All Night (Don’t Stop)

Het gebeurt niet vaak dat ik echt diep in de put zit. Ik ben van nature een zeer positief ingesteld persoon, maar ik geef toe dat de laatste weken niet echt mijn meest fleurige waren. Mijn humeur veranderde zo vaak en plots van richting dat ik er uiteindelijk zelf door geïrriteerd raakte. Aiden zag het gebeuren en hield zich opvallend stil terwijl ik mijn best deed om niet te veel van mijn frustraties op hem te ventileren. Ik durf met vrij grote zekerheid zeggen dat ik daar ook in slaagde, bij Aiden dan toch. Andere mensen liepen in wijde boog om me heen de afgelopen weken.

Vroeger als ik me slecht voelde, keerde ik volledig in mezelf. Mensen hadden dan ook zelden of nooit last van mij. Daarbij komt dat veel van mijn vrienden vaak naar mij komen om hun frustraties eens te ventileren. Zij weten immers dat ik geen aanstoot neem aan elke domme uitspraak die ze maken op zo een moment. Wat mij daarbij altijd opvalt is dat diezelfde mensen vaak heel slecht overweg kunnen als jij dan eens hetzelfde doet. Tegenwoordig keer ik nog altijd in mezelf als ik me slecht voel, maar af en toe wil het ook al eens gebeuren dat ik gewoon enorm gemeen word. Stiekem moet ik lachen als ik denk aan de reactie van bepaalde mensen over de afgelopen weken heen.

Het was vrijdagavond dat Aiden bij me kwam. 'Hey zuurpruim,' zei hij droogjes. Ik glimlachte zwakjes naar hem. Hij had me na het bezoek van Alex bijna elke avond zo gezelschap gehouden. Elke keer opnieuw licht plagerige opmerkingen gevend tussen de zeer luchtige gespreksonderwerpen door. 'Ik heb een verrassing voor je,' zei hij met een brede glimlach. Het was pas op dat moment dat ik zag dat hij zijn handen achter zijn rug had. Mijn ogen werden onmiddellijk alert. Ik geef het niet graag toe, maar nieuwsgierigheid is een van mijn zwakke punten. Aliens mogen de aarde aan het overnemen zijn en ik denk dat je nog mijn aandacht te pakken krijgt met die woorden.

Aiden wist het goed genoeg en zijn ogen twinkelden van genot. Ik wist dat ik mezelf reeds had verraden maar deed toch alsof het me maar matig interesseerde in de hoop dat hij als eerste de stilte zou breken. Maar dat deed hij uiteraard niet. 'Oké, Oké, ik geef op. Wat is het?' zei ik.
'Ben je zeker dat je een verrassing wilt,' vroeg hij me, met een stem die droop van sarcasme, 'je lijkt de laatste tijd niet echt in de stemming voor deze dingen en als je echt wilt kan ik je ook een avond alleen laten met veel kleenex zakdoekjes en wat melige muziek.'

'Auch' zei ik, mijn gezicht vertrok, maar ik begreep wat hij wilde zeggen. Aiden was een zeer tactvol persoon, behalve bij mij. Waarschijnlijk ook omdat die aanpak het meeste resultaat boekte. 'Je hebt gelijk,' zei ik met een zucht en probeerde een wat vrolijker gezicht op te zetten, 'het wordt tijd dat ik de zaken terug van de positieve kant ga bekijken. Er is tenslotte nog hoop.'
Aiden zuchtte ostentatief. 'Dank je. Dat is de eerste "Bodi uitspraak" die ik in vier dagen hoor.'
'Blabla,' zei ik en stak mijn tong uit, 'kom, ik wil mijn verrassingen.'

