tag:blogger.com,1999:blog-81568314728545014132023-06-21T06:12:24.479+02:00Bodi's Dagboekliefde, homoseksualiteit, vakantie, dagboek, vriendschapChristophe Mertenshttp://www.blogger.com/profile/17858112234487379385noreply@blogger.comBlogger33125tag:blogger.com,1999:blog-8156831472854501413.post-80334330976591081582009-09-16T22:55:00.002+02:002009-09-20T00:13:51.700+02:00Sweet GoodbyesVandaag was een lastige dag. Job is deze morgen voor 3 maanden vertrokken naar San Fransisco. Ik ben hem mee gaan uitzwaaien op Zaventem. Ik had gezworen dat ik geen huil concert ten beste ging geven, maar ik heb het toch moeilijk gehad. Gelukkig was ik niet de enige, dat maakte de situatie iets draaglijker.<br /><br />Het was heel stil tussen Job en mij de hele rit naar de luchthaven toe. Hij staarde afwezig uit het raam en zijn hand lag in de mijne. Af en toe kneep ze even zacht, meer onbewust dan bewust. Ik keek ernaar en zag het als een teken van zijn ongemak. Ik kroop dichter tegen hem aan en gaf hem een kus op zijn wang voor ik mijn hoofd op zijn schouder legde. Hij probeerde te glimlachen, maar het klonk meer als een nerveuze giechel.<br /><br />Deze reis wou hij heel zijn leven al maken en als je de plannen maakt, denk je wel sneller 'het zijn maar drie maanden'... Ik ging met hem akkoord en stond volledig achter zijn droom. Ik denk dat we op dat moment allebei een beetje begonnen te twijfelen aan het idee. 'Ik weet hoe je je voelt nu,' zei ik hardop. Het bleef even stil voor hij met een stem die droop van het sarcasme antwoordde, 'Tof he?'<br /><br />Ik keek hem aan en we lachten. Het brak het gevoel van ongemak een beetje. Zijn arm gleed over mijn schouder en trok me tegen hem aan. Zo zaten we tot de aankomst bij de luchthaven. Ondanks het vroege uur was er meer dan genoeg volk dat druk in de weer was met bagage in te checken en zich naar terminals te verplaatsen. Ik volgde Job gedwee terwijl hij zijn bagage incheckte.<br /><br />En dan was het plots tijd. De lijn van de identiteitscontrole hokjes was één die ik niet kon oversteken zonder een ticket. Ik zag hem afscheid nemen van zijn ouders en mijn keel werd droog toen hij zich uiteindelijk naar mij draaide. Mijn armen vonden automatisch de weg rond zijn hals en zijn voorhoofd raakte het mijne terwijl we diep in elkaars ogen keken.<br /><br />Zijn ogen blonken, net zoals de mijne waarschijnlijk deden. 'Don't make me cry,' fluisterde ik. Zijn handen raakten mijn gezicht en hij kuste me. Het was een trage kus, eentje die je niet snel vergeet. 'Ik ben er terug voor je beseft dat ik wegben,' knipoogde hij. Ik zette mijn tanden in zijn lip voor ik zei : 'liar'.<br />'Ik weet het, kleine dief.'<br />Hij gaf me nog een stevige knuffel voor hij door de hekken stapte. Eenmaal aan de overkant draaide hij zich om en wuifde even voor hij uit het zicht verdween.<br /><br />De rit naar huis leek veel korter dan de rit heen. Het schemerde toen ik terug mijn bed in kroop. Slaap zou deugd doen.... nog 92 keer slapen.<br />Ik mis je.Christophe Mertenshttp://www.blogger.com/profile/17858112234487379385noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8156831472854501413.post-19617474123851130312009-09-08T22:46:00.002+02:002009-09-08T23:22:31.539+02:00Slippin through my fingers...Er zijn zo van die momenten in je leven dat alles perfect gaat. Kijk nu naar mij, ik heb een pracht van een prins die ik doodgraag zie en die mij doodgraag terugziet. Ik heb een beste vriend waarbij ik thuis woon die de broer is die ik nooit heb gehad. Ik heb een toffe vriendenkring en leuke hobbies... kortom; alles loopt op rolletjes.<br /><br />Er is maar één probleempje. hoewel ik alles heb om perfect gelukkig te zijn, voel ik me niet gelukkig. Ik word er gek van, en lastig... en droevig. Het is ondertussen een weekje dat ik mij in een neerwaartse spiraal bevind. Je hebt zo van die periodes, ik weet van mijzelf dat ik ze heb. Ik weet ook heel goed van mezelf dat ze wel terug wegtrekken. Het is echter die periode tussen dat begin en dat einde, waar je mee om moet leren gaan.<br /><br />Je vraagt je dan misschien af wat er ontbreekt, of wat er mis is. Het antwoord is eenvoudig, er is niets mis, er onbreekt niets. Alles gaat goed. Te goed misschien en ik denk dat dat de momenten zijn dat ik aan mezelf begin te twijfelen. Het is best grappig als je erover nadenkt. Vraag een keer binnen mijn vriendenkring wat ze van mij denken en je zal wel vaker horen : 'zelfzeker', 'iemand die weet wat hij wil' of 'iemand die in actie schiet als hij iets wil gedaan zien'.<br /><br />Ze hebben allemaal gelijk en ze hebben allemaal ongelijk. Ik weet wat ik wil, absoluut en je zal mij zelden zien twijfelen aan iets. Is dat omdat ik altijd alles weet? Absoluut niet. Niemand weet alles. Ik ben echter iemand die niet graag tijd verspeelt aan twijfelen. Daarom heb ik een simpel systeem uitgedacht om op de meeste zaken snel een 'ja' of een 'nee' antwoord te kunnen geven. Alles wat overwegend positieve gevolgen teweeg brengt, is een 'ja', en alles wat meer negatieve gevolgen heeft is een 'nee'. Simpel toch?<br /><br />Misschien zou ik soms beter wat meer twijfelen, maar goed. Waar ik dan misschien te weinig twijfel over andere zaken, twijfel ik raar maar waar meer dan genoeg aan mijzelf, al zal ik dat niet snel toegeven aan de buitenwereld. Daarom dat alles nu zo zwaar en moeilijk is, mijn zelfvertrouwen zit in een dip en het maakt mij woest dat ik na al die tijd soms nog alles aan mezelf in twijfel kan trekken. Wie ben ik? Wat doe ik? Is dat wel juist? Wat als ik fout ben? Wat als het anders was als ik dacht?<br /><br />Het maakt mij bang. Ik haat bang zijn. Het is echter een kick om angsten te overwinnen. Neem nu mijn pro-activiteit. Als je om je heen kijkt, heb je in elke vriendenkring, elke omgeving, de mensen die organiseren, en de mensen die gedwee volgen. Ik ben bij die eerste groep. Als ik iets wil gaan doen, dan zet ik dat op poten en zorg ervoor dat het plaatsvindt; weggaan met vrienden, cinema, dagje pretpark, een reisje.... noem maar op.<br /><br />Mensen die niet graag organiseren, of gewoon niet organiseren en alles op zich af laten komen. Doen dat vaak om verschillende redenen; luiheid en faalangst zijn daar volgens mij de twee grootste redenen. Het is moeilijk om iets in gang te zetten, om zelf een eerste stap te nemen. Sommige mensen uit mijn omgeving spreken mij daar soms over aan, over 'hoe knap' het toch wel is dat ik dat allemaal kan, alsof dat iets is wat voor mij eenvoudig is en voor hen niet.<br /><br />Ze beseffen niet hoe verkeerd ze zijn. Het is voor mij even moeilijk om de eerste stap te nemen, het is voor mij even angstaanjagend soms om aan iets te starten waarvan je niet altijd weet waar het eindigt. Het is ook iets waar ik zelf niet altijd in slaag, maar ergens onderweg heb ik besloten van niet meer bij de pakken te blijven zitten en de dingen die ik wil doen, te realiseren. Alleen of met anderen.<br /><br />Ik ben kwetsbaar op momenten als deze en heb nood aan bevestiging. Job is niet hier, hij vertrekt binnekort voor een tijdje naar het buitenland. Je zou denken dat daar de reden ligt voor mijn dipje, maar dat is niet zo. Ik gun het hem en ik vertrouw hem. We zijn ondertussen al lang genoeg samen om te weten dat onze relatie stevig genoeg is om dit te doorstaan.<br /><br />Ik lig in mijn bed ondertussen, weer een vergeefse poging om de slaap te vatten. Er is een onrust in mij die me innerlijk verteerd. Uiteindelijk sta ik terug op en ga naar de kamer van Aiden.<br />'Ben je wakker?' vraag ik stil. Er volgt wat gewoel en dan een slaperige 'Nu terug wel,' zijn ogen knipperen tegen het licht op de gang als hij zich omdraait en naar me kijkt. 'Wat is er mis, Bodi?'<br />Ik kijk een beetje beschaamd. 'Ik kan niet slapen. Zou je het heel erg vinden als ik bij je kruip vannacht?'<br /><br />Hij kijkt me achterdochtig aan en herhaalt dan zijn vraag : 'wat is er echt mis?'<br />Ik haal mijn schouders op. 'Ik weet het allemaal gewoon even niet meer. Kunnen we er morgen niet over praten? Momenteel wil ik alleen iemand in mijn buurt hebben.'<br />Hij tilt zijn donsdeken op zonder iets te zeggen en ik kruip er vlug bij. Zijn arm slaat zich om me heen en ik voel de onrust wegtrekken. Ik neem hem even stevig vast en sluit dan mijn ogen.<br />'Bedankt, Aiden...'<br />'Anytime Bodi...' fluistert hij terug in mijn oor.<br />Tien minuten later was ik vertrokken...Christophe Mertenshttp://www.blogger.com/profile/17858112234487379385noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8156831472854501413.post-16255493812690345132009-07-09T00:10:00.006+02:002009-07-30T19:56:20.549+02:00Me and Mister JonesHet is vakantie in de wereld van Bodi. Dat wil zeggen dat ik met Job ondertussen in het zonnige Frankrijk vertoef. Nu ja, 'zonnig' is een groot woord. Dit jaar is de Atlantische oceaan ons minder goed gezind als het jaar daarvoor. Bewolking en hier en daar regen houden ons van tijd binnen gekluisterd, maar gelukkig vallen de temperaturen mee en komt de zon ook vaak even goeiedag zeggen. Kortom, we genieten met volle teugen.<br /><br />We zijn ondertussen al een tijdje samen en ik kan met trots zeggen dat alles nog even heerlijk voelt als de dag dat ik mijn nummer in zijn gsm heb gezet. We leren nog elke dag nieuwe aspecten van elkaar kennen en dat maakt het alleen maar avontuurlijker natuurlijk. Zo is het mij opgevallen dat elke keer als wij een uitstap maken dat hij een versleten oude rugzak met zich meeneemt. Ook deze vakantie weer was het ding van de partij. Dus vroeg ik hem met een glimlach 'wat is dat toch met jou en die rugzak?'<br /><br />'Aha!' antwoordde hij met een triomfantelijke glimlach. 'Dit is mijn lievelings rugzak, gekregen toen ik tien jaar was.' Ik kijk hem verbaasd aan en zeg dan droogjes; 'Oude rugzak.' Het duurt niet lang voor ik een mep krijg tegen mijn bovenarm. 'AAUW,' zeg ik en kijk hem met grote puppy oogjes aan, 'jij en je partner geweld ook altijd.'<br />'Je verdient het,' zegt hij zonder medelijden. Ik trek een gezicht en wacht tot hij verder gaat.<br /><br />'Het is natuurlijk niet alleen de rugzak die belangrijk is, maar ook wat erin zit. Over de jaren heen heb ik veel van mijn lievelings spullen hierin bewaard, en die gaan zo een beetje overal mee naartoe.'<br />'Dat heb ik gemerkt ja,' zeg ik met een knipoog, 'ik neem aan dat die frisbee dan een van je lievelingsdingen is?' Ik wijs naar een grote gele ring die aan een riempje is vastgemaakt aan de buitenkant van de rugzak. Zijn ogen worden groot. 'Frisbee?! FRISBEE?! Dat is wel geen frisbee he! Dit is een 'Amazing Flying Ring'. Hiermee kan je honderden meters ver gooien. Als ik die ooit kwijt geraak, dan ga ik hartzeer hebben.'<br /><br />Zijn gezicht en ogen staan heel ernstig wanneer hij dat laatste zegt. Zijn krullende haren bewegen een beetje in de wind en vlinders kriebelen in mijn buik. Ik weet niet wat het is, maar deze jongen blijft mij stapelgek maken op de meest vreemde momenten. 'Kom,' zeg ik terwijl ik rechtsta en het zand van armen afsla. Tijd om een beetje te surfen. Nadien mag jij mij laten zien hoe ver je Xena-ring vliegt.'<br /><br />Een uurtje verder sta ik terug op het strand. Mijn voeten staan in het water weg te zinken in het zand. De zon is aan haar afdaling bezig. Job is in een wild gevecht met de branding. Het is geweldig om te zien hoe hij zich volledig geeft. De golven hier zijn dan ook een uitdaging of zeg maar gerust gevaarlijk van tijd tot tijd. Als je hier even niet oplet op de stroming en het tij kan je in zware problemen komen. Wanneer hij eindelijk klaar is met zich uit te leven komt hij me een natte knuffel geven. Ik kus hem zacht op zijn lippen. Een zout kusje.<br /><br />'Wat denk je, etenstijd?' vraag ik hem. Ik hoor zijn maag knorren en hij kijkt me onschuldig aan. 'Denk je?' Ik knik en knuffel hem terug. 'Ik denk het wel ja.'Christophe Mertenshttp://www.blogger.com/profile/17858112234487379385noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8156831472854501413.post-64486647008213635732009-06-03T21:17:00.003+02:002009-06-04T19:10:19.903+02:00Your body is a WonderlandWe zijn al even samen. Jij de prins en ik de dief. En al de liefde die we van elkaar stelen, nog altijd fris en nieuw, verslavend en oh zo overweldigend. Je ligt niet ver van mij nu, in een diepe slaap. Het licht van het laptopscherm verlicht de kamer zachtjes en je gebronsde huid glinstert zijdezacht in de weerkaatsing.<br /><br />Ik hou van momenten als deze. Zelfs als je slaapt ben je toch op een bepaalde manier bij me. Ik nip van het glas rode wijn dat op het nachtkastje naast me staat terwijl een zuchtje koele lucht door het openstaande raam naar binnen blaast. Waar het mijn huid raakt blijft er even kippenvel achter, maar het verdwijnt snel weer. De nachtlucht is koel, maar in de kamer is de temperatuur nog altijd zwoel te noemen.<br /><br />Het heeft net gestormd buiten. De buitenlucht ruikt ernaar. Het is lang geleden dat ik het nog zo tekeer heb zien gaan... Zalig gewoon. Onrust buiten, creëert rust vanbinnen en ik kan met honderd procent zekerheid zeggen dat ik mij op dit moment gelukkiger voel dan ik ooit ben geweest.<br /><br />Ik kijk naar je naakte lichaam dat innig verstrengelt is met de dekens nu, in plaats van met mij daarstraks. Soms wou ik dat ik kon tekenen. Beelden als dit zou ik eeuwig willen kunnen vastleggen. Foto's zouden afbreuk doen aan het moment. Ze zouden ook niet kunnen tonen wat ik zie, en wat ik voel, of wat ik hoor. Je diepe ademhaling die me zegt hoe diep in slaap je nu wel bent. Het oplichten van je lichaam op het bed, door de bliksemschichten die in de verte nog nastormen. De wind die je warrige haardos zachtjes in beweging brengt. Ik heb zin om je terug wakker te maken en de storm over te doen, maar ik besluit je te laten slapen. Je hebt tenslotte een zware dag gehad.<br /><br />Ik laat de laptop voor wat hij is, neem het glas wijn en kruip terug bij je in bed. Mijn hand gaat automatisch door je haren wanneer ze binnen bereik komen. Daar zal ik nooit genoeg van krijgen denk ik en ik lach vertederend. Je ruikt vaag naar appel en kokos, badschuim en shampoo. Ik besef dat ik voor jou waarschijnlijk hetzelfde zal ruiken.<br /><br />Mijn handen verlaten je haar en glijden over je zijde zachte rug. Ik hou ervan alle lijntjes te volgen die over je lichaam lopen. Ik zie de lichtje haartjes op je armen recht komen. Een reactie op mijn koude handen, besef ik en verbreek de aanraking. Je beweegt. Je arm zoekt mij, en wanneer je me niet vindt gaan je ogen slaperig open. Ik zit in kleermakerszit naast je en je kijkt me verward aan. 'Bodi? Wat doe je?'<br />'Ik ben jou graag aan het zien, prins Job,' antwoord ik zacht en leg me dan toch maar terug neer.<br /><br />Ik besef dat de nachtlucht kouder is dan ik oorspronkelijk dacht en dat ik het best koud heb. 'Hou me vast.' zeg ik zacht. Mijn toon is een halve vraag. Zijn reactie laat niet op zich wachten en er gaat een rilling door me heen als zijn warme armen rond me slagen. 'Kan je niet slapen?' vraagt hij me een geeuw onderdrukkend. 'Ik kan alles,' zeg ik laconiek, 'maar dit was gewoon even leuker. Ga maar terug slapen. Ik ga meedoen deze keer, beloofd.'<br /><br />Hij kust me en zegt dan onschuldig. 'Wie zegt dat ik terug wil slapen...?'<br /><br /><br /><div style="text-align: center;"><span style="font-style: italic;font-family:Verdana;font-size:85%;" >We got the afternoon </span><br /><span style="font-style: italic;font-family:Verdana;font-size:85%;" >You got this room for two </span><br /><span style="font-style: italic;font-family:Verdana;font-size:85%;" >One thing I've left to do </span><br /><span style="font-style: italic;font-family:Verdana;font-size:85%;" >Discover me </span><br /><span style="font-style: italic;font-family:Verdana;font-size:85%;" >Discovering you </span><br /><span style="font-style: italic;font-family:Verdana;font-size:85%;" > </span><br /><span style="font-style: italic;font-family:Verdana;font-size:85%;" >One mile to every inch of </span><br /><span style="font-style: italic;font-family:Verdana;font-size:85%;" >Your skin like porcelain </span><br /><span style="font-style: italic;font-family:Verdana;font-size:85%;" >One pair of candy lips and </span><br /><span style="font-style: italic;font-family:Verdana;font-size:85%;" >Your bubblegum tongue </span><br /><span style="font-style: italic;font-family:Verdana;font-size:85%;" > </span><br /><span style="font-style: italic;font-family:Verdana;font-size:85%;" >And if you want love </span><br /><span style="font-style: italic;font-family:Verdana;font-size:85%;" >We'll make it </span><br /><span style="font-style: italic;font-family:Verdana;font-size:85%;" >Swimming a deep sea </span><br /><span style="font-style: italic;font-family:Verdana;font-size:85%;" >Of blankets </span><br /><span style="font-style: italic;font-family:Verdana;font-size:85%;" >Take all your big plans </span><br /><span style="font-style: italic;font-family:Verdana;font-size:85%;" >And break 'em </span><br /><span style="font-style: italic;font-family:Verdana;font-size:85%;" >This is bound to be a while </span><br /><span style="font-style: italic;font-family:Verdana;font-size:85%;" > </span><br /><span style="font-style: italic;font-family:Verdana;font-size:85%;" >Your body Is a wonderland </span><br /><span style="font-style: italic;font-family:Verdana;font-size:85%;" >Your body is a wonder (I'll use my hands) </span><br /><span style="font-style: italic;font-family:Verdana;font-size:85%;" >Your body Is a wonderland </span><br /><span style="font-style: italic;">...