In Search of Sunrise

Valentijn. Vreselijke tijd van het jaar. Het economisch uitmelken van liefde, hoe typisch menselijk. Deze keer was het toch anders. Dat het afspraakje net op valentijn viel, kon je een ongelukkig toeval noemen. Maar gewoon het concept, gezellig gaan eten met een leuke jongen die duidelijk interesse toonde en waarin mijn interesse duidelijk gewekt was.

Het voelt raar, maar niet in een negatieve zin. Het is leuk om gewild te zijn, om aandacht te krijgen die niemand anders krijgt. Als single leer je met dat gebrek omgaan. Tenminste, dat heb ik toch gedaan. Ik vind het niet per se erg om single te zijn, maar ik mis soms wel iemand om alles mee te delen. Ik weet die gevoelens goed te onderdrukken en ik heb in Aiden natuurlijk een zeer goede bron van vriendschap die de eenzame periodes een beetje verzacht. Maar het blijft een gemis, of je het gevoel nu negeert of niet.

Ik maakte mij op mijn gemak klaar die avond. De dresscode die ik zelf mocht bepalen viel uiteindelijk op 'casual shique'. Een kostuum leek me te stijf. Een eenvoudige broek en t-shirt leek me te los. Het eindresultaat bestond uit een donkerblauwe geklede jeans met daarboven een wit hemd en een bruine vest. Niets extreem fancy, gewoon iets dat goed bij me paste en waar ik me comfortabel in voelde.

Hoewel ik graag zelf mijn bewegingsvrijheid in de hand houd, had hij me toch weten overtuigen om mij af te halen met de wagen. Wat positief was, want dan kon ik een glaasje meer drinken, maar wat tevens negatief was, want dan kon ik een glaasje meer drinken. (:p) Terwijl ik me nog een laatste keer liet goedkeuren door Aiden ging de bel. Hij was mooi op tijd. Ik ben zelf vrij stipt, maar als ik er zo over nadenk maak ik er niet snel problemen van als iemand wat later of vroeger is.

Toen de voordeur open zwaaide moest ik toch even slikken van de verschijning die daar stond. Hij moet ge gezien hebben, want hij lachte een beetje verlegen en vroeg : 'Zo slecht?'
Het was echter verre van slecht. Met al die maskers en kappen van de laatste keer, om maar te zwijgen van de donkere omgeving toen had ik duidelijk maar een half beeld gekregen van hoe mooi hij wel was. Hij was heel sober gekleed. Een strakke zwarte jeans met zwarte Italiaanse schoenen onder, en daarboven een strak zwart hemd waarvan de mouwen half waren opgestroopt en een paar gebronsde armen lieten zien. Het licht weerkaatste in de lichte haartjes die erop stonden. Zijn haar was geknipt tegenover de laatste keer, maar was niet veel korter.
Ik keek recht in de meest donkere ogen die ik ooit gezien heb toen ik geamuseerd antwoordde : 'Als jij het zegt...'

Hij trok een gezicht en stak zijn hand naar me uit: 'klaar om te vertrekken?' Ik nam zijn hand en deed teken naar de deur: 'lead the way.'

De rit naar het restaurant was een korte en verliep grotendeels in stilte. Het was echter een ontspannen stilte, niet het ongemakkelijke soort dat je in deze situaties vaak tegenkomt. Hij glimlachte toen hij mijn reactie zag bij het binnengaan van het restaurant, dat ingericht was in een knusse, oude cottage stijl. We kregen een ruime tafel toegewezen en toen ik zag wat er op de kaart stond begon ik al helemaal te watertanden. 'De prins heeft goede smaak, zie ik,' zei ik en wreef over mijn buik. Job knikte bescheiden. 'Dat denk ik toch graag ja, ik hou wel van culinaire uitspattingen moet ik toegeven.'
'Dan zijn we met twee.'
Hij keek me even bedenkelijk aan. Zijn wijsvinger tikte tegen zijn lippen. 'Nu moet je me toch eens vertellen hoe je dat vorige keer heb klaargespeeld.'
Mijn gezicht veranderde bliksemsnel in één van vermoorde onschuld. 'Je verwacht toch niet dat ik mijn diepste geheimen hier zomaar aan jou ga vertellen op ons eerste afspraakje?' Ik legde een melodramatische nadruk op de woorden 'diepste geheimen'. Hij rolde geamuseerd met zijn ogen en zuchtte.

