Dead is the new Alive

Heb ik een fijne week achter de rug, man man. Noem me knetter, maar ik ben iemand die graag zijn kamer opruimt. Niet op de manier dat ik het graag met regelmaat doe, maar op de manier dat je het laat escaleren tot op een punt waarvan je denkt 'God, wat ben ik een varken, het wordt hoog tijd dat ik eens orde schep in de chaos' en er dan een lekker namiddagje rommelen van maakt. Met Aiden die weg was en mijn liefdesleven een even grote puinhoop als mijn kamer leek het mij dan ook een goed idee om er nog eens werk van te maken.

Aangezien ik niets beters te doen had heb ik het klusje dan maar heel de week laten aanslepen, wat resulteerde in een week van afwisselend naar de les gaan en me gezellig opsluiten op mijn kamer. Vera, Aiden's moeder verwende me door op regelmatige tijdstippen een plateau vol lekkernijen naar de kamer te brengen.

Misschien even verduidelijken. Zoals jullie misschien nog herinneren uit één van mijn eerste posts zijn mijn ouders gescheiden. Daar komt dan nog bij dat, ondanks het feit dat mijn echte ouders elkaar niet (meer) kunnen luchten of zien, ze wel over één ding volledig akkoord gaan met elkaar en dat is namelijk mijn 'levensstijl', zoals mijn vader het altijd noemde, en hoe hard die wel niet deugd.

Anyway, om een lang verhaal kort te maken. Na veel getouwtrek leek het Aiden beter om permanent bij hem in te komen wonen. Zijn ouders wisten van de situatie af en aangezien ik op dat moment al vriend aan huis was hebben ze mij met open armen geadopteerd. Ik had geen last meer van continue ruzies. Mijn ouders konden verder blijven doen zoals ze bezig waren. Ze storten maandelijks wat ze verplicht zijn om te betalen en verder hoeven ze zich om mij (en ik om hen) geen zorgen meer te maken. Kortom, iedereen gelukkig.

Om terug te komen op mijn puinhoop, ik betwijfel dat de meeste van jullie plezier beleven aan het opruimen van je kamer, maar ik dus wel. Ik vind dat enorm gezellig. Het weer was er in ieder geval ideaal voor. Met een slechte joggingbroek aan en een stapeltje foute oude cd's van begin de jaren negentig om op te shaken ging ik dan ook vlijtig aan het werk.

Je kan nu denken, hoe heb je daarin godsnaam een week tijd in kunnen steken. Wel, laat ik even de kamer beschrijven. Om te beginnen, dat ding is GROOT. Als je binnenkomt heb je langs de ene kant een hele muur die bestaat uit ingemaakte kasten en langs de andere kant een bescheiden bureautje (waar ik amper aan zit), mijn fantastische dubbelbed en vlakbij de raam nog een laag tafeltje met twee grote zitzakken om heerlijk niets in te doen. Voeg daar nog een hele hoop van kleren, verfrommelde papieren, stukken cursus, boeken, cd's en dvd's... aan toe, en je hebt een beeld van mijn kamer avant la nettoyage.

Dan moet ik er misschien ook nog bij vertellen dat ik vrij nostalgisch ben en dat ik naast de bergen kleren die ik heb (because we want to look fab lol), ook nog allemaal zaken bijhoud die in zekere zin speciaal zijn geweest voor mij. Kaartjes, of hangertjes, of ... je weet wel wat ik bedoel. Prullen.

Uiteraard, kan je niet zomaar alles gaan oprapen en wegleggen, oh nee. Je moet alle kasten systematisch uitladen, je moet alles nog eens terug doornemen, dubbelchecken welke dingen er weg mogen en welke niet en dat voor elke kast en elke schuif, inclusief de rommel in de kamer. Vandaar zoals ik dus al zei, een weekje werk. Het had dan ook exact het effect waar ik op gehoopt had, aangezien je door alles terug door te nemen ook allemaal leuke herinneringen terug oprakelt van vroeger.