</span><br /><br /><div style="text-align: right;">John Mayer - Your body is a Wonderland<br /></div></div>Christophe Mertenshttp://www.blogger.com/profile/17858112234487379385noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8156831472854501413.post-67811482712521091022009-03-28T00:51:00.007+01:002009-06-01T22:48:42.879+02:00In Search of SunriseValentijn. Vreselijke tijd van het jaar. Het economisch uitmelken van liefde, hoe typisch menselijk. Deze keer was het toch anders. Dat het afspraakje net op valentijn viel, kon je een ongelukkig toeval noemen. Maar gewoon het concept, gezellig gaan eten met een leuke jongen die duidelijk interesse toonde en waarin mijn interesse duidelijk gewekt was.<br /><br />Het voelt raar, maar niet in een negatieve zin. Het is leuk om gewild te zijn, om aandacht te krijgen die niemand anders krijgt. Als single leer je met dat gebrek omgaan. Tenminste, dat heb ik toch gedaan. Ik vind het niet per se erg om single te zijn, maar ik mis soms wel iemand om alles mee te delen. Ik weet die gevoelens goed te onderdrukken en ik heb in Aiden natuurlijk een zeer goede bron van vriendschap die de eenzame periodes een beetje verzacht. Maar het blijft een gemis, of je het gevoel nu negeert of niet.<br /><br />Ik maakte mij op mijn gemak klaar die avond. De dresscode die ik zelf mocht bepalen viel uiteindelijk op 'casual shique'. Een kostuum leek me te stijf. Een eenvoudige broek en t-shirt leek me te los. Het eindresultaat bestond uit een donkerblauwe geklede jeans met daarboven een wit hemd en een bruine vest. Niets extreem fancy, gewoon iets dat goed bij me paste en waar ik me comfortabel in voelde.<br /><br />Hoewel ik graag zelf mijn bewegingsvrijheid in de hand houd, had hij me toch weten overtuigen om mij af te halen met de wagen. Wat positief was, want dan kon ik een glaasje meer drinken, maar wat tevens negatief was, want dan kon ik een glaasje meer drinken. (:p) Terwijl ik me nog een laatste keer liet goedkeuren door Aiden ging de bel. Hij was mooi op tijd. Ik ben zelf vrij stipt, maar als ik er zo over nadenk maak ik er niet snel problemen van als iemand wat later of vroeger is.<br /><br />Toen de voordeur open zwaaide moest ik toch even slikken van de verschijning die daar stond. Hij moet ge gezien hebben, want hij lachte een beetje verlegen en vroeg : 'Zo slecht?'<br />Het was echter verre van slecht. Met al die maskers en kappen van de laatste keer, om maar te zwijgen van de donkere omgeving toen had ik duidelijk maar een half beeld gekregen van hoe mooi hij wel was. Hij was heel sober gekleed. Een strakke zwarte jeans met zwarte Italiaanse schoenen onder, en daarboven een strak zwart hemd waarvan de mouwen half waren opgestroopt en een paar gebronsde armen lieten zien. Het licht weerkaatste in de lichte haartjes die erop stonden. Zijn haar was geknipt tegenover de laatste keer, maar was niet veel korter.<br />Ik keek recht in de meest donkere ogen die ik ooit gezien heb toen ik geamuseerd antwoordde : 'Als jij het zegt...'<br /><br />Hij trok een gezicht en stak zijn hand naar me uit: 'klaar om te vertrekken?' Ik nam zijn hand en deed teken naar de deur: 'lead the way.'<br /><br />De rit naar het restaurant was een korte en verliep grotendeels in stilte. Het was echter een ontspannen stilte, niet het ongemakkelijke soort dat je in deze situaties vaak tegenkomt. Hij glimlachte toen hij mijn reactie zag bij het binnengaan van het restaurant, dat ingericht was in een knusse, oude cottage stijl. We kregen een ruime tafel toegewezen en toen ik zag wat er op de kaart stond begon ik al helemaal te watertanden. 'De prins heeft goede smaak, zie ik,' zei ik en wreef over mijn buik. Job knikte bescheiden. 'Dat denk ik toch graag ja, ik hou wel van culinaire uitspattingen moet ik toegeven.'<br />'Dan zijn we met twee.'<br />Hij keek me even bedenkelijk aan. Zijn wijsvinger tikte tegen zijn lippen. 'Nu moet je me toch eens vertellen hoe je dat vorige keer heb klaargespeeld.'<br />Mijn gezicht veranderde bliksemsnel in één van vermoorde onschuld. 'Je verwacht toch niet dat ik mijn diepste geheimen hier zomaar aan jou ga vertellen op ons eerste afspraakje?' Ik legde een melodramatische nadruk op de woorden 'diepste geheimen'. Hij rolde geamuseerd met zijn ogen en zuchtte.<br /><br />'Zeg mij liever eens hoe je die avond bij mij bent uitgekomen,' vroeg ik hem, 'zo opvallend was ik nu niet gekleed als je terugdenkt aan wat er rondliep, en de helft van mijn gezicht was verborgen, dus op de looks zal je je ook niet hebben kunnen baseren.'<br />Zijn gezicht kleurde een beetje. 'Ik wist wie je was.'<br />Mijn wenkbrauw ging de hoogte in, maar voor ik iets kon zeggen ging hij haastig verder. 'Denk nu niet dat ik een of andere stalker ben of zo, ik bedoel niet dat ik veel over je weet, maar ik heb je al verschillende keren gezien op feestjes. Je maat is er doorgaans ook altijd bij en die had ik die avond herkend, dus was het een vrij veilige gok ervan uit te gaan dat jij onder de kap schuilde.'<br /><br />'Ach zo,' zei ik. Ik was niet kwaad door wat hij zei, enkel verbaasd. Iedereen die af en toe uitgaat in het milieu weet hoe klein dat wereldje kan zijn en je komt vaak dezelfde mensen tegen op feestjes. Job was echter duidelijk nog niet gerustgesteld.<br />'Ik weet nog de eerste avond dat ik je gezien heb. Je hebt toen een kennis van mij verleid en hem nadien gedumpt aan de bar.'<br />'Euh...' Ik probeerde me te herinneren waar hij het over had en hij glimlachte naar me.<br />'Maak je geen zorgen, het is niet echt iemand die ik leuk vind, die kerel denkt dat hij het centrum van de wereld is. Ik heb nog nooit zo hard gelachen met iemand die het deksel tegen zijn neus kreeg.'<br />Het was een vage herinnering, maar ik had een vermoeden dat ik wist waarover hij het had. Ik keek een beetje beschaamd. 'Tja, ik was niet echt in een vriendelijke bui, die avond en als ik me niet vergis verdiende hij het wel een beetje ja.'<br />'Ik vond het in ieder geval zeer amusant.' Ik grijnsde gemeen terug.<br />'Je hebt toevallig geen foto's van zijn gezicht toen hij besefte dat hij daar nog lang kon blijven staan?'<br />'Jammer genoeg niet nee,' zei hij met een knipoog, 'volgende keer zal ik zien dat ik ze heb.'<br /><br />De avond vloog voorbij. We praatten honderduit, pikten in op elkaars verhalen en polsten achter interesses of desinteresses. Prins Job bleek geen domme jongen te zijn. Los van de informatie die hij gaf over zijn studies aan de universiteit, zag je het in zijn ogen, waar een intelligent lichtje in flikkerde. Je hoorde het ook aan de manier waarop hij sprak. Hij had een passie voor lezen en dat had hem dan ook van een zeer rijke vocabulaire voorzien over de jaren heen.<br /><br />Toen het dessert werd voorgeschoteld keek ik verbaasd op. 'Zijn we al aan het dessert aanbeland? Jeezes, wat vliegt de tijd!' Ik keek hem beschuldigend aan, 'allemaal jouw schuld!'<br />Zijn wenkbrauw ging geamuseerd de hoogte in. 'Oh ja?'<br />'Absoluut,' zei ik, mijn neus ophalend, 'je bent veel te leuk, dat is het probleem.'<br />Hij bleef stil en dan, heel traag, werd hij lichtjes rood. IK HOU VAN BLOZENDE JONGENS!!!<br /><br />Ik plaagde hem de rest van de avond nog wat met zijn rode wangen tot we uiteindelijk de rekening vroegen. In afwachting daarvan excuseerde hij zich nog even om naar toilet te gaan, en gaf hij mij de kans waar ik op gewacht had. Ik had geluk dat hij zijn portefeuille in zijn jaszak bewaarde en dat hij die jas op de stoel had laten hangen. Vliegensvlug haalde ik de portefeuille uit zijn jas en stopte een dichtgevouwen briefje in één van de gleufjes waar normaal bankkaarten horen te zitten. Niet veel later kwam hij terug en betaalden we de rekening.<br /><br />Toen hij me uiteindelijk voor de deur van Aiden's huis afzette, had ik spijt dat de avond al voorbij was. Het was op dat ogenblik drie uur, dus je kan je inbeelden dat we tijdens het eten onze tijd genomen hebben. Ik sloeg mijn armen rond zijn hals en keek diep in zijn ogen.<br />'Bedankt voor deze leuke avond. Ik mag hopen dat je er zo nog in petto hebt?'<br />Ik voelde zijn armen rond mijn middel glijden. 'Ik ben een prins, ik heb vanalles in petto,' zei hij met een knipoog en kuste me heel voorzichtig op de lippen. Een korte, zachte kus. Niet vulgair, niet ordinair. Een prinsenkusje.<br /><br />Ik wenste hem goeienacht en ging naar mijn kamer. Voor ik ging slapen stuurde ik hem nog een smsje:<br /><br /><div style="text-align: center; font-style: italic;">Kijk in je portefeuile, Prins Job. xxx<br /><div style="text-align: left;"><br />Het zou nu niet lang meer duren voor hij dit las :<span style="font-style: italic;"><br /><br />Job,<br /><br />Ik kan niet in rijmen vatten,<br />niet in verzen,<br />niet in een gedicht<br />waarom ik je speciaal vind,<br />en m'n blozende gezicht<br />dat me verraadt<br />kan niet in zinnen vatten,<br />niet in woorden,<br />niet in taal<br />waarom ik je zo heerlijk vind.<br />Je verstand, je talent, jij helemaal.<br />Kon jij maar mijn blik inschatten<br />mijn gebaren en gedrag<br />dan zou je diep in mijn ogen alles lezen<br /></span></div></div>jij mag lezen, ja jij mag<br /><br />X<br /><br />BodiChristophe Mertenshttp://www.blogger.com/profile/17858112234487379385noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8156831472854501413.post-73418892763133932522009-03-16T17:49:00.005+01:002009-03-17T13:00:35.483+01:00Yesss! Ik heb een sms van jouWat nu volgt is een reeks sms'en uitgewisseld tussen de kleine prins en mij tijdens de week die volgde na het feestje :<br /><br /><div style="text-align: left;"><span style="font-style: italic;">Ok, ik weet absoluut niet hoe je dit geflikt hebt, maar ik ben onder de indruk. Ik sta zelfs een beetje met mijn mond vol tanden, en dat overkomt me zelden. xxx Prins Job. Heeft de dief ook een naam?</span><br /><br /><div style="text-align: right;"><span style="font-style: italic;">Deze nederige dief is blij dat hij uwe majesteit heeft kunnen verrassen. Bodi is de naam, Prins Job. Nu weet je dus dat je op je spullen moet letten als ik in de buurt ben, wie weet wat steel ik volgende keer... </span>:p<br /></div><br /><span style="font-style: italic;">Niet alles is te stelen ...</span><br /><br /><div style="text-align: right;"><span style="font-style: italic;">Schijn bedriegt ... :-)</span><br /></div><br /><span style="font-style: italic;">Je naam is niet bepaald alledaags, maar hij klinkt wel, voor een dief ;)</span><br /><span style="font-style: italic;">Werk je puur voor jezelf, of ook in opdracht voor anderen? </span><br /><br /><div style="text-align: right;"><span style="font-style: italic;">Waarom? Had de prins een opdracht voor mij misschien?</span><br /></div><br /><span style="font-style: italic;">Misschien, ik weet echter niet of je dat soort opdrachten ook doet. Technisch gezien moet je niets stelen ...</span><br /><br /><div style="text-align: right;"><span style="font-style: italic;">Wat dan wel?</span><br /></div><br /><span style="font-style: italic;">Je moet voorkomen dat iets gestolen wordt.</span><br /><br /><div style="text-align: right;"><span style="font-style: italic;">Ik neem aan dat je de ironie inziet van een dief te vragen een diefstal te voorkomen?</span><br /><br /><div style="text-align: left;"><span style="font-style: italic;">Hehe, ja toch wel, maar het voordeel is, als er toch iets gestolen wordt, weet ik waar ik moet gaan zoeken ;)</span><br /><br /><div style="text-align: right;"><span style="font-style: italic;">Slimme jongen, ik denk dat ik er wel eens over kan nadenken. Wat moet ik doen? </span><br /><br /><div style="text-align: left;"><span style="font-style: italic;">14 februari met mij gaan eten voor valentijn en zien dat ik niet gestolen word...<br /><br /></span><div style="text-align: right; font-style: italic;">Hehe, heel origineel prins Job. Ik ben zowaar geflatteerd. Je mag me de details doorsturen wanneer je ze hebt. Ben ik undercover daar, of wat is mijn dresscode?<br /></div><span style="font-style: italic;"><br /><span style="font-style: italic;">Verbaas me maar, daar ben je goed in. xxx<br /><br /></span></span><div style="text-align: right;"><span style="font-style: italic;">Komt in orde. xxx<br /><span style="font-style: italic;"></span></span><br /><span style="font-style: italic;"><span style="font-style: italic;"></span></span></div></div></div></div></div></div>Christophe Mertenshttp://www.blogger.com/profile/17858112234487379385noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8156831472854501413.post-32932125089679764692009-03-02T17:37:00.003+01:002009-03-08T23:24:58.852+01:00De kleine prins (deel 2)Er viel een korte stilte, waarin hij zijn hoofd op en neer bewoog. Ik vermoedde dat hij me in zich aan het opnemen was, voor zover dat ging met het doek voor zijn ogen. Ik kreeg gelijk, want zijn volgende vraag was : 'Wat moet jij eigenlijk voorstellen deze avond, als ik vragen mag?' Ik antwoordde niet direct en hij ging wat aarzelender verder. 'Ik bedoel, je vriend is vrij duidelijk te plaatsen, hij zit in dezelfde categorie als mij. Hoewel ik persoonlijk geen enorme fan ben van 'the phantom of the opera'.'<br /><br />"Wat denk je dat ik moet voorstellen?" vroeg ik hem, mijn mondhoeken nu zelf in een mysterieus lachje trekkende. Het was leuk om te zien dat hij een lichte blijk van frustratie toch niet kon wegsteken. 'Ik haat het wanneer mensen me laten raden.' zei hij met een zucht. Ik beeldde me in dat hij daarbij met zijn ogen rolde.<br />"En die blinddoek zal er ook niet bij helpen, kan ik me voorstellen," voegde ik er met een grijns aan toe. Hij negeerde de opmerking en ik zag dat hij zijn best deed om meer details van me op te nemen.<br /><br />"Euh... goh... Een huurmoordenaar? Een dief?" en met een sarcastisch toontje voegde hij er nog aan toe, "de prins der duisternis?"<br />"You wish," antwoordde ik met een glimlach, "nee, geen moordenaar. Eerder een dief."<br />"Dan heb ik goed geraden," constateerde hij voldaan.<br />"Inderdaad." antwoordde ik.<br />"En waarom precies een dief?"<br />Ik haalde mijn schouders op. "Waarom een dief?" Ik leunde voorover en grijnsde al mijn tanden bloot, "omdat ik graag dingen steel."<br />"En ben je goed in wat je doet?"<br />"Je moest eens weten."<br /><br />Het gesprek had lang genoeg naar mijn zin geduurd. Op de dansvloer startte één van mijn favoriete nummers en ik zag dat als mijn teken om de locatie te veranderen.<br />"Uwe hoogheid," zei ik, terwijl ik zwierig recht stond en hem mijn hand aanbood, "ik denk dat we tijdelijk genoeg gepraat hebben. Mag ik deze dans van u?" <br />Hij legde zijn hand in de mijne en ik maakte een lichte buiging en een handgebaar dat hem duidelijk maakte dat hij de leiding mocht nemen. Hij trok me mee op zoek naar een podium waar nog wat plaats was.<br /><br />Hij kon dansen, en hij had ook de durf om te dansen. Het was een leuke afwisseling. Hij nam de leiding en voor een keertje had ik daar geen problemen mee. Hij nam me soms vast en draaide rond me heen, maar nooit op een ordinaire manier. Aiden kwam op een ogenblik langs het podium en wierp me een blik die boekdelen sprak. Ik knipoogde naar hem terug, vergetende dat hij daar helemaal niets van kon zien met mijn kap op.<br /><br />En toen kreeg ik een leuk idee. De prins had zijn armen rond mijn hals geslagen en danste tegen me aan. Ik kon me alleen inbeelden dat zonder de kap en de blinddoek we elkaar recht in de ogen zouden staren. Zijn prinsenvest hing open en mijn hand glipte in de kleine binnenzak, waar zijn gsm zat. Het was een klein ding en eenvoudig te verbergen in de palm van mijn hand. Ik deed teken dat ik even naar het toilet moest en liet hem daar staan. Het was een openklapbare gsm. Ideaal voor wat ik van zin was. Zo snel als ik kon voegde ik mijn nummer bij zijn contactpersonen toe onder de naam 'Dief'. Daarna schreef ik op een klein kaartje, 'nu je mijn nummer hebt, kan je mij je naam sturen. xxx D.' ervan uitgaande dat de 'D' hem wel op het goede spoor zou brengen in zijn telefoonboek.