Dag 6 : Fragile

Ik werd die dag vroeg wakker. De zon was nog volop bezig met warmte te winnen en in de tent heerste een aangename ochtendkoelte. Met veel moeite vond ik mijn mp3-speler in de rommel van slaapzakken en andere spullen. Ik grinnikte inwendig. De tent zag eruit alsof er een bom was ontploft. Met muziek op mijn oren soesde ik nog wat verder, terwijl ik mijn gedachten de vrije loop liet.

Ik vind het een zalig gevoel, als je lichaam slaapt en je geest klaarwakker is. Het eerste waar je dan op gaat letten zijn geluiden van buitenaf. Je ogen zijn ofwel toe, of kijken uit over het reliëf van je hand of je arm. Mijn gedachten gingen echter al snel terug naar de dingen die de afgelopen dagen allemaal hadden plaatsgevonden. Vooral gisteren was een openbaring geweest. Van de Alex die ik niet kon luchten schoot niets meer over, in de plaats was nu een beeld van een grappige ietwat verlegen jongen gekomen en ik kon alleen maar toegeven dat dat beeld me enorm aanstond.

Enkele uren later was ik erin geslaagd om de 'half wakker - half slaap' staat gedeeltelijk van me af te schudden. Mijn gedachten bleven echter van het ene onderwerp naar het andere flitsen in mijn hoofd wat resulteerde in een zeer dromerige Bodi aan de ontbijttafel. Mijn stilte ging niet ongemerkt voorbij aangezien ik doorgaans toch de nodige portie verbaal lawaai bij heb in de morgen. Er kwamen voor een keer echter geen plagerige opmerkingen van de andere drie. De voldoening van de vorige dag zat duidelijk nog bij iedereen in het bloed.

Alex was nog niet op. Toen wij iets na het eten gepakt en gezakt richting strand vertrokken zag ik hem naar het groepje van zijn vrienden wandelen. Niet iets wat ik had verwacht en ook niet bepaald iets waar ik gelukkig mee was. Aiden hield me echter tegen voor ik alles kon laten vallen en hem achterna kon gaan. Ik wou protesteren, maar Aiden snoerde me de mond door met een heel rustige zelfzekere stem te zeggen : 'Het komt wel goed.' Zijn ogen keken diep in de mijne en een deel van mijn ongerustheid werd gesust. Ik ken niemand die dat met mij kan buiten Aiden.

Ik verdrong het idee om Alex achterna te gaan en wandelde braaf mee naar het strand, waar we de rest van onze voormiddag spendeerden. Ik vergat mijn zorgen volledig toen we met zijn vieren aan een immens zandkasteel begonnen te bouwen. Aiden 's idee, hoewel ik nu weet waarom hij het voorstelde.

Ik was bezig aan een derde toren (van het 7 torens tellende kasteel) toen Alex zich terug bij ons voegde. Hij zag er nerveus uit, maar niet bleek of geschokt. Het gesprek met zijn vrienden moest dus verlopen zijn zoals hij had verwacht. Ik kon alleen maar vermoeden dat de zenuwen gericht waren op mijn reactie.

'En?' vroeg ik iets aanvallender dan misschien nodig was, 'zijn we 'terug vriend'?' Ik voelde me aangevallen om de één of andere reden. Hij zette zich naast mij en keek me recht in mijn ogen. 'Dat is een groot woord, Bodi. Maar er zijn wel bepaalde zaken uitgepraat ja. Sommige dingen zullen wat tijd vragen en ik zal nooit goedpraten wat ze hebben gedaan die ene avond.' Hij had mijn reactie duidelijk verwacht. Ik haat het als ik cliché ben, maar na zijn uitleg was het rare gevoel wel weg.

Alex was echter nog niet zeker of hij al terug kon ontspannen, dus vroeg ik hem of hij mee wou helpen met zandkasteel bouwen. Hij glimlachte naar me en stemde in met een zucht van opluchting. Het is grappig hoe domme gebaren mensen veel complexere boodschappen kunnen doen overbrengen. Het duurde tot in de vroege avond voor heel de constructie afgewerkt was. Met zijn vijven trokken we foto's en genoten weer van een prachtige ondergaande zon aan de opkomende branding voor we naar het avondeten trokken om ons nadien voor te bereiden op da avondactiviteiten.

