Dag 8 : Give Me Tonight

Er is niets zo vreselijk sadistisch als de tijd. Tijd gaat te snel als hij traag zou moeten gaan en omgekeerd. Ik werd wakker in de armen van mijn bloedmooie jongen. Zijn hart klopte in mijn oor en zijn armen lagen om me heen. Het voelde zo vertrouwd ondanks het feit dat het de eerste keer was. Het kwam dan ook als een kleine schok toen ik van alle kleine details van het moment aan het genieten was. Vandaag is de laatste dag.

Ongelooflijk toch hoe snel de tijd gaat als je je vermaakt. Ik probeerde het terug uit mijn hoofd te zetten, maar het idee dat we vanavond om 20 uur terug op de bus zouden zitten naar huis was als een baksteen in mijn maag. Ik klampte me vast aan Alex en vroeg me af of we niet gewoon nog een weekje langer konden blijven.

De versteviging van mijn grip op hem deed hem ontwaken. Toen zijn ogen openden vergat ik prompt waar ik me zorgen over maakte. Ik keek even diep terug, vleidde me terug neer tegen zijn kloppende borstkast en fluisterde 'goedemorgen'. Hij zag er nog even moe uit als ik. De nacht had niet echt veel slaap gebracht. Onze naakte lichamen lagen helemaal verstrengeld. Ik bedacht me hoe raar het was dat dit comfortabel kon liggen. Ik herzag mijn mening echter toen samen met Alex ander dingen ontwaakten onder de lakens.

Mijn wenkbrauw ging de hoogte in. Hoewel hij dat niet kon zien moet hij toch iets van de reactie gevoeld hebben, want hij zei gemeen : 'oeps'
Ik keek hem aan en zei droogjes : 'god, nu weet ik hoe de prinses op de erwt zich voelde.' Dat deed hem blozen. Ik deed er nog een schepje bovenop door ostentatief een stukje slaapzak op te tillen en naar beneden te kijken. Ik ga niet liegen, het effect liet niet op zich wachten. 'Ja lap,' zei ik terwijl ik hem beschuldigend aankeek, 'kijk nu wat je gedaan hebt.' Hij keek me aan met zijn beste engelengezicht en ik bezweek.

Na het ontbijt wachtte ons de taak om in te pakken. Je weet misschien nog hoe onze tent er vanbinnen ongeveer uitzag. Wel, dat moest dus allemaal opgeruimd worden. Het duurde Aiden, Joran, Joy en mij een uur en een half om de chaos te herleiden tot vier stapels van spullen, met voor elke stapel één eigenaar. Ik weet nooit hoe ik er in slaag om in het heengaan zoveel mee te zeulen in één reiskoffer. Het duurde nog eens anderhalf uur voor ik het ding zo ingepakt had dat het ook effectief weer dicht ging. Ik geef toe dat ik hier en daar heb vals gespeeld door bepaalde zaken als 'afval' te labelen.

Alex had helemaal niet zoveel inpaktijd nodig en zat ongeduldig op ons te wachten. Hij had duidelijk hetzelfde gevoel als mij; genieten van elke moment die ons nog rest. Ik verontschuldigde me half voor het tijdverlies en met z'n allen gingen we nog een laatste dag genieten van het stralende weer, de zee en het zachte witte zand. Er was weinig te doen en het kwam er eigenlijk op neer dat we gewoon met zijn zessen (ook Joy haar verovering had zich weer bij ons gevoegd) de hele dag als drie koppeltjes op het strand hebben gelegen.

Er was geen avondeten die dag. De bus werd verwacht rond half acht maar tegen 17u werd er nog wel een laatste groepsmoment gehouden. Niet veel daarvoor hadden we nog wat inkopen gedaan voor de terugreis om de nacht en de avond door te komen. Er werd wat nagepraat en teruggeblikt op de hoogtepunten van de week. De sfeer proefde echter naar afscheid en ik nam Alex mee naar het strand. Ik had geen zin om de laatste avond te verspillen aan spijt dat het bijna voorbij was.

'Ik heb iets voor je,' zei ik stil en stak een klein briefje in zijn handen. Mijn persoonlijke gegevens stonden erop. Ik was er vrij zeker van dat de terugkeer naar België ook een stevige verandering zou betekenen voor wat we deelden. Alles was heel snel gegaan, maar het terug naar huis keren betekende ook dat er confrontaties aankwamen en ik was er zeker van dat die hun impact zouden kennen. Ik had echter geen zin om er woorden aan te besteden en het enige wat ik zei was : 'Kwestie dat je me weet te vinden als we terug thuis zijn.' Ik knipoogde naar hem en deed het vrolijk klinken. Hij wilde iets zeggen maar bedacht zich en nam me vast. Zo bleven we daar zitten. 'Ik zie je graag.' Fluisterde hij heel stil in mijn oor. 'wat er ook gebeurt…' hij maakte zijn zin niet af, maar voor mij was het genoeg.

De bus was dezelfde als in het heengaan. De chauffeurs daarentegen niet. Twee eikels van venten, je kent ze wel, zo het type dat nergens mee kan lachen, weinig beleefd is en tot over hun oren in een midlife crisis zit. We slaagden er in om dezelfde plaatsen te veroveren als in het heengaan. Deze keer zat Alex bij ons natuurlijk. Het was een terugreis waar ik alleen maar van kon dromen. Gezellig napraten, Alex bij me, een prachtige zonsondergang die we de eerste uren tegemoet reden en nadien nog een film om van te genieten.

Alex lag tegen me aan genesteld en viel prompt in slaap. Het duurde niet lang voor ik hem volgde. Toen we wakker werden was het alweer licht aan de horizon en de chauffeur reed net een parking op voor een nieuwe pitstop. Nog drie uur en we zouden in Leuven aankomen. Alex was opvallend stil en ik stelde somber vast dat hij steeds gespannener werd naarmate we ons eindpunt naderden. Ik probeerde hem zoveel mogelijk tot rust te brengen, maar ik slaagde er maar gedeeltelijk in.

Een klein ontbijt en vier uur later (inclusief de overstap voor de bus naar Antwerpen) waren we terug thuis. Het was met een zware zucht dat ik de koffers aannam uit de bagageruimte. Alex' ouders waren er nog niet en dat deed me wat heropleven. Ik zou ten minste de kans krijgen om nog een laatste afscheid van hem te nemen.

De kus was kort, maar sprak boekdelen. 'Bel mij!' zei ik, terwijl ik hem doordringend aankeek. Ik besefte dat mijn stem wanhopig klonk, maar het kon me weinig schelen. Ik had zijn gegevens niet en ik besefte wat een risico ik daarmee nam. We wisten echter allebei goed genoeg hoe de zaken stonden en ik was ergens blij dat er weinig woorden bij kwamen kijken.

Toen zijn ouders hem kwamen afhalen knikten ze kort naar ons, voor ze hem meenamen. Hun groet was kort en formeel. Blijkbaar had Lynn ondertussen al de nodige gesprekken gehad met het thuisfront. Ik voelde met hem mee. En toen was hij weg en zat ik samen met Aiden in de wagen naar huis. Hij keek me bezorgd aan, ik las de sympathie in zijn blik. 'Niet wanhopen, Bodi,' was het enige dat hij zei. Ik zette mijn i-pod op om me wat af te leiden, maar alsof het ding wist wat er in me omging, zong het in mijn oren.

Give me Tonight,
then if you don't want to stay
boy I'll just forget you.

You'll see I'm right,
you won't get to go away
love ain't gonna let you.