig was, 'zijn we 'terug vriend'?' Ik voelde me aangevallen om de één of andere reden. Hij zette zich naast mij en keek me recht in mijn ogen. 'Dat is een groot woord, Bodi. Maar er zijn wel bepaalde zaken uitgepraat ja. Sommige dingen zullen wat tijd vragen en ik zal nooit goedpraten wat ze hebben gedaan die ene avond.' Hij had mijn reactie duidelijk verwacht. Ik haat het als ik cliché ben, maar na zijn uitleg was het rare gevoel wel weg.

Alex was echter nog niet zeker of hij al terug kon ontspannen, dus vroeg ik hem of hij mee wou helpen met zandkasteel bouwen. Hij glimlachte naar me en stemde in met een zucht van opluchting. Het is grappig hoe domme gebaren mensen veel complexere boodschappen kunnen doen overbrengen. Het duurde tot in de vroege avond voor heel de constructie afgewerkt was. Met zijn vijven trokken we foto's en genoten weer van een prachtige ondergaande zon aan de opkomende branding voor we naar het avondeten trokken om ons nadien voor te bereiden op da avondactiviteiten.

Die avondactiviteiten beloofden een prachtige avond. Voor velen ook een gevaarlijke avond, aangezien de avond zou starten met tequila om dan nadien een mega feestje te gaan vieren op het strand. Een heuse beachparty dus en ik kan je verzekeren, ze hadden er hun werk van gemaakt.

Op het strand was een immens grote cirkel (meer een ovaal eigenlijk) in platte ronde keien gelegd. Aan de rand van de cirkel was een prachtige cocktailbar opgezet in Hawaï stijl die uitkeek over heel het feestgebeuren en de zee. In Het midden van de cirkel was een tweede cirkel in keien uitgelegd. Voor deze cirkel hadden ze echter grote rechthoekige rotsblokken gebruikt in plaats van platte keien. Het binnenste van de tweede cirkel was uitgegraven tot een kuil van een halve meter diep. Met zijn twee meter diameter beloofde dit een kanjer van een kampvuur te worden. Waar ze het hout vandaan hadden gehaald weet ik niet, maar de houtpiramide bereikte net geen twee meter.

Iedereen was na de tequila opwarming dan ook helemaal in de stemming. De muziekkeuze was subliem en er werd de hele avond gelachen, gedanst en kameraadschappelijk gepraat rond het kampvuur. Het was twee uur voor ik eindelijk van tussen de dansende mensen kwam en me naar het kampvuur begaf, waar de anderen al een tijdje vertoefden ondertussen. Alex zat er ondertussen ook bij. Hij had de avond voorzichtig verdeeld in tijd die hij bij ons doorbracht en tijd die hij bij zijn vrienden doorbracht. Zijn vrienden waren echter van het toneel verdwenen nog niet zolang geleden en nu zat hij daar niet zover van Aiden en Joran, dromerig in het vuur te staren.

Zijn haren stonden warrig van het dansen en de wind die in de loop van de avond was opgestoken. Hij zag bruin van de lange dagen zon en zijn prachtige blauwe ogen weerkaatsten de vlammen van het vuur, waardoor ze zelf leken op te lichten. Wat was hij toch mooi. Ik zette me achter hem neer en sloeg mijn armen rond hem. Hij ontwaakte uit zijn droomstaat en toen hij zag dat ik het was glimlachte hij en liet me begaan. Ik kon het niet laten en fluisterde in zijn oor 'hey, mooie jongen.'

Zijn gezicht kleurde weer licht rood, maar hij leunde harder tegen me aan en legde zijn hoofd tegen het mijne. Het kampvuur was prachtig en het feestje begon stilletjes aan te kalmeren. Meer en meer mensen verzamelden rond het vuur. De DJ zag wat er gebeurde en deed iets waar ik hem nog altijd dankbaar voor ben. Hij zette een trager nummer op. De begintonen gaven me kippevel en ik richtte me tot de half slapende jongen in mijn armen. Alex was echter klaarwakker en keek recht in mijn ogen. Groen tegen blauw.

Ik heb mijn vraag nooit moeten stellen. Met zijn hand in de mijne trok ik hem naar de dansvloer waar ondertussen meer en meer koppeltjes zich verzamelden. We hadden hier en daar wel wat bekijks, maar het gleed van me af en toen ik zag dat het Alex onrustig maakte trok ik hem dicht tegen me aan en zei : 'Vanaf nu is er enkel nog jij, ik en de muziek. De rest kan gestolen worden.' Hij ontspande en keek me laconiek aan. 'Mag het vuur blijven? Anders ga ik het maar koud hebben.'

Ik kuste hem, en hij kuste mij. Niet zoals die eerste keer de eerste dag. Dat was maar een flauwe indruk van een kus in vergelijking met deze. Dit was iets waar de spanning al zo lang naar aan het opbouwen was en die spanning was duidelijk niet alleen bij mij aanwezig geweest. Er was een passie in hem die ik nog niet had gevoeld. Zijn tong liet een metaalachtig gevoel na in mijn mond dat alleen maar schreeuwde naar meer.

We verbraken de verbinding echter terug en dansten traag en innig verder op het prachtige nummer. Ik weet dat ik nadien hand in hand met hem ben weggewandeld van de cirkel van licht en dat mijn voeten nat waren en vol zand plakten van het strand en de branding waar we met enkel de zee als getuige een vervolg gaven aan wat veel te kort was geweest aan het kampvuur.