<br /><br />Niet veel daarna ging ik terug. Op dezelfde manier als ik zijn gsm gestolen had, stak ik hem weer op dezelfde plaats terug. Ik moet toegeven dat ik me vrij voldaan voelde op dat moment, en lichtjes high was van de adrenaline die door mijn aderen stroomde. Toen hij na een tijdje aanstalten maakte om naar huis te gaan, liep ik hem nog even mee naar de uitgang. Hij gaf me een knuffel en een voorzichtige kus op de wang.<br />"Tot de volgende keer dan maar?" vroeg hij me.<br />Ik glimlachte alleen maar en hij vertrok. <br />"Daar kan je zeker van zijn." zei ik toen hij buiten gehoorsafstand was.Christophe Mertenshttp://www.blogger.com/profile/17858112234487379385noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8156831472854501413.post-706006365373248552009-02-04T13:07:00.004+01:002009-02-13T23:55:40.839+01:00De kleine prins (deel 1)Het is weeral eventjes geleden dat ik nog in mijn dagboekje schreef. De examens zijn ondertussen voorbij, slush, gedaan! Het gevoel terug vrij te zijn was euforisch. En wat doet een student met die euforie? Gaan feesten natuurlijk.<br /><br />En het is een feestje geweest om niet snel meer te vergeten. Ik weet niet hoe Aiden er in slaagt, maar hij weet altijd toegang te krijgen tot originele, speciale soms zelfs exclusieve feestjes. Deze keer was het niet zozeer exclusief, maar wel heel sfeervol. Een bal masqués.<br /><br />We hadden drie dagen en veel geduld nodig om de perfecte outfit te vinden. Aiden had een soort van Phantom of the Opera outfit. Het masker stond hem geweldig, zeker toen hij net als in de film zijn haar in een strakke paardenstaart bij elkaar bond.<br /><br />Waar Aidens outfit eerder middeleeuws was, vond ik na lang zoeken iets met een futuristische look. Volledig in het zwart met zilveren accenten. Het pak was van leer en uit één stuk. Een beetje te vergelijken met de superhelden pakjes uit de x-men films. Nauw aansluitend met een hoge kraag. Op de ruglijn waren twee rijen zilveren ringen aangebracht die samen een geboven V vorm gaven naar de schouderbladen toe. Op elke lijn kon een stukje cape worden vastgemaakt, wat een zalig effect gaf als je wandelde. Als afwerking was er een kap die aan de kraag was vastgemaakt, waarmee ik mijn gezicht kon verbergen.<br /><br />De entré op het feestje kon niet beter verlopen dan we hadden gepland. Ik had nog even getwijfeld of we niet hadden overdreven met de outfits, aangezien het vaak voorkomt dat er weinig mensen ook effectief moeite doen om aan de dresscode te voldoen. Dat viel gelukkig nogal mee. Het grootste deel van de genodigden had er werk van gemaakt en de setting maakte het geheel nog mooier.<br /><br />'Kennen we hier eigenlijk iemand,' vroeg ik Aiden, toen we ons een uurtje later van ons derde glas champagne hadden voorzien. Die haalde zijn schouders op. 'Niet dat ik weet, maar ik ben er zeker van dat we nog wel iemand tegen het lijf lopen vanavond.' Zijn blik richtte zich naar de bar en hij glimlachte.<br /><br />Ik volgde zijn blik en zag een jongeman, met half lang zwart haar, dat leek alsof het net onder de douche vandaan kwam. Zijn outfit was dat van een edelman, met een militair kantje aan. Hij zag er koninklijk uit, een prins misschien. Maar het meest opvallende was zijn masker. Een zwarte blinddoek, bedekte zijn ogen en was stevig geknoopt aan de achterkant van zijn hoofd. Er zaten echter geen gaten in de blinddoek. Toen hij zag dat ik keek, gingen zijn mondhoeken een beetje de hoogte in. Een mysterieus glimlachje.<br /><br />Aiden grinnikte. 'Wat?' vroeg ik hem. 'Oh niets, ik heb net bevestigd gekregen wat ik al twintig minuten vermoedde... Iemand, heeft aantrek.' Ik rolde met mijn ogen. Ik was hier gekomen om te feesten en ik had helemaal geen zin om de hele avond aangeklampt te worden door iemand die dacht dat hij kans maakte. Zelfs niet door een geblinddoekte prins, die er op het eerste zicht toch helemaal niet slecht uit zag.<br /><br />Ik dronk mijn glas leeg en nam Aiden mee naar de dansvloer. Hij vond dat ik me aanstelde, ik gaf hem stiekem gelijk. Op de dansvloer kwam Aiden kennissen tegen waarmee hij een praatje begon. Ik zocht terwijl een stekje op één van de podia waar ik me kon laten gaan. De prins zag ik niet meer terug, tot ik een uur nadien opnieuw drank ging halen. De meeste mensen stonden nu op de dansvloer en de bar was omgetoverd in een 'lounge' voor de mensen die liever gezellig praten met elkaar.<br /><br />Ik plofte me in één van de zeteltjes in afwachting op een kelner die mijn bestelling kwam opnemen. Die kans kreeg ik echter niet. 'Stoort het als ik me bij je zet?' Hij stond plots tegenover me, ik had hem zelfs niet naar me toe zien komen. Op zijn lippen speelde weer dat geheimzinnige glimlachje. Ik maakte een gebaar dat hij kon plaatsnemen maar zweeg. Door de kap op mijn hoofd kon hij enkel mijn mond en een stukje van mijn neus zien. De rest was gehuld in schaduw, wat maakte dat ik hem perfect in detail kon bekijken zonder dat hij het zag.<br /><br />Terwijl hij plaatsnam in de zetel tegenover mij, zette hij een glas witte wijn aan mijn kant van de tafel. Ik nam het op en draaide het glas terwijl ik door de vloeistof naar één van de kaarsvlammetjes keek.<br />'Ik mag aannemen dat hier geen "supplementen" in zitten?' vroeg ik hem zacht. Zijn glimlachje verdween even met die vraag, maar keerde terug. Breder deze keer, zodat een rij hangelwitte tanden tevoorschijn kwamen bij zijn lach.<br />'Ben je altijd zo wantrouwig?' vroeg hij.<br />'Staar je altijd naar mensen van op afstand?' kaatste ik de vraag terug.<br />Hij lachte weer, en toen ik niet reageerde zei hij.<br />'Ik neem aan dat je de ironie inziet van een geblinddoekt man te beschuldigen naar iemand te staren.'<br />Ik glimlachte. 'Schijn kan bedriegen.'<br />Zijn stem werd serieus. 'Laten we hopen van wel, anders moet ik nog gaan geloven dat je echt een eikel bent en niet gewoon een fascade creëert om mensen op afstand te houden.' <br /><br />Mijn mond ging open, en dan weer dicht. Voor het eerst sinds lange tijd stond ik met mijn mond vol tanden. Weer dat geheimzinnige glimlachje. Het was alsof hij de spot met me dreef. Mijn interesse was echter wel gewekt. Ik hou van uitdagingen, en mijn prins bleek een waardig tegenstander te zijn. Ik tooste naar hem en dronk van de wijn in erkenning dat de eerste ronde voor hem was.Christophe Mertenshttp://www.blogger.com/profile/17858112234487379385noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8156831472854501413.post-69432800717808324782009-01-26T18:18:00.005+01:002009-01-26T19:09:25.684+01:00See you at the bitter end<div style="text-align: center;"><span style="font-weight: bold;">Verlies</span><br /><br />Is het altijd zo tergend stil<br />Als je sterven wil<br />In de kiem gesmoord, de pijn<br />Met wijn bloedrood vermoord<br /><br />Nu mijn alles werd ontnomen<br />Door iets of iemand, ongehoord<br />En toch nog wachten<br />Echt gestoord.<br /><br />Gaat het altijd zo traag en tergend<br />Je bent niet meer<br />Niets, niks noch nergens<br />Gehad, en nu nooit meer<br /><br />Om gevoelens weg te spoelen<br />Te verdrinken, nooit verwoord<br />En steeds maar blijven wachten<br />Mensen, echt gestoord.<br /><br /><div style="text-align: left;"><br />Er zijn weinig wereldse zaken die mij echt raken. De wereld is een poel van verderf en vele mensen maken zich graag wijs dat we een ras zijn dat ver geëvolueerd is en dat de kennis heeft om zich beschaafd en ethisch te gedragen.<br /><br />Wel, ik geloof daar niet in.<br /><br />Onze huizen bieden de schuilplaats om ons te gedragen zoals we willen en als de façade van de voorgevel uiteindelijk wegvalt is de situatie vaak meer dan schrijnend. Hoeveel kinderen worden er niet mishandeld zonder dat iemand het ooit te weten komt. Hoeveel mensen worden vastgehouden tegen hun wil, of moeten zich wenden tot wanhoopsdaden om te overleven, of net niet, omdat ze niet meer in hoop geloven.<br /><br />Toen ik in mijn vorige post over geloof en overtuiging sprak ben ik misschien vergeten vermelden dat ik ervan overtuigd ben dat in elke mens iets goeds en iets slechts schuilt. Als het om jeugd gaat, is iedereen ervan overtuigd dat kinderen onschuldig zijn en ze staan symbool voor hoop en alles wat goed is in de wereld. Ze zijn fragiel en breekbaar en moeten de wereld nog volledig ontdekken.<br /><br />Ikzelf ben iemand die het beste probeert te vinden in iedere persoon die ik ken, vooral mensen die jonger zijn dan mij. Ik probeer die kant in hen ook aan te moedigen en ik weiger te geloven dat er kinderen zijn die geboren worden met enkel slechte en kwaadaardige bedoelingen.<br /><br />Dat was tot einde vorige week. Toen nog maar eens bewezen werd hoe beschaafd deze wereld wel is. Een jonge knaap van twintig die zonder te verpinken pasgeboren baby's vermoord. Zonder waarschuwen, zonder voorwendsel, zonder reden.<br /><br />Wat is de trigger die iemand verandert in een meedogenloze machine? En misschien een vraag die nog veel belangrijker is. Hoeveel jongeren lopen er op deze wereld nog rond als een tikkende tijdbom?<br /><br />Ik lees geen kranten meer, en ik kijk ook niet meer naar het nieuws. Dat is al enige tijd zo. De media is een op bloed beluste machine geworden en de wereld is verbaasd dat vele jongeren en oudere mensen vaker en vaker te kampen hebben met zelfmoord neigingen en zware depressies. Wel ja, als je elke dag met je neus op foto's van stervende mensen, mishandelde kinderen, zinloze oorlogen wordt gedrukt, dan lijkt me dat een vrij normale reactie.<br /><br />Vandaag won mijn nieuwsgierigheid het dan toch en ik las het artikel over de twintig jarige jongen in de krant. Ze hadden hun werk goed gedaan, allemaal getuigenissen die exact zeggen wat het volk wil horen. 'Hij was een rare.' en hier en daar nog een subtiele verwijzing ook naar hoe hij graag geweldadige spelletjes speelde en films zag.<br /><br />Wel mijn beste media. Hij mag dan een rare geweest zijn, maar als je ziet hoe jullie het nieuws brengen, dan zou ik op de eerste plaats niet wijzen naar gewelddadige films en computer spelletjes, maar eerst en vooral naar jullie zelf. Want het nieuws is veel gewelddadiger dan veel films of computer spelletjes. Jullie zouden alles doen voor de foto van een stervende celebrity. Jullie kennen geen waarden of moralen meer, enkel sensatie. En die drang naar bloed en sensatie is exact het beeld dat jullie naar onze jongeren sturen. Jullie moesten beschaamd zijn om zelf nog met een vinger te durven wijzen naar iemand.<br /><br />Bij deze zal je al wel doorhebben dat vorige week ik mij wel degelijk iets heb aangetrokken van de wereldse gebeurtenissen, namelijk de vreselijke gebeurtenissen die plaats vonden in sint gillis dendermonde. Ik wil al mijn steun uitsturen naar de slachtoffers van dit drama, niet alleen de ouders van de vermoorde kinderen maar ook naar de ouders van de dader. Die mensen moeten eveneens een hel doormaken. Ik wil dan ook het gedicht aan het begin van deze post opdragen aan alle mensen die geraakt zijn door dit drama.<br /><br />Gevoelens van machteloosheid maken je gek, en wanhoop is een gapend gat dat je steeds vaker probeert op te slorpen in deze donkere wereld. Maar onthoud dat er ook nog licht is in deze wereld. Je vindt ze op speciale plaatsen, in speciale mensen en als je diep zoekt ook in jezelf. Het enige dat je moet doen is het laten schijnen.<br /><br />Bodi Out.<br /></div></div>Christophe Mertenshttp://www.blogger.com/profile/17858112234487379385noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8156831472854501413.post-584554451140094792009-01-20T11:46:00.006+01:002009-01-23T18:35:51.201+01:00All we are is Dust in the WindHet was weer een lange en vooral slapeloze nacht, vannacht. Onrustige dromen over Alex maakten me telkens weer wakker en ik kon maar niet vatten wat hij na al die tijd daar weer terug kwam zoeken. Het waren echter niet alleen dromen over Alex. Altijd kort, en zeer intens, overgoten met een sausje van lichte angst en een vleugje wanhoop. Ik haat winterdepressies. Ik slaap zelden slecht en om eerlijk te zijn, op de afgelopen weken na droom ik normaal heel zelden. Ik herinner mij mijn dromen toch nooit. De laatste weken is dat anders, en het valt me op hoe wisselvallig ze zijn van stemming en karakter.<br /><br />Het lastige aan nachten als deze is dat je weet dat je de dag nadien vroeg moet opstaan en wat je ook probeert, je ziet de minuten voorbij tikken en wat je ook probeert, slaap wil niet komen. Ik probeer wat water te drinken, maar dat helpt al helemaal niet. Het lijkt alsof er een bom ontploft is in mijn bed, zo hard liggen de dekens overhoop. Dat is nu normaal wel altijd zo, maar zelfs naar mijn normen is dit abnormaal.<br /><br />Ik probeer de chaos terug een beetje op orde te brengen voor ik weer onder de lakens kruip en mijn ogen sluit. Het idee om wat muziek op te zetten is twee uur geleden de raam uit gevlogen. Er is alleen maar stilte nu, een digitaal uurwerk dat 3:15 door de kamer flasht en mijn geest die niet wil slapen. Het probleem is dat mijn geest te vol zit. Ik wou soms dat ik het ding kon uitzetten 's nachts. Er is evenveel lawaai in mijn geest als er stilte is in de kamer. Ik slaak een zucht en probeer innerlijke rust te vinden.<br /><br />Het gevoel van slaap komt langzaam over mij, eindelijk, maar net wanneer ik de onbewustheid in wil duiken, opent mijn kamer deur zich en gaan mijn ogen terug open.<br />'Bodi?' Het is Aiden zijn fluisterende stem. Hij klinkt raar. Voor ik kan reageren hoor ik hem een zucht van opluchting slaken.<br />'Kan je ook niet slapen,' vraag ik en zet me recht.<br />'Nachtmerrie,' mompelt hij een beetje beschaamd, 'ik werd wakker van jou geschreeuw. Het ging door merg en been. Het leek zo echt, dat toen ik wakker werd mijn kamer er nog van leek na te galmen. De details weet ik ondertussen al niet meer.'<br />'Rotgevoel he,' zeg ik hem met een halve glimlach, 'ik ken het maar al te goed. Je bent niet de enige die slecht slaapt tegenwoordig.'<br /><br />Hij antwoordt niet en staat wat onhandig in de deuropening. 'Kom hier,' zeg ik hem en maak een opening zodat hij mee tussen de lakens kan kruipen. Ik voel hem tegen me aan kruipen en slaag mijn handen om zijn middel. Ze zijn koud en ik voel zijn lichaam even opspannen als ze zijn huid raken, maar hij zegt niets.<br />'Hey jij,' fluister ik in zijn oor, 'dat is lang geleden. Hoe gaat het nog met jou?' Hij grinnikt en port een elleboog in mijn zij. 'Ik weet het Bodi, maar je weet dat ik niet te genieten ben als ik in een studeer-modus zit.'<br />'Het was geen verwijt, Aiden.'<br />'I know, maar ik word er zelfs soms lastig van, dus ik kan aannemen dat het voor jou dan zeker niet leuk is.'<br /><br />Hij valt weer stil. 'Het is niet zozeer de examens, voor mij,' zeg ik hem, 'het is gewoon een zeer rare periode. Alsof er iets uit balans is. Het...'<br />'...wintergevoel,' maakt hij mijn zin af en ik moet lachen. Ondanks de lastige dagen zitten we duidelijk nog op dezelfde golflengte als we elkaars zinnen nog kunnen afmaken.<br />'Inderdaad,' zucht ik, 'maar nog heel even en we gaan daar een stevig stokje voor steken.'<br />'Als je dat maar weet,' zegt hij geeuwend. Het duurt nog geen seconde of ik moet ook geeuwen.<br /><br />'Kijk nu wat je doet,' zeg ik beschuldigend. Als hij antwoordt klinkt zijn stem laconiek. 'Ik had sneller bij jou moeten komen liggen, je bent zo saai dat ik vanzelf in slaap val nu.' Het was zo een stomme opmerking en hij moest zo smakelijk lachen dat we al snel allebei een vergevorderde vorm hadden van de 'slappe lach'.<br />Toen we enigszins terug tot bedaren waren gekomen zei ik 'eikel!'<br />'I know,' antwoordde hij. Ik voelde hem een lachtraan uit zijn ogen wrijven en langzaam aan terug rustig worden.<br /><br />'Wat denk je, zullen we dan nog maar even proberen slapen?' vroeg ik hem.<br />'Dat lijkt me een fijn plan.'<br />Zijn hand nam het hand dat rond hem lag vast en trok het steviger tegen zich aan, zodat ik dichter tegen hem kwam liggen. Ik hou van lepeltje te liggen.<br />Slaap begon zich over ons meester te maken.<br />'Bodi?'<br />'Hmm...'<br />'Niet loslaten, ok?'<br /><br />We vielen daar in slaap, op datzelfde moment. Ik heb geen last meer gehad van dromen die nacht. Aiden ook niet.<br /><br />Bodi Out.Christophe Mertenshttp://www.blogger.com/profile/17858112234487379385noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8156831472854501413.post-73121762788901063862009-01-15T19:40:00.004+01:002009-01-17T16:03:49.994+01:00Will the Angels fly tonight?Ik ben een tegenstrijdig persoon op sommige vlakken. Neem nu mijn fantasie. Ik kan dromen over magie en geesten en werelden ongezien. Maar kom alsjeblieft niet langs met verhalen over seances en spoken, want dan komt de wetenschapper in mij boven en dan lach ik je negen kansen op tien vierkant uit.<br /><br />En dan komt de vraag die oh zo belangrijk is voor velen. 