'Zeg mij liever eens hoe je die avond bij mij bent uitgekomen,' vroeg ik hem, 'zo opvallend was ik nu niet gekleed als je terugdenkt aan wat er rondliep, en de helft van mijn gezicht was verborgen, dus op de looks zal je je ook niet hebben kunnen baseren.'
Zijn gezicht kleurde een beetje. 'Ik wist wie je was.'
Mijn wenkbrauw ging de hoogte in, maar voor ik iets kon zeggen ging hij haastig verder. 'Denk nu niet dat ik een of andere stalker ben of zo, ik bedoel niet dat ik veel over je weet, maar ik heb je al verschillende keren gezien op feestjes. Je maat is er doorgaans ook altijd bij en die had ik die avond herkend, dus was het een vrij veilige gok ervan uit te gaan dat jij onder de kap schuilde.'

'Ach zo,' zei ik. Ik was niet kwaad door wat hij zei, enkel verbaasd. Iedereen die af en toe uitgaat in het milieu weet hoe klein dat wereldje kan zijn en je komt vaak dezelfde mensen tegen op feestjes. Job was echter duidelijk nog niet gerustgesteld.
'Ik weet nog de eerste avond dat ik je gezien heb. Je hebt toen een kennis van mij verleid en hem nadien gedumpt aan de bar.'
'Euh...' Ik probeerde me te herinneren waar hij het over had en hij glimlachte naar me.
'Maak je geen zorgen, het is niet echt iemand die ik leuk vind, die kerel denkt dat hij het centrum van de wereld is. Ik heb nog nooit zo hard gelachen met iemand die het deksel tegen zijn neus kreeg.'
Het was een vage herinnering, maar ik had een vermoeden dat ik wist waarover hij het had. Ik keek een beetje beschaamd. 'Tja, ik was niet echt in een vriendelijke bui, die avond en als ik me niet vergis verdiende hij het wel een beetje ja.'
'Ik vond het in ieder geval zeer amusant.' Ik grijnsde gemeen terug.
'Je hebt toevallig geen foto's van zijn gezicht toen hij besefte dat hij daar nog lang kon blijven staan?'
'Jammer genoeg niet nee,' zei hij met een knipoog, 'volgende keer zal ik zien dat ik ze heb.'

De avond vloog voorbij. We praatten honderduit, pikten in op elkaars verhalen en polsten achter interesses of desinteresses. Prins Job bleek geen domme jongen te zijn. Los van de informatie die hij gaf over zijn studies aan de universiteit, zag je het in zijn ogen, waar een intelligent lichtje in flikkerde. Je hoorde het ook aan de manier waarop hij sprak. Hij had een passie voor lezen en dat had hem dan ook van een zeer rijke vocabulaire voorzien over de jaren heen.

Toen het dessert werd voorgeschoteld keek ik verbaasd op. 'Zijn we al aan het dessert aanbeland? Jeezes, wat vliegt de tijd!' Ik keek hem beschuldigend aan, 'allemaal jouw schuld!'
Zijn wenkbrauw ging geamuseerd de hoogte in. 'Oh ja?'
'Absoluut,' zei ik, mijn neus ophalend, 'je bent veel te leuk, dat is het probleem.'
Hij bleef stil en dan, heel traag, werd hij lichtjes rood. IK HOU VAN BLOZENDE JONGENS!!!

Ik plaagde hem de rest van de avond nog wat met zijn rode wangen tot we uiteindelijk de rekening vroegen. In afwachting daarvan excuseerde hij zich nog even om naar toilet te gaan, en gaf hij mij de kans waar ik op gewacht had. Ik had geluk dat hij zijn portefeuille in zijn jaszak bewaarde en dat hij die jas op de stoel had laten hangen. Vliegensvlug haalde ik de portefeuille uit zijn jas en stopte een dichtgevouwen briefje in één van de gleufjes waar normaal bankkaarten horen te zitten. Niet veel later kwam hij terug en betaalden we de rekening.