Ondanks alles sliepen we die nacht elk weer in onze eigen tent. Ik weet nog dat ik twee dingen dacht voor ik eindelijk in slaap viel. Het eerste was 'Hmmm' en het tweede was, 'Bodi, je bent verliefd.'

        

FRAGILE - STING

If blood will flow when fresh and steel are one
Drying in the colour of the evening sun
Tomorrows rain will wash the stains away
But something in our minds will always stay
Perhaps this final act was meant
To clinch a lifetimes argument
That nothing comes from violence and nothing ever could
For all those born beneath an angry star
Lest we forget how fragile we are

On and on the rain will fall
Like tears from a star like tears from a star
On and on the rain will say
How fragile we are how fragile we are

On and on the rain will fall
Like tears from a star like tears from a star
On and on the rain will say
How fragile we are how fragile we are
How fragile we are how fragile we are

Dag 5 : Someone to call my lover

De volgende morgen ontwaakte ik met een heerlijk gevoel van kinderlijke anticipatie. Uitstapdag! Aiden en de anderen hadden er duidelijk evenveel zin in als mij. Aan het ontbijt begonnen we de dag al vol te plannen met dingen 'die we zeker gedaan moesten hebben'.

De uitstap ging naar Arcachone, een idyllisch kuststadje op een uurtje rijden van waar wij zaten. In afwachting op de bus had ik me nog even in een hangmat onder de - nu nog - schaduwrijke bomen gelegd. Slecht idee.

Ik weet niet of jullie ervaring hebben met de dennenappels in Frankrijk, maar op sommige plaatsen worden die ongeveer zo groot als volwassen pot choco. (die van nutella van 1kg of zo) Nu goed, lig ik daar dus braaf en rustig nog wat te soezen wanneer ik vlak naast mijn hoofd een immense plof hoor en - mij een ongeluk verschietend - uit de hangmat spring.

Een JOEKEL (ja dat is dialect, en nee in dit geval spreek ik niet over borsten) van een dennenappel miste mijn hoofd op 5 cm en viel in de hangmat. Ik zweer dat het ook echt het geluid maakte van een vallende bom, zij het iets minder luidruchtig. 'fiiiiiiiiiw' *plop* Aiden ging neer toen hij mijn geschrokken gezicht zag en ook Alex die net uit zijn tent tevoorschijn was gekomen en het tafereel had gezien kon zijn glimlach niet onderdrukken. Ik stak koeltjes mijn tong uit naar allebei.

Toen de bus eindelijk daar was, kwam het uit dat onze begeleider geen woord Frans sprak. Iets wat ik een hele prestatie vind als je voor drie maanden kampen gaat begeleiden in … oh ja… Frankrijk. Nu goed, geen probleem, Aiden en Bodi hebben duidelijk nog toekomst in de monitor wereld mocht al het andere falen. Na de chauffeur te hebben uitgelegd wat nu precies de bedoeling was en vervolgens de (wannabe) monitor te hebben uitgelegd wat de bedoeling van de chauffeur was konden we eindelijk vertrekken.

Alex plaatste zich naast mij in de bus terwijl hij een beetje onwennig keek naar Aiden, Joy en Joran. Aiden wist het ijs na tien minuten echter volledig weg te breken door een vreselijk overdreven imitatie op Joran uit te proberen van mijn kus met Alex de eerste dag. Enkele mensen in de bus keken een beetje raar naar de bank achteraan. Alex was er één van. Na een tijdje een bedenkelijk gezicht te trekken keek Aiden hem recht in zijn gezicht en vroeg met grote twijfel in zijn stem 'was dat nu echt ZO geweldig? '

Hij kon niet snel genoeg wegduiken om mijn vuist te ontwijken die heerlijk hard op zijn been terecht kwam. Ik keek hem gemaakt kwaad aan, wat enorm komisch blijkt te zijn, want rondom ons werd er hartelijk gelachen met zijn opmerking. Ook Alex deed mee en verbaasde zowel mij als Aiden met zijn bliksemsnelle antwoord. 'Zo kan het inderdaad niet fijn zijn nee, maar die imitatie trok dan ook op niets.' Hij zei het met een gemene grijns en Aiden stond met zijn mond vol tanden. Dat was het moment dat Alex voor Aiden deel van de groep was. De busreis werd hoe langer hoe vrolijker en eindigde abrupt toen de chauffeur ons afzette voor een immens casino.

De dag vloog voorbij. We deden alle winkeltjes, en verkenden heel het dorpje. Wandelden langs de zee, aten ijs en reden zelfs op een paardenmolen. Alex voelde zich duidelijk op zijn gemak en hij week van heel de dag niet van mijn zijde. Hij praatte honderduit en bleek al even veel talent te hebben om te kibbelen met Joy en Aiden als ik.

Na een overheerlijk avondmaal aan een restaurantje op het smalle strand, keerden we voldaan terug naar het rendez-vous punt. Het grote casino zag er enorm aanlokkelijk uit om binnen te gaan, maar aangezien we alle vijf er als absolute toeristen uitzagen en die plaatsen doorgaans een vrij strikte dresscode hebben besloten we het voor bekeken te houden.

We waren allemaal doodmoe. De terugreis in de bus verliep dan ook een heel pak stiller dan in de heenreis. Alex lichaam lag voelbaar tegen het mijne en zijn hoofd knikkebolde tegen mijn schouder en Aiden gaf me een stille knipoog toen onze blikken kruiste. Ik lachte naar hem en keek naar de slapende jongen op mijn schouder. Ik verzette met tegen de drang om met mijn hand door zijn haren te gaan. Aiden zat in dezelfde situatie met Joran.