Die avondactiviteiten beloofden een prachtige avond. Voor velen ook een gevaarlijke avond, aangezien de avond zou starten met tequila om dan nadien een mega feestje te gaan vieren op het strand. Een heuse beachparty dus en ik kan je verzekeren, ze hadden er hun werk van gemaakt.

Op het strand was een immens grote cirkel (meer een ovaal eigenlijk) in platte ronde keien gelegd. Aan de rand van de cirkel was een prachtige cocktailbar opgezet in Hawaï stijl die uitkeek over heel het feestgebeuren en de zee. In Het midden van de cirkel was een tweede cirkel in keien uitgelegd. Voor deze cirkel hadden ze echter grote rechthoekige rotsblokken gebruikt in plaats van platte keien. Het binnenste van de tweede cirkel was uitgegraven tot een kuil van een halve meter diep. Met zijn twee meter diameter beloofde dit een kanjer van een kampvuur te worden. Waar ze het hout vandaan hadden gehaald weet ik niet, maar de houtpiramide bereikte net geen twee meter.

Iedereen was na de tequila opwarming dan ook helemaal in de stemming. De muziekkeuze was subliem en er werd de hele avond gelachen, gedanst en kameraadschappelijk gepraat rond het kampvuur. Het was twee uur voor ik eindelijk van tussen de dansende mensen kwam en me naar het kampvuur begaf, waar de anderen al een tijdje vertoefden ondertussen. Alex zat er ondertussen ook bij. Hij had de avond voorzichtig verdeeld in tijd die hij bij ons doorbracht en tijd die hij bij zijn vrienden doorbracht. Zijn vrienden waren echter van het toneel verdwenen nog niet zolang geleden en nu zat hij daar niet zover van Aiden en Joran, dromerig in het vuur te staren.

Zijn haren stonden warrig van het dansen en de wind die in de loop van de avond was opgestoken. Hij zag bruin van de lange dagen zon en zijn prachtige blauwe ogen weerkaatsten de vlammen van het vuur, waardoor ze zelf leken op te lichten. Wat was hij toch mooi. Ik zette me achter hem neer en sloeg mijn armen rond hem. Hij ontwaakte uit zijn droomstaat en toen hij zag dat ik het was glimlachte hij en liet me begaan. Ik kon het niet laten en fluisterde in zijn oor 'hey, mooie jongen.'

Zijn gezicht kleurde weer licht rood, maar hij leunde harder tegen me aan en legde zijn hoofd tegen het mijne. Het kampvuur was prachtig en het feestje begon stilletjes aan te kalmeren. Meer en meer mensen verzamelden rond het vuur. De DJ zag wat er gebeurde en deed iets waar ik hem nog altijd dankbaar voor ben. Hij zette een trager nummer op. De begintonen gaven me kippevel en ik richtte me tot de half slapende jongen in mijn armen. Alex was echter klaarwakker en keek recht in mijn ogen. Groen tegen blauw.

Ik heb mijn vraag nooit moeten stellen. Met zijn hand in de mijne trok ik hem naar de dansvloer waar ondertussen meer en meer koppeltjes zich verzamelden. We hadden hier en daar wel wat bekijks, maar het gleed van me af en toen ik zag dat het Alex onrustig maakte trok ik hem dicht tegen me aan en zei : 'Vanaf nu is er enkel nog jij, ik en de muziek. De rest kan gestolen worden.' Hij ontspande en keek me laconiek aan. 'Mag het vuur blijven? Anders ga ik het maar koud hebben.'

Ik kuste hem, en hij kuste mij. Niet zoals die eerste keer de eerste dag. Dat was maar een flauwe indruk van een kus in vergelijking met deze. Dit was iets waar de spanning al zo lang naar aan het opbouwen was en die spanning was duidelijk niet alleen bij mij aanwezig geweest. Er was een passie in hem die ik nog niet had gevoeld. Zijn tong liet een metaalachtig gevoel na in mijn mond dat alleen maar schreeuwde naar meer.

