Let it Snow, Let it Snow, Let it Snow...

Wat een geweldig weekend vorige week! Sneeuw sneeuw sneeuw! Laten we hopen dat het een generale repetitie was voor kerst want ik word vreselijk happy van sneeuw. Ik verlang nu al naar de skivakantie die Aiden en ik geboekt hebben met een paar vrienden de eerste week van de paasvakantie.

Toen ik zaterdagmorgen wakker werd, was het aanvankelijk een teleurstelling om op te staan. Ik had op het weerbericht gehoord dat het ging sneeuwen en had daarbij gehoopt op een stralend witte ontwaking. Die bleef jammer genoeg uit. Het gras in de tuin had een klein laagje rijm, maar veel wit was er niet te bespeuren.

Bij gebrek aan activiteit, poetste ik mijn tanden dan maar en nam een korte douche. Aiden sliep nog en ik besloot van hem wakker te gaan maken met ontbijt op bed. We amuseerden ons terwijl met het spelen van alle kerstcd's die we konden vinden. Ik ben geen fan van kerstmuziek, maar er zijn toch enkele uitzonderingen op de regel :
- my kind of x-mas - Christina Aguilera
- Formidabele Kerstmis - Xavier de Baere
- Jingle bell rock (zie home alone 1)

Het eerste is echt een geweldige cd en één van de weinige waar ik met genot naar durf luisteren in de kerstperiode. Toch was het super gezellig toen het buiten begon te sneeuwen terwijl er kerstklokjes door de boxen klingelden. We besloten dan maar van ons warm in te duffelen en een lange wandeling te gaan maken.

Ondertussen werd het sneeuwtapijt dikker en dikker. Wat mag je zeker niet vergeten als het sneeuwt? Natuurlijk een sneeuwballen gevecht, wat al vrij vroeg van start ging. Aiden wist er eentje recht in mijn gezicht te gooien en ik zette het hem betaald door er eentje in zijn kraag te duwen onder al zijn warme kleren. HAHA! Serves him right. Toen we op een groot veld aankwamen waar wonderbaarlijk genoeg nog niemand de sneeuw had aangeraakt, leek het een leuke uitdaging om een zo groot mogelijke sneeuwman te maken. Er was sneeuw genoeg voor handen en de kwaliteit was ideaal.

We slaagden maar gedeeltelijk in ons opzet. Sneeuwballen rollen was makkelijk, de sneeuw kleefde perfect. Maar die dingen opeen stapelen dat is andere koek. Ok, toegegeven, we hadden de grootte misschien iets te optimistisch ingeschat. Dus kreeg Aiden het lumineuze idee om een sneeuwman te maken die neerlag, wat het stapelprobleem uitschakelde. We hadden ondertussen enkele zaken bij elkaar gezocht om hem een neus en ogen te geven. Ik kreeg de slappe lach toen Aiden 'de neus' in de verkeerde bol stak. Maar echt tot ik er buikpijn van had.

Al bij al hebben we een vrij schunnige sneeuwman achtergelaten. We hebben nog getwijfeld van hem een partner te maken, maar daarvoor hadden we niet genoeg sneeuw meer voor. Toen we terug thuis kwamen waren we allebei verkleumd van de koude. Onze wangen en neuzen zagen rood en mijn handen waren al richting paars aan het gaan. Oplossing? Warme sjokomel en een openhaard!!!

De nacht is voor mij het mooiste sneeuwmoment. De zon is weg, maar er hangt toch zo een lichtgevende gloed. Een beetje magisch, zeker als de maan zich dan nog eens even laat zien.
Ik sliep geweldig die nacht. Zondag heb ik wat voor school gewerkt.

Om af te sluiten vandaag toch even één van de mooiste gedichtjes ooit geschreven door Toon Hermans meegeven:

Ik hou van jou, ik hou van jou,
een dag, een jaar, een eeuw.
Ik weet dat liefde lente is
maar ook een beetje sneeuw.

Bodi Out.

When I need you...

Hey allemaal! Het is weer een tijdje geleden dat ik nog iets geschreven heb. School begint meer en meer tijd op te eisen nu de examens toch langzaam maar zeker naderen. Dat wil zeggen dat ik saaie tijden tegemoet ga, en jullie waarschijnlijk een tijdje minder boeiende zaken ga kunnen vertellen.