Toen hij me uiteindelijk voor de deur van Aiden's huis afzette, had ik spijt dat de avond al voorbij was. Het was op dat ogenblik drie uur, dus je kan je inbeelden dat we tijdens het eten onze tijd genomen hebben. Ik sloeg mijn armen rond zijn hals en keek diep in zijn ogen.
'Bedankt voor deze leuke avond. Ik mag hopen dat je er zo nog in petto hebt?'
Ik voelde zijn armen rond mijn middel glijden. 'Ik ben een prins, ik heb vanalles in petto,' zei hij met een knipoog en kuste me heel voorzichtig op de lippen. Een korte, zachte kus. Niet vulgair, niet ordinair. Een prinsenkusje.

Ik wenste hem goeienacht en ging naar mijn kamer. Voor ik ging slapen stuurde ik hem nog een smsje:

Kijk in je portefeuile, Prins Job. xxx

Het zou nu niet lang meer duren voor hij dit las :

Job,

Ik kan niet in rijmen vatten,
niet in verzen,
niet in een gedicht
waarom ik je speciaal vind,
en m'n blozende gezicht
dat me verraadt
kan niet in zinnen vatten,
niet in woorden,
niet in taal
waarom ik je zo heerlijk vind.
Je verstand, je talent, jij helemaal.
Kon jij maar mijn blik inschatten
mijn gebaren en gedrag
dan zou je diep in mijn ogen alles lezen

jij mag lezen, ja jij mag

X

Bodi

Yesss! Ik heb een sms van jou

Wat nu volgt is een reeks sms'en uitgewisseld tussen de kleine prins en mij tijdens de week die volgde na het feestje :

Ok, ik weet absoluut niet hoe je dit geflikt hebt, maar ik ben onder de indruk. Ik sta zelfs een beetje met mijn mond vol tanden, en dat overkomt me zelden. xxx Prins Job. Heeft de dief ook een naam?

Deze nederige dief is blij dat hij uwe majesteit heeft kunnen verrassen. Bodi is de naam, Prins Job. Nu weet je dus dat je op je spullen moet letten als ik in de buurt ben, wie weet wat steel ik volgende keer... :p

Niet alles is te stelen ...

Schijn bedriegt ... :-)

Je naam is niet bepaald alledaags, maar hij klinkt wel, voor een dief ;)
Werk je puur voor jezelf, of ook in opdracht voor anderen?

Waarom? Had de prins een opdracht voor mij misschien?

Misschien, ik weet echter niet of je dat soort opdrachten ook doet. Technisch gezien moet je niets stelen ...

Wat dan wel?

Je moet voorkomen dat iets gestolen wordt.

Ik neem aan dat je de ironie inziet van een dief te vragen een diefstal te voorkomen?

Hehe, ja toch wel, maar het voordeel is, als er toch iets gestolen wordt, weet ik waar ik moet gaan zoeken ;)

Slimme jongen, ik denk dat ik er wel eens over kan nadenken. Wat moet ik doen?

14 februari met mij gaan eten voor valentijn en zien dat ik niet gestolen word...

Hehe, heel origineel prins Job. Ik ben zowaar geflatteerd. Je mag me de details doorsturen wanneer je ze hebt. Ben ik undercover daar, of wat is mijn dresscode?

Verbaas me maar, daar ben je goed in. xxx

Komt in orde. xxx

De kleine prins (deel 2)

Er viel een korte stilte, waarin hij zijn hoofd op en neer bewoog. Ik vermoedde dat hij me in zich aan het opnemen was, voor zover dat ging met het doek voor zijn ogen. Ik kreeg gelijk, want zijn volgende vraag was : 'Wat moet jij eigenlijk voorstellen deze avond, als ik vragen mag?' Ik antwoordde niet direct en hij ging wat aarzelender verder. 'Ik bedoel, je vriend is vrij duidelijk te plaatsen, hij zit in dezelfde categorie als mij. Hoewel ik persoonlijk geen enorme fan ben van 'the phantom of the opera'.'