We verbraken de verbinding echter terug en dansten traag en innig verder op het prachtige nummer. Ik weet dat ik nadien hand in hand met hem ben weggewandeld van de cirkel van licht en dat mijn voeten nat waren en vol zand plakten van het strand en de branding waar we met enkel de zee als getuige een vervolg gaven aan wat veel te kort was geweest aan het kampvuur.

Ondanks alles sliepen we die nacht elk weer in onze eigen tent. Ik weet nog dat ik twee dingen dacht voor ik eindelijk in slaap viel. Het eerste was 'Hmmm' en het tweede was, 'Bodi, je bent verliefd.'

        

FRAGILE - STING

If blood will flow when fresh and steel are one
Drying in the colour of the evening sun
Tomorrows rain will wash the stains away
But something in our minds will always stay
Perhaps this final act was meant
To clinch a lifetimes argument
That nothing comes from violence and nothing ever could
For all those born beneath an angry star
Lest we forget how fragile we are

On and on the rain will fall
Like tears from a star like tears from a star
On and on the rain will say
How fragile we are how fragile we are

On and on the rain will fall
Like tears from a star like tears from a star
On and on the rain will say
How fragile we are how fragile we are
How fragile we are how fragile we are

Dag 5 : Someone to call my lover

De volgende morgen ontwaakte ik met een heerlijk gevoel van kinderlijke anticipatie. Uitstapdag! Aiden en de anderen hadden er duidelijk evenveel zin in als mij. Aan het ontbijt begonnen we de dag al vol te plannen met dingen 'die we zeker gedaan moesten hebben'.

De uitstap ging naar Arcachone, een idyllisch kuststadje op een uurtje rijden van waar wij zaten. In afwachting op de bus had ik me nog even in een hangmat onder de - nu nog - schaduwrijke bomen gelegd. Slecht idee.

Ik weet niet of jullie ervaring hebben met de dennenappels in Frankrijk, maar op sommige plaatsen worden die ongeveer zo groot als volwassen pot choco. (die van nutella van 1kg of zo) Nu goed, lig ik daar dus braaf en rustig nog wat te soezen wanneer ik vlak naast mijn hoofd een immense plof hoor en - mij een ongeluk verschietend - uit de hangmat spring.

Een JOEKEL (ja dat is dialect, en nee in dit geval spreek ik niet over borsten) van een dennenappel miste mijn hoofd op 5 cm en viel in de hangmat. Ik zweer dat het ook echt het geluid maakte van een vallende bom, zij het iets minder luidruchtig. 'fiiiiiiiiiw' *plop* Aiden ging neer toen hij mijn geschrokken gezicht zag en ook Alex die net uit zijn tent tevoorschijn was gekomen en het tafereel had gezien kon zijn glimlach niet onderdrukken. Ik stak koeltjes mijn tong uit naar allebei.

Toen de bus eindelijk daar was, kwam het uit dat onze begeleider geen woord Frans sprak. Iets wat ik een hele prestatie vind als je voor drie maanden kampen gaat begeleiden in … oh ja… Frankrijk. Nu goed, geen probleem, Aiden en Bodi hebben duidelijk nog toekomst in de monitor wereld mocht al het andere falen. Na de chauffeur te hebben uitgelegd wat nu precies de bedoeling was en vervolgens de (wannabe) monitor te hebben uitgelegd wat de bedoeling van de chauffeur was konden we eindelijk vertrekken.