De afgelopen week was niet bijster boeiend. Maar de week daarvoor was geweldig! Zoals jullie nog wel weten van mijn laatste post zat Aiden in Londen. Waar ik de eerste week mij op mijn kamer had gestort, belandde ik de tweede week in een routine van 'opstaan - school - vervelen - slapen'. Dat was twee weken terug, deze er niet bij gerekend. De dagen na mijn laatste post, kreeg ik het echt moeilijk. Alles om mij heen was veel te stil en zo vreemd leeg. Aiden had er ook last van, het aantal telefoontjes van uit Londen steeg gevoelig die week.

Toen ik die vrijdagavond zuchtend aan de tafel zat was het Vera die de stilte doorbrak. 'En als je nu eens naar Londen gaat en hem verrast?' Ik was direct verkocht. Het idee was zo eenvoudig dat ik mezelf mentaal even terechtwees dat ik daar zelf wel had mogen op komen. Ik heb diezelfde avond nog mijn reistas ingepakt. Timing zou cruciaal worden. Ik had zaterdag om in Londen te geraken en moest Aiden ten laatste tegen zondag middag gevonden hebben. Anders zat hij in België en ik in Londen, wat niet echt een verbetering van de situatie zou zijn geweest.

Bij gebrek aan plaats op de trein, besloot ik de ferry te nemen. Die is minder duur en dat gaf me ook de kans om nog eens vier uur te genieten van de zilte zeelucht. Dat liep echter iets minder aangenaam dan ik verwachtte. De wind was om te snijden en zelfs met een sjaal en muts was het niet echt aan te raden om buiten te gaan staan. Het water was ook bijzonder woelig, waardoor meerdere mensen te kampen hadden met zeeziekte. Mijn maag is niet snel van streek, maar na vier uur was ze toch ook blij om terug vaste voet aan wal te kunnen zetten. Het was rond elf uur op dat moment.

De rit naar Londen was traag. Ik had het adres van zijn hotel en ik wist ongeveer hoe Aiden's dagplanning er uit zag voor die dag. Toen ik aankwam aan het hotel was het ruim één uur en ik rammelde van de honger. Aiden zat op dat moment in London Tower als ik zijn planning mocht geloven en zou nadien tijd vrij krijgen om te gaan winkelen. Ik besloot van eerst mijn honger te stillen en mij dan naar Harrods te laten rijden. Ik wist dat hij daar zeker naartoe zou gaan.

Het is bijna angstaanjagend hoe goed we mekaar kennen. Ik stillde mijn honger in een klein maar knus eetcaféetje en begaf me nadien naar één van de meest fabuleuze winkels waar ik ooit ben geweest. Ik was er tien minuten voor Aiden's schema aangaf dat hij vrije tijd zou krijgen. Ik stelde me tactisch maar verdekt op en nam alles om me heen in me op. Geloof me of niet, nog geen twintig minuten later wandelde hij binnen samen met een vriendin. Ik volgde hen voorzichtig en hoorde mijn naam vallen en souvernirs, wat me deed glimlachen.

Ik volgde hen over de verschillende verdiepingen en zag hem verschillende spullen aanwijzen en vastnemen. Tot hij uiteindelijk halt hield met haar bij een reeks van speciale puzzels. Ik ben namelijk dol op dingen zoals rubix kubus, puzzels met VEEL stukjes en zo voort... Hij twijfelde echter duidelijk wat hij zou meenemen. Toen hij op een bepaald ogenblik twee dingen in zijn handen had en aan het meisje vroeg 'Welke zou jij nemen?' zag ik mijn kans schoon. Ik kwam nonchalant tussen hen staan en nam een derde uit de rekken. 'Deze wil ik al lang hebben, eigenlijk.'

Zijn gezicht was kostelijk. Hij keek me even aan alsof hij een spook zag en liet dan bijna de twee dingen uit zijn handen vallen van het schrikken voor hij me rond de hals vloog. Ik maakte een mentale notitie dat ik Vera nog moest bedanken voor haar geweldige idee. We spendeerden de middag verder samen al shoppend door Londen. Het was die avond dat we besloten om een weekje langer te blijven. Aiden zag er geen kwaad in om een weekje school te skippen (en ik ook niet) en we waren hier nu toch. Dus regelden we een trip naar een klein kuststadje in de buurt van Cornwall. Zo een stadje met het typische rotsachtige uiterlijk dat je vaak op tv ziet. Grote grasvlakten en druilerig weer.

