Er zit geen lampje in de maan…

Ik zie mezelf niet als een astroloog. Ik kan wel twee of drie sterrenbeelden aanwijzen als er een heldere hemel staat, maar naast het element van rust en schoonheid heb ik weinig fascinatie voor wat er boven mijn hoofd hangt. De maan vormt daar de enige uitzondering op. Vooral een volle maan.

Ik weet nog dat er een volle maan was op de terugreis van de vakantie en dat mijn blik de zilveren schijf met moeite kon loslaten. Als ik er zo bij nadenk is dat een reactie die ik altijd heb op zo een moment en ik begrijp zelf niet zo goed waarom.

Of misschien begrijp ik wel ergens waarom, maar verbaast het me telkens weer hoe die aantrekkingskracht blijft bestaan. Ik weet niet of sommige onder jullie af en toe hardop praten ook als er niemand in de buurt is. Luidop opmerkingen maken tegen jezelf, of tegen niets in het bijzonder. Wel, dat doe ik alleen met de maan.

Het is een haat-liefde verhouding, want ik praat meer met de maan als er dingen slecht lopen dan als er dingen goed gaan. Dus je kan je inbeelden dat ik de afgelopen week heel veel met de maan gesproken heb. Maak jullie geen zorgen, ik ga niet opnieuw over Alex beginnen, ik denk dat we dat hoofdstuk wel gehad hebben. Ik heb de afgelopen week ook het meeste uit mijn systeem gewerkt. De restanten die helen wel met de tijd. Altijd alles blijven herhalen heeft nooit iemand geholpen.

Maar ik wijk af. Ik weet dat het allemaal een beetje abstract en gek klinkt, maar bekijk het met een filosofische invalshoek. Ik ben er zeker van dat er mensen zijn die hetzelfde doen met andere elementen.

Voor mij is de maan niet 'iets', maar eerder een 'iemand'. Ik heb aan de maan altijd meer een persoonlijkheid vastgekoppeld dan hem puur als een grote blok steen te bezien. Als ik er dan naar zit te staren denk ik altijd. Zie hem daar nu kijken.

En met die gedachte komt er altijd de volgende vraag. Als hij nu naar mij zou kijken wat zou zijn reactie dan zijn. Zou hij met me lachen? Zou hij oordelen? Of zou het hem stoïcijns koud laten. En naargelang het antwoord dat ik kies, heb ik een leuk gesprek met de maan, of een verwijt ik hem alles wat er mis gaat.

Misschien moet ik hem eens vragen wat hij ervan vindt dat ik dit allemaal neerschrijf, want hij hangt weeral statig naar me te kijken terwijl ik hier met een warm deken en een glas rode wijn naar boven zit te staren. Vanavond lijkt hij te rollen met zijn ogen en te zeggen dat ik me niet zo kinderachtig moet gedragen. Ik heb al een paar keer mijn tong uitgestoken, maar dat lijkt zijn mening niet echt te veranderen.

Anyway, er is weinig spectaculair gebeurd de afgelopen week jammer genoeg. Deze zondag vertrekt Aiden voor twee weken naar het buitenland voor zijn studies. Een soort van minitrip naar Londen. Hij heeft het uitgelegd, maar ik was maar half aan het luisteren.

Het voelt raar aan, ik kan me de laatste keer niet meer herinneren dat ik hem langer dan 3 dagen niet gezien heb. Het zal waarschijnlijk wat aan de timing liggen, maar misschien is het zo slecht nog niet. Ik plan een grote schoonmaak actie voor mijn kamer in de tijd dat hij weg is. Kwestie dat ik ook daar eens alles terug op een rijtje kan zetten en zien wat er weg mag en wat niet. Ik kan jullie verzekeren dat het nodig is. Mijn kamer is een stal (lol).

Daarnaast ga ik ook eens op zoek gaan naar een paar nieuwe zaken om mij mee bezig te houden, want met het einde van de zomertemperaturen merk ik dat ik steeds meer en meer binnen zit. Ik hou jullie in ieder geval op de hoogte. Ik hoop dat niet iedereen me gek verklaart na het lezen van deze post. Ik kan er ook niet aan doen dat ik een levendige verbeelding heb. (Ik zou zeggen, probeer het ook eens, misschien ga je me nog wel gelijk geven ;-) )

Bodi Out.

Just Walk Away

Deze brief zat vandaag in mijn bus…

 

Liefste Bodi,

Dit is zonder twijfel de moeilijkste brief die ik ooit heb geschreven, zeker als ik bedenk dat je na het lezen ervan misschien nooit meer iets met me te maken zal willen hebben.