Alex plaatste zich naast mij in de bus terwijl hij een beetje onwennig keek naar Aiden, Joy en Joran. Aiden wist het ijs na tien minuten echter volledig weg te breken door een vreselijk overdreven imitatie op Joran uit te proberen van mijn kus met Alex de eerste dag. Enkele mensen in de bus keken een beetje raar naar de bank achteraan. Alex was er één van. Na een tijdje een bedenkelijk gezicht te trekken keek Aiden hem recht in zijn gezicht en vroeg met grote twijfel in zijn stem 'was dat nu echt ZO geweldig? '

Hij kon niet snel genoeg wegduiken om mijn vuist te ontwijken die heerlijk hard op zijn been terecht kwam. Ik keek hem gemaakt kwaad aan, wat enorm komisch blijkt te zijn, want rondom ons werd er hartelijk gelachen met zijn opmerking. Ook Alex deed mee en verbaasde zowel mij als Aiden met zijn bliksemsnelle antwoord. 'Zo kan het inderdaad niet fijn zijn nee, maar die imitatie trok dan ook op niets.' Hij zei het met een gemene grijns en Aiden stond met zijn mond vol tanden. Dat was het moment dat Alex voor Aiden deel van de groep was. De busreis werd hoe langer hoe vrolijker en eindigde abrupt toen de chauffeur ons afzette voor een immens casino.

De dag vloog voorbij. We deden alle winkeltjes, en verkenden heel het dorpje. Wandelden langs de zee, aten ijs en reden zelfs op een paardenmolen. Alex voelde zich duidelijk op zijn gemak en hij week van heel de dag niet van mijn zijde. Hij praatte honderduit en bleek al even veel talent te hebben om te kibbelen met Joy en Aiden als ik.

Na een overheerlijk avondmaal aan een restaurantje op het smalle strand, keerden we voldaan terug naar het rendez-vous punt. Het grote casino zag er enorm aanlokkelijk uit om binnen te gaan, maar aangezien we alle vijf er als absolute toeristen uitzagen en die plaatsen doorgaans een vrij strikte dresscode hebben besloten we het voor bekeken te houden.

We waren allemaal doodmoe. De terugreis in de bus verliep dan ook een heel pak stiller dan in de heenreis. Alex lichaam lag voelbaar tegen het mijne en zijn hoofd knikkebolde tegen mijn schouder en Aiden gaf me een stille knipoog toen onze blikken kruiste. Ik lachte naar hem en keek naar de slapende jongen op mijn schouder. Ik verzette met tegen de drang om met mijn hand door zijn haren te gaan. Aiden zat in dezelfde situatie met Joran.

Het was Joy die het moment doorbrak. Ze lag de bank achter ons te slapen en Aiden en ik wisten niet wat we hoorden toen er zacht gesnurk uit haar richting kwam. We hebben haar laten slapen. Lang leve digitale camera. J Die beelden zijn goud waard.

Terug thuisgekomen begeleide ik een half slapende Alex naar zijn tent. Hij zag er te schattig uit. Ik gaf hem een snelle kus op de wang voor ik vertrok. Ik weet niet of hij het nog geweten heeft.

Bodi Out.

Dag 4 : Honey and the Moon

De dag daarop was ik een wrak. Ik had geen eetlust en besloot bijna onmiddellijk om mij met een goed boek af te zonderen en te bekomen van de avond ervoor. Er is niets dat zo kan helpen als een goed boek. Een techniek die ik vroeger regelmatig toepaste.

De dag vloog voorbij net zoals de bladzijden. Er is geen betere schrijver dan David Eddings om je op te monteren. Dat en wat goede muziek. Op regelmatige tussenposen kwam Aiden eens even checken of alles ok was samen met Joran en Joy. Van Alex was de hele dag geen spoor.

De vijf van gisteren schaamde zich duidelijk dood over het voorval van gisteren nu ze terug nuchter waren en maakte zich snel uit de voeten als ze mij ook nog maar dachten te zien. De manier waarop ze naar Aiden keken sprak ook boekdelen.

Die avond gingen we gezellig iets eten met zijn vieren. Mijn eetlust was enigszins terug en ik voelde me terug innerlijk rustiger. Na het eten besloot ik om verder te gaan lezen op het strand. Morgen hadden we een uitstap gepland met de hele groep en ik was van plan van daar ten volle van te genieten en alles tegen dan vergeten te zijn.

De zon ging langzaam onder terwijl het boek zijn einde naderde, toen ik plots een aarzelend kuchje hoorde. Het was Alex. Hij zag er weer bleek uit en heel kwetsbaar, wat ervoor zorgde dat ik niet zo kortaf reageerde als ik eerst wou. 'Dag Alex.'