Het was Joy die het moment doorbrak. Ze lag de bank achter ons te slapen en Aiden en ik wisten niet wat we hoorden toen er zacht gesnurk uit haar richting kwam. We hebben haar laten slapen. Lang leve digitale camera. J Die beelden zijn goud waard.

Terug thuisgekomen begeleide ik een half slapende Alex naar zijn tent. Hij zag er te schattig uit. Ik gaf hem een snelle kus op de wang voor ik vertrok. Ik weet niet of hij het nog geweten heeft.

Bodi Out.

Dag 4 : Honey and the Moon

De dag daarop was ik een wrak. Ik had geen eetlust en besloot bijna onmiddellijk om mij met een goed boek af te zonderen en te bekomen van de avond ervoor. Er is niets dat zo kan helpen als een goed boek. Een techniek die ik vroeger regelmatig toepaste.

De dag vloog voorbij net zoals de bladzijden. Er is geen betere schrijver dan David Eddings om je op te monteren. Dat en wat goede muziek. Op regelmatige tussenposen kwam Aiden eens even checken of alles ok was samen met Joran en Joy. Van Alex was de hele dag geen spoor.

De vijf van gisteren schaamde zich duidelijk dood over het voorval van gisteren nu ze terug nuchter waren en maakte zich snel uit de voeten als ze mij ook nog maar dachten te zien. De manier waarop ze naar Aiden keken sprak ook boekdelen.

Die avond gingen we gezellig iets eten met zijn vieren. Mijn eetlust was enigszins terug en ik voelde me terug innerlijk rustiger. Na het eten besloot ik om verder te gaan lezen op het strand. Morgen hadden we een uitstap gepland met de hele groep en ik was van plan van daar ten volle van te genieten en alles tegen dan vergeten te zijn.

De zon ging langzaam onder terwijl het boek zijn einde naderde, toen ik plots een aarzelend kuchje hoorde. Het was Alex. Hij zag er weer bleek uit en heel kwetsbaar, wat ervoor zorgde dat ik niet zo kortaf reageerde als ik eerst wou. 'Dag Alex.'

'Ik weet dat ik momenteel niet echt de persoon ben waarmee je tijd wil spenderen, maar …' Hij maakte zijn zin niet af. Ik richtte mijn aandacht weer op het boek. Toen hij aanstalten maakte om weg te wandelen zei ik : 'ik luister.' Hij maakte een aarzelend aanstalten om zich neer te zetten naast me en toen ik geen reactie gaf ging hij zitten. Het bleef stil, maar het was niet onaangenaam. Hij leek niet enorm zenuwachtig, maar nam eerder de tijd om alles op een rijtje te zetten voor zichzelf voor hij sprak. Ik sloeg mijn boek dicht en trok mijn knieën op tegen mijn lichaam zodat ik mijn kin erop kon laten rusten terwijl ik hem afwachtend aankeek.

'Al een beetje bekomen van gisteren?' vroeg hij me na een tijdje. Het viel me op dat moment op hoe diep zijn stem was. Ik ontweek zijn blik en keek naar de ondergaande zon. Ik haalde mijn schouders op. 'Zo goed als je kan verwachten, denk ik,' zei ik neutraal. Zijn mondhoek trok weg in een glimlach, maar zijn ogen lachten niet mee. 'Wat die vijf gisteren hebben gedaan valt niet goed te praten, maar…' Ik wist wat er ging komen, hij ging zich verontschuldigen voor de vijf eikels terwijl hij zelf eigenlijk nergens schuld aan trof. Ik stak mijn hand op om hem het zwijgen op te leggen. 'Ik wil geen excuses van jouw Alex. Dat mogen ze zelf komen doen.'

Hij drong niet verder aan. Dat apprecieerde ik. De meeste mensen zouden zich toch nog verontschuldigd hebben. De zon zakte langzaam verder weg, ik schatte dat we nog een twintig minuten hadden voor ze helemaal onder zou zijn. Het bleef stil, maar hij ging niet weg. 'Ben je nog kwaad op me?' vroeg hij plots. De vraag verwarde me, omdat ik besefte dat ik het helemaal niet zo erg vond om hier met hem te zitten. Voor het eerst had ik de indruk dat ik de echte Alex te zien kreeg, en niet het vreselijke bravoure ventje dat hij al heel de vakantie probeerde te zijn.

'Ik ben nooit echt kwaad op je geweest,' gaf ik toe. 'Oh nee,' vroeg hij verbaasd, 'je kan anders heel vies kijken hoor.' Het sarcasme was heel subtiel in zijn stem. Ik grijnsde. 'Alleen als je het verdient,' ik pauzeerde even, 'op gisteren na dan misschien, toen was je gewoon op de verkeerde plaats op de verkeerde tijd.' Ik viel stil.

'Hoe gaat het met jou eigenlijk?' vroeg ik hem, 'want je hebt niet bepaald de leukste periode van je leven heb ik de indruk.'
Hij grijnsde, 'denk je?' Ik wachtte op de rest van zijn uitleg. Die kwam er niet, hij kreeg het duidelijk moeilijk. Hij leek plots heel moe en zijn handen masseerden zijn nek.
'Het is nogal turbulent, dat kan je wel zeggen ja.'
'Het verbaasd me dat je het in het midden van een vakantie hebt uitgemaakt met je vriendin, eerlijk gezegd. De meeste zouden wachten tot ze terug thuis zijn.'