Ik ga weg Bodi. Weg van hier, weg van alles. Ik heb twee weken geleden de kans gekregen om een jaar te gaan studeren in het buitenland en ik heb die kans met beide handen aangenomen. Ik heb nood aan een nieuwe omgeving waar ik, los van alles en iedereen hier, mijn leven terug op een rijtje kan zetten en orde scheppen in de chaos die er nu heerst.

Ik probeer er niet bij stil te staan dat het heel goed mogelijk is dat je vanaf vandaag nooit nog iets met mij te maken wil hebben. Onthoud enkel dat je geen bevlieging of uitprobeersel voor mij was, ik zie je nog steeds doodgraag.

Hoe graag ik ook bij je wil zijn en gewoon wil verdergaan waar de vakantie ophield, zou ik je in mijn huidige staat enkel meer kwetsen dan gelukkig maken en dat wil ik niet. Ik besef dat een jaar heel lang is, maar ik beloof dat ik je schrijf vanuit New York.

Ik verwacht niet dat je een jaar op mij gaat wachten, maar ik hoop wel dat als ik terugkom en ik mezelf terug stabieler voel, dat we elkaar terug kunnen zien en de vriendschap een nieuwe kans kunnen geven.

Als ik teruglees wat er al staat moet dit zo vreselijk koud en hard overkomen. Wat je ook van me denkt, weet alsjeblieft dat ik me vreselijk voel voor wat ik nu aan het doen ben.

Bij deze brief vind je nog een souvenir van onze vakantie. Ik wou het je voordien al geven, maar het is er niet van gekomen. Ondanks alles hoop ik dat het voor jou evenveel zal betekenen als voor mij.

Dit is geen vaarwel, maar tot ziens…

xxx

Je Alex

 

Bij de brief zat een foto, waarvan ik niet eens wist dat ze bestond. Ze was getrokken op vakantie, de nacht dat Alex en ik samen hadden doorgebracht. Ik lag in een diepe slaap in Alex' armen. Zijn azuurblauwe ogen keken recht in de lens en zagen er zo gelukkig uit. Op de achterkant van de foto stond een gedicht :

Enkel jij

 

Slaap me, lieflijk op het kiezeltij

dat trekt voorbij de horizon

in golven van zeezoete dromen

die drijven door mijn eenzaamheid

en spottend aan mijn herinneringen komen.

 

Streel me, in de draaikolk van

mijn navelbuik, die duisterdiep

met droefheid volliep in de razernij

van verlies zo pijnlijk, pijnlijk

Niets is pijnlijk, enkel jij.

 

En voor één keer in mijn leven, weet ik niets te zeggen, sta ik met mijn mond vol tanden, kan ik niet verwoorden wat er door me heengaat.

Bodi Out.

All Night (Don’t Stop)

Het gebeurt niet vaak dat ik echt diep in de put zit. Ik ben van nature een zeer positief ingesteld persoon, maar ik geef toe dat de laatste weken niet echt mijn meest fleurige waren. Mijn humeur veranderde zo vaak en plots van richting dat ik er uiteindelijk zelf door geïrriteerd raakte. Aiden zag het gebeuren en hield zich opvallend stil terwijl ik mijn best deed om niet te veel van mijn frustraties op hem te ventileren. Ik durf met vrij grote zekerheid zeggen dat ik daar ook in slaagde, bij Aiden dan toch. Andere mensen liepen in wijde boog om me heen de afgelopen weken.

Vroeger als ik me slecht voelde, keerde ik volledig in mezelf. Mensen hadden dan ook zelden of nooit last van mij. Daarbij komt dat veel van mijn vrienden vaak naar mij komen om hun frustraties eens te ventileren. Zij weten immers dat ik geen aanstoot neem aan elke domme uitspraak die ze maken op zo een moment. Wat mij daarbij altijd opvalt is dat diezelfde mensen vaak heel slecht overweg kunnen als jij dan eens hetzelfde doet. Tegenwoordig keer ik nog altijd in mezelf als ik me slecht voel, maar af en toe wil het ook al eens gebeuren dat ik gewoon enorm gemeen word. Stiekem moet ik lachen als ik denk aan de reactie van bepaalde mensen over de afgelopen weken heen.

Het was vrijdagavond dat Aiden bij me kwam. 'Hey zuurpruim,' zei hij droogjes. Ik glimlachte zwakjes naar hem. Hij had me na het bezoek van Alex bijna elke avond zo gezelschap gehouden. Elke keer opnieuw licht plagerige opmerkingen gevend tussen de zeer luchtige gespreksonderwerpen door. 'Ik heb een verrassing voor je,' zei hij met een brede glimlach. Het was pas op dat moment dat ik zag dat hij zijn handen achter zijn rug had. Mijn ogen werden onmiddellijk alert. Ik geef het niet graag toe, maar nieuwsgierigheid is een van mijn zwakke punten. Aliens mogen de aarde aan het overnemen zijn en ik denk dat je nog mijn aandacht te pakken krijgt met die woorden.