'Ik weet dat ik momenteel niet echt de persoon ben waarmee je tijd wil spenderen, maar …' Hij maakte zijn zin niet af. Ik richtte mijn aandacht weer op het boek. Toen hij aanstalten maakte om weg te wandelen zei ik : 'ik luister.' Hij maakte een aarzelend aanstalten om zich neer te zetten naast me en toen ik geen reactie gaf ging hij zitten. Het bleef stil, maar het was niet onaangenaam. Hij leek niet enorm zenuwachtig, maar nam eerder de tijd om alles op een rijtje te zetten voor zichzelf voor hij sprak. Ik sloeg mijn boek dicht en trok mijn knieën op tegen mijn lichaam zodat ik mijn kin erop kon laten rusten terwijl ik hem afwachtend aankeek.

'Al een beetje bekomen van gisteren?' vroeg hij me na een tijdje. Het viel me op dat moment op hoe diep zijn stem was. Ik ontweek zijn blik en keek naar de ondergaande zon. Ik haalde mijn schouders op. 'Zo goed als je kan verwachten, denk ik,' zei ik neutraal. Zijn mondhoek trok weg in een glimlach, maar zijn ogen lachten niet mee. 'Wat die vijf gisteren hebben gedaan valt niet goed te praten, maar…' Ik wist wat er ging komen, hij ging zich verontschuldigen voor de vijf eikels terwijl hij zelf eigenlijk nergens schuld aan trof. Ik stak mijn hand op om hem het zwijgen op te leggen. 'Ik wil geen excuses van jouw Alex. Dat mogen ze zelf komen doen.'

Hij drong niet verder aan. Dat apprecieerde ik. De meeste mensen zouden zich toch nog verontschuldigd hebben. De zon zakte langzaam verder weg, ik schatte dat we nog een twintig minuten hadden voor ze helemaal onder zou zijn. Het bleef stil, maar hij ging niet weg. 'Ben je nog kwaad op me?' vroeg hij plots. De vraag verwarde me, omdat ik besefte dat ik het helemaal niet zo erg vond om hier met hem te zitten. Voor het eerst had ik de indruk dat ik de echte Alex te zien kreeg, en niet het vreselijke bravoure ventje dat hij al heel de vakantie probeerde te zijn.

'Ik ben nooit echt kwaad op je geweest,' gaf ik toe. 'Oh nee,' vroeg hij verbaasd, 'je kan anders heel vies kijken hoor.' Het sarcasme was heel subtiel in zijn stem. Ik grijnsde. 'Alleen als je het verdient,' ik pauzeerde even, 'op gisteren na dan misschien, toen was je gewoon op de verkeerde plaats op de verkeerde tijd.' Ik viel stil.

'Hoe gaat het met jou eigenlijk?' vroeg ik hem, 'want je hebt niet bepaald de leukste periode van je leven heb ik de indruk.'
Hij grijnsde, 'denk je?' Ik wachtte op de rest van zijn uitleg. Die kwam er niet, hij kreeg het duidelijk moeilijk. Hij leek plots heel moe en zijn handen masseerden zijn nek.
'Het is nogal turbulent, dat kan je wel zeggen ja.'
'Het verbaasd me dat je het in het midden van een vakantie hebt uitgemaakt met je vriendin, eerlijk gezegd. De meeste zouden wachten tot ze terug thuis zijn.'

'I know. Lynn is weg. Ze vertrekt terug naar huis. Ik voel me vreselijk, maar het langer volhouden zou ook niet fair geweest zijn.'
'Je gaat me toch niet zeggen dat de geruchten waar zijn,' vroeg ik hem half lachend, maar zijn blik deed de glimlach verdwijnen. 'Oh.'
Het werd weer stil. Ik wist niet goed wat te zeggen. Ik kon wachten tot hij zelf zijn verhaal begon te vertellen, maar dat voelde verkeerd aan. Dus besloot ik maar een grote gok te wagen. 'Dus dat wil zeggen dat ik je nu eindelijk mag beginnen verleiden zonder dat er een podium en publiek aan te pas moet komen?' Ik legde een grote nadruk op eindelijk en kroop dicht tegen hem aan voor extra effect.