'I know. Lynn is weg. Ze vertrekt terug naar huis. Ik voel me vreselijk, maar het langer volhouden zou ook niet fair geweest zijn.'
'Je gaat me toch niet zeggen dat de geruchten waar zijn,' vroeg ik hem half lachend, maar zijn blik deed de glimlach verdwijnen. 'Oh.'
Het werd weer stil. Ik wist niet goed wat te zeggen. Ik kon wachten tot hij zelf zijn verhaal begon te vertellen, maar dat voelde verkeerd aan. Dus besloot ik maar een grote gok te wagen. 'Dus dat wil zeggen dat ik je nu eindelijk mag beginnen verleiden zonder dat er een podium en publiek aan te pas moet komen?' Ik legde een grote nadruk op eindelijk en kroop dicht tegen hem aan voor extra effect.

Het miste zijn effect niet, eerst keek hij wat verdwaasd, alsof hij niet goed had begrepen wat ik zei. Heel even leek hij kwaad te gaan worden, maar toen hij mijn blik zag moest hij toch hartelijk lachen.
'Wie weet…' zei hij met een mysterieuze glimlach. Zijn ogen keken in de mijne, maar ik keek niet weg. Hij had mooie ogen, en ik las er op dat korte moment heel veel in. Hij verbrak echter de connectie door weg te kijken. Het viel me op dat hij rood werd. Ik heb een zwak voor jongens die blozen.

De laatste zonnestraal verdween achter de horizon en daarmee verdween ook het laatste restje aangename warmte. Het duurde dan ook niet lang voor ik begon te rillen van de koude. Natuurlijk kon ik Alex dat niet zeggen, ik haat het als mensen denken dat ik flauwe versiertrucs uithaal. Daarom besloot ik de zaak maar op mijn manier aan te pakken. Voor hij goed en wel besefte wat ik deed, zette ik mij tussen zijn benen en nestelde me tegen hem aan. Om het geheel af te werken drapeerde ik zijn armen rond mijn middel.
'Wat…?'
'Shht… Ik heb het koud en jij hebt het duidelijk te warm, ' maakte ik een opmerking op zijn nog nablozende gezicht, 'Ik los gewoon beide probleempjes even op.'
Dat deed hem weer lachen. 'Ben je altijd zo direct?' vroeg hij me.
Ik haalde mijn schouders op. 'Meestal,' zei ik, 'ik heb ondervonden dat dat doorgaans veel tijd, drama en misverstanden uitspaart. Ben jij altijd zo aangenaam als je niet stoer probeert te doen?'
Ik stelde de vraag laconiek, maar zijn antwoord bleef uit. Ik voelde de spanning opbouwen in zijn lichaam. 'Hey, hey. Relax. Het was als compliment bedoeld.' De spanning minderde een klein beetje. 'Alles ok?'

'Het is zo lang geleden dat ik mezelf nog ben geweest. Je hebt geen idee. Je speelt komedie, je draagt maskers, je verstopt je achter dikke muren en hoewel het een opgave is, raak je eraan gewend. En nu dat elke vorm van fascade weg is, voel ik me kwetsbaarder dan ooit.' Hij viel weer stil en ik antwoordde niet. Er was niets dat ik kon zeggen dat hem kon helpen hierin. Na een tijdje vroeg hij. 'Ga je morgen ook mee op uitstap met de groep?' Ik knikte.
'Zou je het erg vinden mocht ik met jullie mee optrekken dan, want ik vrees dat ik anders een eenzame dag tegemoet ga gaan.' Hij klonk heel kwetsbaar op dat moment.
'Natuurlijk mag dat,' zei ik serieus,' maar alleen als je heel braaf bent en mij op ijs trakteert.' Voegde ik er nog aan toe. Hij ontspande weer helemaal en het gesprek werd ook terug losser.

We bleven tot ver in de nacht praten. Je kent die gesprekken wel. Van diepgaande onderwerpen tot je grootste avonturen in de middelbare school, tot je eerste lief… Alles kwam aan bod. Toen we uiteindelijk terug op het kamp aankwamen was het muistil. Alex was doodop en ging onmiddellijk slapen, maar niet voordat hij me verlegen een kus op de wang gaf.

Toen ik onze tent binnenwandelde trof ik Joran aan die lag te slapen in de armen van Aiden, die op zijn beurt nog zachtjes aan het praten was met Joy. 'Ah, daar ben je,' zei hij, 'ik stond op het punt je te komen zoeken.' Zijn stem klonk beschuldigend.
'Liegebeest,' antwoordde ik, 'jij weet goed genoeg waar ik de avond heb doorgebracht.' Joy en hij antwoordde met een smalende glimlach.
'En, en en?' vroeg Joy, 'hoe was het?'
'Het was gezellig,' zei ik, expres vaag. 'Je mag het hem morgen zelf vragen, hij gaat mee op uitstap.'

'Is hij…' vroeg Aiden. 'Jep.' Antwoordde ik.
'Hebben jullie…' 'Nope.'
'Wil je…' 'Misschien.' Antwoordde ik met een glimlach. Hij keek me even doordringend aan voor hij vroeg.
'Kan hij…' 'Oh jawel…' zei ik met fonkelende ogen.

Joy volgde dit stukje gesprek met openhangende mond en toen we stopten haalde ze haar neus op en zei met afkeer. 'Ik haat het als jullie zo met elkaar praten.'
Losstaand van het feit dat Aiden en ik zo effectief een gesprek kunnen voeren soms, doen we het vooral voor de reacties die erop komen, en die van Joy zijn elke keer weer geweldig.
Ik viel onmiddellijk in slaap die nacht. Alles was weer goed.

Bodi Out.

