In Search of Sunrise

Valentijn. Vreselijke tijd van het jaar. Het economisch uitmelken van liefde, hoe typisch menselijk. Deze keer was het toch anders. Dat het afspraakje net op valentijn viel, kon je een ongelukkig toeval noemen. Maar gewoon het concept, gezellig gaan eten met een leuke jongen die duidelijk interesse toonde en waarin mijn interesse duidelijk gewekt was.

Het voelt raar, maar niet in een negatieve zin. Het is leuk om gewild te zijn, om aandacht te krijgen die niemand anders krijgt. Als single leer je met dat gebrek omgaan. Tenminste, dat heb ik toch gedaan. Ik vind het niet per se erg om single te zijn, maar ik mis soms wel iemand om alles mee te delen. Ik weet die gevoelens goed te onderdrukken en ik heb in Aiden natuurlijk een zeer goede bron van vriendschap die de eenzame periodes een beetje verzacht. Maar het blijft een gemis, of je het gevoel nu negeert of niet.

Ik maakte mij op mijn gemak klaar die avond. De dresscode die ik zelf mocht bepalen viel uiteindelijk op 'casual shique'. Een kostuum leek me te stijf. Een eenvoudige broek en t-shirt leek me te los. Het eindresultaat bestond uit een donkerblauwe geklede jeans met daarboven een wit hemd en een bruine vest. Niets extreem fancy, gewoon iets dat goed bij me paste en waar ik me comfortabel in voelde.

Hoewel ik graag zelf mijn bewegingsvrijheid in de hand houd, had hij me toch weten overtuigen om mij af te halen met de wagen. Wat positief was, want dan kon ik een glaasje meer drinken, maar wat tevens negatief was, want dan kon ik een glaasje meer drinken. (:p) Terwijl ik me nog een laatste keer liet goedkeuren door Aiden ging de bel. Hij was mooi op tijd. Ik ben zelf vrij stipt, maar als ik er zo over nadenk maak ik er niet snel problemen van als iemand wat later of vroeger is.

Toen de voordeur open zwaaide moest ik toch even slikken van de verschijning die daar stond. Hij moet ge gezien hebben, want hij lachte een beetje verlegen en vroeg : 'Zo slecht?'
Het was echter verre van slecht. Met al die maskers en kappen van de laatste keer, om maar te zwijgen van de donkere omgeving toen had ik duidelijk maar een half beeld gekregen van hoe mooi hij wel was. Hij was heel sober gekleed. Een strakke zwarte jeans met zwarte Italiaanse schoenen onder, en daarboven een strak zwart hemd waarvan de mouwen half waren opgestroopt en een paar gebronsde armen lieten zien. Het licht weerkaatste in de lichte haartjes die erop stonden. Zijn haar was geknipt tegenover de laatste keer, maar was niet veel korter.
Ik keek recht in de meest donkere ogen die ik ooit gezien heb toen ik geamuseerd antwoordde : 'Als jij het zegt...'

Hij trok een gezicht en stak zijn hand naar me uit: 'klaar om te vertrekken?' Ik nam zijn hand en deed teken naar de deur: 'lead the way.'

De rit naar het restaurant was een korte en verliep grotendeels in stilte. Het was echter een ontspannen stilte, niet het ongemakkelijke soort dat je in deze situaties vaak tegenkomt. Hij glimlachte toen hij mijn reactie zag bij het binnengaan van het restaurant, dat ingericht was in een knusse, oude cottage stijl. We kregen een ruime tafel toegewezen en toen ik zag wat er op de kaart stond begon ik al helemaal te watertanden. 'De prins heeft goede smaak, zie ik,' zei ik en wreef over mijn buik. Job knikte bescheiden. 'Dat denk ik toch graag ja, ik hou wel van culinaire uitspattingen moet ik toegeven.'
'Dan zijn we met twee.'
Hij keek me even bedenkelijk aan. Zijn wijsvinger tikte tegen zijn lippen. 'Nu moet je me toch eens vertellen hoe je dat vorige keer heb klaargespeeld.'
Mijn gezicht veranderde bliksemsnel in één van vermoorde onschuld. 'Je verwacht toch niet dat ik mijn diepste geheimen hier zomaar aan jou ga vertellen op ons eerste afspraakje?' Ik legde een melodramatische nadruk op de woorden 'diepste geheimen'. Hij rolde geamuseerd met zijn ogen en zuchtte.

'Zeg mij liever eens hoe je die avond bij mij bent uitgekomen,' vroeg ik hem, 'zo opvallend was ik nu niet gekleed als je terugdenkt aan wat er rondliep, en de helft van mijn gezicht was verborgen, dus op de looks zal je je ook niet hebben kunnen baseren.'
Zijn gezicht kleurde een beetje. 'Ik wist wie je was.'
Mijn wenkbrauw ging de hoogte in, maar voor ik iets kon zeggen ging hij haastig verder. 'Denk nu niet dat ik een of andere stalker ben of zo, ik bedoel niet dat ik veel over je weet, maar ik heb je al verschillende keren gezien op feestjes. Je maat is er doorgaans ook altijd bij en die had ik die avond herkend, dus was het een vrij veilige gok ervan uit te gaan dat jij onder de kap schuilde.'