'Waarin geloof je dan (wel)?'<br /><br />En wat antwoorden de meeste mensen dan.... 'ik geloof in IETS!' en dat is gewoon onzin. Om de simpele reden, dat het woord 'geloof' in die vraag bijna altijd geassocieerd wordt met het woord 'bestaan'. En het woord 'bestaan' wijst op iets tastbaar, fysisch, voelbaar.<br /><br />Want blijkbaar, materialistisch als we zijn, is dat 'iets' enorm belangrijk. Jij gelooft in God, wel waar is de hufter dan? En dan sta je daar met je... wel ja, je snapt wel wat ik bedoel. Het punt is dat je blijkbaar MOET geloven in IETS, want NIETS dat zou de funderingen van de wereld toch maar eens kunnen schokken.<br /><br />Ik geloof niet in 'geloven in', ik geloof in 'vertrouwen op'. En ja, ik besef dat die vorige zin een oneindige contradictie is en zo is hij ook bedoeld. Ik ga het niet verder uitleggen, ik heb vandaag geen zin om begrepen te worden, maar denk er toch maar eens over na.<br /><br />Er is veel licht in mijn leven, maar mijn grootste duisternis is wanhoop. En wanhoop heeft me weer in haar greep. Het zal het gebrek aan goede nachtrust zijn en misschien de stress van de examens. Ik hoop dat ze snel gedaan zijn, want ik heb Aiden amper gezien in twee weken tijd en hij zit nota bene de kamer naast mij. Ik val hem ook niet lastig met mijn slechte humeur, dat zou hem alleen maar afleiden.<br /><br />En zo zie je maar weer, dat iedereen zijn duistere dagen heeft.<br /><br />Bodi Out.Christophe Mertenshttp://www.blogger.com/profile/17858112234487379385noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8156831472854501413.post-49264397874811861522009-01-08T21:08:00.004+01:002009-01-08T21:27:09.649+01:00This Sex is on Fire<span xmlns="" style="font-size:100%;"><p style="text-align: justify;"><span style="font-family:Times New Roman;"><em>De kamer was immens. Heel luxueus en modern ook. Het is nu zes uur 's morgens en de zon is al een half uurtje bezig met zijn trage klim naar de middagtop. Hoewel ik maar één uur geslapen heb en nog steeds heel moe ben, moet ik dit toch eerst even doen voor ik me terug laat meedrijven op de golven van de slaap.<br /></em></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family:Times New Roman;"><em>Ik neem de kamer in me op. Geen enkel detail ontgaat me. Daarom doe ik het ook, ik wil geen enkel detail vergeten. Nooit meer... Van de zwartleren sofa aan de ene kant van de kamer, tot de badkamerdeur aan de andere, ligt een slordig spoor van losgescheurde kleren.<br /></em></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family:Times New Roman;"><em>Spiegels…<br /></em></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family:Times New Roman;"><em>De kamer hangt er vol mee. Alle kastdeuren, spiegels…<br /></em></span></p><p style="text-align: justify;"><em>Boven, achter en naast het bed, spiegels…<br /></em></p><p style="text-align: justify;"><em>Zalig…<br /></em></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family:Times New Roman;"><em>Op één van de nachtkastjes staat nu terug een fles rode wijn. Het glas dat ernaast staat is half gevuld. Met een ruisend geluid raakt het tekenpapier de vloer. De kamer ligt er vol van. Al bijna twee uur, zit ik hier te schetsen. Elk detail, zo intens mogelijk vastgelegd op papier. Veel beter dan een foto.<br /></em></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family:Times New Roman;"><em>De kleren, stuk voor stuk staan ze op papier. In de manier dat ze daar liggen, weerspiegelt zoveel van deze nacht. Elk detail, de wijnglazen, de spiegels en wat ze weerspiegelen. Het kolossale waterbed met elke plooi en golf in de zo zachte katoenen lakens.<br /></em></span></p><p style="text-align: justify;"> <span style="font-family:Times New Roman;"><em>Een glimlach ontsnapt wanneer mijn blik weer over één van de kastdeuren dwaalt. Afdrukken van je natte haren, je rug en je billen sieren de spiegel en ik vraag me af of ik hem niet gewoon zou kunnen meenemen.<br /></em></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family:Times New Roman;"><em>Ach, ik heb het geschetst. Eén van de mooiste beelden in mijn leven nu.<br /></em></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family:Times New Roman;"><em>Ook in de badkamer liggen nu her en der tekeningen, te wachten op jou of mij, tot we wakker worden of wat dan ook. Tekeningen van de scherven van het omgestoten flesje 'Aqua di Gio'. Tekeningen van de douche.<br /></em></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family:Times New Roman;"><em>Mijn god, de douche… Alleen al het tekenen van die douche, bracht zoveel intensiteit en beelden terug dat ik bijna weer kwam van pure extase.<br /></em></span></p><p style="text-align: justify;"> <span style="font-family:Times New Roman;"><em>Het laatste blad raakt nu de grond. Het stukje houtskool volgt. Waar het de vloer raakt maakt het een zwarte veeg en de val breekt het in drie stukjes. Nu ik jou getekend heb kan ik terug bij je komen liggen, maar mijn ogen dwalen terug naar het bed en gefascineerd kijk ik een tijdje toe naar je naakte slapende lichaam. Wat ben jij mooi…<br /></em></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family:Times New Roman;"><em>Het straaltje ochtendzon dat op je rug valt maakt het geheel alleen nog mooier. Je lichaam deint zacht op en neer, mee met je ademhaling. Zo rustig nu. Zo wild enkele uren terug.<br /></em></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family:Times New Roman;"><em>Ik fluister je naam. Opnieuw glimlach ik. Je draait je slaperig om en wanneer je hand mijn lichaam niet vindt, gaan je ogen verward open. De groene kleur laait op in een straaltje morgenstond. Magisch…<br /></em></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family:Times New Roman;"><em>Hoewel ik uren naar je kan kijken terwijl je slaapt, lig ik toch liever vlak bij je. Het leder kraakt wanneer ik opsta uit de zetel. Ik stap terug het bed in en je kruipt onmiddellijk lekker dicht tegen me aan.<br /></em></span></p><p><em>'Waar was je?' mompel je zachtjes, mijn blik vangend met je ogen. Ik nip even van mijn glas wijn voor ik antwoord: 'Heb een douche genomen en een paar herinneringen vastgelegd.'<br />Je ogen worden groot. 'Je hebt getekend?' Ik knik, neem nog een slokje wijn en geef je het glas door. 'Maar ik dacht dat je dat niet meer deed?' 'Dat dacht ik ook, ' antwoord ik zacht.<br /></em></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family:Times New Roman;"><em>Je probeert nog iets te zeggen, maar ik stop je door je zachte lippen te kussen. 'Shht, pieker er nou maar niet over mijn kleine prins,' fluister ik in je oor. Ik kus je weer, inniger nu. Mijn tong vindt de jouwe en omgekeerd. Beelden van vannacht flitsen weer door onze geest. Met veel moeite maak ik me los uit de kus. Je bent zo verslavend. Met een zucht van genot zak je terug tegen me aan terwijl je met je vinger tekeningetjes begint te maken op mijn buik. Ik kan er alleen maar verliefd en genietend naar kijken. Na een tijdje vraag je: 'Mag ik ze zien?'<br /></em></span></p><p style="text-align: justify;"><em>'Hmm?' kijk ik je vragend aan.<br /></em></p><p style="text-align: justify;"><em>'Je tekeningen, mag ik ze zien?'<br /></em></p><p style="text-align: justify;"><em>'Natuurlijk, wat een vraag. Zal ik ze gaan halen?'<br /></em></p><p style="text-align: justify;"><em>Je kust mijn navel en grijnst: 'Nee, ik ga wel.'<br /></em></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family:Times New Roman;"><em>Terwijl je de kamer rondgaat, bewonder ik je slanke lichaam. Gebronsd door de zon en niet te gespierd. Je bent jonger dan mij, maar niet veel, en een hoofd kleiner dan ik en je lange, korte haren zijn een warrig nest van het … slapen onder andere. Je weet heel goed dat ik je bekijk. Je vangt mijn blik met een meer dan uitdagende blik als antwoord en je raapt de schetsen op zonder ze te bekijken. Stapelgek maak je me. Het oogcontact wordt pas verbroken wanneer je terug bij me kruipt.<br /></em></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family:Times New Roman;"><em>Terwijl je de tekeningen één voor één afloopt, bekijk ik aandacht je gezicht. Zo weet ik wat er door je heengaat bij elke tekening. Je mondhoeken die even omhooggaan, of je ogen die zich even sluiten. Dit zijn de momenten dat beelden echt meer zeggen dan woorden. Als je bij de laatste tekening komt – die van jezelf – gebeurt er echter iets dat ik niet verwachtte. Je adem stokt en je handen beginnen plots hevig te trillen. Je ogen laten de schets niet los en wanneer je me eindelijk kunt aankijken staan ze vol tranen. 'Wat is er?</em></span><br /></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family:Times New Roman;"><em>'Mooi..' is het enige wat je kan stamelen. Plots kijk je me aan en kus je me. 'Ik hou van je, weet je dat?' fluister je.<br /></em></span></p><p style="text-align: justify;"><em>'Ik hou ook van jou,' antwoord ik met een bijna verlegen glimlach.<br />'Laat je me nooit meer los?' Het klinkt bijna smekend.</em><br />'Ben je gek?' antwoord ik met een grijns.<em><br />Je kust me weer en je handen beginnen mijn rug te masseren. Al gauw worden de kussen uitdagender. Plagerig…<br /></em></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family:Times New Roman;"><em>Onder de lakens voel ik waar je gedachten zitten en met een gelukzalige blik laat ik me meevoeren in een nieuwe liefdesdans.<br /></em></span></p><p><br /></p><p>En toen werd ik wakker…<br />Dat was eergisteren. Ik loop al twee dagen met een geweldige glimlach op mijn gezicht rond.<br />Wat een mooie jongen. En zijn lippen! GRRRR.<br />Ik vind het jammer dat ik zijn naam vergeten ben, in de droom wist ik hem wel. Het was een mooie naam.<br /></p><p>Best dream EVERRRRRRRRRRRRRRR!<br /></p><p>xxx<br /></p><p>Ondeugende Bodi Out!</p></span>Christophe Mertenshttp://www.blogger.com/profile/17858112234487379385noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8156831472854501413.post-11840385306242976482008-12-31T14:03:00.003+01:002008-12-31T14:27:09.094+01:00Jingle Bell Rock31 december.<br />De laatste dag van het jaar... oeeee.<br />En morgen?<br />Gewoon weer een nieuwe.<br /><br />Laat ik duidelijk zijn. Doorgaans ben ik absoluut geen fan van de eindejaarsperiode en ik snap ook niet dat sommige mensen zich er elk jaar opnieuw zo door kunnen laten overmeesteren. Iedereen MOET blij zijn en MOET feesten en MOET eten en MOET pakjes krijgen. En van mij MAG iedereen dat MOETEN, maar ik moet niets bij mijn weten (buiten studeren *zucht*).<br /><br />Dit jaar echter valt het allemaal wel mee. Ondanks het feit dat alles nog veel te commercieel is, heb ik het dit jaar minder expliciet ervaren en de mensen rondom mij zitten eveneens volop in examens, wat het feest gehalte vrij hard breekt.<br /><br />Tussen de cursussen door ben ik er in geslaagd om nog kerstinkopen te doen voor Aiden, zijn familie en enkele van onze vrienden. Daar kan ik me dan weer wel mee amuseren. Het is leuk om pakjes samen te stellen voor andere mensen, het is een geweldige uitdaging om daarin creatief te blijven, vind ik.<br /><br />Met kerst zelf hebben Aiden en ik ons samen een hele dag uitgeleefd in de keuken. Samen met Aiden's mama hebben we het hele diner gemaakt. Heel Aiden's familie kwam op kerstavond, en dat is wel wat volk. Zijn vader kwam uit een familie van vijf kinderen, zijn moeder uit een familie van zes. Reken dat die nu allemaal getrouwd zijn en dat de meeste zelf ook nog kinderen hebben, dan begin je een idee te krijgen van het werk dat we hadden.<br /><br />Het is lang geleden dat ik op kerstavond nog zo goed gezind was, maar na een dagje vol plezier in de keuken, kon de avond niet anders dan leuk zijn. Aangezien niemand moest rijden hebben Aiden en ik ons goed laten gaan. (lees : verzopen in champagne, punch en wijn)<br />Iets dat vanavond ook wel eens zou kunnen gebeuren. Etentje met vrienden, rustig op het gemak. Geen fake gefeest, gewoon gezellig tafelen. Ik kijk er al naar uit.<br /><br />Ik heb geen voornemens voor het nieuwe jaar. Mensen maken goede voornemens om ze toch niet na te komen. Dat ligt in dezelfde lijn als zeggen dat kerst niet om de pakjes draait. Wat ik wel wil doen is iedereen een gezellige tijd toewensen, hoe je dat ook plant te doen. En voor alle mensen die in dezelfde situatie zitten als Aiden en mij, heel heel veel succes met jullie examens.<br /><br />kusjes voor al mijn vriendjes en vriendinnetjes<br />knuffels voor al mijn trouwe dagboeklezers en lezeressen.<br /><br />xxx<br /><br />Bodi OutChristophe Mertenshttp://www.blogger.com/profile/17858112234487379385noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8156831472854501413.post-28988999072234882092008-12-08T21:06:00.003+01:002008-12-08T21:29:18.764+01:00The first cut is the deepestIk voel me raar vandaag. Ik ben helder van geest, niet bijzonder moe. Maar toch voelt er iets niet juist. Er ontbreekt iets en ik weet niet wat het is. Ik weet wel dat ik me droevig voel en een beetje alleen.<br /><br />Ik haat het als ik onrustig ben. Het is een soort spanning die net onder je huid zit. Een dun laagje spieren dat zich opspant en een soort van kriebelig gevoel geeft, maar dan niet op een goede manier. En je zou dan denken dat ik slecht slaap. Nee hoor, ik slaap gelijk een roosje, maar het is een soort van doodse slaap. Droomloos, en weinig verfrissend. Het is alsof je even leeg wakker wordt als dat je gaan slapen bent.<br /><br />En waarom vraag je je dan af, alles gaat goed, op de examens die eraan komen na dan. Misschien is dat het wel, examenstress. Of heb ik gewoon een dipje?<br />Misschien komt het door de droom van deze morgen. Ik heb al lang geleden niet meer zo slecht gedroomd. Aiden haatte me, en wou me nooit meer zien. Iedereen rond mij kon me niet meer uitstaan en ondanks al mijn vragen wilde niemand zeggen wat ik hen had misdaan.<br />Kortom, ja ik ben al beter opgestaan. En ik weet dat Aiden me nooit zo zou behandelen, maar ondanks dat heb je dan toch even wat bevestiging nodig. Maar Aiden is ondertussen ook stevig aan het leren dus het is nogal moeilijk om een beetje van zijn aandacht te gaan opeisen. Misschien straks toch maar even zielig gaan doen, dan is het ineens uit mijn systeem.<br /><br />Positiever nieuws dan, het is officieel, Bodi wil een wii. En nee, geen wiiwii, maar een wii. Meer knopjes en draadloos (lol). Hoewel die andere wii misschien ook wel eens welkom zou zijn. Mijn seksleven suckt, sinds Alex ervandoor is gegaan. Hoog tijd dat ik daar eens terug werk van maak. Maar goed ik dwaal af. Wii dus, dit weekend waren we bij vrienden en daar hebben Aiden en ik voor het eerst kennis gemaakt met dat speeltje. DAAAAMN wat leuk. Mijn arm doet nog pijn van het tenissen. Dat doet mij eraan denken dat ik die mensen nog een nieuwe vaas moet betalen. (nee geen commentaar, en de enige uitleg die ik kwijtwil is : 'jeugdig enthousiasme')<br /><br />Oh juist, misschien nog ff melden, de sint is geweest blijkbaar, het afgelopen weekend. Nee ik heb geen schoen gezet, en nee ook geen wortel en ja, ik ben er zeker van dat hij nu slecht gezind is op mij. Boehoe.<br />Guess what, we got the gifts anyway. En zo beste mensen, raak je dus je gezag kwijt bij de kinderen. Altijd maar dreigen, untill they call your bluff. Man man, ik heb veel chocolade geboeft dit weekend. We zijn al bijna door de voorraad heen. En wat hebben we gekregen.<br /><br />Aiden een heel grote modelbouwdoos van een zeilboot. Iets waar hij zich uren mee kan bezighouden. Ik een puzzel van 20000 (ja je leest het goed) stukjes. Nee ik ben niet zielig, ik ben gewoon goed.<br />En daarnaast nog de nieuwste cd van James Morisson, die nu overigens opstaat.<br /><br />Anyway, dat was het weer. Ik hoop dat het rare gevoel snel wegebt. Overigens, het is de moment om allemaal te wensen voor een witte kerst. Dus DOEN!<br /><br />Onrustige Bodi Out.Christophe Mertenshttp://www.blogger.com/profile/17858112234487379385noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8156831472854501413.post-14907024352480903252008-11-24T14:54:00.002+01:002008-11-30T16:29:53.480+01:00Let it Snow, Let it Snow, Let it Snow...Wat een geweldig weekend vorige week! Sneeuw sneeuw sneeuw! Laten we hopen dat het een generale repetitie was voor kerst want ik word vreselijk happy van sneeuw. Ik verlang nu al naar de skivakantie die Aiden en ik geboekt hebben met een paar vrienden de eerste week van de paasvakantie.<br /><br />Toen ik zaterdagmorgen wakker werd, was het aanvankelijk een teleurstelling om op te staan. Ik had op het weerbericht gehoord dat het ging sneeuwen en had daarbij gehoopt op een stralend witte ontwaking. Die bleef jammer genoeg uit. Het gras in de tuin had een klein laagje rijm, maar veel wit was er niet te bespeuren.