Dag 3 : Foolish Games

Die morgen werd heel het kamp wakker met een vreselijk lawaai. Nog half in slaap opende ik een stukje van de tent om Lynn te zien die compleet overstuur Alex de huid stond vol te schelden. Alex zelf zag lijkbleek en al zijn vrienden stonden rond hen duidelijk met hun handen in het haar. Doorheen Lynn's tirade hoorde ik woorden als 'vuile leugenaar' en 'ik haat je'.

Na enkele minuten viel haar tirade stil en bleef enkel het geluid van haar gehuil over. Alex had nog geen woord gezegd. Asgrauw stond hij daar, alles te absorberen wat ze naar zijn hoofd slingerde. Het werd pijnlijk duidelijk hoeveel mensen er stonden te kijken naar het schouwspel . Toen ze dat besefte liep ze weg. Haar vrienden volgden haar en lieten Alex alleen achter met een beschuldigende blik. Na enige tijd liep ook Alex weg.

De rest van de dag verliep rustig (raar maar waar). Noch Lynn, noch Alex, noch de vrienden vertoonden zich op het kamp. De rest van de groep, inclusief wij genoten van een rustige dag aan het strand en – zoals dat een groep betaamd – speculeerden ten volle wat er kon gebeurd zijn tussen die twee. Aiden en Joran zonderden zich meer af en genoten op hun eigen manier van de dag. Joy daarentegen maakte van het gespeculeer gebruik om een gesprek te starten met een jongen die ze blijkbaar al van dag één op het oog had.

Overal liefde en drama. Ik rolde met mijn ogen. Langs de ene kant was ik stiekem wel een beetje jaloers, langs de andere kant was ik blij dat ik al de drama - die er vroeg of laat toch bij komt kijken – aan mij voorbij zag gaan. Dat dacht ik toch tenminste…

Die avond gingen we uit. Het was tien uur en iedereen was al klaar, behalve ik. Ik heb namelijk op vakantie altijd het ritueel van bijzonder laat te gaan douchen. Dat zorgt voor meer privacy, waar ik tamelijk gehecht aan ben en bovendien kan je langer genieten van meer warm water helemaal alleen. Aiden, Joran en Joy stonden klaar voor vertrek en ik verzekerde hen dat ik wel zou nakomen.

Na een tien minuten te hebben gewandeld dwars doorheen de camping met een badhandoek en de nodige doucheaccesoires kwam ik bij een zalig verlaten douchecabine aan. Je mag je een relatief grote houten barak voorstellen die was ingedeeld in een gangetje van een meter of twee met langs beide kanten tien douche cabines. Een prachtige TL-verlichting werkte dit witte geheel af. (kuch)

Toen ik weer een tijdje later mijzelf stond af te drogen hoorde ik lawaai buiten. Ik stak mijn hoofd buiten om te zien wie er was. Slecht idee. Wat verder stonden de vrienden van Alex. Ze waren duidelijk dronken en één van hen zag mij mijn hoofd buiten steken. De vijf kwamen mijn richting uit en ik wist onmiddellijk dat ik in de problemen was.

Ik weet niet of je vroeger ooit pesters aan het werk hebt gezien in de middelbare school, maar wanneer ze een prooi in het oog hebben dan gaan ze daar ook op af als een jager. Wel, zo kwamen ze alle vijf op mij af. De adrenaline begon reeds zijn werk te doen. Daar stond ik in mijn badhandoek zonder enige verdere vorm van bescherming.

'Daar se, den Bodi' zei er een – Bram heet hij geloof ik - gemaakt vriendelijk. 'Toevallig dat we u hier nu tegen komen, niwaar mannen?' De anderen grinnikten achterlijk. Hoewel ik best geïntimideerd was, ondanks de zwakke opening maakte mijn brein toch de domme opmerking dat dit wel eens het begin van een zeer foute pornofilm kon worden. Dat gebeurt wel meer in lastige situaties. Op dat moment komen de domste dingen eerst in me op. (Zo heb ik nog een verhaal van een vrij religieus huwelijk, maar dat is iets voor een andere keer).

Anyway, het gesprek ging verder. 'Ik vind u genen toffe Bodi.' Weer instemmend gegrinnik van de anderen. Op dat punt, hoe slecht mijn positie ook was, verloor ik mijn geduld. Ik haat dronken mannen. 'Dat is jouw probleem, Bram. Ik stel voor dat je je roes gaat uitslapen voor er ongelukken gebeuren.'

Note to self : 'don't lose your temper, surrounded by five men who are drunk'

Ze drongen me verder naar achter in de gang en vormden een halve kring zodat ik geen kant uitkon. 'Wij gaan u een lesje leren voor wat ge met Alex hebt gedaan.' Dat kwam onverwacht. Ik kon niet anders dan vragen wat ik in hemelsnaam met Alex had gedaan. Wegens persoonlijke redenen en omdat het anders te langdradig wordt ga ik hier niet meer verbaal verder, maar laat ons zeggen dat ze mij blijkbaar verantwoordelijk hielden voor het eindigen van de relatie tussen Alex en Lynn. Blijkbaar had ik Alex homo gemaakt.

Op dat punt kwam mijn brein weer met een domme opmerking af. In ieder geval, hoewel ik tegen een stootje kan, de manier waarop ze dat allemaal zeiden zorgde er wel voor dat ik compleet in shock was. Op dat punt stond ik letterlijk met mijn rug tegen de muur en de eerste klap kwam recht in mijn gezicht nog voor ik het goed en wel besefte. Een vlakke hand, geen vuist. Dit ging lang duren. Ik kromp ineen om de eerste vuistslag te incasseren, maar die kwam er nooit.