Aiden wist het goed genoeg en zijn ogen twinkelden van genot. Ik wist dat ik mezelf reeds had verraden maar deed toch alsof het me maar matig interesseerde in de hoop dat hij als eerste de stilte zou breken. Maar dat deed hij uiteraard niet. 'Oké, Oké, ik geef op. Wat is het?' zei ik.
'Ben je zeker dat je een verrassing wilt,' vroeg hij me, met een stem die droop van sarcasme, 'je lijkt de laatste tijd niet echt in de stemming voor deze dingen en als je echt wilt kan ik je ook een avond alleen laten met veel kleenex zakdoekjes en wat melige muziek.'

'Auch' zei ik, mijn gezicht vertrok, maar ik begreep wat hij wilde zeggen. Aiden was een zeer tactvol persoon, behalve bij mij. Waarschijnlijk ook omdat die aanpak het meeste resultaat boekte. 'Je hebt gelijk,' zei ik met een zucht en probeerde een wat vrolijker gezicht op te zetten, 'het wordt tijd dat ik de zaken terug van de positieve kant ga bekijken. Er is tenslotte nog hoop.'
Aiden zuchtte ostentatief. 'Dank je. Dat is de eerste "Bodi uitspraak" die ik in vier dagen hoor.'
'Blabla,' zei ik en stak mijn tong uit, 'kom, ik wil mijn verrassingen.'

'Wel,' zei hij, en schraapte zijn keel met een officieel gebaar, 'voor vanavond hebben we op het programma, een filmavondje van drie films (waarvan de titels tot nog toe niet bekend zijn) op een bedje van macaroni en rode wijn, om af te sluiten met, euh, meer rode wijn en hagendas cookie and cream ijs.' Mijn maag knorde luid als antwoord op dat voorstel. Aiden en ik hadden een lange traditie van filmavondjes met macaroni en ijs achter de rug. Vooral tussen de leeftijd van vijftien en zeventien jaar deden we dat bijna elke twee weken. Mijn gezicht klaarde helemaal op. 'Dat is ZOOO lang geleden, wat een geweldig idee…'

'..maar dat is nog niet alles,' onderbrak hij mijn vreugdekreet. 'Weet je wat het morgenavond is?'
Ik dacht na, maar er kwam niet direct iets bij me op. Ik controleerde het verjaardagenlijstje in mijn hoofd, maar dat kon het ook niet zijn. Hij wachtte echter niet op mijn antwoord. 'Het zijn tmf- awards en,' zei hij, terwijl hij twee grote brieven achter zijn rug haalde, 'geweldig als ik ben, heb ik vip-tickets weten te bemachtigen voor ons twee.'
Hij is echt geweldig, mijn beste maatje. Ik bedankte hem met een stevige knuffel die uiteindelijk uitdraaide in een halve worstelpartij omdat hij in mijn zij begon te porren. (JA, ik kan NIET tegen kietelen en NEE, dat mag je NIET tegen mij gebruiken.)

Daarna gingen we naar Aiden's kamer en maakten alles in gereedheid voor het filmavondje. Ik voelde me terug zestien toen we daar met twee de hele avond lagen te kijken. Het werden uiteindelijk vier films; twee thrillers, Pirates of the Carribean 3 en Lord of the Rings 3. Het was vier uur, half vijf toen de aftiteling van de laatste film over het scherm rolde. Aiden en ik deden geen moeite meer om naar ons bed te verhuizen, de tv ging uit en we vielen daar ter plaatse in slaap.

Zaterdag was heel kort, zoals je je wel kan inbeelden. We sliepen uit tot vier uur in de namiddag (schandalig ik weet het) en tegen zes uur vertrokken we naar het bosuilstadion waar we onze wagen zonder problemen konden parkeren om met een pendelbus vervolgens tot aan het sportpaleis te worden gebracht. Tussen ontwaken en vertrekken hadden we nog een uur met onze looks liggen experimenteren, wat hilarische resultaten had opgeleverd, maar dit ter zijde.

Het was mijn eerste ervaring met een VIP feestje en ik moet zeggen, het beviel mij wel. Nu kan je zeggen, ja uiteraard, maar zo bedoel ik het niet. Dat soort mensen is daar ook zeker aanwezig natuurlijk. Oh kijk naar mij, ik ben VIP en dat impliceert dat ik belangrijk ben. Gelukkig hebben we zo niet TE veel mensen gezien. Wat voor mij het meest aangename was, was de ademruimte die je krijgt. Het is veel minder druk en dicht bevolkt als op andere feestjes. Je moet ook niet heel de tijd zitten nadenken over geld en bonnetjes voor het drinken, nee hoor, alles is toch à volonté. Ik geef toe dat ik na een uurtje champagne te nippen toch lichtjes in de wind was. Aiden speelde toch Bob vanavond.

