When I need you...

Hey allemaal! Het is weer een tijdje geleden dat ik nog iets geschreven heb. School begint meer en meer tijd op te eisen nu de examens toch langzaam maar zeker naderen. Dat wil zeggen dat ik saaie tijden tegemoet ga, en jullie waarschijnlijk een tijdje minder boeiende zaken ga kunnen vertellen.

De afgelopen week was niet bijster boeiend. Maar de week daarvoor was geweldig! Zoals jullie nog wel weten van mijn laatste post zat Aiden in Londen. Waar ik de eerste week mij op mijn kamer had gestort, belandde ik de tweede week in een routine van 'opstaan - school - vervelen - slapen'. Dat was twee weken terug, deze er niet bij gerekend. De dagen na mijn laatste post, kreeg ik het echt moeilijk. Alles om mij heen was veel te stil en zo vreemd leeg. Aiden had er ook last van, het aantal telefoontjes van uit Londen steeg gevoelig die week.

Toen ik die vrijdagavond zuchtend aan de tafel zat was het Vera die de stilte doorbrak. 'En als je nu eens naar Londen gaat en hem verrast?' Ik was direct verkocht. Het idee was zo eenvoudig dat ik mezelf mentaal even terechtwees dat ik daar zelf wel had mogen op komen. Ik heb diezelfde avond nog mijn reistas ingepakt. Timing zou cruciaal worden. Ik had zaterdag om in Londen te geraken en moest Aiden ten laatste tegen zondag middag gevonden hebben. Anders zat hij in België en ik in Londen, wat niet echt een verbetering van de situatie zou zijn geweest.

Bij gebrek aan plaats op de trein, besloot ik de ferry te nemen. Die is minder duur en dat gaf me ook de kans om nog eens vier uur te genieten van de zilte zeelucht. Dat liep echter iets minder aangenaam dan ik verwachtte. De wind was om te snijden en zelfs met een sjaal en muts was het niet echt aan te raden om buiten te gaan staan. Het water was ook bijzonder woelig, waardoor meerdere mensen te kampen hadden met zeeziekte. Mijn maag is niet snel van streek, maar na vier uur was ze toch ook blij om terug vaste voet aan wal te kunnen zetten. Het was rond elf uur op dat moment.

De rit naar Londen was traag. Ik had het adres van zijn hotel en ik wist ongeveer hoe Aiden's dagplanning er uit zag voor die dag. Toen ik aankwam aan het hotel was het ruim één uur en ik rammelde van de honger. Aiden zat op dat moment in London Tower als ik zijn planning mocht geloven en zou nadien tijd vrij krijgen om te gaan winkelen. Ik besloot van eerst mijn honger te stillen en mij dan naar Harrods te laten rijden. Ik wist dat hij daar zeker naartoe zou gaan.

Het is bijna angstaanjagend hoe goed we mekaar kennen. Ik stillde mijn honger in een klein maar knus eetcaféetje en begaf me nadien naar één van de meest fabuleuze winkels waar ik ooit ben geweest. Ik was er tien minuten voor Aiden's schema aangaf dat hij vrije tijd zou krijgen. Ik stelde me tactisch maar verdekt op en nam alles om me heen in me op. Geloof me of niet, nog geen twintig minuten later wandelde hij binnen samen met een vriendin. Ik volgde hen voorzichtig en hoorde mijn naam vallen en souvernirs, wat me deed glimlachen.

Ik volgde hen over de verschillende verdiepingen en zag hem verschillende spullen aanwijzen en vastnemen. Tot hij uiteindelijk halt hield met haar bij een reeks van speciale puzzels. Ik ben namelijk dol op dingen zoals rubix kubus, puzzels met VEEL stukjes en zo voort... Hij twijfelde echter duidelijk wat hij zou meenemen. Toen hij op een bepaald ogenblik twee dingen in zijn handen had en aan het meisje vroeg 'Welke zou jij nemen?' zag ik mijn kans schoon. Ik kwam nonchalant tussen hen staan en nam een derde uit de rekken. 'Deze wil ik al lang hebben, eigenlijk.'

Zijn gezicht was kostelijk. Hij keek me even aan alsof hij een spook zag en liet dan bijna de twee dingen uit zijn handen vallen van het schrikken voor hij me rond de hals vloog. Ik maakte een mentale notitie dat ik Vera nog moest bedanken voor haar geweldige idee. We spendeerden de middag verder samen al shoppend door Londen. Het was die avond dat we besloten om een weekje langer te blijven. Aiden zag er geen kwaad in om een weekje school te skippen (en ik ook niet) en we waren hier nu toch. Dus regelden we een trip naar een klein kuststadje in de buurt van Cornwall. Zo een stadje met het typische rotsachtige uiterlijk dat je vaak op tv ziet. Grote grasvlakten en druilerig weer.

De plaatselijke bevolking was bijzonder vriendelijk en we maakten al snel kennis met de vrouw die de bed & breakfast uitbaatte. Na een eerste nacht daar en een typisch engels ontbijt verkenden we de omgeving een beetje en praatte bij. Dat vulde bijna een volledige dag, raar maar waar. De dag nadien zijn we een hele tocht gaan maken te paard. Aiden is al sinds kleinsaf dol op de beesten dus hij amuseerde zich kostelijk. Ik daarentegen heb menig angsten uitgestaan die dag. Met een auto kan ik rijden, maar mijn paard liet zich niet zo graag besturen wat voor nogal veel hylarische situaties zorgde (voor Aiden dan toch).

We kwamen die avond doodmoe thuis. Het weer was guur en koud geweest de hele dag en had ons samen met de dagtocht volledig uitgeput. Ik zal nooit vergeten hoe goed de douche voelde die ik die avond nam. Samen met Aiden ben ik daarna de zetel ingekropen voor het haardvuur en het duurde niet lang voor we alletwee sliepen.

De overige dagen hebben we vooral geluierd. Helemaal uitgewaaid en volledig uitgerust zijn we terug thuis gekomen. Volledig klaar voor de zware periode die er (weeral) aankomt. Wat is het leven toch mooi.

Dromerige Bodi Out.