Het miste zijn effect niet, eerst keek hij wat verdwaasd, alsof hij niet goed had begrepen wat ik zei. Heel even leek hij kwaad te gaan worden, maar toen hij mijn blik zag moest hij toch hartelijk lachen.
'Wie weet…' zei hij met een mysterieuze glimlach. Zijn ogen keken in de mijne, maar ik keek niet weg. Hij had mooie ogen, en ik las er op dat korte moment heel veel in. Hij verbrak echter de connectie door weg te kijken. Het viel me op dat hij rood werd. Ik heb een zwak voor jongens die blozen.

De laatste zonnestraal verdween achter de horizon en daarmee verdween ook het laatste restje aangename warmte. Het duurde dan ook niet lang voor ik begon te rillen van de koude. Natuurlijk kon ik Alex dat niet zeggen, ik haat het als mensen denken dat ik flauwe versiertrucs uithaal. Daarom besloot ik de zaak maar op mijn manier aan te pakken. Voor hij goed en wel besefte wat ik deed, zette ik mij tussen zijn benen en nestelde me tegen hem aan. Om het geheel af te werken drapeerde ik zijn armen rond mijn middel.
'Wat…?'
'Shht… Ik heb het koud en jij hebt het duidelijk te warm, ' maakte ik een opmerking op zijn nog nablozende gezicht, 'Ik los gewoon beide probleempjes even op.'
Dat deed hem weer lachen. 'Ben je altijd zo direct?' vroeg hij me.
Ik haalde mijn schouders op. 'Meestal,' zei ik, 'ik heb ondervonden dat dat doorgaans veel tijd, drama en misverstanden uitspaart. Ben jij altijd zo aangenaam als je niet stoer probeert te doen?'
Ik stelde de vraag laconiek, maar zijn antwoord bleef uit. Ik voelde de spanning opbouwen in zijn lichaam. 'Hey, hey. Relax. Het was als compliment bedoeld.' De spanning minderde een klein beetje. 'Alles ok?'

'Het is zo lang geleden dat ik mezelf nog ben geweest. Je hebt geen idee. Je speelt komedie, je draagt maskers, je verstopt je achter dikke muren en hoewel het een opgave is, raak je eraan gewend. En nu dat elke vorm van fascade weg is, voel ik me kwetsbaarder dan ooit.' Hij viel weer stil en ik antwoordde niet. Er was niets dat ik kon zeggen dat hem kon helpen hierin. Na een tijdje vroeg hij. 'Ga je morgen ook mee op uitstap met de groep?' Ik knikte.
'Zou je het erg vinden mocht ik met jullie mee optrekken dan, want ik vrees dat ik anders een eenzame dag tegemoet ga gaan.' Hij klonk heel kwetsbaar op dat moment.
'Natuurlijk mag dat,' zei ik serieus,' maar alleen als je heel braaf bent en mij op ijs trakteert.' Voegde ik er nog aan toe. Hij ontspande weer helemaal en het gesprek werd ook terug losser.

We bleven tot ver in de nacht praten. Je kent die gesprekken wel. Van diepgaande onderwerpen tot je grootste avonturen in de middelbare school, tot je eerste lief… Alles kwam aan bod. Toen we uiteindelijk terug op het kamp aankwamen was het muistil. Alex was doodop en ging onmiddellijk slapen, maar niet voordat hij me verlegen een kus op de wang gaf.

Toen ik onze tent binnenwandelde trof ik Joran aan die lag te slapen in de armen van Aiden, die op zijn beurt nog zachtjes aan het praten was met Joy. 'Ah, daar ben je,' zei hij, 'ik stond op het punt je te komen zoeken.' Zijn stem klonk beschuldigend.
'Liegebeest,' antwoordde ik, 'jij weet goed genoeg waar ik de avond heb doorgebracht.' Joy en hij antwoordde met een smalende glimlach.
'En, en en?' vroeg Joy, 'hoe was het?'
'Het was gezellig,' zei ik, expres vaag. 'Je mag het hem morgen zelf vragen, hij gaat mee op uitstap.'