We spendeerden de avond deels kijkend naar de show, deels pratend in de vip lounge, waar wonderwel toch enkele mensen aanwezig waren die we kenden van ziens. Aiden en ik raakte uiteindelijk aan de praat met een Amerikaanse jongen en daar hebben we dan de rest van de avond mee doorgebracht.

Rond twaalf uur vertrok heel het gezelschap terug naar het Bosuilstadion, waar de aferparty zou plaatsvinden. Er waren best wat BV's aanwezig heb ik kunnen vaststellen, maar dat is op zich nu niet zo spectaculair. De muziek daarentegen was in een woord: AF! Tussen de acts door pikten Aiden en ik elke keer één van de podia in om op te dansen. Het was geweldig. Ik heb sinds lange tijd niet meer zo een goed feestje gehad.

Het schemerde toen we de auto terug op de oprit reden. Moe maar voldaan kropen we allebei onder de lakens (na een korte douche om de sigarettengeur kwijt te spelen natuurlijk). Ik beloofde mijzelf plechtig om iets speciaals terug te doen voor Aiden in de nabije toekomst vlak voor ik in een diepe slaap viel met een brede glimlach op mijn lippen.

Bodi Out.

Frozen

En hier zitten we (= koninklijk meervoud) nu; anderhalve maand na die oh zo mooie vakantie. Niet altijd zo eenvoudig om daaraan terug te denken. School is ondertussen weer van start gegaan en ze zijn dit jaar blijkbaar vastbesloten om zoveel werkjes te geven dat toch minstens één iemand bezwijkt onder de werkdruk. Gelukkig vallen de lesuren goed mee, zodat er – mits wat planning – meer dan genoeg tijd overblijft om te ontspannen. Het weer hier is verre van waar we gewend aan raakten in Frankrijk, jammer genoeg, hoewel het wisselvallige weer perfect past bij mijn wisselende stemmingen. Aiden en ik besloten niet lang na onze thuiskomt dat we zoveel mogelijk de zee zouden bezoeken tijdens de weekends, om uit te waaien en eventueel een verloren straaltje zon mee te pikken. Een van de beste ideeën die we al hebben gehad moet ik zeggen. Zowel Aiden als ik komen altijd als herboren terug. We overwegen dan ook om eventueel iets van activiteit te gaan doen daar zodat we een reden hebben om nog meer te gaan. Het zal echter niet meer voor dit jaar zijn.

Jullie vragen je vast af hoe het met de anderen gaat. Joy zie ik nog regelmatig, wat niet abnormaal is, aangezien ze Aidens beste vriendin is. Het stuk bink dat ze in Frankrijk aan de haak heeft geslagen is wonderwel op meer uitgedraaid dan een vakantieliefde. Ik ben blij voor haar en hoewel ik hem nog niet veel heb gezien, laat staan er veel mee heb gepraat, lijkt het me op het eerste zicht een fijne jongen. Van Joran hebben we niet al te veel meer vernomen. Ik wist van dag één dat Aiden aan niets meer dan een vakantieliefde begon. Joran deed alsof het hem niet raakte toen Aiden hem een week na thuiskomst het nieuws bracht en vertrok met een nogal hautaine blik op zijn gezicht naar huis. Het is misschien grof, maar ik was blij dat hij weg was. Die jongen was veel te passief en er zat niets pit in. Iets waar ik mij tijdens de vakantie al enorm in had geërgerd. Toen Aiden er zelf een opmerking over maakte reageerde ik dan ook nogal kort dat hij daar de volgende keer op voorhand rekening mee mocht houden.

En dan is er natuurlijk nog Alex. Als ik nu terugblader door de dingen die ik op vakantie noteerde en als ik kijk hoe die zich vertaald hebben naar realiteit, dan zou een mens gaan wensen dat hij wat minder accurate voorgevoelens had. Het heeft een volle maand geduurd voor hij besloot mij terug te contacteren. Geen aangename maand. Ik geef toe dat ik op dat moment eigenlijk al alle hoop had opgegeven hem ooit nog terug te horen of te zien. Ik was op dat ogenblik blij met alles wat voor afleiding kon zorgen. Ik weet nog dat ik volop dingen voor de universiteit aan het voorbereiden was toen ik het smsje kreeg.

Kan ik je zien? X Alex.
Vier weken niets en dan zoiets. Een normale Bodi had daar zelfs niet meer op geantwoord en misschien had ik dat ook beter niet gedaan. Maar je weet hoe verliefdheid werkt en jammer genoeg was die van mij niet na twee weken uitgedoofd. Dus stuurde ik terug.
Je weet me wonen.