<br /><br />Bij gebrek aan activiteit, poetste ik mijn tanden dan maar en nam een korte douche. Aiden sliep nog en ik besloot van hem wakker te gaan maken met ontbijt op bed. We amuseerden ons terwijl met het spelen van alle kerstcd's die we konden vinden. Ik ben geen fan van kerstmuziek, maar er zijn toch enkele uitzonderingen op de regel :<br />- my kind of x-mas - Christina Aguilera<br />- Formidabele Kerstmis - Xavier de Baere<br />- Jingle bell rock (zie home alone 1)<br /><br />Het eerste is echt een geweldige cd en één van de weinige waar ik met genot naar durf luisteren in de kerstperiode. Toch was het super gezellig toen het buiten begon te sneeuwen terwijl er kerstklokjes door de boxen klingelden. We besloten dan maar van ons warm in te duffelen en een lange wandeling te gaan maken. <br /><br />Ondertussen werd het sneeuwtapijt dikker en dikker. Wat mag je zeker niet vergeten als het sneeuwt? Natuurlijk een sneeuwballen gevecht, wat al vrij vroeg van start ging. Aiden wist er eentje recht in mijn gezicht te gooien en ik zette het hem betaald door er eentje in zijn kraag te duwen onder al zijn warme kleren. HAHA! Serves him right. Toen we op een groot veld aankwamen waar wonderbaarlijk genoeg nog niemand de sneeuw had aangeraakt, leek het een leuke uitdaging om een zo groot mogelijke sneeuwman te maken. Er was sneeuw genoeg voor handen en de kwaliteit was ideaal.<br /><br />We slaagden maar gedeeltelijk in ons opzet. Sneeuwballen rollen was makkelijk, de sneeuw kleefde perfect. Maar die dingen opeen stapelen dat is andere koek. Ok, toegegeven, we hadden de grootte misschien iets te optimistisch ingeschat. Dus kreeg Aiden het lumineuze idee om een sneeuwman te maken die neerlag, wat het stapelprobleem uitschakelde. We hadden ondertussen enkele zaken bij elkaar gezocht om hem een neus en ogen te geven. Ik kreeg de slappe lach toen Aiden 'de neus' in de verkeerde bol stak. Maar echt tot ik er buikpijn van had.<br /><br />Al bij al hebben we een vrij schunnige sneeuwman achtergelaten. We hebben nog getwijfeld van hem een partner te maken, maar daarvoor hadden we niet genoeg sneeuw meer voor. Toen we terug thuis kwamen waren we allebei verkleumd van de koude. Onze wangen en neuzen zagen rood en mijn handen waren al richting paars aan het gaan. Oplossing? Warme sjokomel en een openhaard!!!<br /><br />De nacht is voor mij het mooiste sneeuwmoment. De zon is weg, maar er hangt toch zo een lichtgevende gloed. Een beetje magisch, zeker als de maan zich dan nog eens even laat zien.<br />Ik sliep geweldig die nacht. Zondag heb ik wat voor school gewerkt.<br /><br />Om af te sluiten vandaag toch even één van de mooiste gedichtjes ooit geschreven door Toon Hermans meegeven:<br /><br /><div style="text-align: center;">Ik hou van jou, ik hou van jou,<br />een dag, een jaar, een eeuw.<br />Ik weet dat liefde lente is<br />maar ook een beetje sneeuw.<br /><br /><br /></div>Bodi Out.Christophe Mertenshttp://www.blogger.com/profile/17858112234487379385noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8156831472854501413.post-85704311491665879102008-11-22T16:18:00.006+01:002008-11-23T16:04:35.282+01:00When I need you...Hey allemaal! Het is weer een tijdje geleden dat ik nog iets geschreven heb. School begint meer en meer tijd op te eisen nu de examens toch langzaam maar zeker naderen. Dat wil zeggen dat ik saaie tijden tegemoet ga, en jullie waarschijnlijk een tijdje minder boeiende zaken ga kunnen vertellen.<br /><br />De afgelopen week was niet bijster boeiend. Maar de week daarvoor was geweldig! Zoals jullie nog wel weten van mijn laatste post zat Aiden in Londen. Waar ik de eerste week mij op mijn kamer had gestort, belandde ik de tweede week in een routine van 'opstaan - school - vervelen - slapen'. Dat was twee weken terug, deze er niet bij gerekend. De dagen na mijn laatste post, kreeg ik het echt moeilijk. Alles om mij heen was veel te stil en zo vreemd leeg. Aiden had er ook last van, het aantal telefoontjes van uit Londen steeg gevoelig die week.<br /><br />Toen ik die vrijdagavond zuchtend aan de tafel zat was het Vera die de stilte doorbrak. 'En als je nu eens naar Londen gaat en hem verrast?' Ik was direct verkocht. Het idee was zo eenvoudig dat ik mezelf mentaal even terechtwees dat ik daar zelf wel had mogen op komen. Ik heb diezelfde avond nog mijn reistas ingepakt. Timing zou cruciaal worden. Ik had zaterdag om in Londen te geraken en moest Aiden ten laatste tegen zondag middag gevonden hebben. Anders zat hij in België en ik in Londen, wat niet echt een verbetering van de situatie zou zijn geweest.<br /><br />Bij gebrek aan plaats op de trein, besloot ik de ferry te nemen. Die is minder duur en dat gaf me ook de kans om nog eens vier uur te genieten van de zilte zeelucht. Dat liep echter iets minder aangenaam dan ik verwachtte. De wind was om te snijden en zelfs met een sjaal en muts was het niet echt aan te raden om buiten te gaan staan. Het water was ook bijzonder woelig, waardoor meerdere mensen te kampen hadden met zeeziekte. Mijn maag is niet snel van streek, maar na vier uur was ze toch ook blij om terug vaste voet aan wal te kunnen zetten. Het was rond elf uur op dat moment.<br /><br />De rit naar Londen was traag. Ik had het adres van zijn hotel en ik wist ongeveer hoe Aiden's dagplanning er uit zag voor die dag. Toen ik aankwam aan het hotel was het ruim één uur en ik rammelde van de honger. Aiden zat op dat moment in London Tower als ik zijn planning mocht geloven en zou nadien tijd vrij krijgen om te gaan winkelen. Ik besloot van eerst mijn honger te stillen en mij dan naar Harrods te laten rijden. Ik wist dat hij daar zeker naartoe zou gaan.<br /><br />Het is bijna angstaanjagend hoe goed we mekaar kennen. Ik stillde mijn honger in een klein maar knus eetcaféetje en begaf me nadien naar één van de meest fabuleuze winkels waar ik ooit ben geweest. Ik was er tien minuten voor Aiden's schema aangaf dat hij vrije tijd zou krijgen. Ik stelde me tactisch maar verdekt op en nam alles om me heen in me op. Geloof me of niet, nog geen twintig minuten later wandelde hij binnen samen met een vriendin. Ik volgde hen voorzichtig en hoorde mijn naam vallen en souvernirs, wat me deed glimlachen.<br /><br />Ik volgde hen over de verschillende verdiepingen en zag hem verschillende spullen aanwijzen en vastnemen. Tot hij uiteindelijk halt hield met haar bij een reeks van speciale puzzels. Ik ben namelijk dol op dingen zoals rubix kubus, puzzels met VEEL stukjes en zo voort... Hij twijfelde echter duidelijk wat hij zou meenemen. Toen hij op een bepaald ogenblik twee dingen in zijn handen had en aan het meisje vroeg 'Welke zou jij nemen?' zag ik mijn kans schoon. Ik kwam nonchalant tussen hen staan en nam een derde uit de rekken. 'Deze wil ik al lang hebben, eigenlijk.'<br /><br />Zijn gezicht was kostelijk. Hij keek me even aan alsof hij een spook zag en liet dan bijna de twee dingen uit zijn handen vallen van het schrikken voor hij me rond de hals vloog. Ik maakte een mentale notitie dat ik Vera nog moest bedanken voor haar geweldige idee. We spendeerden de middag verder samen al shoppend door Londen. Het was die avond dat we besloten om een weekje langer te blijven. Aiden zag er geen kwaad in om een weekje school te skippen (en ik ook niet) en we waren hier nu toch. Dus regelden we een trip naar een klein kuststadje in de buurt van Cornwall. Zo een stadje met het typische rotsachtige uiterlijk dat je vaak op tv ziet. Grote grasvlakten en druilerig weer.<br /><br />De plaatselijke bevolking was bijzonder vriendelijk en we maakten al snel kennis met de vrouw die de bed & breakfast uitbaatte. Na een eerste nacht daar en een typisch engels ontbijt verkenden we de omgeving een beetje en praatte bij. Dat vulde bijna een volledige dag, raar maar waar. De dag nadien zijn we een hele tocht gaan maken te paard. Aiden is al sinds kleinsaf dol op de beesten dus hij amuseerde zich kostelijk. Ik daarentegen heb menig angsten uitgestaan die dag. Met een auto kan ik rijden, maar mijn paard liet zich niet zo graag besturen wat voor nogal veel hylarische situaties zorgde (voor Aiden dan toch).<br /><br />We kwamen die avond doodmoe thuis. Het weer was guur en koud geweest de hele dag en had ons samen met de dagtocht volledig uitgeput. Ik zal nooit vergeten hoe goed de douche voelde die ik die avond nam. Samen met Aiden ben ik daarna de zetel ingekropen voor het haardvuur en het duurde niet lang voor we alletwee sliepen.<br /><br />De overige dagen hebben we vooral geluierd. Helemaal uitgewaaid en volledig uitgerust zijn we terug thuis gekomen. Volledig klaar voor de zware periode die er (weeral) aankomt. Wat is het leven toch mooi.<br /><br />Dromerige Bodi Out.Christophe Mertenshttp://www.blogger.com/profile/17858112234487379385noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8156831472854501413.post-68095136538933061942008-11-04T22:20:00.006+01:002008-11-12T19:28:46.835+01:00Dead is the new AliveHeb ik een fijne week achter de rug, man man. Noem me knetter, maar ik ben iemand die graag zijn kamer opruimt. Niet op de manier dat ik het graag met regelmaat doe, maar op de manier dat je het laat escaleren tot op een punt waarvan je denkt 'God, wat ben ik een varken, het wordt hoog tijd dat ik eens orde schep in de chaos' en er dan een lekker namiddagje rommelen van maakt. Met Aiden die weg was en mijn liefdesleven een even grote puinhoop als mijn kamer leek het mij dan ook een goed idee om er nog eens werk van te maken.<br /><br />Aangezien ik niets beters te doen had heb ik het klusje dan maar heel de week laten aanslepen, wat resulteerde in een week van afwisselend naar de les gaan en me gezellig opsluiten op mijn kamer. Vera, Aiden's moeder verwende me door op regelmatige tijdstippen een plateau vol lekkernijen naar de kamer te brengen.<br /><br />Misschien even verduidelijken. Zoals jullie misschien nog herinneren uit één van mijn eerste posts zijn mijn ouders gescheiden. Daar komt dan nog bij dat, ondanks het feit dat mijn echte ouders elkaar niet (meer) kunnen luchten of zien, ze wel over één ding volledig akkoord gaan met elkaar en dat is namelijk mijn 'levensstijl', zoals mijn vader het altijd noemde, en hoe hard die wel niet deugd.<br /><br />Anyway, om een lang verhaal kort te maken. Na veel getouwtrek leek het Aiden beter om permanent bij hem in te komen wonen. Zijn ouders wisten van de situatie af en aangezien ik op dat moment al vriend aan huis was hebben ze mij met open armen geadopteerd. Ik had geen last meer van continue ruzies. Mijn ouders konden verder blijven doen zoals ze bezig waren. Ze storten maandelijks wat ze verplicht zijn om te betalen en verder hoeven ze zich om mij (en ik om hen) geen zorgen meer te maken. Kortom, iedereen gelukkig.<br /><br />Om terug te komen op mijn puinhoop, ik betwijfel dat de meeste van jullie plezier beleven aan het opruimen van je kamer, maar ik dus wel. Ik vind dat enorm gezellig. Het weer was er in ieder geval ideaal voor. Met een slechte joggingbroek aan en een stapeltje foute oude cd's van begin de jaren negentig om op te shaken ging ik dan ook vlijtig aan het werk.<br /><br />Je kan nu denken, hoe heb je daarin godsnaam een week tijd in kunnen steken. Wel, laat ik even de kamer beschrijven. Om te beginnen, dat ding is GROOT. Als je binnenkomt heb je langs de ene kant een hele muur die bestaat uit ingemaakte kasten en langs de andere kant een bescheiden bureautje (waar ik amper aan zit), mijn fantastische dubbelbed en vlakbij de raam nog een laag tafeltje met twee grote zitzakken om heerlijk niets in te doen. Voeg daar nog een hele hoop van kleren, verfrommelde papieren, stukken cursus, boeken, cd's en dvd's... aan toe, en je hebt een beeld van mijn kamer avant la nettoyage. <br /><br />Dan moet ik er misschien ook nog bij vertellen dat ik vrij nostalgisch ben en dat ik naast de bergen kleren die ik heb (because we want to look fab lol), ook nog allemaal zaken bijhoud die in zekere zin speciaal zijn geweest voor mij. Kaartjes, of hangertjes, of ... je weet wel wat ik bedoel. Prullen.<br /><br />Uiteraard, kan je niet zomaar alles gaan oprapen en wegleggen, oh nee. Je moet alle kasten systematisch uitladen, je moet alles nog eens terug doornemen, dubbelchecken welke dingen er weg mogen en welke niet en dat voor elke kast en elke schuif, inclusief de rommel in de kamer. Vandaar zoals ik dus al zei, een weekje werk. Het had dan ook exact het effect waar ik op gehoopt had, aangezien je door alles terug door te nemen ook allemaal leuke herinneringen terug oprakelt van vroeger.<br /><br />Zo was er de allereerste foto van Aiden en mij die ik heb teruggevonden. Zes jaar waren we daar en god wat zagen we er ondeugend uit. Ik hield de foto naast een veel recentere foto van ons twee en god, wat zagen we er daar ondeugend uit. Sommige dingen veranderen gewoon niet. Door alle herinneringen terug op te rakelen werd het gemis van Aiden iets minder groot, maar nu ik dit aan het schrijven ben en het al meer dan een week geleden is dat ik hem gezien heb, begin ik het toch te voelen. En ik duidelijk niet alleen, er is een opvallende stijging in telefoontjes naar Londen en van Londen naar Antwerpen en er is nog een volle week te gaan. Maar goed, we overleven het wel zeker.<br /><br />De voorlaatste dag van mijn extreme make-over (room edition) kreeg ik telefoon van Jessy. Jessy is een vriendin van mij die ik ondertussen ook al enkele jaren ken, maar iemand die ik maar heel sporadisch zie. Ze studeert voor grimeuse en is enorm goed in wat ze doet, waardoor ze heel vaak in het buitenland zit en ik haar dus voornamelijk virtueel te horen krijg. Maar op dat moment was ze in België en ze had uitnodigingen voor een halloween party ergens in Gent voor zaterdagavond. De dresscode was 'verkleed' en ze vroeg me of ik zin had om mee te gaan en of ze haar creativiteit mocht botvieren op mij voor het verkleedpartijtje.<br /><br />Ik zei onmiddelijk ja. Ze had me ooit een keer helemaal omgevormd tot 'the mask' en ze was nog zo geweldig geweest om dat gele pak dat hij draagt in de film te laten maken voor mij. Ik kan je verzekeren: dat was een ZALIGE avond. Die zaterdag ik dus tegen de middag naar daar, waar we zeker anderhalf uur bezig geweest zijn met te bepalen wat ze van mij ging maken. Het was tenslotte een haloween thema, dus het moest een beetje luguber zijn, maar langs de andere kant wou ik ook niet met de typische 'kijk ik ben een bloederig monster'-look aankomen.<br /><br />Uiteindelijk zijn we gesetteld voor een soort van gothic vampier look, maar dan stijlvol. Ietsje strakker en de drama iets meer ingetogen. Een strak zwart kostuum met donkerrode voering binnenin en een lange zwarte wandelstok en een paar tanden om u tegen te zeggen. Kortom, ik voelde me geweldig toen ik met haar als femme fatale aan mijn arm het feestje binnen wandelde.<br /><br />Weet je, iedereen heeft een donker, duister kantje in zich. Zo dat stukje van jezelf dat heerlijk gemeen is, ijskoud en een beetje gevaarlijk. Dat van mij heeft die avond echt de vrije loop gekregen terwijl ik me inleefde in mijn rol. Zeker toen een of andere gast dacht dat hij kans bij mij maakte. Heb ik die even op zijn plaats gezet.<br /><br />Verkleed als Wolverine had ik hem die avond al regelmatig naar mij zien staren van de overkant van de zaal. Hij zat ook duidelijk in zijn rol, hij was er alleen niet zo goed in. Ik haat mensen die denken dat ze op mij kunnen jagen. Er zijn er maar heel weinig die daarvoor toelating krijgen van mij en hij was er NIET één van.<br /><br />Na een kleine twee uur had hij 'onopvallend' de zaal overgestoken en stond hij zo fier als een gieter naast mij te dansen op het podium. Jessy kwam niet meer bij van het lachen. Ik negeerde hem straal en gaf hem mijn 'ijskoude' signalen, maar blijkbaar was elke vorm van bevestiging dat hij uberhaupt bestond een aanmoediging.<br /><br />Op het einde van de avond heb ik dan maar de rollen even omgedraaid, ik begon met hem te dansen en liet het effect van mijn geaccentueerde ogen op hem los. Daarna heb ik hem al flirtend mee naar de bar genomen voor een drankje. Ondertussen was Jessy de jassen al gaan halen. Toen heb ik gezegd dat ik even naar toilet moest en ben met haar vertrokken. Ik moet weer glimlachen als ik eraan terug denk.<br /><br />Bodi Out.Christophe Mertenshttp://www.blogger.com/profile/17858112234487379385noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-8156831472854501413.post-54635799597233268612008-10-30T14:44:00.002+01:002008-10-30T15:17:21.823+01:00Er zit geen lampje in de maan…<span xmlns=""><p>Ik zie mezelf niet als een astroloog. Ik kan wel twee of drie sterrenbeelden aanwijzen als er een heldere hemel staat, maar naast het element van rust en schoonheid heb ik weinig fascinatie voor wat er boven mijn hoofd hangt. De maan vormt daar de enige uitzondering op. Vooral een volle maan.