Er zit geen lampje in de maan…

Ik zie mezelf niet als een astroloog. Ik kan wel twee of drie sterrenbeelden aanwijzen als er een heldere hemel staat, maar naast het element van rust en schoonheid heb ik weinig fascinatie voor wat er boven mijn hoofd hangt. De maan vormt daar de enige uitzondering op. Vooral een volle maan.

Ik weet nog dat er een volle maan was op de terugreis van de vakantie en dat mijn blik de zilveren schijf met moeite kon loslaten. Als ik er zo bij nadenk is dat een reactie die ik altijd heb op zo een moment en ik begrijp zelf niet zo goed waarom.

Of misschien begrijp ik wel ergens waarom, maar verbaast het me telkens weer hoe die aantrekkingskracht blijft bestaan. Ik weet niet of sommige onder jullie af en toe hardop praten ook als er niemand in de buurt is. Luidop opmerkingen maken tegen jezelf, of tegen niets in het bijzonder. Wel, dat doe ik alleen met de maan.

Het is een haat-liefde verhouding, want ik praat meer met de maan als er dingen slecht lopen dan als er dingen goed gaan. Dus je kan je inbeelden dat ik de afgelopen week heel veel met de maan gesproken heb. Maak jullie geen zorgen, ik ga niet opnieuw over Alex beginnen, ik denk dat we dat hoofdstuk wel gehad hebben. Ik heb de afgelopen week ook het meeste uit mijn systeem gewerkt. De restanten die helen wel met de tijd. Altijd alles blijven herhalen heeft nooit iemand geholpen.

Maar ik wijk af. Ik weet dat het allemaal een beetje abstract en gek klinkt, maar bekijk het met een filosofische invalshoek. Ik ben er zeker van dat er mensen zijn die hetzelfde doen met andere elementen.

Voor mij is de maan niet 'iets', maar eerder een 'iemand'. Ik heb aan de maan altijd meer een persoonlijkheid vastgekoppeld dan hem puur als een grote blok steen te bezien. Als ik er dan naar zit te staren denk ik altijd. Zie hem daar nu kijken.

En met die gedachte komt er altijd de volgende vraag. Als hij nu naar mij zou kijken wat zou zijn reactie dan zijn. Zou hij met me lachen? Zou hij oordelen? Of zou het hem stoïcijns koud laten. En naargelang het antwoord dat ik kies, heb ik een leuk gesprek met de maan, of een verwijt ik hem alles wat er mis gaat.

Misschien moet ik hem eens vragen wat hij ervan vindt dat ik dit allemaal neerschrijf, want hij hangt weeral statig naar me te kijken terwijl ik hier met een warm deken en een glas rode wijn naar boven zit te staren. Vanavond lijkt hij te rollen met zijn ogen en te zeggen dat ik me niet zo kinderachtig moet gedragen. Ik heb al een paar keer mijn tong uitgestoken, maar dat lijkt zijn mening niet echt te veranderen.

Anyway, er is weinig spectaculair gebeurd de afgelopen week jammer genoeg. Deze zondag vertrekt Aiden voor twee weken naar het buitenland voor zijn studies. Een soort van minitrip naar Londen. Hij heeft het uitgelegd, maar ik was maar half aan het luisteren.

Het voelt raar aan, ik kan me de laatste keer niet meer herinneren dat ik hem langer dan 3 dagen niet gezien heb. Het zal waarschijnlijk wat aan de timing liggen, maar misschien is het zo slecht nog niet. Ik plan een grote schoonmaak actie voor mijn kamer in de tijd dat hij weg is. Kwestie dat ik ook daar eens alles terug op een rijtje kan zetten en zien wat er weg mag en wat niet. Ik kan jullie verzekeren dat het nodig is. Mijn kamer is een stal (lol).

Daarnaast ga ik ook eens op zoek gaan naar een paar nieuwe zaken om mij mee bezig te houden, want met het einde van de zomertemperaturen merk ik dat ik steeds meer en meer binnen zit. Ik hou jullie in ieder geval op de hoogte. Ik hoop dat niet iedereen me gek verklaart na het lezen van deze post. Ik kan er ook niet aan doen dat ik een levendige verbeelding heb. (Ik zou zeggen, probeer het ook eens, misschien ga je me nog wel gelijk geven ;-) )

Bodi Out.