De kleine prins (deel 2)

Er viel een korte stilte, waarin hij zijn hoofd op en neer bewoog. Ik vermoedde dat hij me in zich aan het opnemen was, voor zover dat ging met het doek voor zijn ogen. Ik kreeg gelijk, want zijn volgende vraag was : 'Wat moet jij eigenlijk voorstellen deze avond, als ik vragen mag?' Ik antwoordde niet direct en hij ging wat aarzelender verder. 'Ik bedoel, je vriend is vrij duidelijk te plaatsen, hij zit in dezelfde categorie als mij. Hoewel ik persoonlijk geen enorme fan ben van 'the phantom of the opera'.'

"Wat denk je dat ik moet voorstellen?" vroeg ik hem, mijn mondhoeken nu zelf in een mysterieus lachje trekkende. Het was leuk om te zien dat hij een lichte blijk van frustratie toch niet kon wegsteken. 'Ik haat het wanneer mensen me laten raden.' zei hij met een zucht. Ik beeldde me in dat hij daarbij met zijn ogen rolde.
"En die blinddoek zal er ook niet bij helpen, kan ik me voorstellen," voegde ik er met een grijns aan toe. Hij negeerde de opmerking en ik zag dat hij zijn best deed om meer details van me op te nemen.

"Euh... goh... Een huurmoordenaar? Een dief?" en met een sarcastisch toontje voegde hij er nog aan toe, "de prins der duisternis?"
"You wish," antwoordde ik met een glimlach, "nee, geen moordenaar. Eerder een dief."
"Dan heb ik goed geraden," constateerde hij voldaan.
"Inderdaad." antwoordde ik.
"En waarom precies een dief?"
Ik haalde mijn schouders op. "Waarom een dief?" Ik leunde voorover en grijnsde al mijn tanden bloot, "omdat ik graag dingen steel."
"En ben je goed in wat je doet?"
"Je moest eens weten."

Het gesprek had lang genoeg naar mijn zin geduurd. Op de dansvloer startte één van mijn favoriete nummers en ik zag dat als mijn teken om de locatie te veranderen.
"Uwe hoogheid," zei ik, terwijl ik zwierig recht stond en hem mijn hand aanbood, "ik denk dat we tijdelijk genoeg gepraat hebben. Mag ik deze dans van u?"
Hij legde zijn hand in de mijne en ik maakte een lichte buiging en een handgebaar dat hem duidelijk maakte dat hij de leiding mocht nemen. Hij trok me mee op zoek naar een podium waar nog wat plaats was.

Hij kon dansen, en hij had ook de durf om te dansen. Het was een leuke afwisseling. Hij nam de leiding en voor een keertje had ik daar geen problemen mee. Hij nam me soms vast en draaide rond me heen, maar nooit op een ordinaire manier. Aiden kwam op een ogenblik langs het podium en wierp me een blik die boekdelen sprak. Ik knipoogde naar hem terug, vergetende dat hij daar helemaal niets van kon zien met mijn kap op.

En toen kreeg ik een leuk idee. De prins had zijn armen rond mijn hals geslagen en danste tegen me aan. Ik kon me alleen inbeelden dat zonder de kap en de blinddoek we elkaar recht in de ogen zouden staren. Zijn prinsenvest hing open en mijn hand glipte in de kleine binnenzak, waar zijn gsm zat. Het was een klein ding en eenvoudig te verbergen in de palm van mijn hand. Ik deed teken dat ik even naar het toilet moest en liet hem daar staan. Het was een openklapbare gsm. Ideaal voor wat ik van zin was. Zo snel als ik kon voegde ik mijn nummer bij zijn contactpersonen toe onder de naam 'Dief'. Daarna schreef ik op een klein kaartje, 'nu je mijn nummer hebt, kan je mij je naam sturen. xxx D.' ervan uitgaande dat de 'D' hem wel op het goede spoor zou brengen in zijn telefoonboek.

Niet veel daarna ging ik terug. Op dezelfde manier als ik zijn gsm gestolen had, stak ik hem weer op dezelfde plaats terug. Ik moet toegeven dat ik me vrij voldaan voelde op dat moment, en lichtjes high was van de adrenaline die door mijn aderen stroomde. Toen hij na een tijdje aanstalten maakte om naar huis te gaan, liep ik hem nog even mee naar de uitgang. Hij gaf me een knuffel en een voorzichtige kus op de wang.
"Tot de volgende keer dan maar?" vroeg hij me.
Ik glimlachte alleen maar en hij vertrok.
"Daar kan je zeker van zijn." zei ik toen hij buiten gehoorsafstand was.