<br /></p><p>Ik weet nog dat er een volle maan was op de terugreis van de vakantie en dat mijn blik de zilveren schijf met moeite kon loslaten. Als ik er zo bij nadenk is dat een reactie die ik altijd heb op zo een moment en ik begrijp zelf niet zo goed waarom.<br /></p><p>Of misschien begrijp ik wel ergens waarom, maar verbaast het me telkens weer hoe die aantrekkingskracht blijft bestaan. Ik weet niet of sommige onder jullie af en toe hardop praten ook als er niemand in de buurt is. Luidop opmerkingen maken tegen jezelf, of tegen niets in het bijzonder. Wel, dat doe ik alleen met de maan.<br /></p><p>Het is een haat-liefde verhouding, want ik praat meer met de maan als er dingen slecht lopen dan als er dingen goed gaan. Dus je kan je inbeelden dat ik de afgelopen week heel veel met de maan gesproken heb. Maak jullie geen zorgen, ik ga niet opnieuw over Alex beginnen, ik denk dat we dat hoofdstuk wel gehad hebben. Ik heb de afgelopen week ook het meeste uit mijn systeem gewerkt. De restanten die helen wel met de tijd. Altijd alles blijven herhalen heeft nooit iemand geholpen.<br /></p><p>Maar ik wijk af. Ik weet dat het allemaal een beetje abstract en gek klinkt, maar bekijk het met een filosofische invalshoek. Ik ben er zeker van dat er mensen zijn die hetzelfde doen met andere elementen.<br /></p><p>Voor mij is de maan niet 'iets', maar eerder een 'iemand'. Ik heb aan de maan altijd meer een persoonlijkheid vastgekoppeld dan hem puur als een grote blok steen te bezien. Als ik er dan naar zit te staren denk ik altijd. <em>Zie hem daar nu kijken.</em><br /> </p><p>En met die gedachte komt er altijd de volgende vraag. Als hij nu naar mij zou kijken wat zou zijn reactie dan zijn. Zou hij met me lachen? Zou hij oordelen? Of zou het hem stoïcijns koud laten. En naargelang het antwoord dat ik kies, heb ik een leuk gesprek met de maan, of een verwijt ik hem alles wat er mis gaat.<br /></p><p>Misschien moet ik hem eens vragen wat hij ervan vindt dat ik dit allemaal neerschrijf, want hij hangt weeral statig naar me te kijken terwijl ik hier met een warm deken en een glas rode wijn naar boven zit te staren. Vanavond lijkt hij te rollen met zijn ogen en te zeggen dat ik me niet zo kinderachtig moet gedragen. Ik heb al een paar keer mijn tong uitgestoken, maar dat lijkt zijn mening niet echt te veranderen.<br /></p><p>Anyway, er is weinig spectaculair gebeurd de afgelopen week jammer genoeg. Deze zondag vertrekt Aiden voor twee weken naar het buitenland voor zijn studies. Een soort van minitrip naar Londen. Hij heeft het uitgelegd, maar ik was maar half aan het luisteren.<br /></p><p>Het voelt raar aan, ik kan me de laatste keer niet meer herinneren dat ik hem langer dan 3 dagen niet gezien heb. Het zal waarschijnlijk wat aan de timing liggen, maar misschien is het zo slecht nog niet. Ik plan een grote schoonmaak actie voor mijn kamer in de tijd dat hij weg is. Kwestie dat ik ook daar eens alles terug op een rijtje kan zetten en zien wat er weg mag en wat niet. Ik kan jullie verzekeren dat het nodig is. Mijn kamer is een stal (lol).<br /></p><p>Daarnaast ga ik ook eens op zoek gaan naar een paar nieuwe zaken om mij mee bezig te houden, want met het einde van de zomertemperaturen merk ik dat ik steeds meer en meer binnen zit. Ik hou jullie in ieder geval op de hoogte. Ik hoop dat niet iedereen me gek verklaart na het lezen van deze post. Ik kan er ook niet aan doen dat ik een levendige verbeelding heb. (Ik zou zeggen, probeer het ook eens, misschien ga je me nog wel gelijk geven ;-) )<br /></p><p>Bodi Out. </p></span>Christophe Mertenshttp://www.blogger.com/profile/17858112234487379385noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8156831472854501413.post-23656900192031539682008-10-21T12:50:00.001+02:002008-10-21T12:50:02.080+02:00Just Walk Away<span xmlns=''><p>Deze brief zat vandaag in mijn bus…<br /></p><p><br /> </p><p><em>Liefste Bodi,<br /></em></p><p><em>Dit is zonder twijfel de moeilijkste brief die ik ooit heb geschreven, zeker als ik bedenk dat je na het lezen ervan misschien nooit meer iets met me te maken zal willen hebben. <br /></em></p><p><em>Ik ga weg Bodi. Weg van hier, weg van alles. Ik heb twee weken geleden de kans gekregen om een jaar te gaan studeren in het buitenland en ik heb die kans met beide handen aangenomen. Ik heb nood aan een nieuwe omgeving waar ik, los van alles en iedereen hier, mijn leven terug op een rijtje kan zetten en orde scheppen in de chaos die er nu heerst.<br /></em></p><p><em>Ik probeer er niet bij stil te staan dat het heel goed mogelijk is dat je vanaf vandaag nooit nog iets met mij te maken wil hebben. Onthoud enkel dat je geen bevlieging of uitprobeersel voor mij was, ik zie je nog steeds doodgraag. <br /></em></p><p><em>Hoe graag ik ook bij je wil zijn en gewoon wil verdergaan waar de vakantie ophield, zou ik je in mijn huidige staat enkel meer kwetsen dan gelukkig maken en dat wil ik niet. Ik besef dat een jaar heel lang is, maar ik beloof dat ik je schrijf vanuit New York.<br /></em></p><p><em>Ik verwacht niet dat je een jaar op mij gaat wachten, maar ik hoop wel dat als ik terugkom en ik mezelf terug stabieler voel, dat we elkaar terug kunnen zien en de vriendschap een nieuwe kans kunnen geven.<br /></em></p><p><em>Als ik teruglees wat er al staat moet dit zo vreselijk koud en hard overkomen. Wat je ook van me denkt, weet alsjeblieft dat ik me vreselijk voel voor wat ik nu aan het doen ben. <br /></em></p><p><em>Bij deze brief vind je nog een souvenir van onze vakantie. Ik wou het je voordien al geven, maar het is er niet van gekomen. Ondanks alles hoop ik dat het voor jou evenveel zal betekenen als voor mij.<br /></em></p><p><em>Dit is geen vaarwel, maar tot ziens…<br /></em></p><p><em>xxx<br /></em></p><p><em>Je Alex<br /></em></p><p><br /> </p><p>Bij de brief zat een foto, waarvan ik niet eens wist dat ze bestond. Ze was getrokken op vakantie, de nacht dat Alex en ik samen hadden doorgebracht. Ik lag in een diepe slaap in Alex' armen. Zijn azuurblauwe ogen keken recht in de lens en zagen er zo gelukkig uit. Op de achterkant van de foto stond een gedicht :<br /></p><p style='text-align: center'><span style='font-family:Arial; font-size:14pt; text-decoration:underline'><em>Enkel jij<br /></em></span></p><p style='text-align: center'><br /> </p><p style='text-align: center'><span style='font-family:Arial; font-size:10pt'><em>Slaap me, lieflijk op het kiezeltij<br /></em></span></p><p style='text-align: center'><span style='font-family:Arial; font-size:10pt'><em>dat trekt voorbij de horizon<br /></em></span></p><p style='text-align: center'><span style='font-family:Arial; font-size:10pt'><em>in golven van zeezoete dromen<br /></em></span></p><p style='text-align: center'><span style='font-family:Arial; font-size:10pt'><em>die drijven door mijn eenzaamheid<br /></em></span></p><p style='text-align: center'><span style='font-family:Arial; font-size:10pt'><em>en spottend aan mijn herinneringen komen.<br /></em></span></p><p style='text-align: center'><br /> </p><p style='text-align: center'><span style='font-family:Arial; font-size:10pt'><em>Streel me, in de draaikolk van<br /></em></span></p><p style='text-align: center'><span style='font-family:Arial; font-size:10pt'><em>mijn navelbuik, die duisterdiep<br /></em></span></p><p style='text-align: center'><span style='font-family:Arial; font-size:10pt'><em>met droefheid volliep in de razernij<br /></em></span></p><p style='text-align: center'><span style='font-family:Arial; font-size:10pt'><em>van verlies zo pijnlijk, pijnlijk<br /></em></span></p><p style='text-align: center'><em><span style='font-family:Arial; font-size:10pt'>Niets is pijnlijk, enkel jij.</span><br /> </em></p><p><br /> </p><p>En voor één keer in mijn leven, weet ik niets te zeggen, sta ik met mijn mond vol tanden, kan ik niet verwoorden wat er door me heengaat.<br /></p><p>Bodi Out.</p></span>Christophe Mertenshttp://www.blogger.com/profile/17858112234487379385noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8156831472854501413.post-25219611011085719152008-10-16T18:01:00.002+02:002008-10-19T12:19:52.220+02:00All Night (Don’t Stop)<span xmlns=""><p>Het gebeurt niet vaak dat ik echt diep in de put zit. Ik ben van nature een zeer positief ingesteld persoon, maar ik geef toe dat de laatste weken niet echt mijn meest fleurige waren. Mijn humeur veranderde zo vaak en plots van richting dat ik er uiteindelijk zelf door geïrriteerd raakte. Aiden zag het gebeuren en hield zich opvallend stil terwijl ik mijn best deed om niet te veel van mijn frustraties op hem te ventileren. Ik durf met vrij grote zekerheid zeggen dat ik daar ook in slaagde, bij Aiden dan toch. Andere mensen liepen in wijde boog om me heen de afgelopen weken.<br /></p><p>Vroeger als ik me slecht voelde, keerde ik volledig in mezelf. Mensen hadden dan ook zelden of nooit last van mij. Daarbij komt dat veel van mijn vrienden vaak naar mij komen om hun frustraties eens te ventileren. Zij weten immers dat ik geen aanstoot neem aan elke domme uitspraak die ze maken op zo een moment. Wat mij daarbij altijd opvalt is dat diezelfde mensen vaak heel slecht overweg kunnen als jij dan eens hetzelfde doet. Tegenwoordig keer ik nog altijd in mezelf als ik me slecht voel, maar af en toe wil het ook al eens gebeuren dat ik gewoon enorm gemeen word. Stiekem moet ik lachen als ik denk aan de reactie van bepaalde mensen over de afgelopen weken heen.<br /></p><p>Het was vrijdagavond dat Aiden bij me kwam. 'Hey zuurpruim,' zei hij droogjes. Ik glimlachte zwakjes naar hem. Hij had me na het bezoek van Alex bijna elke avond zo gezelschap gehouden. Elke keer opnieuw licht plagerige opmerkingen gevend tussen de zeer luchtige gespreksonderwerpen door. 'Ik heb een verrassing voor je,' zei hij met een brede glimlach. Het was pas op dat moment dat ik zag dat hij zijn handen achter zijn rug had. Mijn ogen werden onmiddellijk alert. Ik geef het niet graag toe, maar nieuwsgierigheid is een van mijn zwakke punten. Aliens mogen de aarde aan het overnemen zijn en ik denk dat je nog mijn aandacht te pakken krijgt met die woorden.<br /></p><p>Aiden wist het goed genoeg en zijn ogen twinkelden van genot. Ik wist dat ik mezelf reeds had verraden maar deed toch alsof het me maar matig interesseerde in de hoop dat hij als eerste de stilte zou breken. Maar dat deed hij uiteraard niet. 'Oké, Oké, ik geef op. Wat is het?' zei ik.<br />'Ben je zeker dat je een verrassing wilt,' vroeg hij me, met een stem die droop van sarcasme, 'je lijkt de laatste tijd niet echt in de stemming voor deze dingen en als je echt wilt kan ik je ook een avond alleen laten met veel kleenex zakdoekjes en wat melige muziek.'<br /></p><p>'Auch' zei ik, mijn gezicht vertrok, maar ik begreep wat hij wilde zeggen. Aiden was een zeer tactvol persoon, behalve bij mij. Waarschijnlijk ook omdat die aanpak het meeste resultaat boekte. 'Je hebt gelijk,' zei ik met een zucht en probeerde een wat vrolijker gezicht op te zetten, 'het wordt tijd dat ik de zaken terug van de positieve kant ga bekijken. Er is tenslotte nog hoop.'<br />Aiden zuchtte ostentatief. 'Dank je. Dat is de eerste "Bodi uitspraak" die ik in vier dagen hoor.'<br />'Blabla,' zei ik en stak mijn tong uit, 'kom, ik wil mijn verrassingen.'<br /></p><p>'Wel,' zei hij, en schraapte zijn keel met een officieel gebaar, 'voor vanavond hebben we op het programma, een filmavondje van drie films (waarvan de titels tot nog toe niet bekend zijn) op een bedje van macaroni en rode wijn, om af te sluiten met, euh, meer rode wijn en hagendas cookie and cream ijs.' Mijn maag knorde luid als antwoord op dat voorstel. Aiden en ik hadden een lange traditie van filmavondjes met macaroni en ijs achter de rug. Vooral tussen de leeftijd van vijftien en zeventien jaar deden we dat bijna elke twee weken. Mijn gezicht klaarde helemaal op. 'Dat is ZOOO lang geleden, wat een geweldig idee…'<br /></p><p>'..maar dat is nog niet alles,' onderbrak hij mijn vreugdekreet. 'Weet je wat het morgenavond is?'<br />Ik dacht na, maar er kwam niet direct iets bij me op. Ik controleerde het verjaardagenlijstje in mijn hoofd, maar dat kon het ook niet zijn. Hij wachtte echter niet op mijn antwoord. 'Het zijn tmf- awards en,' zei hij, terwijl hij twee grote brieven achter zijn rug haalde, 'geweldig als ik ben, heb ik vip-tickets weten te bemachtigen voor ons twee.'<br />Hij is echt geweldig, mijn beste maatje. Ik bedankte hem met een stevige knuffel die uiteindelijk uitdraaide in een halve worstelpartij omdat hij in mijn zij begon te porren. (JA, ik kan NIET tegen kietelen en NEE, dat mag je NIET tegen mij gebruiken.)<br /></p><p>Daarna gingen we naar Aiden's kamer en maakten alles in gereedheid voor het filmavondje. Ik voelde me terug zestien toen we daar met twee de hele avond lagen te kijken. Het werden uiteindelijk vier films; twee thrillers, Pirates of the Carribean 3 en Lord of the Rings 3. Het was vier uur, half vijf toen de aftiteling van de laatste film over het scherm rolde. Aiden en ik deden geen moeite meer om naar ons bed te verhuizen, de tv ging uit en we vielen daar ter plaatse in slaap.<br /></p><p><br /> </p><p>Zaterdag was heel kort, zoals je je wel kan inbeelden. We sliepen uit tot vier uur in de namiddag (schandalig ik weet het) en tegen zes uur vertrokken we naar het bosuilstadion waar we onze wagen zonder problemen konden parkeren om met een pendelbus vervolgens tot aan het sportpaleis te worden gebracht. Tussen ontwaken en vertrekken hadden we nog een uur met onze looks liggen experimenteren, wat hilarische resultaten had opgeleverd, maar dit ter zijde.<br /></p><p>Het was mijn eerste ervaring met een VIP feestje en ik moet zeggen, het beviel mij wel. Nu kan je zeggen, ja uiteraard, maar zo bedoel ik het niet. Dat soort mensen is daar ook zeker aanwezig natuurlijk. Oh kijk naar mij, ik ben VIP en dat impliceert dat ik belangrijk ben. Gelukkig hebben we zo niet TE veel mensen gezien. Wat voor mij het meest aangename was, was de ademruimte die je krijgt. Het is veel minder druk en dicht bevolkt als op andere feestjes. Je moet ook niet heel de tijd zitten nadenken over geld en bonnetjes voor het drinken, nee hoor, alles is toch à volonté. Ik geef toe dat ik na een uurtje champagne te nippen toch lichtjes in de wind was. Aiden speelde toch Bob vanavond.<br /></p><p>We spendeerden de avond deels kijkend naar de show, deels pratend in de vip lounge, waar wonderwel toch enkele mensen aanwezig waren die we kenden van ziens. Aiden en ik raakte uiteindelijk aan de praat met een Amerikaanse jongen en daar hebben we dan de rest van de avond mee doorgebracht.<br /></p><p>Rond twaalf uur vertrok heel het gezelschap terug naar het Bosuilstadion, waar de aferparty zou plaatsvinden. Er waren best wat BV's aanwezig heb ik kunnen vaststellen, maar dat is op zich nu niet zo spectaculair. De muziek daarentegen was in een woord: AF! Tussen de acts door pikten Aiden en ik elke keer één van de podia in om op te dansen. Het was geweldig. Ik heb sinds lange tijd niet meer zo een goed feestje gehad.<br /></p><p>Het schemerde toen we de auto terug op de oprit reden. Moe maar voldaan kropen we allebei onder de lakens (na een korte douche om de sigarettengeur kwijt te spelen natuurlijk). Ik beloofde mijzelf plechtig om iets speciaals terug te doen voor Aiden in de nabije toekomst vlak voor ik in een diepe slaap viel met een brede glimlach op mijn lippen.<br /></p><p>Bodi Out.<br /></p></span>Christophe Mertenshttp://www.blogger.com/profile/17858112234487379385noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-8156831472854501413.post-8075174778026441032008-10-07T10:18:00.001+02:002008-10-07T10:18:06.793+02:00Frozen<span xmlns=''><p>En hier zitten we (= koninklijk meervoud) nu; anderhalve maand na die oh zo mooie vakantie. Niet altijd zo eenvoudig om daaraan terug te denken. School is ondertussen weer van start gegaan en ze zijn dit jaar blijkbaar vastbesloten om zoveel werkjes te geven dat toch minstens één iemand bezwijkt onder de werkdruk. Gelukkig vallen de lesuren goed mee, zodat er – mits wat planning – meer dan genoeg tijd overblijft om te ontspannen. Het weer hier is verre van waar we gewend aan raakten in Frankrijk, jammer genoeg, hoewel het wisselvallige weer perfect past bij mijn wisselende stemmingen. Aiden en ik besloten niet lang na onze thuiskomt dat we zoveel mogelijk de zee zouden bezoeken tijdens de weekends, om uit te waaien en eventueel een verloren straaltje zon mee te pikken. Een van de beste ideeën die we al hebben gehad moet ik zeggen. Zowel Aiden als ik komen altijd als herboren terug. We overwegen dan ook om eventueel iets van activiteit te gaan doen daar zodat we een reden hebben om nog meer te gaan. Het zal echter niet meer voor dit jaar zijn.