'Wel,' zei hij, en schraapte zijn keel met een officieel gebaar, 'voor vanavond hebben we op het programma, een filmavondje van drie films (waarvan de titels tot nog toe niet bekend zijn) op een bedje van macaroni en rode wijn, om af te sluiten met, euh, meer rode wijn en hagendas cookie and cream ijs.' Mijn maag knorde luid als antwoord op dat voorstel. Aiden en ik hadden een lange traditie van filmavondjes met macaroni en ijs achter de rug. Vooral tussen de leeftijd van vijftien en zeventien jaar deden we dat bijna elke twee weken. Mijn gezicht klaarde helemaal op. 'Dat is ZOOO lang geleden, wat een geweldig idee…'

'..maar dat is nog niet alles,' onderbrak hij mijn vreugdekreet. 'Weet je wat het morgenavond is?'
Ik dacht na, maar er kwam niet direct iets bij me op. Ik controleerde het verjaardagenlijstje in mijn hoofd, maar dat kon het ook niet zijn. Hij wachtte echter niet op mijn antwoord. 'Het zijn tmf- awards en,' zei hij, terwijl hij twee grote brieven achter zijn rug haalde, 'geweldig als ik ben, heb ik vip-tickets weten te bemachtigen voor ons twee.'
Hij is echt geweldig, mijn beste maatje. Ik bedankte hem met een stevige knuffel die uiteindelijk uitdraaide in een halve worstelpartij omdat hij in mijn zij begon te porren. (JA, ik kan NIET tegen kietelen en NEE, dat mag je NIET tegen mij gebruiken.)

Daarna gingen we naar Aiden's kamer en maakten alles in gereedheid voor het filmavondje. Ik voelde me terug zestien toen we daar met twee de hele avond lagen te kijken. Het werden uiteindelijk vier films; twee thrillers, Pirates of the Carribean 3 en Lord of the Rings 3. Het was vier uur, half vijf toen de aftiteling van de laatste film over het scherm rolde. Aiden en ik deden geen moeite meer om naar ons bed te verhuizen, de tv ging uit en we vielen daar ter plaatse in slaap.

Zaterdag was heel kort, zoals je je wel kan inbeelden. We sliepen uit tot vier uur in de namiddag (schandalig ik weet het) en tegen zes uur vertrokken we naar het bosuilstadion waar we onze wagen zonder problemen konden parkeren om met een pendelbus vervolgens tot aan het sportpaleis te worden gebracht. Tussen ontwaken en vertrekken hadden we nog een uur met onze looks liggen experimenteren, wat hilarische resultaten had opgeleverd, maar dit ter zijde.

Het was mijn eerste ervaring met een VIP feestje en ik moet zeggen, het beviel mij wel. Nu kan je zeggen, ja uiteraard, maar zo bedoel ik het niet. Dat soort mensen is daar ook zeker aanwezig natuurlijk. Oh kijk naar mij, ik ben VIP en dat impliceert dat ik belangrijk ben. Gelukkig hebben we zo niet TE veel mensen gezien. Wat voor mij het meest aangename was, was de ademruimte die je krijgt. Het is veel minder druk en dicht bevolkt als op andere feestjes. Je moet ook niet heel de tijd zitten nadenken over geld en bonnetjes voor het drinken, nee hoor, alles is toch à volonté. Ik geef toe dat ik na een uurtje champagne te nippen toch lichtjes in de wind was. Aiden speelde toch Bob vanavond.

We spendeerden de avond deels kijkend naar de show, deels pratend in de vip lounge, waar wonderwel toch enkele mensen aanwezig waren die we kenden van ziens. Aiden en ik raakte uiteindelijk aan de praat met een Amerikaanse jongen en daar hebben we dan de rest van de avond mee doorgebracht.

Rond twaalf uur vertrok heel het gezelschap terug naar het Bosuilstadion, waar de aferparty zou plaatsvinden. Er waren best wat BV's aanwezig heb ik kunnen vaststellen, maar dat is op zich nu niet zo spectaculair. De muziek daarentegen was in een woord: AF! Tussen de acts door pikten Aiden en ik elke keer één van de podia in om op te dansen. Het was geweldig. Ik heb sinds lange tijd niet meer zo een goed feestje gehad.

Het schemerde toen we de auto terug op de oprit reden. Moe maar voldaan kropen we allebei onder de lakens (na een korte douche om de sigarettengeur kwijt te spelen natuurlijk). Ik beloofde mijzelf plechtig om iets speciaals terug te doen voor Aiden in de nabije toekomst vlak voor ik in een diepe slaap viel met een brede glimlach op mijn lippen.

Bodi Out.