Jingle Bell Rock

31 december.
De laatste dag van het jaar... oeeee.
En morgen?
Gewoon weer een nieuwe.

Laat ik duidelijk zijn. Doorgaans ben ik absoluut geen fan van de eindejaarsperiode en ik snap ook niet dat sommige mensen zich er elk jaar opnieuw zo door kunnen laten overmeesteren. Iedereen MOET blij zijn en MOET feesten en MOET eten en MOET pakjes krijgen. En van mij MAG iedereen dat MOETEN, maar ik moet niets bij mijn weten (buiten studeren *zucht*).

Dit jaar echter valt het allemaal wel mee. Ondanks het feit dat alles nog veel te commercieel is, heb ik het dit jaar minder expliciet ervaren en de mensen rondom mij zitten eveneens volop in examens, wat het feest gehalte vrij hard breekt.

Tussen de cursussen door ben ik er in geslaagd om nog kerstinkopen te doen voor Aiden, zijn familie en enkele van onze vrienden. Daar kan ik me dan weer wel mee amuseren. Het is leuk om pakjes samen te stellen voor andere mensen, het is een geweldige uitdaging om daarin creatief te blijven, vind ik.

Met kerst zelf hebben Aiden en ik ons samen een hele dag uitgeleefd in de keuken. Samen met Aiden's mama hebben we het hele diner gemaakt. Heel Aiden's familie kwam op kerstavond, en dat is wel wat volk. Zijn vader kwam uit een familie van vijf kinderen, zijn moeder uit een familie van zes. Reken dat die nu allemaal getrouwd zijn en dat de meeste zelf ook nog kinderen hebben, dan begin je een idee te krijgen van het werk dat we hadden.

Het is lang geleden dat ik op kerstavond nog zo goed gezind was, maar na een dagje vol plezier in de keuken, kon de avond niet anders dan leuk zijn. Aangezien niemand moest rijden hebben Aiden en ik ons goed laten gaan. (lees : verzopen in champagne, punch en wijn)
Iets dat vanavond ook wel eens zou kunnen gebeuren. Etentje met vrienden, rustig op het gemak. Geen fake gefeest, gewoon gezellig tafelen. Ik kijk er al naar uit.

Ik heb geen voornemens voor het nieuwe jaar. Mensen maken goede voornemens om ze toch niet na te komen. Dat ligt in dezelfde lijn als zeggen dat kerst niet om de pakjes draait. Wat ik wel wil doen is iedereen een gezellige tijd toewensen, hoe je dat ook plant te doen. En voor alle mensen die in dezelfde situatie zitten als Aiden en mij, heel heel veel succes met jullie examens.

kusjes voor al mijn vriendjes en vriendinnetjes
knuffels voor al mijn trouwe dagboeklezers en lezeressen.

xxx

Bodi Out

The first cut is the deepest

Ik voel me raar vandaag. Ik ben helder van geest, niet bijzonder moe. Maar toch voelt er iets niet juist. Er ontbreekt iets en ik weet niet wat het is. Ik weet wel dat ik me droevig voel en een beetje alleen.

Ik haat het als ik onrustig ben. Het is een soort spanning die net onder je huid zit. Een dun laagje spieren dat zich opspant en een soort van kriebelig gevoel geeft, maar dan niet op een goede manier. En je zou dan denken dat ik slecht slaap. Nee hoor, ik slaap gelijk een roosje, maar het is een soort van doodse slaap. Droomloos, en weinig verfrissend. Het is alsof je even leeg wakker wordt als dat je gaan slapen bent.

En waarom vraag je je dan af, alles gaat goed, op de examens die eraan komen na dan. Misschien is dat het wel, examenstress. Of heb ik gewoon een dipje?
Misschien komt het door de droom van deze morgen. Ik heb al lang geleden niet meer zo slecht gedroomd. Aiden haatte me, en wou me nooit meer zien. Iedereen rond mij kon me niet meer uitstaan en ondanks al mijn vragen wilde niemand zeggen wat ik hen had misdaan.
Kortom, ja ik ben al beter opgestaan. En ik weet dat Aiden me nooit zo zou behandelen, maar ondanks dat heb je dan toch even wat bevestiging nodig. Maar Aiden is ondertussen ook stevig aan het leren dus het is nogal moeilijk om een beetje van zijn aandacht te gaan opeisen. Misschien straks toch maar even zielig gaan doen, dan is het ineens uit mijn systeem.

Positiever nieuws dan, het is officieel, Bodi wil een wii. En nee, geen wiiwii, maar een wii. Meer knopjes en draadloos (lol). Hoewel die andere wii misschien ook wel eens welkom zou zijn. Mijn seksleven suckt, sinds Alex ervandoor is gegaan. Hoog tijd dat ik daar eens terug werk van maak. Maar goed ik dwaal af. Wii dus, dit weekend waren we bij vrienden en daar hebben Aiden en ik voor het eerst kennis gemaakt met dat speeltje. DAAAAMN wat leuk. Mijn arm doet nog pijn van het tenissen. Dat doet mij eraan denken dat ik die mensen nog een nieuwe vaas moet betalen. (nee geen commentaar, en de enige uitleg die ik kwijtwil is : 'jeugdig enthousiasme')

Oh juist, misschien nog ff melden, de sint is geweest blijkbaar, het afgelopen weekend. Nee ik heb geen schoen gezet, en nee ook geen wortel en ja, ik ben er zeker van dat hij nu slecht gezind is op mij. Boehoe.
Guess what, we got the gifts anyway. En zo beste mensen, raak je dus je gezag kwijt bij de kinderen. Altijd maar dreigen, untill they call your bluff. Man man, ik heb veel chocolade geboeft dit weekend. We zijn al bijna door de voorraad heen. En wat hebben we gekregen.

Aiden een heel grote modelbouwdoos van een zeilboot. Iets waar hij zich uren mee kan bezighouden. Ik een puzzel van 20000 (ja je leest het goed) stukjes. Nee ik ben niet zielig, ik ben gewoon goed.
En daarnaast nog de nieuwste cd van James Morisson, die nu overigens opstaat.

Anyway, dat was het weer. Ik hoop dat het rare gevoel snel wegebt. Overigens, het is de moment om allemaal te wensen voor een witte kerst. Dus DOEN!

Onrustige Bodi Out.