Sweet Goodbyes

Vandaag was een lastige dag. Job is deze morgen voor 3 maanden vertrokken naar San Fransisco. Ik ben hem mee gaan uitzwaaien op Zaventem. Ik had gezworen dat ik geen huil concert ten beste ging geven, maar ik heb het toch moeilijk gehad. Gelukkig was ik niet de enige, dat maakte de situatie iets draaglijker.

Het was heel stil tussen Job en mij de hele rit naar de luchthaven toe. Hij staarde afwezig uit het raam en zijn hand lag in de mijne. Af en toe kneep ze even zacht, meer onbewust dan bewust. Ik keek ernaar en zag het als een teken van zijn ongemak. Ik kroop dichter tegen hem aan en gaf hem een kus op zijn wang voor ik mijn hoofd op zijn schouder legde. Hij probeerde te glimlachen, maar het klonk meer als een nerveuze giechel.

Deze reis wou hij heel zijn leven al maken en als je de plannen maakt, denk je wel sneller 'het zijn maar drie maanden'... Ik ging met hem akkoord en stond volledig achter zijn droom. Ik denk dat we op dat moment allebei een beetje begonnen te twijfelen aan het idee. 'Ik weet hoe je je voelt nu,' zei ik hardop. Het bleef even stil voor hij met een stem die droop van het sarcasme antwoordde, 'Tof he?'

Ik keek hem aan en we lachten. Het brak het gevoel van ongemak een beetje. Zijn arm gleed over mijn schouder en trok me tegen hem aan. Zo zaten we tot de aankomst bij de luchthaven. Ondanks het vroege uur was er meer dan genoeg volk dat druk in de weer was met bagage in te checken en zich naar terminals te verplaatsen. Ik volgde Job gedwee terwijl hij zijn bagage incheckte.

En dan was het plots tijd. De lijn van de identiteitscontrole hokjes was één die ik niet kon oversteken zonder een ticket. Ik zag hem afscheid nemen van zijn ouders en mijn keel werd droog toen hij zich uiteindelijk naar mij draaide. Mijn armen vonden automatisch de weg rond zijn hals en zijn voorhoofd raakte het mijne terwijl we diep in elkaars ogen keken.

Zijn ogen blonken, net zoals de mijne waarschijnlijk deden. 'Don't make me cry,' fluisterde ik. Zijn handen raakten mijn gezicht en hij kuste me. Het was een trage kus, eentje die je niet snel vergeet. 'Ik ben er terug voor je beseft dat ik wegben,' knipoogde hij. Ik zette mijn tanden in zijn lip voor ik zei : 'liar'.
'Ik weet het, kleine dief.'
Hij gaf me nog een stevige knuffel voor hij door de hekken stapte. Eenmaal aan de overkant draaide hij zich om en wuifde even voor hij uit het zicht verdween.

De rit naar huis leek veel korter dan de rit heen. Het schemerde toen ik terug mijn bed in kroop. Slaap zou deugd doen.... nog 92 keer slapen.
Ik mis je.

Slippin through my fingers...

Er zijn zo van die momenten in je leven dat alles perfect gaat. Kijk nu naar mij, ik heb een pracht van een prins die ik doodgraag zie en die mij doodgraag terugziet. Ik heb een beste vriend waarbij ik thuis woon die de broer is die ik nooit heb gehad. Ik heb een toffe vriendenkring en leuke hobbies... kortom; alles loopt op rolletjes.

Er is maar één probleempje. hoewel ik alles heb om perfect gelukkig te zijn, voel ik me niet gelukkig. Ik word er gek van, en lastig... en droevig. Het is ondertussen een weekje dat ik mij in een neerwaartse spiraal bevind. Je hebt zo van die periodes, ik weet van mijzelf dat ik ze heb. Ik weet ook heel goed van mezelf dat ze wel terug wegtrekken. Het is echter die periode tussen dat begin en dat einde, waar je mee om moet leren gaan.

Je vraagt je dan misschien af wat er ontbreekt, of wat er mis is. Het antwoord is eenvoudig, er is niets mis, er onbreekt niets. Alles gaat goed. Te goed misschien en ik denk dat dat de momenten zijn dat ik aan mezelf begin te twijfelen. Het is best grappig als je erover nadenkt. Vraag een keer binnen mijn vriendenkring wat ze van mij denken en je zal wel vaker horen : 'zelfzeker', 'iemand die weet wat hij wil' of 'iemand die in actie schiet als hij iets wil gedaan zien'.

