Frozen

En hier zitten we (= koninklijk meervoud) nu; anderhalve maand na die oh zo mooie vakantie. Niet altijd zo eenvoudig om daaraan terug te denken. School is ondertussen weer van start gegaan en ze zijn dit jaar blijkbaar vastbesloten om zoveel werkjes te geven dat toch minstens één iemand bezwijkt onder de werkdruk. Gelukkig vallen de lesuren goed mee, zodat er – mits wat planning – meer dan genoeg tijd overblijft om te ontspannen. Het weer hier is verre van waar we gewend aan raakten in Frankrijk, jammer genoeg, hoewel het wisselvallige weer perfect past bij mijn wisselende stemmingen. Aiden en ik besloten niet lang na onze thuiskomt dat we zoveel mogelijk de zee zouden bezoeken tijdens de weekends, om uit te waaien en eventueel een verloren straaltje zon mee te pikken. Een van de beste ideeën die we al hebben gehad moet ik zeggen. Zowel Aiden als ik komen altijd als herboren terug. We overwegen dan ook om eventueel iets van activiteit te gaan doen daar zodat we een reden hebben om nog meer te gaan. Het zal echter niet meer voor dit jaar zijn.

Jullie vragen je vast af hoe het met de anderen gaat. Joy zie ik nog regelmatig, wat niet abnormaal is, aangezien ze Aidens beste vriendin is. Het stuk bink dat ze in Frankrijk aan de haak heeft geslagen is wonderwel op meer uitgedraaid dan een vakantieliefde. Ik ben blij voor haar en hoewel ik hem nog niet veel heb gezien, laat staan er veel mee heb gepraat, lijkt het me op het eerste zicht een fijne jongen. Van Joran hebben we niet al te veel meer vernomen. Ik wist van dag één dat Aiden aan niets meer dan een vakantieliefde begon. Joran deed alsof het hem niet raakte toen Aiden hem een week na thuiskomst het nieuws bracht en vertrok met een nogal hautaine blik op zijn gezicht naar huis. Het is misschien grof, maar ik was blij dat hij weg was. Die jongen was veel te passief en er zat niets pit in. Iets waar ik mij tijdens de vakantie al enorm in had geërgerd. Toen Aiden er zelf een opmerking over maakte reageerde ik dan ook nogal kort dat hij daar de volgende keer op voorhand rekening mee mocht houden.

En dan is er natuurlijk nog Alex. Als ik nu terugblader door de dingen die ik op vakantie noteerde en als ik kijk hoe die zich vertaald hebben naar realiteit, dan zou een mens gaan wensen dat hij wat minder accurate voorgevoelens had. Het heeft een volle maand geduurd voor hij besloot mij terug te contacteren. Geen aangename maand. Ik geef toe dat ik op dat moment eigenlijk al alle hoop had opgegeven hem ooit nog terug te horen of te zien. Ik was op dat ogenblik blij met alles wat voor afleiding kon zorgen. Ik weet nog dat ik volop dingen voor de universiteit aan het voorbereiden was toen ik het smsje kreeg.

Kan ik je zien? X Alex.
Vier weken niets en dan zoiets. Een normale Bodi had daar zelfs niet meer op geantwoord en misschien had ik dat ook beter niet gedaan. Maar je weet hoe verliefdheid werkt en jammer genoeg was die van mij niet na twee weken uitgedoofd. Dus stuurde ik terug.
Je weet me wonen.

Mijn gezicht moet duidelijk hebben laten merken hoe geschokt het was toen ik de deur opendeed, want Alex zijn gezicht vertrok. Het was dan ook een heel andere Alex die nu, nat van de regen, voor mijn neus stond dan de Alex waar ik vier weken terug afscheid van had genomen. Hij was vermagerd, zijn gezicht was verscherpt en er zaten donkere kringen onder zijn ogen die ik toewijdde aan een gebrek aan slaap. Er volgde een pijnlijke stilte voor ik hem mee naar mijn kamer nam.

