Verlies
Is het altijd zo tergend stil
Als je sterven wil
In de kiem gesmoord, de pijn
Met wijn bloedrood vermoord
Nu mijn alles werd ontnomen
Door iets of iemand, ongehoord
En toch nog wachten
Echt gestoord.
Gaat het altijd zo traag en tergend
Je bent niet meer
Niets, niks noch nergens
Gehad, en nu nooit meer
Om gevoelens weg te spoelen
Te verdrinken, nooit verwoord
En steeds maar blijven wachten
Mensen, echt gestoord.
Er zijn weinig wereldse zaken die mij echt raken. De wereld is een poel van verderf en vele mensen maken zich graag wijs dat we een ras zijn dat ver geëvolueerd is en dat de kennis heeft om zich beschaafd en ethisch te gedragen.
Wel, ik geloof daar niet in.
Onze huizen bieden de schuilplaats om ons te gedragen zoals we willen en als de façade van de voorgevel uiteindelijk wegvalt is de situatie vaak meer dan schrijnend. Hoeveel kinderen worden er niet mishandeld zonder dat iemand het ooit te weten komt. Hoeveel mensen worden vastgehouden tegen hun wil, of moeten zich wenden tot wanhoopsdaden om te overleven, of net niet, omdat ze niet meer in hoop geloven.
Toen ik in mijn vorige post over geloof en overtuiging sprak ben ik misschien vergeten vermelden dat ik ervan overtuigd ben dat in elke mens iets goeds en iets slechts schuilt. Als het om jeugd gaat, is iedereen ervan overtuigd dat kinderen onschuldig zijn en ze staan symbool voor hoop en alles wat goed is in de wereld. Ze zijn fragiel en breekbaar en moeten de wereld nog volledig ontdekken.
Ikzelf ben iemand die het beste probeert te vinden in iedere persoon die ik ken, vooral mensen die jonger zijn dan mij. Ik probeer die kant in hen ook aan te moedigen en ik weiger te geloven dat er kinderen zijn die geboren worden met enkel slechte en kwaadaardige bedoelingen.
Dat was tot einde vorige week. Toen nog maar eens bewezen werd hoe beschaafd deze wereld wel is. Een jonge knaap van twintig die zonder te verpinken pasgeboren baby's vermoord. Zonder waarschuwen, zonder voorwendsel, zonder reden.
Wat is de trigger die iemand verandert in een meedogenloze machine? En misschien een vraag die nog veel belangrijker is. Hoeveel jongeren lopen er op deze wereld nog rond als een tikkende tijdbom?
Ik lees geen kranten meer, en ik kijk ook niet meer naar het nieuws. Dat is al enige tijd zo. De media is een op bloed beluste machine geworden en de wereld is verbaasd dat vele jongeren en oudere mensen vaker en vaker te kampen hebben met zelfmoord neigingen en zware depressies. Wel ja, als je elke dag met je neus op foto's van stervende mensen, mishandelde kinderen, zinloze oorlogen wordt gedrukt, dan lijkt me dat een vrij normale reactie.
Vandaag won mijn nieuwsgierigheid het dan toch en ik las het artikel over de twintig jarige jongen in de krant. Ze hadden hun werk goed gedaan, allemaal getuigenissen die exact zeggen wat het volk wil horen. 'Hij was een rare.' en hier en daar nog een subtiele verwijzing ook naar hoe hij graag geweldadige spelletjes speelde en films zag.
Wel mijn beste media. Hij mag dan een rare geweest zijn, maar als je ziet hoe jullie het nieuws brengen, dan zou ik op de eerste plaats niet wijzen naar gewelddadige films en computer spelletjes, maar eerst en vooral naar jullie zelf. Want het nieuws is veel gewelddadiger dan veel films of computer spelletjes. Jullie zouden alles doen voor de foto van een stervende celebrity. Jullie kennen geen waarden of moralen meer, enkel sensatie. En die drang naar bloed en sensatie is exact het beeld dat jullie naar onze jongeren sturen. Jullie moesten beschaamd zijn om zelf nog met een vinger te durven wijzen naar iemand.
