Dag 5 : Someone to call my lover

De volgende morgen ontwaakte ik met een heerlijk gevoel van kinderlijke anticipatie. Uitstapdag! Aiden en de anderen hadden er duidelijk evenveel zin in als mij. Aan het ontbijt begonnen we de dag al vol te plannen met dingen 'die we zeker gedaan moesten hebben'.

De uitstap ging naar Arcachone, een idyllisch kuststadje op een uurtje rijden van waar wij zaten. In afwachting op de bus had ik me nog even in een hangmat onder de - nu nog - schaduwrijke bomen gelegd. Slecht idee.

Ik weet niet of jullie ervaring hebben met de dennenappels in Frankrijk, maar op sommige plaatsen worden die ongeveer zo groot als volwassen pot choco. (die van nutella van 1kg of zo) Nu goed, lig ik daar dus braaf en rustig nog wat te soezen wanneer ik vlak naast mijn hoofd een immense plof hoor en - mij een ongeluk verschietend - uit de hangmat spring.

Een JOEKEL (ja dat is dialect, en nee in dit geval spreek ik niet over borsten) van een dennenappel miste mijn hoofd op 5 cm en viel in de hangmat. Ik zweer dat het ook echt het geluid maakte van een vallende bom, zij het iets minder luidruchtig. 'fiiiiiiiiiw' *plop* Aiden ging neer toen hij mijn geschrokken gezicht zag en ook Alex die net uit zijn tent tevoorschijn was gekomen en het tafereel had gezien kon zijn glimlach niet onderdrukken. Ik stak koeltjes mijn tong uit naar allebei.

Toen de bus eindelijk daar was, kwam het uit dat onze begeleider geen woord Frans sprak. Iets wat ik een hele prestatie vind als je voor drie maanden kampen gaat begeleiden in … oh ja… Frankrijk. Nu goed, geen probleem, Aiden en Bodi hebben duidelijk nog toekomst in de monitor wereld mocht al het andere falen. Na de chauffeur te hebben uitgelegd wat nu precies de bedoeling was en vervolgens de (wannabe) monitor te hebben uitgelegd wat de bedoeling van de chauffeur was konden we eindelijk vertrekken.

Alex plaatste zich naast mij in de bus terwijl hij een beetje onwennig keek naar Aiden, Joy en Joran. Aiden wist het ijs na tien minuten echter volledig weg te breken door een vreselijk overdreven imitatie op Joran uit te proberen van mijn kus met Alex de eerste dag. Enkele mensen in de bus keken een beetje raar naar de bank achteraan. Alex was er één van. Na een tijdje een bedenkelijk gezicht te trekken keek Aiden hem recht in zijn gezicht en vroeg met grote twijfel in zijn stem 'was dat nu echt ZO geweldig? '

Hij kon niet snel genoeg wegduiken om mijn vuist te ontwijken die heerlijk hard op zijn been terecht kwam. Ik keek hem gemaakt kwaad aan, wat enorm komisch blijkt te zijn, want rondom ons werd er hartelijk gelachen met zijn opmerking. Ook Alex deed mee en verbaasde zowel mij als Aiden met zijn bliksemsnelle antwoord. 'Zo kan het inderdaad niet fijn zijn nee, maar die imitatie trok dan ook op niets.' Hij zei het met een gemene grijns en Aiden stond met zijn mond vol tanden. Dat was het moment dat Alex voor Aiden deel van de groep was. De busreis werd hoe langer hoe vrolijker en eindigde abrupt toen de chauffeur ons afzette voor een immens casino.

De dag vloog voorbij. We deden alle winkeltjes, en verkenden heel het dorpje. Wandelden langs de zee, aten ijs en reden zelfs op een paardenmolen. Alex voelde zich duidelijk op zijn gemak en hij week van heel de dag niet van mijn zijde. Hij praatte honderduit en bleek al even veel talent te hebben om te kibbelen met Joy en Aiden als ik.

Na een overheerlijk avondmaal aan een restaurantje op het smalle strand, keerden we voldaan terug naar het rendez-vous punt. Het grote casino zag er enorm aanlokkelijk uit om binnen te gaan, maar aangezien we alle vijf er als absolute toeristen uitzagen en die plaatsen doorgaans een vrij strikte dresscode hebben besloten we het voor bekeken te houden.

We waren allemaal doodmoe. De terugreis in de bus verliep dan ook een heel pak stiller dan in de heenreis. Alex lichaam lag voelbaar tegen het mijne en zijn hoofd knikkebolde tegen mijn schouder en Aiden gaf me een stille knipoog toen onze blikken kruiste. Ik lachte naar hem en keek naar de slapende jongen op mijn schouder. Ik verzette met tegen de drang om met mijn hand door zijn haren te gaan. Aiden zat in dezelfde situatie met Joran.

Het was Joy die het moment doorbrak. Ze lag de bank achter ons te slapen en Aiden en ik wisten niet wat we hoorden toen er zacht gesnurk uit haar richting kwam. We hebben haar laten slapen. Lang leve digitale camera. J Die beelden zijn goud waard.

Terug thuisgekomen begeleide ik een half slapende Alex naar zijn tent. Hij zag er te schattig uit. Ik gaf hem een snelle kus op de wang voor ik vertrok. Ik weet niet of hij het nog geweten heeft.

Bodi Out.