Zo was er de allereerste foto van Aiden en mij die ik heb teruggevonden. Zes jaar waren we daar en god wat zagen we er ondeugend uit. Ik hield de foto naast een veel recentere foto van ons twee en god, wat zagen we er daar ondeugend uit. Sommige dingen veranderen gewoon niet. Door alle herinneringen terug op te rakelen werd het gemis van Aiden iets minder groot, maar nu ik dit aan het schrijven ben en het al meer dan een week geleden is dat ik hem gezien heb, begin ik het toch te voelen. En ik duidelijk niet alleen, er is een opvallende stijging in telefoontjes naar Londen en van Londen naar Antwerpen en er is nog een volle week te gaan. Maar goed, we overleven het wel zeker.

De voorlaatste dag van mijn extreme make-over (room edition) kreeg ik telefoon van Jessy. Jessy is een vriendin van mij die ik ondertussen ook al enkele jaren ken, maar iemand die ik maar heel sporadisch zie. Ze studeert voor grimeuse en is enorm goed in wat ze doet, waardoor ze heel vaak in het buitenland zit en ik haar dus voornamelijk virtueel te horen krijg. Maar op dat moment was ze in België en ze had uitnodigingen voor een halloween party ergens in Gent voor zaterdagavond. De dresscode was 'verkleed' en ze vroeg me of ik zin had om mee te gaan en of ze haar creativiteit mocht botvieren op mij voor het verkleedpartijtje.

Ik zei onmiddelijk ja. Ze had me ooit een keer helemaal omgevormd tot 'the mask' en ze was nog zo geweldig geweest om dat gele pak dat hij draagt in de film te laten maken voor mij. Ik kan je verzekeren: dat was een ZALIGE avond. Die zaterdag ik dus tegen de middag naar daar, waar we zeker anderhalf uur bezig geweest zijn met te bepalen wat ze van mij ging maken. Het was tenslotte een haloween thema, dus het moest een beetje luguber zijn, maar langs de andere kant wou ik ook niet met de typische 'kijk ik ben een bloederig monster'-look aankomen.

Uiteindelijk zijn we gesetteld voor een soort van gothic vampier look, maar dan stijlvol. Ietsje strakker en de drama iets meer ingetogen. Een strak zwart kostuum met donkerrode voering binnenin en een lange zwarte wandelstok en een paar tanden om u tegen te zeggen. Kortom, ik voelde me geweldig toen ik met haar als femme fatale aan mijn arm het feestje binnen wandelde.

Weet je, iedereen heeft een donker, duister kantje in zich. Zo dat stukje van jezelf dat heerlijk gemeen is, ijskoud en een beetje gevaarlijk. Dat van mij heeft die avond echt de vrije loop gekregen terwijl ik me inleefde in mijn rol. Zeker toen een of andere gast dacht dat hij kans bij mij maakte. Heb ik die even op zijn plaats gezet.

Verkleed als Wolverine had ik hem die avond al regelmatig naar mij zien staren van de overkant van de zaal. Hij zat ook duidelijk in zijn rol, hij was er alleen niet zo goed in. Ik haat mensen die denken dat ze op mij kunnen jagen. Er zijn er maar heel weinig die daarvoor toelating krijgen van mij en hij was er NIET één van.

Na een kleine twee uur had hij 'onopvallend' de zaal overgestoken en stond hij zo fier als een gieter naast mij te dansen op het podium. Jessy kwam niet meer bij van het lachen. Ik negeerde hem straal en gaf hem mijn 'ijskoude' signalen, maar blijkbaar was elke vorm van bevestiging dat hij uberhaupt bestond een aanmoediging.

Op het einde van de avond heb ik dan maar de rollen even omgedraaid, ik begon met hem te dansen en liet het effect van mijn geaccentueerde ogen op hem los. Daarna heb ik hem al flirtend mee naar de bar genomen voor een drankje. Ondertussen was Jessy de jassen al gaan halen. Toen heb ik gezegd dat ik even naar toilet moest en ben met haar vertrokken. Ik moet weer glimlachen als ik eraan terug denk.

Bodi Out.