'Is hij…' vroeg Aiden. 'Jep.' Antwoordde ik.
'Hebben jullie…' 'Nope.'
'Wil je…' 'Misschien.' Antwoordde ik met een glimlach. Hij keek me even doordringend aan voor hij vroeg.
'Kan hij…' 'Oh jawel…' zei ik met fonkelende ogen.

Joy volgde dit stukje gesprek met openhangende mond en toen we stopten haalde ze haar neus op en zei met afkeer. 'Ik haat het als jullie zo met elkaar praten.'
Losstaand van het feit dat Aiden en ik zo effectief een gesprek kunnen voeren soms, doen we het vooral voor de reacties die erop komen, en die van Joy zijn elke keer weer geweldig.
Ik viel onmiddellijk in slaap die nacht. Alles was weer goed.

Bodi Out.

Dag 3 : Foolish Games

Die morgen werd heel het kamp wakker met een vreselijk lawaai. Nog half in slaap opende ik een stukje van de tent om Lynn te zien die compleet overstuur Alex de huid stond vol te schelden. Alex zelf zag lijkbleek en al zijn vrienden stonden rond hen duidelijk met hun handen in het haar. Doorheen Lynn's tirade hoorde ik woorden als 'vuile leugenaar' en 'ik haat je'.

Na enkele minuten viel haar tirade stil en bleef enkel het geluid van haar gehuil over. Alex had nog geen woord gezegd. Asgrauw stond hij daar, alles te absorberen wat ze naar zijn hoofd slingerde. Het werd pijnlijk duidelijk hoeveel mensen er stonden te kijken naar het schouwspel . Toen ze dat besefte liep ze weg. Haar vrienden volgden haar en lieten Alex alleen achter met een beschuldigende blik. Na enige tijd liep ook Alex weg.

De rest van de dag verliep rustig (raar maar waar). Noch Lynn, noch Alex, noch de vrienden vertoonden zich op het kamp. De rest van de groep, inclusief wij genoten van een rustige dag aan het strand en – zoals dat een groep betaamd – speculeerden ten volle wat er kon gebeurd zijn tussen die twee. Aiden en Joran zonderden zich meer af en genoten op hun eigen manier van de dag. Joy daarentegen maakte van het gespeculeer gebruik om een gesprek te starten met een jongen die ze blijkbaar al van dag één op het oog had.

Overal liefde en drama. Ik rolde met mijn ogen. Langs de ene kant was ik stiekem wel een beetje jaloers, langs de andere kant was ik blij dat ik al de drama - die er vroeg of laat toch bij komt kijken – aan mij voorbij zag gaan. Dat dacht ik toch tenminste…

Die avond gingen we uit. Het was tien uur en iedereen was al klaar, behalve ik. Ik heb namelijk op vakantie altijd het ritueel van bijzonder laat te gaan douchen. Dat zorgt voor meer privacy, waar ik tamelijk gehecht aan ben en bovendien kan je langer genieten van meer warm water helemaal alleen. Aiden, Joran en Joy stonden klaar voor vertrek en ik verzekerde hen dat ik wel zou nakomen.

Na een tien minuten te hebben gewandeld dwars doorheen de camping met een badhandoek en de nodige doucheaccesoires kwam ik bij een zalig verlaten douchecabine aan. Je mag je een relatief grote houten barak voorstellen die was ingedeeld in een gangetje van een meter of twee met langs beide kanten tien douche cabines. Een prachtige TL-verlichting werkte dit witte geheel af. (kuch)

Toen ik weer een tijdje later mijzelf stond af te drogen hoorde ik lawaai buiten. Ik stak mijn hoofd buiten om te zien wie er was. Slecht idee. Wat verder stonden de vrienden van Alex. Ze waren duidelijk dronken en één van hen zag mij mijn hoofd buiten steken. De vijf kwamen mijn richting uit en ik wist onmiddellijk dat ik in de problemen was.