Mijn gezicht moet duidelijk hebben laten merken hoe geschokt het was toen ik de deur opendeed, want Alex zijn gezicht vertrok. Het was dan ook een heel andere Alex die nu, nat van de regen, voor mijn neus stond dan de Alex waar ik vier weken terug afscheid van had genomen. Hij was vermagerd, zijn gezicht was verscherpt en er zaten donkere kringen onder zijn ogen die ik toewijdde aan een gebrek aan slaap. Er volgde een pijnlijke stilte voor ik hem mee naar mijn kamer nam.

Daar aangekomen bleef de pijnlijke stilte duren. Ik was niet van plan van als eerste iets te zeggen. Zo blind verliefd was ik nu ook weer niet. Ondanks mijn hardnekkig stilzwijgen viel me toch onmiddellijk weer op hoe mooi hij wel was, zelfs nu hij er zo gejaagd uitzag. Ik duwde de gedachtenstroom ver weg zodat ik me kon focussen. Iets waar ik maar half In slaagde. Het was dan ook met enige moeite dat mijn blik de zijne vond en hem kalm en bleef aankijken, afwachtend op wat komen zou.

Toen hij uiteindelijk toch begon te praten was het over het slechte weer. Ik knikte en zei 'hmm' op de juiste momenten, maar mijn stem bleef afstandelijk. Toen hij vroeg hoe het met me ging, veranderde hij zeer snel van onderwerp toen hij zag hoe gevaarlijk hoog mijn wenkbrauw de lucht in ging. Het was pijnlijk om te zien hoe gesloten hij was geworden. Je merkte het in alles, zijn houding, het gespreksonderwerp, het ontwijken van mijn blik, het buiten mijn bereik gaan zitten. Ik wist dat de impact van zijn keuzes nog zouden terugkomen. Op vakantie was alles zo snel gegaan, en niets had de tijd gekregen om rustig in te zinken.

Hij viel stil, er was nog niets substantieels gezegd geweest en met al zijn defensies op maximum zou dat er ook niet van komen, daar moest je niet voor gestudeerd hebben om tot die conclusie te komen. Dus ik besloot dat het hoog tijd was om zijn verdediging naar beneden te halen. Ik liet mijn emoties de vrije loop en gaf hem er verbaal van langs. Ik had vier weken lang honderden scenario's afgespeeld in mijn hoofd, dus ik kan je zeggen dat ik voorbereid was. Mijn woorden vlijmscherp en mijn stem staalhard en misten hun effect niet.

Toen het grootste deel van mijn woede was gekoeld viel ik stil. Ik stond op dat moment voor mijn raam naar buiten te staren, mijn rug naar hem toe. Met een zucht draaide ik me naar hem en zei, 'Ik heb je gemist.' Er stonden tranen in zijn ogen en zijn stem brak toen hij antwoordde, 'Ik jou ook.' En toen waren er geen muren meer en werd hij een spraakwaterval. Alles heeft hij me verteld van die laatste vier weken. Ik kon niet veel meer doen dan luisteren, ik had hem bij me op bed genomen en zijn hoofd lag in mijn schoot. Mijn handen losjes op zijn schouders. Hij had dit duidelijk allemaal opgekropt. Ik vermoed dat de enige reden waarom hij mij had gecontacteerd was omdat hij bij niemand anders terecht kon. Zijn ex was uit op wraak en had een stevige lastercampagne opgezet de laatste maand. Ik vervloekte haar inwendig.

Toen hij uitgepraat was werd alles weer stil. Mijn ogen traceerden de lijnen van zijn gezicht en keken in die van hem. Zo bleven we een tijdje zitten. Ik wilde hem kussen en zei hem dat ook. Dat had ik niet mogen doen. Ik voelde de spanning terugkeren. Ik zag hem zichzelf weer voor me afsluiten, alsof je iemand zichzelf ziet inmetselen. Dat kwam hard bij me aan. 'Nee Bodi,' was het enige wat hij zei. Zijn ogen vertelden nog veel meer.

Niet veel later is hij weer vertrokken. Ik zei hem dat hij altijd bij me terecht kon, maar hij gaf geen indicaties of hij snel terug van zich zou laten horen of niet.

Gelukkig was Aiden niet veel later terug. Hij heeft me de rest van de avond opgevangen. De zekerheid in mijn leven.

Ondertussen zijn we weer twee weken verder en heb ik Alex niet meer gehoord. Ik stort me ondertussen op schoolwerk, zee uitstapjes en andere activiteiten met Aiden en veel slaap.

Bodi Out.