<br /></p><p>Jullie vragen je vast af hoe het met de anderen gaat. Joy zie ik nog regelmatig, wat niet abnormaal is, aangezien ze Aidens beste vriendin is. Het stuk bink dat ze in Frankrijk aan de haak heeft geslagen is wonderwel op meer uitgedraaid dan een vakantieliefde. Ik ben blij voor haar en hoewel ik hem nog niet veel heb gezien, laat staan er veel mee heb gepraat, lijkt het me op het eerste zicht een fijne jongen. Van Joran hebben we niet al te veel meer vernomen. Ik wist van dag één dat Aiden aan niets meer dan een vakantieliefde begon. Joran deed alsof het hem niet raakte toen Aiden hem een week na thuiskomst het nieuws bracht en vertrok met een nogal hautaine blik op zijn gezicht naar huis. Het is misschien grof, maar ik was blij dat hij weg was. Die jongen was veel te passief en er zat niets pit in. Iets waar ik mij tijdens de vakantie al enorm in had geërgerd. Toen Aiden er zelf een opmerking over maakte reageerde ik dan ook nogal kort dat hij daar de volgende keer op voorhand rekening mee mocht houden. <br /></p><p>En dan is er natuurlijk nog Alex. Als ik nu terugblader door de dingen die ik op vakantie noteerde en als ik kijk hoe die zich vertaald hebben naar realiteit, dan zou een mens gaan wensen dat hij wat minder accurate voorgevoelens had. Het heeft een volle maand geduurd voor hij besloot mij terug te contacteren. Geen aangename maand. Ik geef toe dat ik op dat moment eigenlijk al alle hoop had opgegeven hem ooit nog terug te horen of te zien. Ik was op dat ogenblik blij met alles wat voor afleiding kon zorgen. Ik weet nog dat ik volop dingen voor de universiteit aan het voorbereiden was toen ik het smsje kreeg. <br /></p><p><em>Kan ik je zien? X Alex.<br/></em>Vier weken niets en dan zoiets. Een normale Bodi had daar zelfs niet meer op geantwoord en misschien had ik dat ook beter niet gedaan. Maar je weet hoe verliefdheid werkt en jammer genoeg was die van mij niet na twee weken uitgedoofd. Dus stuurde ik terug.<br/><em>Je weet me wonen.</em><br /> </p><p>Mijn gezicht moet duidelijk hebben laten merken hoe geschokt het was toen ik de deur opendeed, want Alex zijn gezicht vertrok. Het was dan ook een heel andere Alex die nu, nat van de regen, voor mijn neus stond dan de Alex waar ik vier weken terug afscheid van had genomen. Hij was vermagerd, zijn gezicht was verscherpt en er zaten donkere kringen onder zijn ogen die ik toewijdde aan een gebrek aan slaap. Er volgde een pijnlijke stilte voor ik hem mee naar mijn kamer nam.<br /></p><p>Daar aangekomen bleef de pijnlijke stilte duren. Ik was niet van plan van als eerste iets te zeggen. Zo blind verliefd was ik nu ook weer niet. Ondanks mijn hardnekkig stilzwijgen viel me toch onmiddellijk weer op hoe mooi hij wel was, zelfs nu hij er zo gejaagd uitzag. Ik duwde de gedachtenstroom ver weg zodat ik me kon focussen. Iets waar ik maar half In slaagde. Het was dan ook met enige moeite dat mijn blik de zijne vond en hem kalm en bleef aankijken, afwachtend op wat komen zou. <br /></p><p>Toen hij uiteindelijk toch begon te praten was het over het slechte weer. Ik knikte en zei 'hmm' op de juiste momenten, maar mijn stem bleef afstandelijk. Toen hij vroeg hoe het met me ging, veranderde hij zeer snel van onderwerp toen hij zag hoe gevaarlijk hoog mijn wenkbrauw de lucht in ging. Het was pijnlijk om te zien hoe gesloten hij was geworden. Je merkte het in alles, zijn houding, het gespreksonderwerp, het ontwijken van mijn blik, het buiten mijn bereik gaan zitten. Ik wist dat de impact van zijn keuzes nog zouden terugkomen. Op vakantie was alles zo snel gegaan, en niets had de tijd gekregen om rustig in te zinken. <br /></p><p>Hij viel stil, er was nog niets substantieels gezegd geweest en met al zijn defensies op maximum zou dat er ook niet van komen, daar moest je niet voor gestudeerd hebben om tot die conclusie te komen. Dus ik besloot dat het hoog tijd was om zijn verdediging naar beneden te halen. Ik liet mijn emoties de vrije loop en gaf hem er verbaal van langs. Ik had vier weken lang honderden scenario's afgespeeld in mijn hoofd, dus ik kan je zeggen dat ik voorbereid was. Mijn woorden vlijmscherp en mijn stem staalhard en misten hun effect niet. <br /></p><p>Toen het grootste deel van mijn woede was gekoeld viel ik stil. Ik stond op dat moment voor mijn raam naar buiten te staren, mijn rug naar hem toe. Met een zucht draaide ik me naar hem en zei, 'Ik heb je gemist.' Er stonden tranen in zijn ogen en zijn stem brak toen hij antwoordde, 'Ik jou ook.' En toen waren er geen muren meer en werd hij een spraakwaterval. Alles heeft hij me verteld van die laatste vier weken. Ik kon niet veel meer doen dan luisteren, ik had hem bij me op bed genomen en zijn hoofd lag in mijn schoot. Mijn handen losjes op zijn schouders. Hij had dit duidelijk allemaal opgekropt. Ik vermoed dat de enige reden waarom hij mij had gecontacteerd was omdat hij bij niemand anders terecht kon. Zijn ex was uit op wraak en had een stevige lastercampagne opgezet de laatste maand. Ik vervloekte haar inwendig. <br /></p><p>Toen hij uitgepraat was werd alles weer stil. Mijn ogen traceerden de lijnen van zijn gezicht en keken in die van hem. Zo bleven we een tijdje zitten. Ik wilde hem kussen en zei hem dat ook. Dat had ik niet mogen doen. Ik voelde de spanning terugkeren. Ik zag hem zichzelf weer voor me afsluiten, alsof je iemand zichzelf ziet inmetselen. Dat kwam hard bij me aan. 'Nee Bodi,' was het enige wat hij zei. Zijn ogen vertelden nog veel meer. <br /></p><p>Niet veel later is hij weer vertrokken. Ik zei hem dat hij altijd bij me terecht kon, maar hij gaf geen indicaties of hij snel terug van zich zou laten horen of niet. <br /></p><p>Gelukkig was Aiden niet veel later terug. Hij heeft me de rest van de avond opgevangen. De zekerheid in mijn leven. <br /></p><p>Ondertussen zijn we weer twee weken verder en heb ik Alex niet meer gehoord. Ik stort me ondertussen op schoolwerk, zee uitstapjes en andere activiteiten met Aiden en veel slaap. <br /></p><p>Bodi Out. </p></span>Christophe Mertenshttp://www.blogger.com/profile/17858112234487379385noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-8156831472854501413.post-7112184573847029142008-10-05T20:56:00.004+02:002008-10-06T11:29:35.067+02:00Dag 8 : Give Me Tonight<span xmlns=""><p>Er is niets zo vreselijk sadistisch als de tijd. Tijd gaat te snel als hij traag zou moeten gaan en omgekeerd. Ik werd wakker in de armen van mijn bloedmooie jongen. Zijn hart klopte in mijn oor en zijn armen lagen om me heen. Het voelde zo vertrouwd ondanks het feit dat het de eerste keer was. Het kwam dan ook als een kleine schok toen ik van alle kleine details van het moment aan het genieten was. <em>Vandaag is de laatste dag.<br /></em></p><p>Ongelooflijk toch hoe snel de tijd gaat als je je vermaakt. Ik probeerde het terug uit mijn hoofd te zetten, maar het idee dat we vanavond om 20 uur terug op de bus zouden zitten naar huis was als een baksteen in mijn maag. Ik klampte me vast aan Alex en vroeg me af of we niet gewoon nog een weekje langer konden blijven.<br /></p><p>De versteviging van mijn grip op hem deed hem ontwaken. Toen zijn ogen openden vergat ik prompt waar ik me zorgen over maakte. Ik keek even diep terug, vleidde me terug neer tegen zijn kloppende borstkast en fluisterde 'goedemorgen'. Hij zag er nog even moe uit als ik. De nacht had niet echt veel slaap gebracht. Onze naakte lichamen lagen helemaal verstrengeld. Ik bedacht me hoe raar het was dat dit comfortabel kon liggen. Ik herzag mijn mening echter toen samen met Alex ander dingen ontwaakten onder de lakens.<br /></p><p>Mijn wenkbrauw ging de hoogte in. Hoewel hij dat niet kon zien moet hij toch iets van de reactie gevoeld hebben, want hij zei gemeen : 'oeps'<br />Ik keek hem aan en zei droogjes : 'god, nu weet ik hoe de prinses op de erwt zich voelde.' Dat deed hem blozen. Ik deed er nog een schepje bovenop door ostentatief een stukje slaapzak op te tillen en naar beneden te kijken. Ik ga niet liegen, het effect liet niet op zich wachten. 'Ja lap,' zei ik terwijl ik hem beschuldigend aankeek, 'kijk nu wat je gedaan hebt.' Hij keek me aan met zijn beste engelengezicht en ik bezweek.<br /></p><p>Na het ontbijt wachtte ons de taak om in te pakken. Je weet misschien nog hoe onze tent er vanbinnen ongeveer uitzag. Wel, dat moest dus allemaal opgeruimd worden. Het duurde Aiden, Joran, Joy en mij een uur en een half om de chaos te herleiden tot vier stapels van spullen, met voor elke stapel één eigenaar. Ik weet nooit hoe ik er in slaag om in het heengaan zoveel mee te zeulen in één reiskoffer. Het duurde nog eens anderhalf uur voor ik het ding zo ingepakt had dat het ook effectief weer dicht ging. Ik geef toe dat ik hier en daar heb vals gespeeld door bepaalde zaken als 'afval' te labelen.<br /></p><p>Alex had helemaal niet zoveel inpaktijd nodig en zat ongeduldig op ons te wachten. Hij had duidelijk hetzelfde gevoel als mij; genieten van elke moment die ons nog rest. Ik verontschuldigde me half voor het tijdverlies en met z'n allen gingen we nog een laatste dag genieten van het stralende weer, de zee en het zachte witte zand. Er was weinig te doen en het kwam er eigenlijk op neer dat we gewoon met zijn zessen (ook Joy haar verovering had zich weer bij ons gevoegd) de hele dag als drie koppeltjes op het strand hebben gelegen.<br /></p><p>Er was geen avondeten die dag. De bus werd verwacht rond half acht maar tegen 17u werd er nog wel een laatste groepsmoment gehouden. Niet veel daarvoor hadden we nog wat inkopen gedaan voor de terugreis om de nacht en de avond door te komen. Er werd wat nagepraat en teruggeblikt op de hoogtepunten van de week. De sfeer proefde echter naar afscheid en ik nam Alex mee naar het strand. Ik had geen zin om de laatste avond te verspillen aan spijt dat het bijna voorbij was.<br /></p><p>'Ik heb iets voor je,' zei ik stil en stak een klein briefje in zijn handen. Mijn persoonlijke gegevens stonden erop. Ik was er vrij zeker van dat de terugkeer naar België ook een stevige verandering zou betekenen voor wat we deelden. Alles was heel snel gegaan, maar het terug naar huis keren betekende ook dat er confrontaties aankwamen en ik was er zeker van dat die hun impact zouden kennen. Ik had echter geen zin om er woorden aan te besteden en het enige wat ik zei was : 'Kwestie dat je me weet te vinden als we terug thuis zijn.' Ik knipoogde naar hem en deed het vrolijk klinken. Hij wilde iets zeggen maar bedacht zich en nam me vast. Zo bleven we daar zitten. 'Ik zie je graag.' Fluisterde hij heel stil in mijn oor. 'wat er ook gebeurt…' hij maakte zijn zin niet af, maar voor mij was het genoeg.<br /></p><p>De bus was dezelfde als in het heengaan. De chauffeurs daarentegen niet. Twee eikels van venten, je kent ze wel, zo het type dat nergens mee kan lachen, weinig beleefd is en tot over hun oren in een midlife crisis zit. We slaagden er in om dezelfde plaatsen te veroveren als in het heengaan. Deze keer zat Alex bij ons natuurlijk. Het was een terugreis waar ik alleen maar van kon dromen. Gezellig napraten, Alex bij me, een prachtige zonsondergang die we de eerste uren tegemoet reden en nadien nog een film om van te genieten.<br /></p><p>Alex lag tegen me aan genesteld en viel prompt in slaap. Het duurde niet lang voor ik hem volgde. Toen we wakker werden was het alweer licht aan de horizon en de chauffeur reed net een parking op voor een nieuwe pitstop. Nog drie uur en we zouden in Leuven aankomen. Alex was opvallend stil en ik stelde somber vast dat hij steeds gespannener werd naarmate we ons eindpunt naderden. Ik probeerde hem zoveel mogelijk tot rust te brengen, maar ik slaagde er maar gedeeltelijk in.<br /></p><p>Een klein ontbijt en vier uur later (inclusief de overstap voor de bus naar Antwerpen) waren we terug thuis. Het was met een zware zucht dat ik de koffers aannam uit de bagageruimte. Alex' ouders waren er nog niet en dat deed me wat heropleven. Ik zou ten minste de kans krijgen om nog een laatste afscheid van hem te nemen.<br /></p><p>De kus was kort, maar sprak boekdelen. 'Bel mij!' zei ik, terwijl ik hem doordringend aankeek. Ik besefte dat mijn stem wanhopig klonk, maar het kon me weinig schelen. Ik had zijn gegevens niet en ik besefte wat een risico ik daarmee nam. We wisten echter allebei goed genoeg hoe de zaken stonden en ik was ergens blij dat er weinig woorden bij kwamen kijken.<br /></p><p>Toen zijn ouders hem kwamen afhalen knikten ze kort naar ons, voor ze hem meenamen. Hun groet was kort en formeel. Blijkbaar had Lynn ondertussen al de nodige gesprekken gehad met het thuisfront. Ik voelde met hem mee. En toen was hij weg en zat ik samen met Aiden in de wagen naar huis. Hij keek me bezorgd aan, ik las de sympathie in zijn blik. 'Niet wanhopen, Bodi,' was het enige dat hij zei. Ik zette mijn i-pod op om me wat af te leiden, maar alsof het ding wist wat er in me omging, zong het in mijn oren.<br /></p><p style="text-align: center;">Give me Tonight,<br />then if you don't want to stay<br />boy I'll just forget you.<br /></p><p style="text-align: center;">You'll see I'm right,<br />you won't get to go away<br />love ain't gonna let you.</p></span>Christophe Mertenshttp://www.blogger.com/profile/17858112234487379385noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8156831472854501413.post-43613658455117070432008-10-01T22:34:00.002+02:002008-10-02T12:07:36.229+02:00Dag 7 : Seduces Me<span xmlns=""><p>De volgende dag ontwaakte ik heel laat. Ik denk dat het niet gezegd hoeft te worden dat ik geweldig goed geslapen heb, als je de vorige avond in het achterhoofd houdt. De zon had al stevig wat warmte gewonnen en het was onaangenaam warm in de tent. Ik besloot de dag te starten met een heerlijke douche voor ik de vlinders in mijn buik zou toelaten om Alex op te zoeken.<br /></p><p>Terwijl ik het kamp doorwandelde zag ik de gevolgen van het feestje overal om me heen. Sommige waren al wakker, anderen nog niet. Anderen hadden duidelijk een minder aangename ervaring met mister Tequilla achter de rug. Ik snoof minachtend en rolde met mijn ogen. Er zijn toch altijd mensen die uit de weg gaan om zichzelf te onderschatten. Gelukkig was het aantal beperkt.<br /></p><p>Een half uurtje later keerde ik lekker fris terug. De anderen waren nergens te bespeuren en Alex lag duidelijk nog in zijn tent. Ik besloot de vlinders hun gang te laten gaan en nam wat middageten mee op een plateau waarmee ik voorzichtig zijn tent binnenging. Het was raar om hem daar zo alleen te zien liggen. Zijn tent was minder rommelig als de mijne, dus zocht ik een plaatsje uit en begon rustig te eten met de slapende jongen voor me. Ik ben geen perfectionist, maar het zijn op momenten als deze dat de kleinste details me opvallen. Zijn ademhaling had het ritme van diepe slaap en het was fascinerend om te zien hoe alles interageerde met die ene herhalende beweging.<br /></p><p>Het duurde nog een kleine twintig minuten voor er enig leven in hem kwam. Zijn ogen gingen langzaam open en keken recht in die van mij. Het was alsof hij wist dat ik daar al een tijdje zat, want hij schrok niet, integendeel, hij glimlachte naar me. 'Goedemorgen, mooie jongen,' zei ik zacht, 'onbijt?' Hij knikte woordeloos. Toen ik hem vroeg wat hij graag had, duidde hij de dingen aan op het plateau dat voor hem stond. Ik keek hem vragend aan en zijn handen gingen naar zijn keel en maakte een 'werkt niet' geluid.<br /></p><p>Ik moest lachen. Ik begreep plots waarom hij zo stil was. Ik had ook ochtenden dat alles al mee wou buiten mijn stem. Ik maakte zijn bestelling klaar en bleef rustig bij hem zitten terwijl hij die op at. Vandaag stonden er activiteiten met heel het kamp op de planning, ik maakte een paar opmerkingen erover en hij knikte of schudde zijn hoofd, of haalde zijn schouders op. Het was een heel komisch gesprek en ik onderbrak mijn praten en zijn eten af en toe door hem te kussen, een snel kusje op de lippen. Hij liet me begaan, zijn ogen lieten de mijne niet los. GRRRR.<br /></p><p>Toen hij klaar was met eten stond hij recht om zich naar de douches te begeven. Dat had hij beter niet gedaan. Ik slikte zichtbaar toen hij met enkel een spannende boxer voor me stond. 'Ook goeiemorgen,' was het enige wat ik wist uit te brengen en dat was de moment dat hij besloot van zijn stem terug te gebruiken. Hij barste in een diepe lachbui uit en deze keer was ik het die bloosde.<br /></p><p>Het was half twee toen toch 90 percent van de groep zich op het strand had verzameld voor de activiteiten. Op de planning stonden golfsurfen en paintball. Dat eerste omvatte een les van drie uren ploeteren in het water. Er stond een stevige stroming en de golven waren van aanzienlijke hoogte. Aiden, Alex en Joran hadden er blijkbaar aanleg voor. Joy en ik daarentegen hadden er meer moeite mee. Na iets meer dan twee uur slaagde ik er toch in om een eerste keer recht te blijven staan, maar aan het einde van de les besloot ik toch dat het geen vaste hobby zou worden.