Bij deze zal je al wel doorhebben dat vorige week ik mij wel degelijk iets heb aangetrokken van de wereldse gebeurtenissen, namelijk de vreselijke gebeurtenissen die plaats vonden in sint gillis dendermonde. Ik wil al mijn steun uitsturen naar de slachtoffers van dit drama, niet alleen de ouders van de vermoorde kinderen maar ook naar de ouders van de dader. Die mensen moeten eveneens een hel doormaken. Ik wil dan ook het gedicht aan het begin van deze post opdragen aan alle mensen die geraakt zijn door dit drama.
Gevoelens van machteloosheid maken je gek, en wanhoop is een gapend gat dat je steeds vaker probeert op te slorpen in deze donkere wereld. Maar onthoud dat er ook nog licht is in deze wereld. Je vindt ze op speciale plaatsen, in speciale mensen en als je diep zoekt ook in jezelf. Het enige dat je moet doen is het laten schijnen.
Bodi Out.
Is het altijd zo tergend stil
Als je sterven wil
In de kiem gesmoord, de pijn
Met wijn bloedrood vermoord
Nu mijn alles werd ontnomen
Door iets of iemand, ongehoord
En toch nog wachten
Echt gestoord.
Gaat het altijd zo traag en tergend
Je bent niet meer
Niets, niks noch nergens
Gehad, en nu nooit meer
Om gevoelens weg te spoelen
Te verdrinken, nooit verwoord
En steeds maar blijven wachten
Mensen, echt gestoord.
Er zijn weinig wereldse zaken die mij echt raken. De wereld is een poel van verderf en vele mensen maken zich graag wijs dat we een ras zijn dat ver geëvolueerd is en dat de kennis heeft om zich beschaafd en ethisch te gedragen.
Wel, ik geloof daar niet in.
Onze huizen bieden de schuilplaats om ons te gedragen zoals we willen en als de façade van de voorgevel uiteindelijk wegvalt is de situatie vaak meer dan schrijnend. Hoeveel kinderen worden er niet mishandeld zonder dat iemand het ooit te weten komt. Hoeveel mensen worden vastgehouden tegen hun wil, of moeten zich wenden tot wanhoopsdaden om te overleven, of net niet, omdat ze niet meer in hoop geloven.
Toen ik in mijn vorige post over geloof en overtuiging sprak ben ik misschien vergeten vermelden dat ik ervan overtuigd ben dat in elke mens iets goeds en iets slechts schuilt. Als het om jeugd gaat, is iedereen ervan overtuigd dat kinderen onschuldig zijn en ze staan symbool voor hoop en alles wat goed is in de wereld. Ze zijn fragiel en breekbaar en moeten de wereld nog volledig ontdekken.
Ikzelf ben iemand die het beste probeert te vinden in iedere persoon die ik ken, vooral mensen die jonger zijn dan mij. Ik probeer die kant in hen ook aan te moedigen en ik weiger te geloven dat er kinderen zijn die geboren worden met enkel slechte en kwaadaardige bedoelingen.
Dat was tot einde vorige week. Toen nog maar eens bewezen werd hoe beschaafd deze wereld wel is. Een jonge knaap van twintig die zonder te verpinken pasgeboren baby's vermoord. Zonder waarschuwen, zonder voorwendsel, zonder reden.
Wat is de trigger die iemand verandert in een meedogenloze machine? En misschien een vraag die nog veel belangrijker is. Hoeveel jongeren lopen er op deze wereld nog rond als een tikkende tijdbom?
Ik lees geen kranten meer, en ik kijk ook niet meer naar het nieuws. Dat is al enige tijd zo. De media is een op bloed beluste machine geworden en de wereld is verbaasd dat vele jongeren en oudere mensen vaker en vaker te kampen hebben met zelfmoord neigingen en zware depressies. Wel ja, als je elke dag met je neus op foto's van stervende mensen, mishandelde kinderen, zinloze oorlogen wordt gedrukt, dan lijkt me dat een vrij normale reactie.