Dag 8 : Give Me Tonight

Er is niets zo vreselijk sadistisch als de tijd. Tijd gaat te snel als hij traag zou moeten gaan en omgekeerd. Ik werd wakker in de armen van mijn bloedmooie jongen. Zijn hart klopte in mijn oor en zijn armen lagen om me heen. Het voelde zo vertrouwd ondanks het feit dat het de eerste keer was. Het kwam dan ook als een kleine schok toen ik van alle kleine details van het moment aan het genieten was. Vandaag is de laatste dag.

Ongelooflijk toch hoe snel de tijd gaat als je je vermaakt. Ik probeerde het terug uit mijn hoofd te zetten, maar het idee dat we vanavond om 20 uur terug op de bus zouden zitten naar huis was als een baksteen in mijn maag. Ik klampte me vast aan Alex en vroeg me af of we niet gewoon nog een weekje langer konden blijven.

De versteviging van mijn grip op hem deed hem ontwaken. Toen zijn ogen openden vergat ik prompt waar ik me zorgen over maakte. Ik keek even diep terug, vleidde me terug neer tegen zijn kloppende borstkast en fluisterde 'goedemorgen'. Hij zag er nog even moe uit als ik. De nacht had niet echt veel slaap gebracht. Onze naakte lichamen lagen helemaal verstrengeld. Ik bedacht me hoe raar het was dat dit comfortabel kon liggen. Ik herzag mijn mening echter toen samen met Alex ander dingen ontwaakten onder de lakens.

Mijn wenkbrauw ging de hoogte in. Hoewel hij dat niet kon zien moet hij toch iets van de reactie gevoeld hebben, want hij zei gemeen : 'oeps'
Ik keek hem aan en zei droogjes : 'god, nu weet ik hoe de prinses op de erwt zich voelde.' Dat deed hem blozen. Ik deed er nog een schepje bovenop door ostentatief een stukje slaapzak op te tillen en naar beneden te kijken. Ik ga niet liegen, het effect liet niet op zich wachten. 'Ja lap,' zei ik terwijl ik hem beschuldigend aankeek, 'kijk nu wat je gedaan hebt.' Hij keek me aan met zijn beste engelengezicht en ik bezweek.

Na het ontbijt wachtte ons de taak om in te pakken. Je weet misschien nog hoe onze tent er vanbinnen ongeveer uitzag. Wel, dat moest dus allemaal opgeruimd worden. Het duurde Aiden, Joran, Joy en mij een uur en een half om de chaos te herleiden tot vier stapels van spullen, met voor elke stapel één eigenaar. Ik weet nooit hoe ik er in slaag om in het heengaan zoveel mee te zeulen in één reiskoffer. Het duurde nog eens anderhalf uur voor ik het ding zo ingepakt had dat het ook effectief weer dicht ging. Ik geef toe dat ik hier en daar heb vals gespeeld door bepaalde zaken als 'afval' te labelen.

Alex had helemaal niet zoveel inpaktijd nodig en zat ongeduldig op ons te wachten. Hij had duidelijk hetzelfde gevoel als mij; genieten van elke moment die ons nog rest. Ik verontschuldigde me half voor het tijdverlies en met z'n allen gingen we nog een laatste dag genieten van het stralende weer, de zee en het zachte witte zand. Er was weinig te doen en het kwam er eigenlijk op neer dat we gewoon met zijn zessen (ook Joy haar verovering had zich weer bij ons gevoegd) de hele dag als drie koppeltjes op het strand hebben gelegen.

Er was geen avondeten die dag. De bus werd verwacht rond half acht maar tegen 17u werd er nog wel een laatste groepsmoment gehouden. Niet veel daarvoor hadden we nog wat inkopen gedaan voor de terugreis om de nacht en de avond door te komen. Er werd wat nagepraat en teruggeblikt op de hoogtepunten van de week. De sfeer proefde echter naar afscheid en ik nam Alex mee naar het strand. Ik had geen zin om de laatste avond te verspillen aan spijt dat het bijna voorbij was.

'Ik heb iets voor je,' zei ik stil en stak een klein briefje in zijn handen. Mijn persoonlijke gegevens stonden erop. Ik was er vrij zeker van dat de terugkeer naar België ook een stevige verandering zou betekenen voor wat we deelden. Alles was heel snel gegaan, maar het terug naar huis keren betekende ook dat er confrontaties aankwamen en ik was er zeker van dat die hun impact zouden kennen. Ik had echter geen zin om er woorden aan te besteden en het enige wat ik zei was : 'Kwestie dat je me weet te vinden als we terug thuis zijn.' Ik knipoogde naar hem en deed het vrolijk klinken. Hij wilde iets zeggen maar bedacht zich en nam me vast. Zo bleven we daar zitten. 'Ik zie je graag.' Fluisterde hij heel stil in mijn oor. 'wat er ook gebeurt…' hij maakte zijn zin niet af, maar voor mij was het genoeg.