De plaatselijke bevolking was bijzonder vriendelijk en we maakten al snel kennis met de vrouw die de bed & breakfast uitbaatte. Na een eerste nacht daar en een typisch engels ontbijt verkenden we de omgeving een beetje en praatte bij. Dat vulde bijna een volledige dag, raar maar waar. De dag nadien zijn we een hele tocht gaan maken te paard. Aiden is al sinds kleinsaf dol op de beesten dus hij amuseerde zich kostelijk. Ik daarentegen heb menig angsten uitgestaan die dag. Met een auto kan ik rijden, maar mijn paard liet zich niet zo graag besturen wat voor nogal veel hylarische situaties zorgde (voor Aiden dan toch).

We kwamen die avond doodmoe thuis. Het weer was guur en koud geweest de hele dag en had ons samen met de dagtocht volledig uitgeput. Ik zal nooit vergeten hoe goed de douche voelde die ik die avond nam. Samen met Aiden ben ik daarna de zetel ingekropen voor het haardvuur en het duurde niet lang voor we alletwee sliepen.

De overige dagen hebben we vooral geluierd. Helemaal uitgewaaid en volledig uitgerust zijn we terug thuis gekomen. Volledig klaar voor de zware periode die er (weeral) aankomt. Wat is het leven toch mooi.

Dromerige Bodi Out.

Dead is the new Alive

Heb ik een fijne week achter de rug, man man. Noem me knetter, maar ik ben iemand die graag zijn kamer opruimt. Niet op de manier dat ik het graag met regelmaat doe, maar op de manier dat je het laat escaleren tot op een punt waarvan je denkt 'God, wat ben ik een varken, het wordt hoog tijd dat ik eens orde schep in de chaos' en er dan een lekker namiddagje rommelen van maakt. Met Aiden die weg was en mijn liefdesleven een even grote puinhoop als mijn kamer leek het mij dan ook een goed idee om er nog eens werk van te maken.

Aangezien ik niets beters te doen had heb ik het klusje dan maar heel de week laten aanslepen, wat resulteerde in een week van afwisselend naar de les gaan en me gezellig opsluiten op mijn kamer. Vera, Aiden's moeder verwende me door op regelmatige tijdstippen een plateau vol lekkernijen naar de kamer te brengen.

Misschien even verduidelijken. Zoals jullie misschien nog herinneren uit één van mijn eerste posts zijn mijn ouders gescheiden. Daar komt dan nog bij dat, ondanks het feit dat mijn echte ouders elkaar niet (meer) kunnen luchten of zien, ze wel over één ding volledig akkoord gaan met elkaar en dat is namelijk mijn 'levensstijl', zoals mijn vader het altijd noemde, en hoe hard die wel niet deugd.

Anyway, om een lang verhaal kort te maken. Na veel getouwtrek leek het Aiden beter om permanent bij hem in te komen wonen. Zijn ouders wisten van de situatie af en aangezien ik op dat moment al vriend aan huis was hebben ze mij met open armen geadopteerd. Ik had geen last meer van continue ruzies. Mijn ouders konden verder blijven doen zoals ze bezig waren. Ze storten maandelijks wat ze verplicht zijn om te betalen en verder hoeven ze zich om mij (en ik om hen) geen zorgen meer te maken. Kortom, iedereen gelukkig.

Om terug te komen op mijn puinhoop, ik betwijfel dat de meeste van jullie plezier beleven aan het opruimen van je kamer, maar ik dus wel. Ik vind dat enorm gezellig. Het weer was er in ieder geval ideaal voor. Met een slechte joggingbroek aan en een stapeltje foute oude cd's van begin de jaren negentig om op te shaken ging ik dan ook vlijtig aan het werk.

Je kan nu denken, hoe heb je daarin godsnaam een week tijd in kunnen steken. Wel, laat ik even de kamer beschrijven. Om te beginnen, dat ding is GROOT. Als je binnenkomt heb je langs de ene kant een hele muur die bestaat uit ingemaakte kasten en langs de andere kant een bescheiden bureautje (waar ik amper aan zit), mijn fantastische dubbelbed en vlakbij de raam nog een laag tafeltje met twee grote zitzakken om heerlijk niets in te doen. Voeg daar nog een hele hoop van kleren, verfrommelde papieren, stukken cursus, boeken, cd's en dvd's... aan toe, en je hebt een beeld van mijn kamer avant la nettoyage.

Dan moet ik er misschien ook nog bij vertellen dat ik vrij nostalgisch ben en dat ik naast de bergen kleren die ik heb (because we want to look fab lol), ook nog allemaal zaken bijhoud die in zekere zin speciaal zijn geweest voor mij. Kaartjes, of hangertjes, of ... je weet wel wat ik bedoel. Prullen.