Ze hebben allemaal gelijk en ze hebben allemaal ongelijk. Ik weet wat ik wil, absoluut en je zal mij zelden zien twijfelen aan iets. Is dat omdat ik altijd alles weet? Absoluut niet. Niemand weet alles. Ik ben echter iemand die niet graag tijd verspeelt aan twijfelen. Daarom heb ik een simpel systeem uitgedacht om op de meeste zaken snel een 'ja' of een 'nee' antwoord te kunnen geven. Alles wat overwegend positieve gevolgen teweeg brengt, is een 'ja', en alles wat meer negatieve gevolgen heeft is een 'nee'. Simpel toch?

Misschien zou ik soms beter wat meer twijfelen, maar goed. Waar ik dan misschien te weinig twijfel over andere zaken, twijfel ik raar maar waar meer dan genoeg aan mijzelf, al zal ik dat niet snel toegeven aan de buitenwereld. Daarom dat alles nu zo zwaar en moeilijk is, mijn zelfvertrouwen zit in een dip en het maakt mij woest dat ik na al die tijd soms nog alles aan mezelf in twijfel kan trekken. Wie ben ik? Wat doe ik? Is dat wel juist? Wat als ik fout ben? Wat als het anders was als ik dacht?

Het maakt mij bang. Ik haat bang zijn. Het is echter een kick om angsten te overwinnen. Neem nu mijn pro-activiteit. Als je om je heen kijkt, heb je in elke vriendenkring, elke omgeving, de mensen die organiseren, en de mensen die gedwee volgen. Ik ben bij die eerste groep. Als ik iets wil gaan doen, dan zet ik dat op poten en zorg ervoor dat het plaatsvindt; weggaan met vrienden, cinema, dagje pretpark, een reisje.... noem maar op.

Mensen die niet graag organiseren, of gewoon niet organiseren en alles op zich af laten komen. Doen dat vaak om verschillende redenen; luiheid en faalangst zijn daar volgens mij de twee grootste redenen. Het is moeilijk om iets in gang te zetten, om zelf een eerste stap te nemen. Sommige mensen uit mijn omgeving spreken mij daar soms over aan, over 'hoe knap' het toch wel is dat ik dat allemaal kan, alsof dat iets is wat voor mij eenvoudig is en voor hen niet.

Ze beseffen niet hoe verkeerd ze zijn. Het is voor mij even moeilijk om de eerste stap te nemen, het is voor mij even angstaanjagend soms om aan iets te starten waarvan je niet altijd weet waar het eindigt. Het is ook iets waar ik zelf niet altijd in slaag, maar ergens onderweg heb ik besloten van niet meer bij de pakken te blijven zitten en de dingen die ik wil doen, te realiseren. Alleen of met anderen.

Ik ben kwetsbaar op momenten als deze en heb nood aan bevestiging. Job is niet hier, hij vertrekt binnekort voor een tijdje naar het buitenland. Je zou denken dat daar de reden ligt voor mijn dipje, maar dat is niet zo. Ik gun het hem en ik vertrouw hem. We zijn ondertussen al lang genoeg samen om te weten dat onze relatie stevig genoeg is om dit te doorstaan.

Ik lig in mijn bed ondertussen, weer een vergeefse poging om de slaap te vatten. Er is een onrust in mij die me innerlijk verteerd. Uiteindelijk sta ik terug op en ga naar de kamer van Aiden.
'Ben je wakker?' vraag ik stil. Er volgt wat gewoel en dan een slaperige 'Nu terug wel,' zijn ogen knipperen tegen het licht op de gang als hij zich omdraait en naar me kijkt. 'Wat is er mis, Bodi?'
Ik kijk een beetje beschaamd. 'Ik kan niet slapen. Zou je het heel erg vinden als ik bij je kruip vannacht?'

Hij kijkt me achterdochtig aan en herhaalt dan zijn vraag : 'wat is er echt mis?'
Ik haal mijn schouders op. 'Ik weet het allemaal gewoon even niet meer. Kunnen we er morgen niet over praten? Momenteel wil ik alleen iemand in mijn buurt hebben.'
Hij tilt zijn donsdeken op zonder iets te zeggen en ik kruip er vlug bij. Zijn arm slaat zich om me heen en ik voel de onrust wegtrekken. Ik neem hem even stevig vast en sluit dan mijn ogen.
'Bedankt, Aiden...'
'Anytime Bodi...' fluistert hij terug in mijn oor.
Tien minuten later was ik vertrokken...