De bus was dezelfde als in het heengaan. De chauffeurs daarentegen niet. Twee eikels van venten, je kent ze wel, zo het type dat nergens mee kan lachen, weinig beleefd is en tot over hun oren in een midlife crisis zit. We slaagden er in om dezelfde plaatsen te veroveren als in het heengaan. Deze keer zat Alex bij ons natuurlijk. Het was een terugreis waar ik alleen maar van kon dromen. Gezellig napraten, Alex bij me, een prachtige zonsondergang die we de eerste uren tegemoet reden en nadien nog een film om van te genieten.

Alex lag tegen me aan genesteld en viel prompt in slaap. Het duurde niet lang voor ik hem volgde. Toen we wakker werden was het alweer licht aan de horizon en de chauffeur reed net een parking op voor een nieuwe pitstop. Nog drie uur en we zouden in Leuven aankomen. Alex was opvallend stil en ik stelde somber vast dat hij steeds gespannener werd naarmate we ons eindpunt naderden. Ik probeerde hem zoveel mogelijk tot rust te brengen, maar ik slaagde er maar gedeeltelijk in.

Een klein ontbijt en vier uur later (inclusief de overstap voor de bus naar Antwerpen) waren we terug thuis. Het was met een zware zucht dat ik de koffers aannam uit de bagageruimte. Alex' ouders waren er nog niet en dat deed me wat heropleven. Ik zou ten minste de kans krijgen om nog een laatste afscheid van hem te nemen.

De kus was kort, maar sprak boekdelen. 'Bel mij!' zei ik, terwijl ik hem doordringend aankeek. Ik besefte dat mijn stem wanhopig klonk, maar het kon me weinig schelen. Ik had zijn gegevens niet en ik besefte wat een risico ik daarmee nam. We wisten echter allebei goed genoeg hoe de zaken stonden en ik was ergens blij dat er weinig woorden bij kwamen kijken.

Toen zijn ouders hem kwamen afhalen knikten ze kort naar ons, voor ze hem meenamen. Hun groet was kort en formeel. Blijkbaar had Lynn ondertussen al de nodige gesprekken gehad met het thuisfront. Ik voelde met hem mee. En toen was hij weg en zat ik samen met Aiden in de wagen naar huis. Hij keek me bezorgd aan, ik las de sympathie in zijn blik. 'Niet wanhopen, Bodi,' was het enige dat hij zei. Ik zette mijn i-pod op om me wat af te leiden, maar alsof het ding wist wat er in me omging, zong het in mijn oren.

Give me Tonight,
then if you don't want to stay
boy I'll just forget you.

You'll see I'm right,
you won't get to go away
love ain't gonna let you.

Dag 7 : Seduces Me

De volgende dag ontwaakte ik heel laat. Ik denk dat het niet gezegd hoeft te worden dat ik geweldig goed geslapen heb, als je de vorige avond in het achterhoofd houdt. De zon had al stevig wat warmte gewonnen en het was onaangenaam warm in de tent. Ik besloot de dag te starten met een heerlijke douche voor ik de vlinders in mijn buik zou toelaten om Alex op te zoeken.

Terwijl ik het kamp doorwandelde zag ik de gevolgen van het feestje overal om me heen. Sommige waren al wakker, anderen nog niet. Anderen hadden duidelijk een minder aangename ervaring met mister Tequilla achter de rug. Ik snoof minachtend en rolde met mijn ogen. Er zijn toch altijd mensen die uit de weg gaan om zichzelf te onderschatten. Gelukkig was het aantal beperkt.

Een half uurtje later keerde ik lekker fris terug. De anderen waren nergens te bespeuren en Alex lag duidelijk nog in zijn tent. Ik besloot de vlinders hun gang te laten gaan en nam wat middageten mee op een plateau waarmee ik voorzichtig zijn tent binnenging. Het was raar om hem daar zo alleen te zien liggen. Zijn tent was minder rommelig als de mijne, dus zocht ik een plaatsje uit en begon rustig te eten met de slapende jongen voor me. Ik ben geen perfectionist, maar het zijn op momenten als deze dat de kleinste details me opvallen. Zijn ademhaling had het ritme van diepe slaap en het was fascinerend om te zien hoe alles interageerde met die ene herhalende beweging.

Het duurde nog een kleine twintig minuten voor er enig leven in hem kwam. Zijn ogen gingen langzaam open en keken recht in die van mij. Het was alsof hij wist dat ik daar al een tijdje zat, want hij schrok niet, integendeel, hij glimlachte naar me. 'Goedemorgen, mooie jongen,' zei ik zacht, 'onbijt?' Hij knikte woordeloos. Toen ik hem vroeg wat hij graag had, duidde hij de dingen aan op het plateau dat voor hem stond. Ik keek hem vragend aan en zijn handen gingen naar zijn keel en maakte een 'werkt niet' geluid.