Uiteraard, kan je niet zomaar alles gaan oprapen en wegleggen, oh nee. Je moet alle kasten systematisch uitladen, je moet alles nog eens terug doornemen, dubbelchecken welke dingen er weg mogen en welke niet en dat voor elke kast en elke schuif, inclusief de rommel in de kamer. Vandaar zoals ik dus al zei, een weekje werk. Het had dan ook exact het effect waar ik op gehoopt had, aangezien je door alles terug door te nemen ook allemaal leuke herinneringen terug oprakelt van vroeger.

Zo was er de allereerste foto van Aiden en mij die ik heb teruggevonden. Zes jaar waren we daar en god wat zagen we er ondeugend uit. Ik hield de foto naast een veel recentere foto van ons twee en god, wat zagen we er daar ondeugend uit. Sommige dingen veranderen gewoon niet. Door alle herinneringen terug op te rakelen werd het gemis van Aiden iets minder groot, maar nu ik dit aan het schrijven ben en het al meer dan een week geleden is dat ik hem gezien heb, begin ik het toch te voelen. En ik duidelijk niet alleen, er is een opvallende stijging in telefoontjes naar Londen en van Londen naar Antwerpen en er is nog een volle week te gaan. Maar goed, we overleven het wel zeker.

De voorlaatste dag van mijn extreme make-over (room edition) kreeg ik telefoon van Jessy. Jessy is een vriendin van mij die ik ondertussen ook al enkele jaren ken, maar iemand die ik maar heel sporadisch zie. Ze studeert voor grimeuse en is enorm goed in wat ze doet, waardoor ze heel vaak in het buitenland zit en ik haar dus voornamelijk virtueel te horen krijg. Maar op dat moment was ze in België en ze had uitnodigingen voor een halloween party ergens in Gent voor zaterdagavond. De dresscode was 'verkleed' en ze vroeg me of ik zin had om mee te gaan en of ze haar creativiteit mocht botvieren op mij voor het verkleedpartijtje.

Ik zei onmiddelijk ja. Ze had me ooit een keer helemaal omgevormd tot 'the mask' en ze was nog zo geweldig geweest om dat gele pak dat hij draagt in de film te laten maken voor mij. Ik kan je verzekeren: dat was een ZALIGE avond. Die zaterdag ik dus tegen de middag naar daar, waar we zeker anderhalf uur bezig geweest zijn met te bepalen wat ze van mij ging maken. Het was tenslotte een haloween thema, dus het moest een beetje luguber zijn, maar langs de andere kant wou ik ook niet met de typische 'kijk ik ben een bloederig monster'-look aankomen.

Uiteindelijk zijn we gesetteld voor een soort van gothic vampier look, maar dan stijlvol. Ietsje strakker en de drama iets meer ingetogen. Een strak zwart kostuum met donkerrode voering binnenin en een lange zwarte wandelstok en een paar tanden om u tegen te zeggen. Kortom, ik voelde me geweldig toen ik met haar als femme fatale aan mijn arm het feestje binnen wandelde.

Weet je, iedereen heeft een donker, duister kantje in zich. Zo dat stukje van jezelf dat heerlijk gemeen is, ijskoud en een beetje gevaarlijk. Dat van mij heeft die avond echt de vrije loop gekregen terwijl ik me inleefde in mijn rol. Zeker toen een of andere gast dacht dat hij kans bij mij maakte. Heb ik die even op zijn plaats gezet.

Verkleed als Wolverine had ik hem die avond al regelmatig naar mij zien staren van de overkant van de zaal. Hij zat ook duidelijk in zijn rol, hij was er alleen niet zo goed in. Ik haat mensen die denken dat ze op mij kunnen jagen. Er zijn er maar heel weinig die daarvoor toelating krijgen van mij en hij was er NIET één van.

Na een kleine twee uur had hij 'onopvallend' de zaal overgestoken en stond hij zo fier als een gieter naast mij te dansen op het podium. Jessy kwam niet meer bij van het lachen. Ik negeerde hem straal en gaf hem mijn 'ijskoude' signalen, maar blijkbaar was elke vorm van bevestiging dat hij uberhaupt bestond een aanmoediging.

Op het einde van de avond heb ik dan maar de rollen even omgedraaid, ik begon met hem te dansen en liet het effect van mijn geaccentueerde ogen op hem los. Daarna heb ik hem al flirtend mee naar de bar genomen voor een drankje. Ondertussen was Jessy de jassen al gaan halen. Toen heb ik gezegd dat ik even naar toilet moest en ben met haar vertrokken. Ik moet weer glimlachen als ik eraan terug denk.

Bodi Out.