Niemand minder dan Alex trok de vijf van mij af. Ik heb hem nog nooit zo gezien. Hij straalde een koude furie uit die alle vijf de kerels ineen deed krimpen. Toen ze weg waren draaide hij zich naar mij. 'Gaat het?'

Ik zag lijkbleek en op dat moment was hij de verkeerde persoon op de verkeerde plaats. Al mijn angst en woede en shock kwamen eruit. 'Na dat geweldige gesprek met JOUW vrienden… NATUURLIJK.' Spuugde ik bijna in zijn gezicht en ik liep trillend weg.

Het was puur geluk dat ik Aiden en de anderen tegenkwam op de terugweg naar het kamp. Aiden zag direct dat er iets stevig mis was. Het was pas in de tent dat ik hem vertelde wat er gebeurd was. Hij luisterde kalm naar mijn relaas en gaf geen kick. Daarna gaf hij me iets om te kalmeren en liep de tent uit… om zelf te kalmeren. Aiden kennende is hij recht naar die kerels gestapt. Toen hij even later weer terug kwam zei hij echter niets.

We zijn nog tot aan het strand gewandeld en dan ben ik bij hem gekropen en in een onrustige slaap gevallen. Ik herinner me enkel nog dat Joran niet zo gelukkig was met de situatie.

Kortom, ik had graag een iets leuker relaas verteld voor deze derde dag, maar blijkbaar moet er toch altijd drama aan te pas komen. En dan denk je dat twintigers volwassen zijn, HAH!

Bodi Out.

Dag 2 : Sunday, Bloody Sunday

Ik denk dat ik een teken van leven begon te vertonen om 10u. Tot mijn grote verbazing was de tent al leeg. Ik vond Aiden, Joy en Joran terug tussen de jongens van de groep van Alex. Na gisteren was het ijs in heel de groep zowat gebroken en vandaag stonden er een heleboel groepsactiviteiten gepland om de restanten helemaal te doen wegsmelten. Alex zelf was echter nergens te bekennen, noch zijn vriendin, waarvan ik de avond ervoor had ontdekt dat haar naam Lynn was. De sfeer was enorm relax en ik begon me al te verheugen op de activiteiten op het strand.

De zon was weer volop aanwezig maar omdat er een strakke wind stond was het ideaal van temperatuur. Levensgevaarlijk wel voor de huid. De rode plekken die ik gisteren had opgelopen waren pijnlijk vandaag en helemaal niet verbeterd over de nacht heen. Met een zucht ging ik op zoek naar de sunblock. Na het ontbijt gingen we met zijn viertjes het terrein nog eens verkennen. Dat was de dag daarvoor nogal vluchtig gebeurd en gezien de mooie omgeving was het zeker de moeite om het op een trager tempo te herhalen.

De camping was bijzonder groot. Het domein was helemaal afgezet met grote hekken en er was een heuse bewakingspost bij de in en uitgang. Op een 10 minuutjes wandelen waren er enkele winkeltjes waar je de nodige dingen kon kopen van voeding en andere levensnoodzakelijke goederen die je nodig hebt op vakantie zoals; wijn, chips en ander lekkers om de avond gezelliger mee te maken. Helemaal aan de andere kant van het terrein lagen de sanitaire voorzieningen. Ze lagen afgelegen en gaven verbazend veel privacy voor een camping. Joy maakte de opmerking dat ze het maar angstaanjagend vond om half naakt op zo een afgelegen plaats te gaan douchen. Ik lachte haar opmerking weg en Aiden stelde haar gerust door haar te verzekeren dat hij wel met haar zou meegaan. Joran zou ook zeker van de partij zijn. Het was mij al meer dan duidelijk dat het niet lang meer zou duren voor die twee een koppel zouden vormen hier.

Terwijl Aiden en Joran verder liepen porde ik Joy aan. 'Twintig euro dat het vanavond prijs is tussen die twee.' Ze keek even bedenkelijk. 'No way,' was haar antwoord terwijl ze mijn uitgestoken hand schudde. Ik grinnikte inwendig, hoewel we elkaar al eens in de haren kunnen vliegen genieten we even hard van elkaar continu steken te geven. Veel mensen denken dan ook verkeerdelijk dat we elkaar niet kunnen uitstaan.

Toen we terug arriveerden op het kamp was de sfeer veranderd. Alex was terug en was volop bezig zijn leidersfunctie terug in de verf te zetten. De sfeer was echter gespannen en van onze aankomst werd gretig gebruik gemaakt om het wrange gevoel dat er hing weg te werken. Hoewel de gezichten boekdelen spraken, deden we alsof we niets hadden gemerkt.

De groep ontspande zich weer helemaal met de start van de groepsactiviteiten. De groep rond Alex bleef echter gespannen rondlopen. De twee dames van de groep waren nergens te bespeuren en Alex leek nog meer bravouregedrag te vertonen vandaag. Het werkte op mijn zenuwen na een tijdje. Dat en het feit dat hij mij vandaag blijkbaar straal negeerde. Hij niet alleen trouwens, bij zijn maten konden er ook niet al te veel woorden af. Het was heel subtiel, misschien beeldde ik het me in. Aiden leek er toch niets van op te merken.

Desondanks de leuke activiteiten was ik tegen de avond toch licht uit mijn humeur. Ik trok me terug op het strand om naar de zonsondergang te kijken en wat muziek te luisteren. Een beetje verder zag ik Lynn wandelen. Een tijdje daarop volgde Alex in haar voetsporen. Toen hij mij zag zitten leek het even alsof hij iets wou zeggen, maar hij wandelde na enige aarzeling toch verder. Toen de zon bijna onder was sloten twee armen zich rond me. Ik glimlachte. Aiden natuurlijk. Hij zei niets, maar keek gewoon verder mee de zonsondergang uit.