"Wat denk je dat ik moet voorstellen?" vroeg ik hem, mijn mondhoeken nu zelf in een mysterieus lachje trekkende. Het was leuk om te zien dat hij een lichte blijk van frustratie toch niet kon wegsteken. 'Ik haat het wanneer mensen me laten raden.' zei hij met een zucht. Ik beeldde me in dat hij daarbij met zijn ogen rolde.
"En die blinddoek zal er ook niet bij helpen, kan ik me voorstellen," voegde ik er met een grijns aan toe. Hij negeerde de opmerking en ik zag dat hij zijn best deed om meer details van me op te nemen.

"Euh... goh... Een huurmoordenaar? Een dief?" en met een sarcastisch toontje voegde hij er nog aan toe, "de prins der duisternis?"
"You wish," antwoordde ik met een glimlach, "nee, geen moordenaar. Eerder een dief."
"Dan heb ik goed geraden," constateerde hij voldaan.
"Inderdaad." antwoordde ik.
"En waarom precies een dief?"
Ik haalde mijn schouders op. "Waarom een dief?" Ik leunde voorover en grijnsde al mijn tanden bloot, "omdat ik graag dingen steel."
"En ben je goed in wat je doet?"
"Je moest eens weten."

Het gesprek had lang genoeg naar mijn zin geduurd. Op de dansvloer startte één van mijn favoriete nummers en ik zag dat als mijn teken om de locatie te veranderen.
"Uwe hoogheid," zei ik, terwijl ik zwierig recht stond en hem mijn hand aanbood, "ik denk dat we tijdelijk genoeg gepraat hebben. Mag ik deze dans van u?"
Hij legde zijn hand in de mijne en ik maakte een lichte buiging en een handgebaar dat hem duidelijk maakte dat hij de leiding mocht nemen. Hij trok me mee op zoek naar een podium waar nog wat plaats was.

Hij kon dansen, en hij had ook de durf om te dansen. Het was een leuke afwisseling. Hij nam de leiding en voor een keertje had ik daar geen problemen mee. Hij nam me soms vast en draaide rond me heen, maar nooit op een ordinaire manier. Aiden kwam op een ogenblik langs het podium en wierp me een blik die boekdelen sprak. Ik knipoogde naar hem terug, vergetende dat hij daar helemaal niets van kon zien met mijn kap op.

En toen kreeg ik een leuk idee. De prins had zijn armen rond mijn hals geslagen en danste tegen me aan. Ik kon me alleen inbeelden dat zonder de kap en de blinddoek we elkaar recht in de ogen zouden staren. Zijn prinsenvest hing open en mijn hand glipte in de kleine binnenzak, waar zijn gsm zat. Het was een klein ding en eenvoudig te verbergen in de palm van mijn hand. Ik deed teken dat ik even naar het toilet moest en liet hem daar staan. Het was een openklapbare gsm. Ideaal voor wat ik van zin was. Zo snel als ik kon voegde ik mijn nummer bij zijn contactpersonen toe onder de naam 'Dief'. Daarna schreef ik op een klein kaartje, 'nu je mijn nummer hebt, kan je mij je naam sturen. xxx D.' ervan uitgaande dat de 'D' hem wel op het goede spoor zou brengen in zijn telefoonboek.

Niet veel daarna ging ik terug. Op dezelfde manier als ik zijn gsm gestolen had, stak ik hem weer op dezelfde plaats terug. Ik moet toegeven dat ik me vrij voldaan voelde op dat moment, en lichtjes high was van de adrenaline die door mijn aderen stroomde. Toen hij na een tijdje aanstalten maakte om naar huis te gaan, liep ik hem nog even mee naar de uitgang. Hij gaf me een knuffel en een voorzichtige kus op de wang.
"Tot de volgende keer dan maar?" vroeg hij me.
Ik glimlachte alleen maar en hij vertrok.
"Daar kan je zeker van zijn." zei ik toen hij buiten gehoorsafstand was.