Ik moest lachen. Ik begreep plots waarom hij zo stil was. Ik had ook ochtenden dat alles al mee wou buiten mijn stem. Ik maakte zijn bestelling klaar en bleef rustig bij hem zitten terwijl hij die op at. Vandaag stonden er activiteiten met heel het kamp op de planning, ik maakte een paar opmerkingen erover en hij knikte of schudde zijn hoofd, of haalde zijn schouders op. Het was een heel komisch gesprek en ik onderbrak mijn praten en zijn eten af en toe door hem te kussen, een snel kusje op de lippen. Hij liet me begaan, zijn ogen lieten de mijne niet los. GRRRR.

Toen hij klaar was met eten stond hij recht om zich naar de douches te begeven. Dat had hij beter niet gedaan. Ik slikte zichtbaar toen hij met enkel een spannende boxer voor me stond. 'Ook goeiemorgen,' was het enige wat ik wist uit te brengen en dat was de moment dat hij besloot van zijn stem terug te gebruiken. Hij barste in een diepe lachbui uit en deze keer was ik het die bloosde.

Het was half twee toen toch 90 percent van de groep zich op het strand had verzameld voor de activiteiten. Op de planning stonden golfsurfen en paintball. Dat eerste omvatte een les van drie uren ploeteren in het water. Er stond een stevige stroming en de golven waren van aanzienlijke hoogte. Aiden, Alex en Joran hadden er blijkbaar aanleg voor. Joy en ik daarentegen hadden er meer moeite mee. Na iets meer dan twee uur slaagde ik er toch in om een eerste keer recht te blijven staan, maar aan het einde van de les besloot ik toch dat het geen vaste hobby zou worden.

We kregen vervolgens een uur om terug op krachten te komen, wat we ook deden. Ik viel onmiddellijk in slaap de moment dat ik mij naast Alex neer had gelegd. Toen ik terug wakker werd gingen zijn handen zachtjes door mijn haar. Alles ging als vanzelf en ik maakte een mentale notitie dat elke dag van mijn leven zo zou moeten lopen.

Paintball ging mij zoveel beter af. Blijkbaar kan ik goed mikken. Er was een heel parcour opgezet en in teams van vijf moesten we het tegen elkaar opnemen. Ik moet je niet zeggen uit wie ons team bestond neem ik aan. We wonnen dan ook grandioos. Het was zo erg dat ik eigenlijk niet eens vuil was nadien, op het zweet van de inspanning na dan. Twee verfkogels hadden me nipt geraakt, maar voor de rest was ik ongeschonden.

Avondeten deden we met zijn zessen op het strand. Joy had gisterenavond blijkbaar ook de jackpot gewonnen en de jongen voegde zich die avond bij ons. Zijn naam was Xavier en met zijn hoofd in een korte bros geschoren zag ik hem zo in een rolstoel zitten aan het hoofd van de X-men. Ik besloot de opmerking voor mezelf te houden en Joy deze avond niet te jennen.

We bleven op het strand die avond, maar naar gelang die vorderde zonderde ieder duo zich een beetje meer af. Het was middernacht toen Alex en ik hand en hand naar de sterren lagen te kijken. 'Wat denk je,' vroeg hij me, 'zullen we maar eens teruggaan?'
Ik zette een pruillip op en zei gemaakt klagerig, 'maar ik wil nog niet gaan slapen.' We wandelden traag terug naar het kamp, de nacht was gevuld met het getsjirp van een tiental krekels. Aan de tent gekomen had ik geen zin om hem los te laten. Ik legde mijn armen rond zijn hals en keek hem aan. 'Er is een klein probleempje, lieve jongen.'

Zijn ogen glinsterden, 'wat dan, kleine schat?'
'Wel euh, ik denk niet dat die armen nog loskomen voor morgenvroeg.'
'Ai,' zei hij met een frons, 'dat IS een probleem inderdaad.'
'Mja, er zit niets anders op dan dat je mij meeneemt vrees ik.'
'Ach zo,' zijn diepe stem viel weg en zijn lippen raakte de mijne voor hij in mijn oor fluisterde. 'Daar kan ik wel mee leven denk ik.'

Ik maakte me expres zwaar zodat hij me half naar zijn tent moest dragen en we kregen allebei de slappe lach toen hij het dragen van mijn onbehulpzame gewicht moest combineren met het openen van de tent. Toen hij eindelijk zich puffend met mij neervlijde zei hij pruilerig. 'Zo gaat er van slaap niet veel in huis komen hoor.'
'Slapen? Wie had het over slapen?' was het laatste wat ik zei die dag.

Bodi Out.