<br /></p><p>We kregen vervolgens een uur om terug op krachten te komen, wat we ook deden. Ik viel onmiddellijk in slaap de moment dat ik mij naast Alex neer had gelegd. Toen ik terug wakker werd gingen zijn handen zachtjes door mijn haar. Alles ging als vanzelf en ik maakte een mentale notitie dat elke dag van mijn leven zo zou moeten lopen.<br /></p><p>Paintball ging mij zoveel beter af. Blijkbaar kan ik goed mikken. Er was een heel parcour opgezet en in teams van vijf moesten we het tegen elkaar opnemen. Ik moet je niet zeggen uit wie ons team bestond neem ik aan. We wonnen dan ook grandioos. Het was zo erg dat ik eigenlijk niet eens vuil was nadien, op het zweet van de inspanning na dan. Twee verfkogels hadden me nipt geraakt, maar voor de rest was ik ongeschonden.<br /></p><p>Avondeten deden we met zijn zessen op het strand. Joy had gisterenavond blijkbaar ook de jackpot gewonnen en de jongen voegde zich die avond bij ons. Zijn naam was Xavier en met zijn hoofd in een korte bros geschoren zag ik hem zo in een rolstoel zitten aan het hoofd van de X-men. Ik besloot de opmerking voor mezelf te houden en Joy deze avond niet te jennen.<br /></p><p>We bleven op het strand die avond, maar naar gelang die vorderde zonderde ieder duo zich een beetje meer af. Het was middernacht toen Alex en ik hand en hand naar de sterren lagen te kijken. 'Wat denk je,' vroeg hij me, 'zullen we maar eens teruggaan?'<br />Ik zette een pruillip op en zei gemaakt klagerig, 'maar ik wil nog niet gaan slapen.' We wandelden traag terug naar het kamp, de nacht was gevuld met het getsjirp van een tiental krekels. Aan de tent gekomen had ik geen zin om hem los te laten. Ik legde mijn armen rond zijn hals en keek hem aan. 'Er is een klein probleempje, lieve jongen.'<br /></p><p>Zijn ogen glinsterden, 'wat dan, kleine schat?'<br />'Wel euh, ik denk niet dat die armen nog loskomen voor morgenvroeg.'<br />'Ai,' zei hij met een frons, 'dat IS een probleem inderdaad.'<br />'Mja, er zit niets anders op dan dat je mij meeneemt vrees ik.'<br />'Ach zo,' zijn diepe stem viel weg en zijn lippen raakte de mijne voor hij in mijn oor fluisterde. 'Daar kan ik wel mee leven denk ik.'<br /></p><p>Ik maakte me expres zwaar zodat hij me half naar zijn tent moest dragen en we kregen allebei de slappe lach toen hij het dragen van mijn onbehulpzame gewicht moest combineren met het openen van de tent. Toen hij eindelijk zich puffend met mij neervlijde zei hij pruilerig. 'Zo gaat er van slaap niet veel in huis komen hoor.'<br />'Slapen? Wie had het over slapen?' was het laatste wat ik zei die dag.<br /></p><p>Bodi Out.</p></span>Christophe Mertenshttp://www.blogger.com/profile/17858112234487379385noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8156831472854501413.post-69008104687730630342008-09-28T16:37:00.001+02:002008-09-28T16:37:34.324+02:00Dag 6 : Fragile<span xmlns=''><p>Ik werd die dag vroeg wakker. De zon was nog volop bezig met warmte te winnen en in de tent heerste een aangename ochtendkoelte. Met veel moeite vond ik mijn mp3-speler in de rommel van slaapzakken en andere spullen. Ik grinnikte inwendig. De tent zag eruit alsof er een bom was ontploft. Met muziek op mijn oren soesde ik nog wat verder, terwijl ik mijn gedachten de vrije loop liet. <br /></p><p>Ik vind het een zalig gevoel, als je lichaam slaapt en je geest klaarwakker is. Het eerste waar je dan op gaat letten zijn geluiden van buitenaf. Je ogen zijn ofwel toe, of kijken uit over het reliëf van je hand of je arm. Mijn gedachten gingen echter al snel terug naar de dingen die de afgelopen dagen allemaal hadden plaatsgevonden. Vooral gisteren was een openbaring geweest. Van de Alex die ik niet kon luchten schoot niets meer over, in de plaats was nu een beeld van een grappige ietwat verlegen jongen gekomen en ik kon alleen maar toegeven dat dat beeld me enorm aanstond.<br /></p><p>Enkele uren later was ik erin geslaagd om de 'half wakker - half slaap' staat gedeeltelijk van me af te schudden. Mijn gedachten bleven echter van het ene onderwerp naar het andere flitsen in mijn hoofd wat resulteerde in een zeer dromerige Bodi aan de ontbijttafel. Mijn stilte ging niet ongemerkt voorbij aangezien ik doorgaans toch de nodige portie verbaal lawaai bij heb in de morgen. Er kwamen voor een keer echter geen plagerige opmerkingen van de andere drie. De voldoening van de vorige dag zat duidelijk nog bij iedereen in het bloed. <br /></p><p>Alex was nog niet op. Toen wij iets na het eten gepakt en gezakt richting strand vertrokken zag ik hem naar het groepje van zijn vrienden wandelen. Niet iets wat ik had verwacht en ook niet bepaald iets waar ik gelukkig mee was. Aiden hield me echter tegen voor ik alles kon laten vallen en hem achterna kon gaan. Ik wou protesteren, maar Aiden snoerde me de mond door met een heel rustige zelfzekere stem te zeggen : 'Het komt wel goed.' Zijn ogen keken diep in de mijne en een deel van mijn ongerustheid werd gesust. Ik ken niemand die dat met mij kan buiten Aiden. <br /></p><p>Ik verdrong het idee om Alex achterna te gaan en wandelde braaf mee naar het strand, waar we de rest van onze voormiddag spendeerden. Ik vergat mijn zorgen volledig toen we met zijn vieren aan een immens zandkasteel begonnen te bouwen. Aiden 's idee, hoewel ik nu weet waarom hij het voorstelde. <br /></p><p>Ik was bezig aan een derde toren (van het 7 torens tellende kasteel) toen Alex zich terug bij ons voegde. Hij zag er nerveus uit, maar niet bleek of geschokt. Het gesprek met zijn vrienden moest dus verlopen zijn zoals hij had verwacht. Ik kon alleen maar vermoeden dat de zenuwen gericht waren op mijn reactie.<br /></p><p>'En?' vroeg ik iets aanvallender dan misschien nodig was, 'zijn we 'terug vriend'?' Ik voelde me aangevallen om de één of andere reden. Hij zette zich naast mij en keek me recht in mijn ogen. 'Dat is een groot woord, Bodi. Maar er zijn wel bepaalde zaken uitgepraat ja. Sommige dingen zullen wat tijd vragen en ik zal nooit goedpraten wat ze hebben gedaan die ene avond.' Hij had mijn reactie duidelijk verwacht. Ik haat het als ik cliché ben, maar na zijn uitleg was het rare gevoel wel weg.<br /></p><p>Alex was echter nog niet zeker of hij al terug kon ontspannen, dus vroeg ik hem of hij mee wou helpen met zandkasteel bouwen. Hij glimlachte naar me en stemde in met een zucht van opluchting. Het is grappig hoe domme gebaren mensen veel complexere boodschappen kunnen doen overbrengen. Het duurde tot in de vroege avond voor heel de constructie afgewerkt was. Met zijn vijven trokken we foto's en genoten weer van een prachtige ondergaande zon aan de opkomende branding voor we naar het avondeten trokken om ons nadien voor te bereiden op da avondactiviteiten. <br /></p><p>Die avondactiviteiten beloofden een prachtige avond. Voor velen ook een gevaarlijke avond, aangezien de avond zou starten met tequila om dan nadien een mega feestje te gaan vieren op het strand. Een heuse beachparty dus en ik kan je verzekeren, ze hadden er hun werk van gemaakt. <br /></p><p>Op het strand was een immens grote cirkel (meer een ovaal eigenlijk) in platte ronde keien gelegd. Aan de rand van de cirkel was een prachtige cocktailbar opgezet in Hawaï stijl die uitkeek over heel het feestgebeuren en de zee. In Het midden van de cirkel was een tweede cirkel in keien uitgelegd. Voor deze cirkel hadden ze echter grote rechthoekige rotsblokken gebruikt in plaats van platte keien. Het binnenste van de tweede cirkel was uitgegraven tot een kuil van een halve meter diep. Met zijn twee meter diameter beloofde dit een kanjer van een kampvuur te worden. Waar ze het hout vandaan hadden gehaald weet ik niet, maar de houtpiramide bereikte net geen twee meter. <br /></p><p>Iedereen was na de tequila opwarming dan ook helemaal in de stemming. De muziekkeuze was subliem en er werd de hele avond gelachen, gedanst en kameraadschappelijk gepraat rond het kampvuur. Het was twee uur voor ik eindelijk van tussen de dansende mensen kwam en me naar het kampvuur begaf, waar de anderen al een tijdje vertoefden ondertussen. Alex zat er ondertussen ook bij. Hij had de avond voorzichtig verdeeld in tijd die hij bij ons doorbracht en tijd die hij bij zijn vrienden doorbracht. Zijn vrienden waren echter van het toneel verdwenen nog niet zolang geleden en nu zat hij daar niet zover van Aiden en Joran, dromerig in het vuur te staren. <br /></p><p>Zijn haren stonden warrig van het dansen en de wind die in de loop van de avond was opgestoken. Hij zag bruin van de lange dagen zon en zijn prachtige blauwe ogen weerkaatsten de vlammen van het vuur, waardoor ze zelf leken op te lichten. Wat was hij toch mooi. Ik zette me achter hem neer en sloeg mijn armen rond hem. Hij ontwaakte uit zijn droomstaat en toen hij zag dat ik het was glimlachte hij en liet me begaan. Ik kon het niet laten en fluisterde in zijn oor 'hey, mooie jongen.'<br /></p><p>Zijn gezicht kleurde weer licht rood, maar hij leunde harder tegen me aan en legde zijn hoofd tegen het mijne. Het kampvuur was prachtig en het feestje begon stilletjes aan te kalmeren. Meer en meer mensen verzamelden rond het vuur. De DJ zag wat er gebeurde en deed iets waar ik hem nog altijd dankbaar voor ben. Hij zette een trager nummer op. De begintonen gaven me kippevel en ik richtte me tot de half slapende jongen in mijn armen. Alex was echter klaarwakker en keek recht in mijn ogen. Groen tegen blauw. <br /></p><p>Ik heb mijn vraag nooit moeten stellen. Met zijn hand in de mijne trok ik hem naar de dansvloer waar ondertussen meer en meer koppeltjes zich verzamelden. We hadden hier en daar wel wat bekijks, maar het gleed van me af en toen ik zag dat het Alex onrustig maakte trok ik hem dicht tegen me aan en zei : 'Vanaf nu is er enkel nog jij, ik en de muziek. De rest kan gestolen worden.' Hij ontspande en keek me laconiek aan. 'Mag het vuur blijven? Anders ga ik het maar koud hebben.' <br /></p><p>Ik kuste hem, en hij kuste mij. Niet zoals die eerste keer de eerste dag. Dat was maar een flauwe indruk van een kus in vergelijking met deze. Dit was iets waar de spanning al zo lang naar aan het opbouwen was en die spanning was duidelijk niet alleen bij mij aanwezig geweest. Er was een passie in hem die ik nog niet had gevoeld. Zijn tong liet een metaalachtig gevoel na in mijn mond dat alleen maar schreeuwde naar meer. <br /></p><p>We verbraken de verbinding echter terug en dansten traag en innig verder op het prachtige nummer. Ik weet dat ik nadien hand in hand met hem ben weggewandeld van de cirkel van licht en dat mijn voeten nat waren en vol zand plakten van het strand en de branding waar we met enkel de zee als getuige een vervolg gaven aan wat veel te kort was geweest aan het kampvuur. <br /></p><p>Ondanks alles sliepen we die nacht elk weer in onze eigen tent. Ik weet nog dat ik twee dingen dacht voor ik eindelijk in slaap viel. Het eerste was 'Hmmm' en het tweede was, 'Bodi, je bent verliefd.'<br /></p><p> <br /></p><p style='text-align: center'>FRAGILE - STING<br /></p><p style='text-align: center'>If blood will flow when fresh and steel are one<br/>Drying in the colour of the evening sun<br/>Tomorrows rain will wash the stains away<br/>But something in our minds will always stay<br/>Perhaps this final act was meant<br/>To clinch a lifetimes argument<br/>That nothing comes from violence and nothing ever could<br/>For all those born beneath an angry star<br/>Lest we forget how fragile we are<br/><br/>On and on the rain will fall<br/>Like tears from a star like tears from a star<br/>On and on the rain will say<br/>How fragile we are how fragile we are<br/><br/>On and on the rain will fall<br/>Like tears from a star like tears from a star<br/>On and on the rain will say<br/>How fragile we are how fragile we are<br/>How fragile we are how fragile we are</p></span>Christophe Mertenshttp://www.blogger.com/profile/17858112234487379385noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8156831472854501413.post-66379477439342434312008-09-25T17:59:00.002+02:002008-09-25T21:47:29.196+02:00Dag 5 : Someone to call my lover<span xmlns=""><p>De volgende morgen ontwaakte ik met een heerlijk gevoel van kinderlijke anticipatie. Uitstapdag! Aiden en de anderen hadden er duidelijk evenveel zin in als mij. Aan het ontbijt begonnen we de dag al vol te plannen met dingen 'die we zeker gedaan moesten hebben'.<br /></p><p>De uitstap ging naar Arcachone, een idyllisch kuststadje op een uurtje rijden van waar wij zaten. In afwachting op de bus had ik me nog even in een hangmat onder de - nu nog - schaduwrijke bomen gelegd. Slecht idee.<br /></p><p>Ik weet niet of jullie ervaring hebben met de dennenappels in Frankrijk, maar op sommige plaatsen worden die ongeveer zo groot als volwassen pot choco. (die van nutella van 1kg of zo) Nu goed, lig ik daar dus braaf en rustig nog wat te soezen wanneer ik vlak naast mijn hoofd een immense plof hoor en - mij een ongeluk verschietend - uit de hangmat spring.<br /></p><p>Een JOEKEL (ja dat is dialect, en nee in dit geval spreek ik niet over borsten) van een dennenappel miste mijn hoofd op 5 cm en viel in de hangmat. Ik zweer dat het ook echt het geluid maakte van een vallende bom, zij het iets minder luidruchtig. 'fiiiiiiiiiw' *plop* Aiden ging neer toen hij mijn geschrokken gezicht zag en ook Alex die net uit zijn tent tevoorschijn was gekomen en het tafereel had gezien kon zijn glimlach niet onderdrukken. Ik stak koeltjes mijn tong uit naar allebei.<br /></p><p>Toen de bus eindelijk daar was, kwam het uit dat onze begeleider geen woord Frans sprak. Iets wat ik een hele prestatie vind als je voor drie maanden kampen gaat begeleiden in … oh ja… Frankrijk. Nu goed, geen probleem, Aiden en Bodi hebben duidelijk nog toekomst in de monitor wereld mocht al het andere falen. Na de chauffeur te hebben uitgelegd wat nu precies de bedoeling was en vervolgens de (wannabe) monitor te hebben uitgelegd wat de bedoeling van de chauffeur was konden we eindelijk vertrekken.<br /></p><p>Alex plaatste zich naast mij in de bus terwijl hij een beetje onwennig keek naar Aiden, Joy en Joran. Aiden wist het ijs na tien minuten echter volledig weg te breken door een vreselijk overdreven imitatie op Joran uit te proberen van mijn kus met Alex de eerste dag. Enkele mensen in de bus keken een beetje raar naar de bank achteraan. Alex was er één van. Na een tijdje een bedenkelijk gezicht te trekken keek Aiden hem recht in zijn gezicht en vroeg met grote twijfel in zijn stem 'was dat nu echt ZO geweldig? '<br /></p><p>Hij kon niet snel genoeg wegduiken om mijn vuist te ontwijken die heerlijk hard op zijn been terecht kwam. Ik keek hem gemaakt kwaad aan, wat enorm komisch blijkt te zijn, want rondom ons werd er hartelijk gelachen met zijn opmerking. Ook Alex deed mee en verbaasde zowel mij als Aiden met zijn bliksemsnelle antwoord. 'Zo kan het inderdaad niet fijn zijn nee, maar die imitatie trok dan ook op niets.' Hij zei het met een gemene grijns en Aiden stond met zijn mond vol tanden. Dat was het moment dat Alex voor Aiden deel van de groep was. De busreis werd hoe langer hoe vrolijker en eindigde abrupt toen de chauffeur ons afzette voor een immens casino.<br /></p><p>De dag vloog voorbij. We deden alle winkeltjes, en verkenden heel het dorpje. Wandelden langs de zee, aten ijs en reden zelfs op een paardenmolen. Alex voelde zich duidelijk op zijn gemak en hij week van heel de dag niet van mijn zijde. Hij praatte honderduit en bleek al even veel talent te hebben om te kibbelen met Joy en Aiden als ik.<br /></p><p>Na een overheerlijk avondmaal aan een restaurantje op het smalle strand, keerden we voldaan terug naar het rendez-vous punt. Het grote casino zag er enorm aanlokkelijk uit om binnen te gaan, maar aangezien we alle vijf er als absolute toeristen uitzagen en die plaatsen doorgaans een vrij strikte dresscode hebben besloten we het voor bekeken te houden.<br /></p><p>We waren allemaal doodmoe. De terugreis in de bus verliep dan ook een heel pak stiller dan in de heenreis. Alex lichaam lag voelbaar tegen het mijne en zijn hoofd knikkebolde tegen mijn schouder en Aiden gaf me een stille knipoog toen onze blikken kruiste. Ik lachte naar hem en keek naar de slapende jongen op mijn schouder. Ik verzette met tegen de drang om met mijn hand door zijn haren te gaan. Aiden zat in dezelfde situatie met Joran.<br /></p><p>Het was Joy die het moment doorbrak. Ze lag de bank achter ons te slapen en Aiden en ik wisten niet wat we hoorden toen er zacht gesnurk uit haar richting kwam. We hebben haar laten slapen. Lang leve digitale camera. <span style="font-family:Wingdings;">J</span> Die beelden zijn goud waard.<br /></p><p>Terug thuisgekomen begeleide ik een half slapende Alex naar zijn tent. Hij zag er te schattig uit. Ik gaf hem een snelle kus op de wang voor ik vertrok. Ik weet niet of hij het nog geweten heeft.<br /></p><p>Bodi Out.</p></span>Christophe Mertenshttp://www.blogger.com/profile/17858112234487379385noreply@blogger.com1