'Ach zo,' zei ik. Ik was niet kwaad door wat hij zei, enkel verbaasd. Iedereen die af en toe uitgaat in het milieu weet hoe klein dat wereldje kan zijn en je komt vaak dezelfde mensen tegen op feestjes. Job was echter duidelijk nog niet gerustgesteld.
'Ik weet nog de eerste avond dat ik je gezien heb. Je hebt toen een kennis van mij verleid en hem nadien gedumpt aan de bar.'
'Euh...' Ik probeerde me te herinneren waar hij het over had en hij glimlachte naar me.
'Maak je geen zorgen, het is niet echt iemand die ik leuk vind, die kerel denkt dat hij het centrum van de wereld is. Ik heb nog nooit zo hard gelachen met iemand die het deksel tegen zijn neus kreeg.'
Het was een vage herinnering, maar ik had een vermoeden dat ik wist waarover hij het had. Ik keek een beetje beschaamd. 'Tja, ik was niet echt in een vriendelijke bui, die avond en als ik me niet vergis verdiende hij het wel een beetje ja.'
'Ik vond het in ieder geval zeer amusant.' Ik grijnsde gemeen terug.
'Je hebt toevallig geen foto's van zijn gezicht toen hij besefte dat hij daar nog lang kon blijven staan?'
'Jammer genoeg niet nee,' zei hij met een knipoog, 'volgende keer zal ik zien dat ik ze heb.'

De avond vloog voorbij. We praatten honderduit, pikten in op elkaars verhalen en polsten achter interesses of desinteresses. Prins Job bleek geen domme jongen te zijn. Los van de informatie die hij gaf over zijn studies aan de universiteit, zag je het in zijn ogen, waar een intelligent lichtje in flikkerde. Je hoorde het ook aan de manier waarop hij sprak. Hij had een passie voor lezen en dat had hem dan ook van een zeer rijke vocabulaire voorzien over de jaren heen.

Toen het dessert werd voorgeschoteld keek ik verbaasd op. 'Zijn we al aan het dessert aanbeland? Jeezes, wat vliegt de tijd!' Ik keek hem beschuldigend aan, 'allemaal jouw schuld!'
Zijn wenkbrauw ging geamuseerd de hoogte in. 'Oh ja?'
'Absoluut,' zei ik, mijn neus ophalend, 'je bent veel te leuk, dat is het probleem.'
Hij bleef stil en dan, heel traag, werd hij lichtjes rood. IK HOU VAN BLOZENDE JONGENS!!!

Ik plaagde hem de rest van de avond nog wat met zijn rode wangen tot we uiteindelijk de rekening vroegen. In afwachting daarvan excuseerde hij zich nog even om naar toilet te gaan, en gaf hij mij de kans waar ik op gewacht had. Ik had geluk dat hij zijn portefeuille in zijn jaszak bewaarde en dat hij die jas op de stoel had laten hangen. Vliegensvlug haalde ik de portefeuille uit zijn jas en stopte een dichtgevouwen briefje in één van de gleufjes waar normaal bankkaarten horen te zitten. Niet veel later kwam hij terug en betaalden we de rekening.

Toen hij me uiteindelijk voor de deur van Aiden's huis afzette, had ik spijt dat de avond al voorbij was. Het was op dat ogenblik drie uur, dus je kan je inbeelden dat we tijdens het eten onze tijd genomen hebben. Ik sloeg mijn armen rond zijn hals en keek diep in zijn ogen.
'Bedankt voor deze leuke avond. Ik mag hopen dat je er zo nog in petto hebt?'
Ik voelde zijn armen rond mijn middel glijden. 'Ik ben een prins, ik heb vanalles in petto,' zei hij met een knipoog en kuste me heel voorzichtig op de lippen. Een korte, zachte kus. Niet vulgair, niet ordinair. Een prinsenkusje.

Ik wenste hem goeienacht en ging naar mijn kamer. Voor ik ging slapen stuurde ik hem nog een smsje:

Kijk in je portefeuile, Prins Job. xxx

Het zou nu niet lang meer duren voor hij dit las :

Job,

Ik kan niet in rijmen vatten,
niet in verzen,
niet in een gedicht
waarom ik je speciaal vind,
en m'n blozende gezicht
dat me verraadt
kan niet in zinnen vatten,
niet in woorden,
niet in taal
waarom ik je zo heerlijk vind.
Je verstand, je talent, jij helemaal.
Kon jij maar mijn blik inschatten
mijn gebaren en gedrag
dan zou je diep in mijn ogen alles lezen

jij mag lezen, ja jij mag

X

Bodi