Daarna voelde ik me terug wat beter, een lange, warme douche zorgde ervoor dat het laatste restje slechte humeur weggespoeld werd en ik begaf me terug naar het strand waar een groot kampvuur gemaakt was. Iemand had zijn ipod opgezet met rustige muziek. Het was nog een gezellige avond. Er werd gepraat en gelachen en straffe verhalen verteld. Aiden en Joran zaten hand in hand tegen elkaar aan in het vuur te staren. Joy en ik wisselde een blik en ik glimlachte gemeen. Ze stak haar tong uit en knipoogde nadien terug.

Sunday, bloody Sunday, wat een rare dag.

Bodi Out.

Dag 1 : So Kiss Me

We arriveerden goed op tijd bij de verzamelplaats – een parking langs de autostrade in Leuven – na een spannende rit met Aiden's moeder, Lydia. Geloof het of niet, Aiden's moeder houdt van racen en dat doet ze niet alleen op het circuit als je begrijpt wat ik wil zeggen. Gelukkig hebben noch Aiden noch ik snel bang in een wagen.

Na een kort afscheid gingen we op zoek naar Joran en Joy. We vonden hen en hun bagage terug voor de deur van een dubbeldekker bus. 'Onze' bus. Joy wist ons te vertellen dat we geluk hadden. De bus had plaats voor 77 mensen, waarvan er slechts 60 plaatsen zouden worden benut. Ideaal dus! Niet veel later wisten we dan ook nog de plaatsen helemaal vooraan te bemachtigen. We zijn die avond letterlijk de zonsondergang tegemoet gereden.

Ondanks de overschot aan plaats, de goede film (Robin Hood: Men in Tights) en het aangename gezelschap, heb ik die nacht amper een oog dicht gedaan. Terwijl rondom mij iedereen in diepe slaap verkeerde, heb ik dan maar een gesprekje gevoerd met de maan die in zijn volle pracht aan de hemel stond. Dat, en ik heb ook een paar schitterende foto's getrokken van Aiden die slaapt met open mond. (Een open schuur zoals ze dat zeggen in Antwerpen).

De andere passagiers bestonden voor ongeveer één derde uit Nederlanders en twee derde Belgen. Het is grappig om met zo een grote groep op een bus te stappen. Iedereen vertrekt op vakantie en er hangt zo een 'verlegen' sfeertje over de groep. Iedereen is nieuwsgierig naar de andere mensen in de groep en je krijgt zo dat mentaal aftastend gevoel van de één naar de ander.

Sommigen proberen hun onzekerheden weg te steken door stoer te doen. Op de vertrekplaats was een groepje van vijf jongens en twee meisjes uitbundig bezig met een skateboard allemaal trucjes uit te voeren. De aanvoerder van de bende of, dat leek hij toch te zijn, had het blijkbaar heel warm ondanks de vrij bewolkte hemel en had zijn t-shirt al uitgedaan. Het resultaat mocht er wel wezen, maar Aiden en ik wisselden toch een veelzeggende blik over het bravouregedrag. Één van de meisjes, waar hij overduidelijk mee samen was stond duidelijk te genieten van het spektakel dat hij tentoon stelde.

Tegen een uur of vier slaagde ik er dan toch in om mijn ogen toe te doen en wat slaap te vatten. Het was negen uur toen Aiden me voorzichtig wakker maakte met een glimlach en een 'we zijn er bijna'.

Dat bleek overdreven te zijn, want het was pas anderhalf uur later toen we eindelijk de camping opreden. Ik was direct verkocht. De camping was bij wijze van spreken OP het strand. Alle tenten stonden reeds opgesteld in een grote ovaalvormige cirkel die ongeveer 50 op 75 m was.

Aan de rand stonden er twee grote totempalen die de ingang afbakenden, en in het midden van de ovaal stond een grote boom waar ze rond de stam een bar hadden gebouwd overdekt met een strooien dak. Hier en daar nog een paar hangmatten kortom. Bodi likes.

De eerste dag gaat altijd snel voorbij. Je kent dat wel, je zit met twee in een tent, je moet al die rotbagage ergens kwijt zien te spelen. Aiden en ik hebben een uur getracht om een beetje orde op zaken te brengen om dan tot het inzicht te komen dat er van orde nooit echt sprake zou zijn (noch was geweest). Het eindresultaat leek dan ook meer op twee reistassen die waren geëxplodeerd dan twee reistassen die netjes waren ontladen.

Na een kort middagmaal hebben we ons met zijn gevieren op het strand gelegd en ik weet nog dat ik ben gaan liggen om 13u… en toen was het ineens 18u. Aiden had me half ingegraven terwijl ik in diepe slaap was en mijn neus zag knalrood. Kwestie van onze laag bruin goed te beginnen. Gelukkig had Joy de parasol zo geplaatst dat de rest van mijn lichaam niet helemaal verbrand zou zijn.

Het avondeten mondde uit in de eerste groepsactiviteit. Blijkbaar was de leiding in het bezit gekomen van een hele lading merchandise en die moest diezelfde avond ook nog de deur uit. Het principe was vrij eenvoudig, er volgde een uur van opdrachtjes die werden verkocht voor een aantal zaken uit de prijzenkast. Die opdrachtjes werden uiteraard hoe langer hoe amusanter naargelang er meer drank vloeide en het later werd.