Ik weet niet of je vroeger ooit pesters aan het werk hebt gezien in de middelbare school, maar wanneer ze een prooi in het oog hebben dan gaan ze daar ook op af als een jager. Wel, zo kwamen ze alle vijf op mij af. De adrenaline begon reeds zijn werk te doen. Daar stond ik in mijn badhandoek zonder enige verdere vorm van bescherming.

'Daar se, den Bodi' zei er een – Bram heet hij geloof ik - gemaakt vriendelijk. 'Toevallig dat we u hier nu tegen komen, niwaar mannen?' De anderen grinnikten achterlijk. Hoewel ik best geïntimideerd was, ondanks de zwakke opening maakte mijn brein toch de domme opmerking dat dit wel eens het begin van een zeer foute pornofilm kon worden. Dat gebeurt wel meer in lastige situaties. Op dat moment komen de domste dingen eerst in me op. (Zo heb ik nog een verhaal van een vrij religieus huwelijk, maar dat is iets voor een andere keer).

Anyway, het gesprek ging verder. 'Ik vind u genen toffe Bodi.' Weer instemmend gegrinnik van de anderen. Op dat punt, hoe slecht mijn positie ook was, verloor ik mijn geduld. Ik haat dronken mannen. 'Dat is jouw probleem, Bram. Ik stel voor dat je je roes gaat uitslapen voor er ongelukken gebeuren.'

Note to self : 'don't lose your temper, surrounded by five men who are drunk'

Ze drongen me verder naar achter in de gang en vormden een halve kring zodat ik geen kant uitkon. 'Wij gaan u een lesje leren voor wat ge met Alex hebt gedaan.' Dat kwam onverwacht. Ik kon niet anders dan vragen wat ik in hemelsnaam met Alex had gedaan. Wegens persoonlijke redenen en omdat het anders te langdradig wordt ga ik hier niet meer verbaal verder, maar laat ons zeggen dat ze mij blijkbaar verantwoordelijk hielden voor het eindigen van de relatie tussen Alex en Lynn. Blijkbaar had ik Alex homo gemaakt.

Op dat punt kwam mijn brein weer met een domme opmerking af. In ieder geval, hoewel ik tegen een stootje kan, de manier waarop ze dat allemaal zeiden zorgde er wel voor dat ik compleet in shock was. Op dat punt stond ik letterlijk met mijn rug tegen de muur en de eerste klap kwam recht in mijn gezicht nog voor ik het goed en wel besefte. Een vlakke hand, geen vuist. Dit ging lang duren. Ik kromp ineen om de eerste vuistslag te incasseren, maar die kwam er nooit.

Niemand minder dan Alex trok de vijf van mij af. Ik heb hem nog nooit zo gezien. Hij straalde een koude furie uit die alle vijf de kerels ineen deed krimpen. Toen ze weg waren draaide hij zich naar mij. 'Gaat het?'

Ik zag lijkbleek en op dat moment was hij de verkeerde persoon op de verkeerde plaats. Al mijn angst en woede en shock kwamen eruit. 'Na dat geweldige gesprek met JOUW vrienden… NATUURLIJK.' Spuugde ik bijna in zijn gezicht en ik liep trillend weg.

Het was puur geluk dat ik Aiden en de anderen tegenkwam op de terugweg naar het kamp. Aiden zag direct dat er iets stevig mis was. Het was pas in de tent dat ik hem vertelde wat er gebeurd was. Hij luisterde kalm naar mijn relaas en gaf geen kick. Daarna gaf hij me iets om te kalmeren en liep de tent uit… om zelf te kalmeren. Aiden kennende is hij recht naar die kerels gestapt. Toen hij even later weer terug kwam zei hij echter niets.

We zijn nog tot aan het strand gewandeld en dan ben ik bij hem gekropen en in een onrustige slaap gevallen. Ik herinner me enkel nog dat Joran niet zo gelukkig was met de situatie.

Kortom, ik had graag een iets leuker relaas verteld voor deze derde dag, maar blijkbaar moet er toch altijd drama aan te pas komen. En dan denk je dat twintigers volwassen zijn, HAH!

Bodi Out.