Vandaag won mijn nieuwsgierigheid het dan toch en ik las het artikel over de twintig jarige jongen in de krant. Ze hadden hun werk goed gedaan, allemaal getuigenissen die exact zeggen wat het volk wil horen. 'Hij was een rare.' en hier en daar nog een subtiele verwijzing ook naar hoe hij graag geweldadige spelletjes speelde en films zag.
Wel mijn beste media. Hij mag dan een rare geweest zijn, maar als je ziet hoe jullie het nieuws brengen, dan zou ik op de eerste plaats niet wijzen naar gewelddadige films en computer spelletjes, maar eerst en vooral naar jullie zelf. Want het nieuws is veel gewelddadiger dan veel films of computer spelletjes. Jullie zouden alles doen voor de foto van een stervende celebrity. Jullie kennen geen waarden of moralen meer, enkel sensatie. En die drang naar bloed en sensatie is exact het beeld dat jullie naar onze jongeren sturen. Jullie moesten beschaamd zijn om zelf nog met een vinger te durven wijzen naar iemand.
Bij deze zal je al wel doorhebben dat vorige week ik mij wel degelijk iets heb aangetrokken van de wereldse gebeurtenissen, namelijk de vreselijke gebeurtenissen die plaats vonden in sint gillis dendermonde. Ik wil al mijn steun uitsturen naar de slachtoffers van dit drama, niet alleen de ouders van de vermoorde kinderen maar ook naar de ouders van de dader. Die mensen moeten eveneens een hel doormaken. Ik wil dan ook het gedicht aan het begin van deze post opdragen aan alle mensen die geraakt zijn door dit drama.
Gevoelens van machteloosheid maken je gek, en wanhoop is een gapend gat dat je steeds vaker probeert op te slorpen in deze donkere wereld. Maar onthoud dat er ook nog licht is in deze wereld. Je vindt ze op speciale plaatsen, in speciale mensen en als je diep zoekt ook in jezelf. Het enige dat je moet doen is het laten schijnen.
Bodi Out.
Posts
2 opmerkingen:
Je gedicht voor de slachtoffers is heel mooi,
de reactie van woede en onbegrip is ook zeer begrijpelijk. Die heeft iedereen wel gehad, denk ik.
Waarom je echter deze gebeurtenis als sprinkplank gebruikt om de media aan te vallen, is me niet echt duidelijk. Akkoord, de media kan al eens de waarheid verdraaien en zoekt vaak sensatie, maar stel je eens voor wat het zonder de media zou zijn? Dan hadden we vast niet gehoord dat zoiets was gebeurd, en dan zou de nationale opdoffer (want dat was het wel) ook niet zijn gebeurd. De media heeft een heel belangrijke rol in de levens van alle mensen. Wat zij doen is in 90 procent van de gevallen met allerbeste bedoelingen en dat is: de mens ontnemen van onwetendheid, betwistbare zaken aan de tand voelen en mensen de lof of de afkeer geven die ze verdienen.
Daar ga ik niet mee akkoord. De media is wel degelijk sensatiebelust en schept een totaal onwerkelijk beeld van wat er echt in de wereld speelt. Dit is een fenomeen dat de laatste tien jaar steeds erger is geworden.
De taak van de media is het nieuws mee te delen en niet het op te blazen en verkeerde ideeën in de hoofden van de mensen te stoppen. Zo heb ik mij mateloos geërgerd aan de affaire van Kevin Bolle. Wat er gebeurd is is al erg genoeg, is het dan echt nodig dat dit dag in dag uit meerdere malen herhaald wordt. Om nog maar te zwijgen over 'de economische crisis'. Het maakt de mensen gek. Over Gaza hoor je dan echter opeens niets meer. 't Is totaal subjectief geworden en gezond lijkt mij dit niet.
Nu ja.. dat is mijn mening
Een reactie posten