Om er enkele op te sommen :

• Een glas zeewater drinken
  
• Zo hoog mogelijk in de barboom (zo was de boom gedoopt) klimmen
  
• Een meisje verkleed als jongen
  
• Een jongen verkleed als meisje
  
• Strippen tot het ondergoed
  

Toen er iemand riep dat twee meisjes met elkaar moesten kussen, voelde ik het onvermijdelijke al komen en oh jawel, ook vrouwen willen wat, dus niet veel later volgde de opdracht dat twee jongens moesten kussen. Niet zomaar kussen, nee nee, wel 2 minuten lang.

De opdracht was nog geen 5 seconden uitgesproken of 3 paar ogen kijken mij met grote grijns aan.
'Vergeet het.' Was mijn bondige antwoord. Terwijl Aiden, Joy en Joran volop op mij begonnen in te praten was het bravoure groepje van een halve blz terug ook in actie gekomen. Met zijn alleen scandeerden ze één naam; 'Alex'. Je raadt het, de leider van daarstraks.

Alex genoot blijkbaar nog altijd van de aandacht, maar zijn gezicht zag er toch iets minder zeker uit dan voorheen. Na veel getouwtrek stond hij dan toch recht en wandelde semi-zelfzeker naar voren. Het was toen Aiden zei: 'nu kan je hem eens een toontje lager laten zingen,' dat ik zwichtte.

Aangezien kussende jongens nog altijd duurder zijn dan kussende meisjes waren ze op dat moment ook door al hun prijzen heen en kon de show van start gaan. Alle kandidaten moesten zich verzamelen achter het 'podium' (= vier tafels en twee bierkratjes) en toen begon het aftellen.

Alex kwam naast me staan en ik glimlachte naar hem als teken van welkom. 'En ben je er klaar voor?' vroeg hij me. Ik keek hem even doordringend aan en antwoordde : 'Die vraag kan ik beter aan jou stellen. Ik heb dit al gedaan dus voor mij is dit niet echt nieuw.' Het is altijd grappig om te zien hoe traag mensen de link leggen op zo'n moment naar wat je echt wil zeggen. Hij bleef er verbazend kalm onder.

'Dus ik ben in het nadeel?' vroeg hij laconiek. Ik haalde mijn schouders op. 'Definieer 'nadeel'.' Daar wist hij geen antwoord op te geven. Hij zag er toch niet meer zo zelfzeker uit als voorheen. 'Maak je geen zorgen. Je gaat gewoon zitten en ik doe de rest wel.' Knipoogde ik naar hem. 'Jij denkt ondertussen twee minuten aan je vriendin en ik geef het publiek wat ze willen. Wie weet vind je het nog zo slecht niet.'

De plagerige manier waarop ik het zei stelde hem blijkbaar terug op zijn gemak. 'Afgesproken' zei hij met een grijns. 'Wat is je naam trouwens?' Ik stelde me voor. Ondertussen waren de twee dames begonnen aan hun weinig appetijtelijke opdracht. Het mannelijke publiek werd zoals verwacht echter gek.

En toen was het onze beurt. Alex klom als eerste op de tafels, ik gaf hem op het laatste moment nog een stoel mee zodat hij kon gaan zitten. Nadat hij dat gedaan had klom ik zo nonchalant mogelijk de tafel op en wandelde traag maar zeker op hem af. Ik weet niet wanneer het precies gebeurde, maar net voor ik bij hem op schoot ging zitten keek hij recht in mijn ogen en ik zag hem slikken. Vanaf dat moment hoorde ik het publiek niet meer. Er was enkel nog de jongen op de stoel.

Zijn ogen gingen niet toe toen mijn lippen de zijne raakten. Zonder echt te kussen gleden mijn lippen over de zijne, van rechts naar links. Ik voelde hem slikken en ik gleed opnieuw naar de andere kant. De derde keer kuste ik hem echt. Mijn lippen vol op de zijne terwijl ik traag terugtrok. Ik draaide mijn hoofd en kuste hem opnieuw en deze keer stuurde ik het puntje van mijn tong mee op zoek naar de zijne. Het duurde niet lang of hij reageerde op de kus en vanaf dat moment worden de dingen een beetje wazig.

Ik weet alleen dat de spelleider schandalig vroeg de klok aftikte. Alex was geen slechte kusser, verre van zelfs. Toen ik van hem los trok en weer in zijn ogen keek voelde ik zijn lichaam echter opspannen. Zijn ogen keken eerst verbaasd en dan was er een flits van paniek in te lezen. 'Alles ok?' vroeg ik hem. Hij stond traag recht. Zijn ogen werden terug normaal en hij verzekerde me dat alles in orde was. Ik draaide me naar de kerel die de show presenteerde en maakte hem duidelijk dat de prijzen naar Alex mochten gaan. Ik had de mijne tenslotte al een beetje gehad.

Toen ik bij Aiden en de rest aankwam zei die prompt: 'Stop met grijnzen, idioot.' Ik knipoogde naar hem. 'Vond je het niet goed misschien?' Hij haalde zijn schouders op. 'Kon ermee door. Joran vond het blijkbaar wel fascinerend en ik heb Joy ook niet horen klagen.' Waarop Joran en Joy zwaar in de tegenaanval gingen. Die Aiden toch, hij lokt zo graag reacties uit.

Onder het roes van de kus en de adrenaline van het publiek ging de avond verder. Het was één uur voor we onze tent in kropen. Als alle dagen van deze vakantie zo mogen zijn dan zit het meer dan goed denk ik zo.

Bodi Out.