Daar aangekomen bleef de pijnlijke stilte duren. Ik was niet van plan van als eerste iets te zeggen. Zo blind verliefd was ik nu ook weer niet. Ondanks mijn hardnekkig stilzwijgen viel me toch onmiddellijk weer op hoe mooi hij wel was, zelfs nu hij er zo gejaagd uitzag. Ik duwde de gedachtenstroom ver weg zodat ik me kon focussen. Iets waar ik maar half In slaagde. Het was dan ook met enige moeite dat mijn blik de zijne vond en hem kalm en bleef aankijken, afwachtend op wat komen zou.

Toen hij uiteindelijk toch begon te praten was het over het slechte weer. Ik knikte en zei 'hmm' op de juiste momenten, maar mijn stem bleef afstandelijk. Toen hij vroeg hoe het met me ging, veranderde hij zeer snel van onderwerp toen hij zag hoe gevaarlijk hoog mijn wenkbrauw de lucht in ging. Het was pijnlijk om te zien hoe gesloten hij was geworden. Je merkte het in alles, zijn houding, het gespreksonderwerp, het ontwijken van mijn blik, het buiten mijn bereik gaan zitten. Ik wist dat de impact van zijn keuzes nog zouden terugkomen. Op vakantie was alles zo snel gegaan, en niets had de tijd gekregen om rustig in te zinken.

Hij viel stil, er was nog niets substantieels gezegd geweest en met al zijn defensies op maximum zou dat er ook niet van komen, daar moest je niet voor gestudeerd hebben om tot die conclusie te komen. Dus ik besloot dat het hoog tijd was om zijn verdediging naar beneden te halen. Ik liet mijn emoties de vrije loop en gaf hem er verbaal van langs. Ik had vier weken lang honderden scenario's afgespeeld in mijn hoofd, dus ik kan je zeggen dat ik voorbereid was. Mijn woorden vlijmscherp en mijn stem staalhard en misten hun effect niet.

Toen het grootste deel van mijn woede was gekoeld viel ik stil. Ik stond op dat moment voor mijn raam naar buiten te staren, mijn rug naar hem toe. Met een zucht draaide ik me naar hem en zei, 'Ik heb je gemist.' Er stonden tranen in zijn ogen en zijn stem brak toen hij antwoordde, 'Ik jou ook.' En toen waren er geen muren meer en werd hij een spraakwaterval. Alles heeft hij me verteld van die laatste vier weken. Ik kon niet veel meer doen dan luisteren, ik had hem bij me op bed genomen en zijn hoofd lag in mijn schoot. Mijn handen losjes op zijn schouders. Hij had dit duidelijk allemaal opgekropt. Ik vermoed dat de enige reden waarom hij mij had gecontacteerd was omdat hij bij niemand anders terecht kon. Zijn ex was uit op wraak en had een stevige lastercampagne opgezet de laatste maand. Ik vervloekte haar inwendig.

Toen hij uitgepraat was werd alles weer stil. Mijn ogen traceerden de lijnen van zijn gezicht en keken in die van hem. Zo bleven we een tijdje zitten. Ik wilde hem kussen en zei hem dat ook. Dat had ik niet mogen doen. Ik voelde de spanning terugkeren. Ik zag hem zichzelf weer voor me afsluiten, alsof je iemand zichzelf ziet inmetselen. Dat kwam hard bij me aan. 'Nee Bodi,' was het enige wat hij zei. Zijn ogen vertelden nog veel meer.

Niet veel later is hij weer vertrokken. Ik zei hem dat hij altijd bij me terecht kon, maar hij gaf geen indicaties of hij snel terug van zich zou laten horen of niet.

Gelukkig was Aiden niet veel later terug. Hij heeft me de rest van de avond opgevangen. De zekerheid in mijn leven.

Ondertussen zijn we weer twee weken verder en heb ik Alex niet meer gehoord. Ik stort me ondertussen op schoolwerk, zee uitstapjes en andere activiteiten met Aiden en veel slaap.

Bodi Out.